เรื่องของ แอร์กี่ (ดังมากที่ web pantip)ตอน1

ต่อจากตอนที่แล้ว

พี่หนิงกลับไปส่งฉันที่เซ้นทรัล เขาเดินมาส่งฉันที่รถ แล้วถามว่า "พี่โทร.หารินอีกได้มั้ยครับ "ได้สิคะ เป็นเพื่อนกัน ทำไมจะโทร.ไม่ได้ ฉันขับรถกลับบ้าน จัดกระเป๋าเตรียมบินตอนบ่ายวันรุ่งขึ้นพออยู่คนเดียว คิดถึงพี่อินอีกแล้ว เวรกรรมรัยนี่ ต้องมารักคนมีเจ้าของชอกช้ำนักหนา

ร้องไห้อีกแล้ว เอาน่า สู้ สู้ บอกตัวเองว่าอย่าทำอะไรให้พ่อแม่เสียใจนะ พ่อแม่เลี้ยงเรามาดีขนาดนี้เราต้องเป็นคนดีสิ วันรุ่งขึ้นไปบิน เวลาไปบินแต่ละไฟลท์ ต้องไปรายงานตัวสองชั่วโมงครึ่งก่อนเครื่องออก สมัยฉันบินใหม่ๆยังไม่มีศูนย์ลูกเรือใหญ่โตเหมือนปัจจุบันนี้ ต้องไปรายงานตัวที่สำนักงานใหญ่ ซึ่งจัดตึกเอาไว้ตึกหนึ่งสำหรับลูกเรือโดยเฉพาะ เราต้องไปเซ็นต์ชื่อที่ตรงโต๊ะ supervisor on duty พี่พวกนี้เป็นแอร์เก่า คอยดูแลเราหัวจรดหาง เอ๊ย ไม่ใช่ หัวจรดเท้า ดูว่าเราสวมเครื่องแบบเรียบร้อยมั้ย กระโปรงต้องอยู่พอดีเข่า ต้องสวมถุงน่องสีเข้ากับผิว รองเท้าคัทชูส้นสูงสีดำตามกฎบริษัท ต้องทำเล็บมาให้สวย ทาเล็บด้วยเฉดสีแดง ส้ม ชมพู เท่านั้น จะมาทาสีม่วง สีน้ำเงิน สีทอง ไม่ได้ สียอดนิยมของแอร์คือสีน้ำตาลอ่อนอมชมพูอมส้ม เพราะมันเลอะหรือลอกแล้วสังเกตไม่ค่อยเห็น บางคนลืมทาเล็บมา มาทาในรถ เดินกางมือมาราวแม่เสือ จะตะปบเหยื่อ

ทรงผม ถ้ายาวเลยไหล่ต้องรวบให้เรียบร้อย จะถักเปีย เกล้ามวย หรืออะไรก็ได้ที่เก็บผม ห้ามทำหางม้าไกวแกว่ง เดี๋ยวไปแกว่งโดนผู้โดยสารเข้าจะเดือดร้อน

แต่ฉันก็เห็นแอร์สายการบินอื่นเค้าไว้หางม้ากัน ไม่เห็นจะเป็นไร น่ารักดีออก ถ้าผมสั้น ต้องตัดทรงสุภาพ ห้ามซอยทรงพิสดาร ส่วนใหญ่แอร์ผมสั้นจะไว้บ๊อบกัน ไม่ก็ซอยสั้นๆถ้าหน้าให้และหัวทุย ห้ามทำสีผมเด็ดขาด

supervisor on duty หลายท่านจะเข้มวงดมาก ขนาดให้กางนิ้วดูเล็บเหมือนตอนอยู่ที่รร. ให้เปิดเสื้อดูว่าสวมสลิปหรือเปล่า เพราะชุดไทยที่สวมตอนทำงานบนเครื่อง ตัวเสื้อจะสั้นและพอดีตัว ถ้าเราช่วยผู้โดยสารเก็บของไว้ที่ที่เก็บของเหนือศีรษะ เสื้อจะเลิกขึ้นไปเห็นเนื้อ หาก ไม่สวมสลิป เป็นแอร์ รายละเอียดเยอะ กฎเกณฑ์มากมาย รายงานตัวตามเวลาแล้วเข้าห้องbrief ตามไฟลท์ที่เราจะไป เพอร์เซอร์จะเป็นผู้ทำหน้าที่สรุปให้พวกเราฟังและเม็มไว้ในหัวว่า... ไฟลท์นี้กัปตันชื่ออะไร ชั่วโมงบินประมาณกี่ชั่วโมง ผู้โดยสารแต่ละคลาสกี่คน อาหารมีอะไรบ้าง

เรื่องอาหารนี่เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องทำการบ้านมา ต้องรู้ว่าสิ่งที่เราเสิร์ฟปรุงมาจากอะไรบ้าง ไวน์ที่เสิร์ฟผลิตปีไหน จากองุ่นแคว้นไหน ประเทศอะไร ซึ่งบริษัทจะสอนเราในตอนเทรนนิ่งก่อนขึ้นบิน ทุกคนต้องอัพเดทตัวเองเรื่อยๆ ถ้าตอบอะไรผู้โดยสารไม่ได้ในเรื่องที่ควรตอบได้ จะโดนมิใช่น้อย ฉันถูกวางตำแหน่งให้ยืนรับผู้โดยสารที่ประตูสอง


บทบาทคือไหว้ แล้วขอดูบอร์ดดิ้งพ้าส (บัตรผ่านขึ้นเครื่อง จะมีชื่อผู้โดยสาร และหมายเลขที่นั่ง แยกสีตามชั้นที่ผู้โดยสารจ่ายเงินซื้อตั๋วไวดูบอร์ดดิ้งพ้าส แล้วผายมือไปทางซ้าย ทางขวา แล้วแต่ที่นั่งผู้โดยสารจะไปทางไหน ซึ่งจะมีแอร์และสจ๊วตที่เหลือยืนรอรับอยู่ตามจุดต่างๆในเคบิน

ระหว่างที่ฉันกำลังยืนรอรับผู้โดยสาร ขบวนนักบินเดินขึ้นเครื่องมา นำหน้าด้วยกัปตัน ปิดท้ายด้วย.... พี่หนิง (โฮะ โฮะ มาได้งัยนี่ ตั้งใจป่า ฉันยกมือไหว้ทุกคน นักบินตะเบ๊ะตอบ (ใส่หมวกอยู่ พี่หนิงในเครื่องแบบหล่อจัดจริงๆน่ะแหละ ฉันเพิ่งมองเค้าชัดๆ เวลาสวมเครื่องแบบ เค้าดูเท่ห์กว่าพี่อินอีก กัปตันทักฉันว่า " ชุดไทยหนูสวยมาก เป็นชุดสีเหลืองมะนาว สไบสีทอง พี่หนิงมาบอกทีหลังว่าวันนั้นเค้านึกว่าฉันเป็นนางฟ้าตัวจริงมาเลย ปากหวาน เด็กสาวๆอย่างฉันก็ปลื้มไป ลืมคิดถึงพี่อินไปชั่วขณะ

