โยมพ่อของอาตมาเป็นคนขี้เหล้า... หาเงินมาได้เท่าไหร่ก็กินเหล้าหมด
พอเมาก็ดุด่าโยมแม่กับอาตมา อาตมาไม่ชอบพ่อมาก.......
วันหนึ่ง โยมพ่อเมากลับบ้านไม่ได้ มีคนให้อาตมาพายเรือไปรับ
ตอนนั้น อาตมายังเป็นวัยรุ่น ทำงานมาทั้งวันก็อยากจะนอน....อยากพักผ่อน....
อาตมารู้สึกโมโหมาก ?
พอพายเรือกลับบ้าน ก็ทิ้งโยมพ่อไว้ในเรือ แต่พ่อเมามากลุกไม่ไหว ตะโกนเรียก.... ? ไอ้ยอม... ไอ้ยอม... อุ้มกูขึ้นบ้านหน่อย...กูขึ้นไม่ไหว ? ไอ้เราก็ทนรำคาญไม่ไหว เดินกระทืบเท้า ตึง.. ตึง.. ตึง..
กระชากร่างพ่ออุ้ม ในขณะที่อุ้ม.. ความรู้สึกเจ็บแค้นที่พ่อทำให้เราลำบาก ชอบด่าว่าเราเจ็บๆ พออุ้มพ่อขึ้นมาจากเรือ... ถึงหัวสะพาน
จับร่างพ่อกระแทกกับหัวสะพาน ก้นพ่อกระแทกกับ พื้นไม้อย่างแรง เสียงดังโครม.... พ่อแกร้องไห้.... แล้วพูดว่า ? ไอ้ยอมนะ... ไอ้ยอม..กูอุ้มมึงมาแต่เล็กแต่น้อย....
กูนอนหลับ.. แต่มึงไม่ยอมนอน... ร้องไห้กวน.. กูต้องลุกมาอุ้มมึง...ร้องเพลงกล่อมให้มึงนอน จะไปไหนที่รักเดินไม่ไหว.. ที่รักเหนื่อย..กูก็ต้องอุ้มมึง.. ทั้งที่กูก็เหนื่อย กูอุ้มมึง.. มึงทั้งขี้..ทั้งเยี่ยว.. ใส่กู แต่กูไม่เคยทุ่มมึงลงกับพื้นเลย.... เพราะกูรักมึง......
วันนี้... นายอุ้มกู เหล้ากูไม่ได้หกโดนนายสักนิด มึงทุ่มกูลงพื้นทำไม.....?
พูดจบ น้ำตาไม่รู้มาจากไหน มันไหลพรูลงมาอาบสองแก้ม อาตมาเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน ก้มลงกราบพ่อ แล้วพูดว่า ? พ่อครับ ต่อจากนี้ไป... ผมจะอุ้มพ่อตลอดชีวิต โดยไม่บ่นและทุ่มพ่อ ลงพื้นอีกแล้วละครับ ? หลังจากนั้น อาตมาทำงานอย่างหนักเพื่อมาให้พ่อ หวังให้พ่อสบายขึ้น แต่เมื่อถึงวันนั้น มันก็สายไปแล้ว
โยมพ่อได้จากอาตมาไปแล้ว คิดแล้วมันทรมานใจเหลือเกิน อาตมาทำผิดพลาดไปแล้ว และแก้ไขไม่ได้
