..ขอโทษครับ..
แม่!!!!! เดี๋ยวมานะ
อ้าว จะไปไหนหละลูก ค่ำมืดดึกดื่นแล้วมันอันตราย
โอ๊ย ไปอยู่ทุกวันไม่เห็นเป็นไรเลย
เอาเป็นว่าวันนี้แม่ขอสักวันละกัน
ไม่ได้ๆ เพื่อนมันรอผมตั้งนานแล้ว
ปั้ง!!!!!!!!!!!!!!!................................
ไปซะแล้ว ลูกคนนี้นี่ แม่พูดอะไรไม่เคยเชื่อเลย เฮ้อ..................
น้ำเสียงของผู้เป็นแม่บ่งบอกได้ถึงความเป็นห่วง ดังขึ้นหลังสิ้นเสียงกระแทกประตูของเอก ลูกชายสุดที่รัก และขณะเดียวกันเอกก็กำลังขับมอเตอร์ไซด์ไปกับโต เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก เพื่อที่จะไปรวมกับเพื่อนอีกกลุ่มบนถนนใหญ่
แม่ง กว่าจะออกมาได้ เปลืองน้ำลายไปตั้งเยอะ เอกบ่น
ทำไมวะ โตถามด้วยความสงสัย
ก็แม่ข้านะสิ จะไม่ให้ออกมาบอกว่ามันอันตราย ไม่รู้จะห่วงไปถึงไหน กูโตแล้วนะโว้ย
เอกตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
เออน่า.................. มึงก็ทนๆไปเหอะว่ะไอ้เอก คนแก่ก็แบบนี้แหละโตพูดปลอบใจเอก
ไม่นานนัก เอกและโตก็มาถึงที่นัดหมาย ทันทีที่ทั้งสองมาถึงก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
เฮ้ย.......มาช้าจังวะ เค้าจะเริ่มแข่งกันแล้วนะ มึงสองคนจะลงคู่ไหน หัวหน้ากลุ่มเพื่อนที่เอกและโตนัดไว้พูดขึ้น
จะดีหรอพี่...........วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยเพิ่มทะเลาะกับแม่มาเอกตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
เอาเหอะน่า ใกล้ๆแค่หนึ่งกิโลฯเอง มึงจะได้รู้สึกดีขึ้นไง แก้เซ็งเว้ยโตยุเอก
เอ้า!ตกลง ผมขอคู่สุดท้ายละกันเอกตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจหลังจากหยุดคิดอยู่พักหนึ่ง
ดีมากไอ้น้อง...........เดี๋ยวพี่จัดให้หัวหน้ากลุ่มตอบรับคำตกลงของเอกอย่างพอใจมาก เพราะถ้าเอกลงแข่งในคืนนี้ตนจะได้เงินเดิมพันจากคนที่มาดูการแข่งมากขึ้น อาจถึงเป็นหลักหมึ่นหรือหลักแสน เนื่องจากเอกเป็นนักแข่งรถที่มีฝีอ่อนหัด แต่คู่ต่อสู้ของเอกในคืนนี้เป็นแชมป์มาหลายสนาม ซึ่งในหมู่เพื่อนๆที่มาดูก็ไม่มีใครรู้เช่นกันทุกคนคงต้องพนันว่าเอกจะชนะ
หลังจากการสนทนาจบลง เอกและโตก็ถอยรถขับมอเตอร์ไซด์ของทั้งสองมาจอดที่ข้างถนน เพื่อรอดูการแข่งรถในค่ำคืนนี้ว่าคู่ไหนใครจะชนะ ซึ่งในเวลานี้สองข้างถนนในระยะ
คู่แรก.........เริ่ม ฟึ่บ!!!!!! เสียงสะบัดธงเป็นสัญญาณให้ออกรถ
บื้นๆ...บื้นๆ...บื้นๆ...
โว้ววววววววววว......วู้ววววววว........เร็วๆๆๆๆๆๆๆ...........