ที่สิงคโปร์ พี่หนิงพาฉันกับเพื่อนอีกคนชื่อกิ๊บไปทานข้าวเย็น ฉันได้ทานบากูเต๋(กระดูกหมูต้มเครื่องยาจีน มีซีอิ๊วดำใส่พริกคล้ายพริกชี้ฟ้าเป็นน้ำจิ้ม ทานกับข้าวสวย อร่อยมากๆ) ทานไอ๊ซ์กะจัง (คล้ายน้ำแข็งใสบ้านเรา อร่อยมากอีกเลย จากนั้นย่อยอาหารด้วยการไปเดินช้อปปิ้งแถวถนนออร์ชาร์ด ถนนช้อปปิ้งที่ขึ้นชื่อของสิงคโปร์ เดินกันไปสามคน กิ๊บคุยกับพี่หนิงไปเรื่อยๆ กิ๊บเป็นคนสวย ขี้เล่น หูตาพราวแพรว คนรุมจีบ

ตรึม แต่เท่าที่รู้ตอนนั้นกิ๊บเพิ่งเลิกกับแฟนที่เป็นสจ๊วตมาหมาดๆ ดู กิ๊บดี๊ด๊ากับพี่หนิงน่าดู

เดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ ของแบรนด์เนมทั้งนั้นเลย แพงมากในความรู้สึกคนเพิ่งทำงานอย่างฉัน เข้าร้าน FENDI ฉันติดใจกระเป๋าสะพายใบเล็กๆ เป็นรูปสี่เหลี่ยมเกือบจตุรัส ตรงมุมมีโค้งๆเดินเส้นสวยด้วยหนังสีน้ำเงินเข้ม ตัวกระเป๋าเป็นผ้ายีนส์ลาย FENDI ฉันชื่นชมกระเป๋าใบนั้นอยู่นาน กิ๊บบอกว่า "น่ารักจัง รินเอาสิ "ไม่เอาหรอก ชอบมากเลยนะ แต่รินว่ามันแพงไป คิดเป็นเงินไทยตั้งเกือบห้าพันห้าพันสมัยนั้นหากเทียบสมัยนี้คงสักสามหมื่นมั้ง

"โห ริน เดี๋ยวเราก็หาตังได้อีก เป็นแอร์ต้องแต่งตัวดีๆ ดูพวกรุ่นพี่ๆดิ หลุยส์ กุ๊ชชี่ ดิออร์ กันทั้งนั้น" กิ๊บยุ สุดท้ายฉันก็ไม่ซื้อ แต่กิ๊บไปเข้าร้านกุ๊ชชี่แล้วซื้อกระเป๋าถือมาใบนึง สวยแต่ไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ กิ๊บบอก "เนี่ย เจ็ดพันกว่า เมืองไทยก็คงซักหมื่นต้นๆ ได้ของถูกเห็นป่าเออ เพื่อนฉันคนนี้ซื้อของแพงได้ถูกกว่าที่เมืองไทยก็ดีใจแล้ว ช่างมองโลกในแง่ดี และช่างใช้เงินเก่งจริงๆ

ระหว่างนั้นกิ๊บคุยจ๋อยๆกับพี่หนิง ไม่ค่อยสนใจฉันหรอก แต่ฉันรู้ด้วยสัญชาตญาณผู้หญิงว่าพี่หนิงแอบมองฉันตลอด พากันนั่งแท็กซี่กลับโรงแรม แยกย้ายกันเข้าห้อง นัดกันว่าเช้าวันรุ่งขึ้นเราจะไปแหล่งช้อปของถูก คือ PEOPLE'S PARK นัดกันสิบโมงเช้า ช้อปได้ถึงบ่าย บินกลับกรุงเทพฯตอนค่ำ

ฉันมารู้หลังจากนั้นอีกนานว่า คืนนั้นพี่หนิงนอนห้องเดียวกับกิ๊บ ฉันมันโง่จริงๆ รู้อะไรๆทีหลังชาวบ้านเค้าหมด หลังจากไฟลท์สิงคโปร์นั้น ฉันมีวันหยุดสองวัน และ stand by 1 วัน รุ่งขึ้นจาก stand by มีไฟลท์บินไปโอซาก้า ซึ่งฉันชอบไปมาก ชอบทุกอย่างที่เป็นของญี่ปุ่น มันคิกขุน่ารัก ซื้อของแค่ไม่กี่เยน คนขายจะแพ็คให้อย่างสวยงามจนไม่อยากแกะ ยังไม่เคยเห็นแพ็คเกจจิ้งของที่ไหนเนี้ยบสวยเท่าญี่ปุ่นเลย

ผู้โดยสารญี่ปุ่นส่วนใหญ่มารยาทงาม แต่ติดบุหรี่มาก ทุกไฟลท์ที่ไปญี่ปุ่น ผู้โดยสารจะมีการแย่งนั่งที่ตรงโซน smoking ต่างจากเที่ยวบินอื่นที่ผู้โดยสารไม่ค่อยขอที่นั่งสูบบุหรี่ ทั้งที่ตัวสูบบุหรี่ คือนั่งบริเวณไม่สูบแล้วไปยืนสูบบุหรี่แถวๆโซนสูบบุหรี่ ถ้ามีที่นั่งว่างแถวนั้นท่านจะนั่งสูบสบายใจ แล้วกลับไปที่นั่งตนเองที่ตรงไม่สูบ จะได้หายใจสบายอก

แต่คนญี่ปุ่นเป็นชาติที่มีระเบียบวินัย สูบก็บอกว่าสูบ ไม่เอาเปรียบใคร สังเกตได้ว่าผู้โดยสารญี่ปุ่นสูบบุหรี่อยู่ยี่ห้อเดียว คือ MILD SEVEN ชาตินิยมเอาจริงเอาจัง ตอนนี้ห้ามสูบบุหรี่บนเครื่องบินหมดแล้ว น้องๆแอร์รุ่นใหม่ไม่ต้องดมควันบุหรี่แบบรุ่นฉันเมื่อก่อน สงสารคนญี่ปุ่น เวลาก่อนขึ้นเครื่องบินคงอัดบุหรี่ไว้ทั้งซอง


(เรื่องคนญี่ปุ่นมีอีกเยอะ ขอติดไว้เล่าทีหลังเมื่อฉันมี stand by วันก่อนหน้าบินไฟลท์โอซาก้า ฉันจึงกลัวมากว่าจะโดนเรียกไปบินที่อื่นแล้วอดไปโอซาก้า วางแผนไว้ว่า ในวัน stand by จะไม่รับโทรศัพท์ ปล่อยให้ดังไป แต่ไม่ยกหูออก

stand by คือการที่ลูกเรือคนนั้นๆต้องเตรียมพร้อมที่จะไปบินได้ทันทีที่ถูกเรียก ต้องอยู่บ้านทั้งวัน ห้ามออกไปไหน จัดกระเป๋าให้พร้อม ทาเล็บ ทำผมไว้ด้วย คือทำตัวเหมือนวันนั้นจะไปบิน แต่ไม่ออกไปถ้าไม่ถูกเรียก สมัยนั้น ทางแผนกจัดตารางบิน และดูแลรับโทรศัพท์ลากิจ ลาป่วย รับแลกตารางบิน ฯลฯอยู่ที่สำนักงานใหญ่ ชั้นล่างของตึกที่พวกเราไปรายงานตัวก่อนบิน

เรียกว่าแผนก OB ต่อมาเปลี่ยนเป็น OJ ปัจจุบันคือ OD เจ้าหน้าที่ใน OB เกือบทุกคนเคยเป็นแอร์ แต่มีปัญหาต่างๆนานา ในการไปบินไม่สะดวก อาทิ สุขภาพไม่ดี อยากทำงานภาคพื้นดิน มีภาระทางครอบครัวทำให้ไปค้างคืนที่ไหนไม่ได้ มีปัญหากับลูกเรือด้วยกันจนอยู่ไม่ไหว ฯลฯ ต่างลงมาอยู่ที่แผนกนี้ และกลายเป็นแผนกไม้เบื่อไม้เมากับลูกเรือ เพราะพวกเธอลืม กันไปหมดว่าอดีตเคยเป็นแอร์ และพวกแอร์สจ๊วตต่างก็แสบไม่น้อยในการหลบเลี่ยงหน้าที่ ผู้จัดการแผนกตอนนั้นคือ คุณ ยุรภรณ์ แม็คอินทอช

คุณแม่ของวิลลี่และแหม่ม ถึงวัน stand by ฉันจัดกระเป๋าไว้เรียบร้อย อยู่บ้านคนเดียว คุณพ่อคุณแม่ไปทำงาน น้องสาวน้องชายไปเรียน ฉันบอกสมาชิกในครอบครัวไว้เรียบร้อยว่าอย่าโทร.มาที่บ้าน ถ้าไม่มีเรื่องด่วนจริงๆ เพราะฉันจะไม่รับโทรศัพท์ กลัวได้ไปเมืองแขกแทนไปญี่ปุ่น

ช่วงเช้า โทรศัพท์ดังสองครั้ง ฉันไม่รับ ช่วงบ่ายดังอีกสามครั้ง ฉันไม่รับสายตามเคย

ตอนเย็น มีคนมากดกริ่งที่ประตูหน้าบ้าน ฉันใจหายวูบ ตกใจเพราะนึกว่า OB ส่งเมสเซ็นเจอร์มาตาม ในกรณีที่เราไม่รับโทรศัพท์ OB จะโทร.หา standby คนอื่นๆ แต่ถ้าใครๆไม่รับโทรศัพท์ล่ะ .. สิงห์มอไซค์จะถูกส่งมาจิกตัวเราถึงบ้าน แล้วจะหนีรอดมั้ยเนี่ยชั้น เด็กที่บ้านออกไปดูว่าใครมา มาหาใคร แล้วเข้ามารายงานฉันว่า "คุณรินขา มีผู้ชายมาหาคุณรินค่ะ หล่อมากกกกกค่ะ

"แล้วเค้าบอกน้อยป่าวว่ามีธุระอะไร
"ไม่ได้บอกค่ะ บอกแต่มาหาคุณริน
" เค้าชื่ออะไรล่ะ" ฉันถามน้อย

" โอย ตาย น้อยลืมค่ะ มัวมองความหล่อจนลืมไปหมดว่าจะพูดอะไร" ยัยน้อยนี่จะออกแนวโก๊ะๆหน่อย ทันใดนั้น พุทธิปัญญาพลันพรุ่งพรวดขึ้นมาในหัวฉัน ..พี่อินแหงๆ พี่อินมาหาฉัน อ้าว..เอ๊ะ.. แล้วเค้ารู้จักบ้านเราได้ไงเนี่ย คิดพร้อมกระโจนพรวดไปหน้าบ้าน เกือบสะดุดน้องหมาล้ม

โน่น..ยืนยิ้มหล่ออยู่หน้าบ้าน หัวใจหายวูบเลย ..ผิดหวังๆๆๆๆๆ พี่หนิงมา ไม่ใช่พี่อิน เอ..อาจเป็นได้ว่าพี่อินวานเขามา ยังแอบหวังอยู่ "สวัสดีค่ะพี่หนิง มาบ้านรินได้ไงคะนี "พี่มีเรดาร์พิเศษครับ ตามหาตัวรินได้ตลอดเวลา" พี่รินพูดยิ้มๆ ฉันทำไม่รู้ไม่ชี้ ถามต่อ

"พี่รินมีธุระอะไรกะรินเหรอคะ อย่าบอกนะว่า OB ใช้มาเรียกรินไปบิน
"นั่นสิครับ นึกแล้วว่ารินไม่อยากโดนเรียก พี่โทร.มาตั้งหลายที ไม่รับสายเลย
"แล้วตกลงพี่รินมาทำไมคะ จะมาคุยเรื่องยุ้ยเหรอคะ ท่าทางเรื่องด่วน
"เปล่าคร้าบ พี่แวะเอาของมาให้รินต่างหาก" พี่หนิงทำหน้ามีนัยยะบอกไม่ถูก

"พี่อินฝากมาเหรอคะ" ฉันโพล่งไปตามที่ใจคิด

"ไม่ใช่อีกและครับ พี่เอามาฝากน้องรินด้วยตัวพี่เอง คอยแป๊บนะครับ พี่ไปเอาที่รถก่อน

พี่หนิงเดินไปที่รถบีเอ็มซีรี่ส์ห้าสีดำ ติดฟิล์มมืดตึ๊ดตื๋อ จอดอยู่ใกล้ๆ หยิบถุงออกมา เดินกลับมาส่งถุงให้ฉัน โฮ้โฮ.... ถุงกระเป๋า FENDI ใบที่ฉันอยากได้ตอนไปสิงคโปร์นั่นไง คุณแม่ฉันเคยสอนบ่อยๆว่า อย่ารับของจากผู้ชายถ้าไม่คิดว่าจะสานต่อความสัมพันธ์กับเขา มันจะทำให้เราดูเป็นผู้หญิงโลภ แม้จะคบกันแล้ว ถ้ายังไม่แต่งงาน ไม่ควรรับของราคาแพงจากเขาเป็นอันขาด


"ไม่ควรให้ผู้ชายคิดว่าซื้อลูกได้ด้วยเงิน..." คำสอนของแม่น่ะจำได้ แต่กระเป๋าที่ล่อใจอยู่ข้างหน้า ทำให้ฉันอึกอัก พี่หนิงเห็นท่าฉันแบบนั้นเลยพูดว่า "เห็นรินอยากได้ พี่เลยแอบไปซื้อตอนก่อนเราบินกลับ เกือบกลับมาขึ้นรถไม่ทัน พี่หนิงหมายถึงขึ้นรถบัสรับพวกเราไปสนามบิน ซึ่งทุกคนต้องตรงเวลา

"รินชอบ แต่ไม่ยอมซื้อ พี่ชอบผู้หญิงมีความคิดแบบนี้ รินรับไปเถอะนะครับ อีกอย่าง รินเป็นเพื่อนยุ้ย เป็นที่ปรึกษาของพี่ เถอะนะครับ รับไปเป็นค่าปรึกษาไง พี่หนิงชักแม่น้ำห้าสิบสายมาพูด จนฉันใจอ่อนด้วยความอยากได้กระเป๋าบวกกับคารมพี่หนิงแบบที่ภาษิตว่า

"คารมเป็นต่อ รูปหล่อเป็นรอ แต่กับพี่หนิง ขอตั้งใหม่ว่า

"คารมเป็นต่อ รูปหล่ออีกเป็นกอง แล้วหญิงจะต่อรองยังไงไห แฟนเพื่อนนะนั่น..