เสียงของเหล่าวัยรุ่นที่กำลังเชียร์การแข่งรถคู่นี้อย่างสนุกสนาน เอกและโตก็เชียร์เต็มที่ไม่แพ้กัน ทั้งนี้เพราะคู่แรกเป็นคู่ที่ท้าทายเนื่องจากยังคงมีรถที่สัญจรไปมาบนท้องถนนอยู่นักแข่งสมัครเล่นเหล่านี้จึงต้องหลบซ้ายหลบขวาให้ดี คู่แล้วคู่เล่าการแข่งขันดำเนินต่อไปเรื่อยจนมาถึงคู่สุดท้ายของค่ำคืนนี้
ไอ้เอก ไอ้แจ็ค คู่สุดท้าย เตรียมตัวนะโว้ย หัวหน้ากลุ่มตะโกนขึ้น
เอกและคู่ต่อสู้ก็นำรถมอเตอร์ไซด์มารอแข่งที่จุดเริ่มต้น ทั้งสองตรวจสภาพรถอีกครั้งและขึ้นคร่อมรถเตรียมตัวที่จะแข่ง
โชคดีนะเว้ย ไอ้เอก เอาชนะให้ได้นะ โตให้กำลังใจเอกก่อนการแข่งขัน
ขอบใจมากเพื่อน เอกตอบ
ในใจของเอกนึกแต่เพียงว่าคืนนี้ตนจะต้องคว้าชัยชนะมาให้ได้เพราะถ้าชนะเอกจะเป็นฮีโร่ของเพื่อนๆ
เอ้า....................... ไอ้เอกไอ้แจ็ค พร้อมมั้ย หัวหน้าตะโกนถาม
พร้อมครับพี่ เอกกับแจ็คตอบ พร้อมกับเบิ้นเร่งมอเตอร์ไซด์ เป็นการขมขวัญซึ่งกันและกัน
บื้น....บื้น...บื้น......................
3..........2........1..........ฟึ่บ!หัวหน้านับถอยหลังและสะบัดธงเป็นสัญญานเริ่มการแข่งขัน
เอกและแจ็คออกตัวจากจุดสตาร์ท เสียงเชียร์ดังมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองสู้กันอย่างสูสีไม่มีใครยอมใคร แจ็คแซงเอก แต่เอกก็แซงแจ็คคืนได้ เอกยังคงนำแจ็คอยู่จนถึงร้อยเมตรสุดท้าย เอกมั่นใจว่าตนจะต้องชนะแน่เพราะเส้นชัยอยู่แค่เอื้อม เอกจึงเร่งสปีทรถเต็มที่
แต่แล้วสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จู่ๆรถของเอกก็เกิดเสียหลัก หมุนอยู่กลางถนนหลายตลบ ตัวเอกเองก็กระเด็นลอยไปกระแทกกับเกาะกลางถนนแล้วหมดสติไปทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจมาก รีบพาเอกส่งโรงพยาบาล
ในขณะที่ร่างของเอกไปกระแทกกับเกาะกลางถนนนั้น สติของเอกก็เหมือนหลุดลอยหายไปอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง เอกรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมองสิ่งรอบๆตัว ไม่มีอะไรเลยมีแต่ความมืดและจุดเล็กๆสีขาวที่อยู่ไกลออกไป เอกไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ไม่ใช่สวรรค์ ไม่ใช่นรก ไม่มีใครเลย
โต...........ไอ้โต..........ไอ้โต..............มึงอยู่ไหนวะ............พวกมึงทิ้งกูไว้ที่ไหนเนี่ย
เอกลุกขึ้นตะโกนเรียกหาโต แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา เอกทรุดตัวนั่งลงอีกครั้งด้วยความหมดหวัง ทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดเพิ่งขึ้น สิ่งสุดท้ายที่เอกทำก็คือแข่งรถ อีกนิดเดียวเขาก็จะชนะ แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ???.........เอกนึกได้ว่าตนได้ทะเลาะกับแม่ก่อนที่จะออกมาแข่งรถ
แม่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เอกคิดถึง เอกนึกถึงสิ่งต่างๆที่ตนได้ทำไว้กับแม่ ทั้งไม่เชื่อฟัง ทำร้ายจิตใจ ทำทุกอย่างที่แม่ไม่ชอบ เอกเองก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตนได้ทำไว้ เอกเริ่มคิดได้ว่าแม่ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อลูก แม่เป็นคนที่ใกล้ตัวเรามากที่สุด รักเรามากที่สุด แต่แม่ก็เป็นคนที่เราทำให้เสียใจได้มากที่สุดเช่นกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นเอกจึงตัดสินใจลุกขึ้นทันที
เอกมอกไปรอบๆกวาดสายตาไปทั่งบริเวณจนเจอแสงสีขาวจุดเล็กๆที่ส่องสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดมิด เอกเดินไปเรื่อยๆ แต่ยิ่งเดินแสงนั้นก็เหมือนว่ายิ่งไกลห่างออกไป..................
จัดทำโดย
น.ส. นุชรี ชะเอมวัน
โรงเรียนบาลี่วิทยา
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