ลงท้ายด้วยการที่ฉันยอมไปทานข้าวเย็นสองต่อสองกับพี่หนิงที่ห้องอาหารในโรงแรมห้าดาว อาหารหรู มีชายหนุ่มสวมทักซิโด้เล่นเปียโน และสาวสวยในชุด ราตรีงดงามร้องเพลงเบาๆ เข้ากับเปียโน ฉันสบายใจมากในคืนนั้น พี่หนิงทำตัวน่ารัก สุภาพ แบบนี้เรียกว่าทำให้ฉันตายใจ สุดท้ายตายทั้งเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ ฉันมันทั้งเห่ยทั้งโง่ที่คิดว่าพี่หนิงจริงใจ และเป็นสุภาพบุรุษ ซาตานมักจะมาในคราบนักบุญก่อน อันนี้จริงที่สุด พี่หนิงส่งฉันที่บ้าน พร้อมกับบอกว่าจะมารับพรุ่งนี้เช้า ไปส่งฉันไปบิน ฉันนอนหลับ ไม่ฝันถึงพี่อินอีกแล้ว


ตอนเช้า พี่หนิงมาตามนัด สวมเครื่องแบบมาด้วย เขาไปบินโอซาก้ากับฉัน แต่ไม่บอกตั้งแต่เมื่อวาน กะจะเซอร์ไพร้ซ์ฉัน เขาเข้ามาสวัสดีพ่อแม่ฉันด้วย

"คนนี้หล่อมากนะลูก แต่ดูให้ดีๆก่อน เราเห็นหล่อ ผู้หญิงอื่นก็เห็นหล่อ เดี๋ยวลูกจะเวียนหัวทีหลัง
"รินยังไม่อะไรหรอกค่ะแม่ ไปบินละค่ะ แล้วจะซื้อกากิมาฝากแม่ค่า" กากิ คือลูกพลับสด ที่ญี่ปุ่น ลูกพลับสดจะมีในหน้าหนาว หวาน หอม อร่อยมั่กๆ ช่วงกากิออก กระเป๋าทุกคนจะหนักเป็นพิเศษ

ซื้อกันเป็นลัง ขนาดใหญ่สุดเรียกว่า ขนาดสามแอล (3L) นานๆจะมีสี่แอลบ้าง ส่วนใหญ่ที่ขายจะมีตั้งแต่ หนึ่งแอลถึงสามแอล ฉันเองไม่ทราบเหมือนกันว่าที่เรียกแบบนี้ย่อมาจากอะไร

ถึงบริษัท พี่หนิงช่วยฉันยกระเป๋าลงจากรถ แล้วขับไปสนามบินเลย นักบินไม่ต้องไป brief ที่บริษัท พวกเขาจะ brief กันสามคน (คือนักบินที่หนึ่ง สอง สาม) ที่สนามบิน ในแผนกที่เรียกว่า dispatch ทางแผนกนั้นจะรายงานกัปตันว่า ในเที่ยวบินนั้นๆ มีผู้โดยสารกี่คน น้ำหนักกระเป๋าและสัมภาระกี่ตัน คาร์โก้ (สินค้า) กี่ตัน มีสิ่งมีชีวิตอื่นๆใต้ท้องเครื่องกี่ชีวิต

สิ่งมีชีวิตอื่นๆ คือสัตว์ต่างๆทั้งที่เป็นอาหารและเป็นสัตว์เลี้ยง สิ่งไม่มีชีวิตก็ขนส่งได้ (ศพไงกัปตันได้รับรายงานทั้งหมดแล้วจะคำนวณว่าควรจะสั่งน้ำมันกี่ร้อยตันถึงจะพาเครื่องไปยังจุดหมายได้ปลอดภัยที่สุด การคำนวณน้ำมันเป็นเรื่องสำคัญ หากเครื่องเกิดลงที่สนามบินนั้นๆไม่ได้ จะต้องไปลงสนามบินอื่นที่ใกล้ที่สุด หรือต้องบินวน รอคิวที่จะลง น้ำมันจะต้องพอ เพียงต่อเรื่องฉุกเฉินที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ ที่ห้อง brief ฉันเจอกิ๊บอีกแล้ว กิ๊บรีบมาทักฉัน

"เราบินกะพี่หนิงอีกแล้ว มีคนเลี้ยงข้าวละ " กิ๊บพูดไปหัวเราะไป

"รินรู้ป่าวว่าพี่หนิงเค้าเลิกกะยุ้ยแล้วนะ เรากะจะเสียบต่อเลยดีมั้ย
"ฮื่อ..ตามใจดิ" ฉันไม่เล่าเรื่องพี่หนิงกับฉันให้กิ๊บฟัง และฉันเองยังไม่รู้เรื่อง(แอบๆนอนกัน) ของพี่หนิงกับกิ๊บด้วย ตามที่กิ๊บบอก เราไปทานอาหารเย็นกันสามคน เดินไปร้านข้างๆโรงแรม เย็นแล้ว อากาศหนาว อุณหภูมิที่กัปตันประกาศก่อนลงคือ แปดองศาเซลเชียส เราเลยเลือกทานร้านใกล้โรงแรม จะได้ไม่ต้องทนหนาวเดินไกล

วันนั้นมีปลาไข่ หรือที่พวกเราเรียกว่า " ชิชาโมะ" เป็นปลาตัวเรียวๆขนาดทานสองสามคำ ทอดจนเหลืองกรอบ วางมาบนกระหล่ำปลีสดหั่นฝอย (อาหารญี่ปุ่นแทบทุกจานจะมีกระหล่ำปลีแบบนี้มาด้ว อร่อยๆๆๆ จนลืมสงสารปลา และไข่มากมายในท้องที่เราทานไป

พี่หนิงกลับชอบปลาดิบ ปลาดิบที่ญี่ปุ่นสดและถูก ต่างจากบ้านเราที่ขายแพงมากๆ มีโอเด้งด้วย คล้ายๆพะโล้บ้านเรา เพียงแต่รสชาดแนวญี่ปุ่น โอเด้งนี่เขาจะทำขายให้ซดนำซุปร้อนๆเฉพาะในหน้าหนาวเท่านั้น ระหว่างทานอาหาร กิ๊บคุยแจ้วๆกับพี่หนิงที่ไม่เห็นค่อยพูดซักเท่าไหร่ (แต่แอบมองฉันอีกละ ทานเสร็จ แวะซื้อกากิกัน เดินกลับโรงแรม ต้องรีบพักผ่อนเนื่องจากในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นเราจะบินกลับกรุงเทพฯ

ฉันอาบน้ำเสร็จซักพัก โทรศัพท์ที่หัวเตียงดัง "ฮัลโหล" ใจฉันนึกว่าพี่หนิงชัวร์

ไม่ผิดคาดสักนิด " พี่ไปคุยด้วยแป๊บนึงได้มั้ยครับ ไม่รบกวนรินนานหรอ ในใจฉันต่อสู้กันอยู่สองสามวิ "ได้ค่ะ พี่หนิงมาที่ห้องฉันด้วยชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้น ในโรงแรมไม่หนาว มีเครื่องทำความร้อน (heater) พี่หนิงเข้ามาในห้องฉัน "หอมจังครับ รินใช้น้ำหอมอะไรนะครับ
"รินใช้ body spray ธรรมดาๆค่ะ" ฉันชักเขินๆ ไม่แน่ใจตัวเองว่าชอบพี่หนิงจริงๆหรือเปล่า

ความรู้สึกต่างจากที่ฉันรู้สึกกับพี่อิน พี่หนิงบอกฉันว่า เลิกกับยุ้ยแล้ว ยุ้ยยังไม่ยอม โวยวาย แต่พี่หนิงยืนยันขอเลิก ลงท้ายด้วยการขยับมากอดฉันเฉยเลย กอด แล้วจูบ จูบที่ทำเอาฉันแทบบ้า พี่หนิงจูบเก่ง และค่อยเป็นค่อยไป เร้าอารมณ์ดีชะมัด

แต่นั่นแหละ สุดท้ายฉันไม่ยอม แม้จะเคลิ้มไปกับบทรักของพี่หนิง กับคำรำพันว่า "พี่รักริน รักริน
เหลือเกิน พี่หนิงต้องกลับห้อง โดยไม่ได้มีเซ็กส์กับฉัน... ตอนหลังเขามาเล่าให้ฉันฟังว่าเขาอารมณ์ค้างมาก เลยไปหากิ๊บ

เลวซะ.... ความสัมพันธ์ของฉันและพี่หนิงก้าวหน้าไปเรื่อยๆเอื่อยๆพี่หนิงยังคงเอาใจฉันมากมาย จนวันหนึ่งยุ้ยโทร.มาหาฉัน "ริน ยุ้ยอยากถามรินว่ารินทำแบบนี้ไปได้ยังไง ยุ้ยเสียงแข็งมาเลย

" เอาเป็นว่า รินไม่ได้แย่งพี่หนิงนะยุ้ย เค้าเลิกกับยุ้ยก่อนนะ ถึงมาหาริน"โหย รินพูดเข้าข้างตัวเองดีจริงเล้ย ยุ้ยไม่อยากพูดมาก พี่หนิงน่ะ เค้ามีอะไรๆกับยุ้ย ไม่ใช่แฟนกันธรรมดา พี่หนิงเค้ารักยุ้ย ทำให้ได้ทุกอย่า "ทำให้ได้ทุกอย่าง.."ฉันทวนคำพูดยุ้ย

"ใช่สิ แบบทุกอย่างที่ทำให้ยุ้ยมีความสุขไง ทุกอย่าง ทุกเรื่อง.." ยุ้ยสะอื้นมาตามสาย
"ยุ้ย อย่าร้องไห้เลย รินเองก็ยังไม่มีอะไรกับพี่หนิงนะ ดูๆกันไปก่อน อีกอย่าง รินยังไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเอง จริงๆนะยุ้ย"เฮ่อ..เบื่อพวกแก้ตัว แย่งแฟนเพื่อน สวยๆแบบเธอน่าจะหาไม่ยากนะ ..บลาๆๆๆๆ ฉันวางสายก่อนที่ยุ้ยจะขึ้นเสียงสูงจนคอแตก

ช่วงนั้น บริษัทเปิดเที่ยวบินใหม่ไปยังเกาะคาลิโดเนีย หรือที่เรียกกันว่า"นูเมีย เป็นหมู่เกาะเล็กที่สวยงามในมหาสมุทรแปซิฟิก และเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส ใครที่ได้บินไปแล้วจะกลับมาเม้าท์ว่านูเมียสวยมาก ผู้คนน่ารัก บ้านเมืองน่าเอ็นดู พวกเราต่างรอลุ้นตารางบินเดือนใหม่ว่าจะได้ไป นูเมียบ้างมั้ย สัปดาห์หนึ่งมีสองไฟลท์ อยู่ที่นั่นสี่วัน

กับห้าวัน

ฉันก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ยิ่งได้ฟังว่านูเมียน่าไปอย่างนั้นอย่างนี้ ยิ่งอยากไป ตารางบินจะออกล่วงหน้าหนึ่งเดือน โดยทาง OB จะเอาตารางบินของแต่ละคนไปใส่ไว้ในช่องใส่เอกสารส่วนตัวซึ่งมีลักษณะเป็นตู้ไม้ เจาะเป็นช่องๆ เรียงตามลำดับเลขประจำตัวพนักงาน ตั้งไว้ที่ห้องพักผ่อนก่อน brief ห้องนี้มีโซฟาเป็นชุดๆ ไว้ให้นั่งคุย นั่งพัก นั่งดื่มกาแฟ นั่งทาเล็บฯลฯ ก่อนบิน และเป็นที่ระบายความคับแค้นใจจากผู้โดยสาร เพื่อนร่วมงาน หลังกลับจากบิน สมัยก่อนนั้น เป็นช่องโล่งๆ สอดเอกสารขนาด A4 ได้อย่างสบาย ไม่มีช่องปิดล็อก ทำให้เกิดคดีเอกสารหายกันเป็นประจำ

ตารางบินใหม่ออกมา ฉันได้ไฟลท์ไปนูเมียห้าวัน ...ดีใจสุดๆ

เรื่องใหญ่เกิดขึ้นที่ไฟลท์นูเมียนี่เอง ก่อนที่จะไปนูเมีย ฉันมีวันว่างเมื่อไหร่เป็นต้องออกไปซื้อเสื้อผ้า เพราะได้ข่าวมาว่าที่พักเราอยู่ริมชายทะเล ต้องแต่งตัวให้ลุคแบบซัมเม่อร์ สีแจ๋นๆ ประเภทแขนกุด ขาสั้น (สมัยนั้นยังไม่นิยมสายเดี่ยวฉันก็เหมือนผู้หญิงเกือบทั้งโลกที่ชอบความสวยงาม ไปตั้งห้าวัน รวมวันบินไป-กลับเป็นหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ

ฉันช้อปเสื้อผ้าซะเยอะแยะ ที่สยามนั่นแหละค่ะ แหล่งช้อปตลอดกาล ตอนนั้นยังไม่มีสยามดิสคัฟเวอรี่ มีแต่สยามสแควร์ กับสยามเซ็นเตอร์ ฉันเป็นขาประจำร้าน JASPAL มาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงวันนี้ แม้จะมีเสื้อผ้าแบรนด์ใหม่อีกมากมาย ฉันยังคงแวะเวียนไปที่ JASPAL อยู่เสมอ

เชื่อไหมว่าโต๊ะไม้ตัวใหญ่ในร้านที่สยามเซ็นเตอร์อยู่มาตั้งแต่ตอนที่ฉันเริ่มเป็นลูกค้าร้านนี้ ทุกครั้งที่ฉันผ่านไป ฉันรู้สึกเหมือนเจอเพื่อนเก่าทุกที เอ..หรือว่าจะเป็นโต๊ะตัวใหม่ที่ทำให้เหมือนตัวเก่า จะถามโต๊ะ คนคงว่าบ้าเนอะ ได้เสื้อผ้าสะใจแล้ว ระหว่างนั้นฉันยังคงไปไหนมาไหนกับพี่หนิง ข่าวฉันคบกับพี่หนิงเริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว เป็นหัวข้อการสนทนาที่มันส์สุดๆของลูกเรือ

แอร์หลายคนถึงกับมาดักดูหน้าฉัน รวมกับเรื่องราวจากปากของยุ้ย ทำให้ฉันดูเป็นคน"แย่งได้แม้แต่แฟนเพื่อเวลาไปบิน มีแต่คนมาถามฉันว่าเรื่องจริงมันเป็นไง เฮ้ออออ...น่าเบื่อจริงๆ พี่อินหายเงียบไปจากชีวิตฉัน ทั้งที่ฉันคิดถึงเขาบ่อยๆ น้อยใจเล็กๆว่าทำไมเขาไม่ส่งข่าวมาบ้าง โทร.มาหาสักนิดก็ยังดี พี่หนิงบอกฉันว่าพี่อินเจ้าชู้จะตาย ตอนพี่อินฝากดอกไม้ไปให้ฉัน พี่หนิงไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ แต่พี่อินอาวุโสกว่า พี่หนิงเลยต้องทำ

ฉันเออออไปกับพี่หนิง ไม่บอกหรอกว่า ฉันแอบคิดถึงพี่อิน เวลาสามสี่วันที่ตะวันออกกลางฝังใจฉัน เรื่องราวต่างๆที่เราคุยกันมันแจ่มชัดในความทรงจำ ฉัน จำได้แม้แต่เสื้อผ้าที่พี่อินสวมทุกวัน จำรองเท้าเขาได้ จำแว่นกันแดดอันสวยของเขาได้... ตอนนั้นฉันไม่รู้ซึ้งว่าฉันน่ะ "รัก" พี่อิน ไม่ใช่พี่หนิง พี่หนิงเคยเป็นทหารอากาศ มีนิสัยหลายอย่างแบบทหาร หากช่วงที่คบกันเขายังไม่แสดงออกมา ฉันแค่รู้สึกลึกๆว่า ฉันกับพี่หนิงคุยกันไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ ไม่เหมือนอยู่กับพี่อิน เราต่างสนใจในเรื่องเดียวๆกัน คุยกันถูกคอ และ...ถูกใจ

แต่พี่อินมีเจ้าของ พี่หนิงเลยเข้ามาแทนที่แบบเบลอๆ ฉันปลื้มที่เค้าเอาใจ เค้าหล่อ เค้าเป็นที่หมายปองของสาวๆมากมาย ไปไหนกับเค้ามีแต่คนมอง ฉันน่าจะเฉลียวใจ และออกจากชีวิตพี่หนิงเสียตอนนั้น จะได้ไม่มีแผลเป็นให้เจ็บใจมาจนวันนี้ ก่อนไปนูเมียหนึ่งวัน พี่หนิงมารับฉันไปนอกบ้านอย่างเคย

เขาดูซีเรียสเชียว "รินครับ รินไม่ไปนูเมียได้มั้ยครับ ตั้งหลายวัน พี่คิดถึง ลา sick แล้วไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพี่ดีกว่า รินอยากไปไหนพี่จะพาไป"

"โอ๊ยยย พี่หนิง รินอยากไปนี่คะ ไม่กี่วันหรอก เสียดายที่เค้าเอา DC-8 ไป ไม่ใช่แอร์บัส ไม่งั้นพี่หนิงก็แลกไปบินกับรินได ฉันพูดไปแล้วพลันนึกขึ้นได้ว่า เฮ่ย พี่อินเค้าบิน DC-8 นี่นา ยังไม่ทันนึกอะไรต่อ พี่หนิงรีบบอกว่า

"โอ๊ยยย พี่หนิง รินอยากไปนี่คะ ไม่กี่วันหรอก เสียดายที่เค้าเอา DC-8 ไป ไม่ใช่แอร์บัส ไม่งั้นพี่หนิงก็แลกไปบินกับรินได ฉันพูดไปแล้วพลันนึกขึ้นได้ว่า เฮ่ย พี่อินเค้าบิน DC-8 นี่นา ยังไม่ทันนึกอะไรต่อ พี่หนิงรีบบอกว่า

"นั่นแหละ ที่พี่ไม่อยากให้รินไป พี่อินเค้าบินไฟลท์นี้ด้วยนะครับฉันไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำหน้ามีพิรุธออกไปหรือเปล่า ปากตอบไปตามที่ควรตอบประสาแฟนที่ดีว่า

"พี่หนิงไม่ต้องห่วงรินเล้ย รินเอาตัวรอดหรอกค่ะ กับพี่หนิงยังรอดอยู่เลย..." ฉันพูดยิ้มๆทั้งที่ใจเต้นตึกตัก ตึกตัก ..ดีใจจะได้เจอพี่อิน นี่ฉันกำลังจะได้เจอพี่อิน จะได้อยู่กันตั้งหลายวัน ฉันคงได้คุยกับเค้าหลายๆเรื่องที่ยังค้างคาใจ ฉันคิดเพลิน ปากก็ตอบโต้กับพี่หนิงไปเรื่อยๆ พี่หนิงเอาแต่บ่นไม่อยากให้ฉันไป ฉันบอกเขาว่าไม่ใช่จะได้ไฟลท์นี้ง่ายๆ ถ้าฉันไม่ไป กว่าจะได้ใหม่คงอีกนาน พูดๆกันอยู่ดีๆ พี่อินเลี้ยวรถเข้าม่านรูดเฉยเลย

ความรู้สึกตอนนั้นของฉัน ไม่ได้คิดว่าพี่หนิงดูถูกหรืออะไร คิดแต่ว่าเค้ารักฉัน และคงอยากมีอะไรๆกับฉันก่อนที่ฉันจะไปบินกับพี่อินตามที่เค้าโน้มน้าวฉันด้วยคำ พูดหวานๆของเค้า ฉันเลวมั้ย ใจแตกเพราะพี่หนิงพาอารมณ์ฉันให้กระเจิดกระเจิง กู่ไม่กลับ

ฉันยอมเข้าไปในนั้นกับพี่หนิง และตกเป็นของพี่หนิงในวันนั้น พี่หนิงเก่งเรื่องบนเตียงมาก จริงอย่างที่ยุ้ยเคยบอกว่าพี่หนิงทำได้ทุกอย่าง ฉันไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน ฉันทำตามที่พี่หนิงสอน เขารู้จักจังหวะอ่อนหวานที่จะพาฉันไปถึงความรู้สึกเยี่ยมยอดนั้นเป็นอย่างดี ฉันอยู่ในโรงแรมม่านรูดกับพี่หนิงจนค่ำ พี่หนิงทำให้ฉันรู้จักความหมายของเซ็กส์ที่ฉันไม่เคยคาดมาก่อนว่ามันจะดื่มด่ำได้ขนาดนั้น ตอนนั้นฉันยังแยกไม่ออกว่าฉันรักพี่หนิงเพราะเค้าเติมเต็มรสชาดของชีวิตให้ฉันจนล้น ไม่ใช่รักที่ตัวเขา แต่รักเพราะติดใจบทบาทของเค้า

พี่หนิงพาฉันไปส่งบ้าน พร้อมกับนัดมารับฉันไปบินในวันรุ่งขึ้น ฉันจัดกระเป๋า นึกถึงว่าพรุ่งนี้เจอพี่อิน ฉันจะทำไงดี ฉันกลายเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว ไม่ใช่สาวน้อยใสๆที่พี่อินเจอครั้งแรก

ฉันมีตำหนิเสียแล้ว พี่หนิงมารับฉันตอนเช้า ทำท่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเต็มที่ เขาให้ฉันสัญญาว่าจะพูดคุยกับพี่อินเท่าที่จำเป็นแค่นั้น ฉันสัญญาไปอย่างดี กำชับว่าไม่ต้องห่วง ฉันไม่สนใจพี่อินหรอก (โกหกฉันคาดว่าฉันคงเจอพี่อินบนเครื่องเลย แต่คนที่ฉันเจอก่อนพี่อินนี่สิที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่จนกลายเป็นฮึด

คนนั้นคือเมียพี่อิน ที่อยู่ๆโผล่มาจากตรงไหนไม่รู้ มาประชิดตัวฉันตอนที่ฉันกำลังจะขึ้นรถลูกเรือไปสนามบิน ฉันจำหน้าดุๆนั้นได้ มองใกล้ๆ เธอเป็นคนสวยทีเดียว สูง อวบนิดหน่อย ผิวคล้ำเนียน ถ้าไม่ทำหน้าเค็มๆดุๆ แบบนั้นคงสวยขึ้นจม "จำใส่หัวไว้นะ ว่าอย่ายุ่งกับพี่อิน" เธอพูดกับฉัน ซึ่งยังคงบอกไม่ถูกว่าจะรู้สึกไงดี "ถ้าชั้นรู้ว่าเธอยุ่งกะเค้า เธอชะตาขาดแน่".. ยัยบ้า กลัวจะตายละ ประสาท หึงสามีขนาดนี้เลยเหรอ มิน่า พี่อินถึงเก็บกด ต้องหาที่พึ่งเป็นแอร์สวยๆ ให้ขัดหูขัดตาขัดใจคุณภรรยาซะงั้น

ฉันแค่นึก ไม่ได้พูดอะไรกับเธอคนนั้นสักคำ ขึ้นรถลูกเรือไปนั่งสงบสติอารมณ์ ดีนะ ไม่มีใครได้ยินที่เธอพูด ไม่มีใครสนใจว่าเธอมาคุยอะไรกับฉัน ถ้ามีใครสักคนได้ยิน คงยิ่งสนุกปากขาเม้าท์เค้าหล่ะ เมียพี่อินร้ายน่าดู คอยดูฉันสิ จะแกล้งซะเลย บนเครื่อง ฉันได้หน้าที่ยืนรับผู้โดยสารตามเคย

ขบวนนักบินมาแล้ว ฉันไหว้ทุกคน พี่อินตะเบ๊ะตอบ ยักคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ฉัน ฮึ!!! นี่คงยังไม่รู้ว่าฉันเพิ่งเจอเมียเขามาสกัดดาวรุ่ง ชั่วโมงบินยาวเก้าชั่วโมงกว่า พี่อินออกมาขอกาแฟที่ฉันเหมือนย้อนอดีตครั้งแรกที่เราพบกัน

"รินทำไมไม่ตอบจดหมายพี่เลย" พี่อินต่อว่า "รินไม่เห็นได้จดหมายพี่อินเลย พี่อินส่งผิดคนมั้งคะ "พี่ส่งจริงๆ พี่เขียนจดหมายใส่ BOX รินทุกครั้งที่พี่ไป HEAD OFFICE เลยนะครับ ฉันมารู้ทีหลัง(ตามเคย) ว่าพี่หนิงเก็บจดหมายพี่รินไปหมด และเอามากระทบกระแทกแดกดันฉันในภายหลัง "พี่คิดถึงรินมากเลย เป็นห่วงรินด้วยนะ หนิงเค้าไม่ใช่อย่างที่รินคิด "ยังไงเหรอคะพี่อิน "หนิงเจ้าชู้มากนะริน พี่สนิทกับเมียเก่าเค้า หนิงร้ายมากต่างคนต่างว่าอีกฝ่ายเจ้าชู้ พี่หนิงไม่เคยพูดถึงภรรยาเก่า ฉันเองก็ไม่เคยถาม ต่อไปคงต้องถามซะแล้ว "อร เมียเก่าหนิงเค้าห่วงรินนะ "

"ไม่เป็นไรค่ะพี่อิน รินยังไม่มีอะไร แค่ดูๆอยู่"ให้มันจริงนะครับริน" แล้วพี่อินก็เดินกลับ cockpit และไม่ออกมาอีกเลย


นูเมียเป็นเมืองที่สวยสมคำร่ำลือ สองข้างถนนทุกสายเต็มไปด้วยต้นไม้ที่มีดอก ทั้งที่ฉันรู้จักและไม่รู้จัก ที่เห็นมากที่สุดคือดอกชบาสีสดหลากหลายสี ดอกโตๆ บานเต็มต้น ตามบ้านทุกหลัง (ขอย้ำว่าทุกหลังที่ได้เห็นจริงๆ) เต็มไปด้วยต้นไม้ และดอกไม้ ดอกไม้ ดอกไม้ บานแฉ่งไปหมดทั้งเกาะ ผู้คนที่นั่น ส่วนมากเป็นคนผิวดำที่ยิ้มแย้มแจ่มใส พูดภาษาฝรั่งเศสที่ฉันพูดได้เสียด้วย

นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ฉันได้ไปนูเมีย ด้วยหลังจากนั้นไม่นาน บริษัทตัดสินใจเลิกบิน เพราะผู้โดยสารน้อย บินไปก็ขาดทุน ..เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ฉันได้ทำความเข้าใจกับพี่อินในเรื่องของเราเช่นกัน... โรงแรมที่นูเมียน่ารักมาก เล็กๆดูอบอุ่นน่าพักมากกว่าโรงแรมใหญ่โตหรูหราส่วนใหญ่ที่เราพักตามประเทศอื่นๆ

ตามปกติ ทางโรงแรมจะจัดให้ลูกเรือพักชั้นเดียวกันหมด แต่ที่นูเมีย ห้องพักไม่พอกับจำนวนพวกเรา จึงต้องแยกกันอยู่สองชั้นติดกัน ฉันอยู่คนละชั้นกับพี่อิน แต่เราถามเบอร์ห้องกันไว้แล้ว ก่อนแยกย้ายเข้าห้อง เข้าห้อง ยังไม่ทันหายใจ พี่อินโทร.มา

"ริน น้องริน พี่ขออนุญาตไปหาที่ห้องนะ รับรองไม่มีอะไรเกินเลยครับโผม
"พี่อินไม่เหนื่อยเหรอคะ รินว่า อาบน้ำนอนก่อนดีกว่าเนอะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันก็ได้นี่คะ อยู่อีกตัหลายวัน "ไม่ได้ค้าบ ไม่ได้จริงๆ พี่ต้องคุยวันนี้ โอ๊ยยย อกจะแตกอยู่แล้ว มีเรื่องอยากพูดเยอะเลย รินเชื่อใจได้ พี่ไม่ทำรัยรินหรอกน่า พี่ไม่ยุ่ง กะแฟนคนอื่นแล้วเค้าก็ต่อว่า

"แม้จะเป็นแฟนของคนที่พี่ไม่ชอบเอาซะเล ฉันบอกพี่อินไปว่าขออาบน้ำก่อนดีกว่า อีกสักครึ่งชั่วโมงค่อยมาคุยกัน แล้วพี่อินก็มา อาบน้ำมาแล้วเช่นกัน พี่อินสวมเสิ้อยืดโปโลสีส้มจัด กับยีนส์สีแดง พี่อินสูง ขายาว สวมยีนส์แล้วดูวัยรุ่นเชียว ส่วนฉัน เสื้อยืดลายทางหลากสีกับกางเกงสามส่วนสีเบจ

"พี่อินดื่มอะไรมั้ยคะ รินมีโค้กกับน้ำส้มม "พี่อยากดื่มกาแฟมากกว่า รินมีกาต้มน้ำร้อนมั้ยล่ะครับ "

"มีค่ะ กาแฟก็มี เดี๋ยวรินทำให้กาต้มน้ำร้อนเล็กๆเป็นอุปกรณ์ยังชีพของลูกเรือส่วนใหญ่ บางคนอาหารในประเทศที่ไปไม่ถูกปาก แค่มีกาน้ำร้อนกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็อยู่รอดแล้ว จนพวกเราชอบแซวกันว่า อย่างพวกเราตายแล้วไม่เน่าหรอก สารกันบูดในตัวเยอะ ฉันเดินไปเดินมาในห้อง ชงกาแฟให้พี่อิน พร้อมขนมที่ฉันตุนไปด้วย "พี่อินลองทานพายไก่นี่สิคะ ซื้อแถวบ้านรินเอง อร่อย พี่อินดื่มกาแฟ ทานพายไก่กับฉัน ความรู้สึกดีๆหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจฉันอีกแล้ว ฉันนึกอยู่ว่าจะบอกพี่อินดีมั้ยเรื่องภรรยาเขามาด่าฉัน แต่จะบอกไปแล้วได้อะไร สู้ทำไม่รู้ไม่ชี้ดีกว่า เอาไงดี สับสนจิต จนพี่อินเอ่ยขึ้นว่า

"รินคิดอะไรอยู่ครับ คิดถึงคนนั้นเหรอ.."

"เปล่าค่ะ รินคิดเรื่องอื่น"เรื่องรัย เล่าให้พี่ฟังมั่งสิจ๊ะ

"ไม่มีรัยหรอกค่ะ เรื่องจุกจิกของผู้หญิงไม่น่าฟังหรอก ผู้ชายไม่ชอบหรอกค่ะ" ฉันตัดสินใจยังไม่เล่าเรื่องยัยหน้าดุคนนั้น ไม่อยากเครียด
"งั้นพี่ถามรินหน่อยว่า รินน่ะ ชอบหนิงมันจริงๆหรือเปล่า หรือรินทำประชดพี พี่รินเนี่ย พูดเข้าข้างตัวเองจัง แต่มันก็จริง(มั้ย "รินบอกพี่อินตามตรงเลยนะคะว่า รินคิดถึงพี่มากเลย แต่มันเป็นไปไม่ได้ซักอย่าง แล้วพี่อินจะให้รินร้องไห้ไปจนตายเหรอคะ พี่หนิงเค้าดี กับริน ดีมาก พ่อแม่รินชอบเค้า รินก็ชอบเค้า แต่คนละอย่างกับที่ชอบพี พูดไปพูดมา ฉันร้องไห้ ร้องไม่หยุดเลย

"โอ๋ๆๆๆเด็กน้อยที่แสนจะสับสน พี่ไม่น่าวุ่นวายกับชีวิตรินเลย แต่พี่เจอรินปุ๊บ พี่ชอบปั๊บ แล้วพี่ลืมคิดไปว่า คนที่บ้านเค้าจะคิดยังไง พี่มันเหมือนผู้ชายทั่วไป ได้คืบจะเอาศอก รินอยากน่ารักทำไม ที่จริงมันเป็น ความผิดของรินน้าที่เกิดมาให้พี่รักนะเนี่ย" พี่รินกอดฉัน ปลอบฉัน และเราต่างหลับไปบนเตียงในห้องฉัน

ไม่มีบทบาทรักอะไรที่เกินเลยตามที่พี่อินบอกไว้จริงๆ ฉันตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง

"รินครับ เป็นไงมั่ง " เสียงพี่หนิงมาตามสาย พอดีกับที่พี่อินถามฉันว่า

"ใครโทร.มาครับริน"

พี่หนิงได้ยินเสียงพี่อินเต็มหูแน่ ก็ตัวพี่อินนอนอยู่ติดกับฉัน พี่หนิงโวยลั่นมาเลย "รินทำอะไรลงไป รินบ้าเปล่า รินไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น กลับมาแหลกแน่" พี่หนิงกระแทกหูไปดังโครม ฉันหันไปมองพี่อินที่ยิ้มกว้างอยู่ข้างๆแล้วบอกพี่อินว่า "พี่หนิงเค้าโทร.มาค่ะ..."

ฉันยังพูดไม่ทันจบ พี่อินพูดขึ้นมาว่า "พี่ได้ยินแล้ว เสียงหนิงมันโกรธน่าดู 555 สมน้ำหน้า"

อ้าว พี่อิน พี่ไม่คิดเลยหรือว่ารินรู้สึกยังไง รินจะตายแล้ว ความรู้สึกของนางวันทองหรือนางกากีเป็นแบบนี้หรือเปล่าน้องยังไม่ทันพูดอะไรกับพี่อิน เสียงโทรศัพท์ดังอีก พี่หนิงโทร.มาแน่เลย

"รับเถอะริน คุยกะเค้าดีๆ ให้เค้าคุยกับพี่ก็ได้" พี่อินบอกจะคุยกับพี่หนิงว่าไม่ได้มีอะไรกับฉันอย่างที่พี่หนิงคิด ฉันรับโทรศัพท์ ไม่ใช่พี่อิน แต่เป็นหนุ่ย สจ๊วตสาว เพื่อนรุ่นเดียวกับฉัน

"ฮาโล๋ๆๆๆ ยัยริน เกิดเรื่องใหญ่แร้ววว" หนุ่ยทำเสียงเล็กเสียงน้อยแบบตื่นเต้นมากกว่าตกใจกับ"เรื่องใหญ่"ที่หล่อนบอก้าน ฉันยกนิ้วชี้ปิดที่ปาก เพื่อให้พี่อินเงียบๆ่ย

"เรื่องรัยของแก แกอ่ะ ขรี้ไม่ออกก็ว่าเรื่องใหญ่" ฉันว่าไปี "เออ แหม แกนี่ ตาคมแล้วยังปากคมอีก ..นี่ๆๆๆๆ พี่สุทธ์ปล้ำยายแอน ยายแอนมันโวยซะ แกนอนกินบ้านกินเมืองเหรอ ไม่รู้อะไรเลย หรือใครนอนทับแกอยู่ฮะ ถึงหูตึงซะ"

พี่สุทธ์คือพี่เพอเซอร์ที่น่ารักคนหนึ่ง ดูเค้าไม่เห็นเจ้าชู้ตรงไหน รู้ๆกันว่าเค้าตามจีบแอน แอร์หน้าตาน่าเอ็นดู ปากนิดจมูกหน่อยเหมือนตุ๊กตา ท่าทางแอนดูมีใจกับพี่สุทธ์อยู่เหมือนกันนี่นา ไหงกลายเป็นคดีปล้ำกันไปได้่

หยุ่ยต่อมาอีกว่า้ำ "ยัยริน ลงมาที่ล้อบบี้เร้ว กัปตันเรียกเจอทุกคน เออ แต่co-pilot หาย แอบอยู่ห้องแกป่าวว้า ชั้นเห็นน้า เค้าแอบเหล่แกตลอดเลยในรถ crew อีนี่ เสน่ห์แรงนัก แบ่งมาให้เพื่อนมั่งสิยะ หลายวันมานี่ยังไม่มี ปู้จายตกถึงท้องเล้ย ว่าจะไปเดินหาเหน็บเอวกลับมาวักสองสามคน ดั๊นนน มามีเรื่องอีก อะไรกันนักหนาเนี่ย เสียงานชั้นหมด"



หนุ่ยพูดไปเรื่อยๆ เพื่อนสาวประเภทนี้มักจะพูดได้หลายเรื่องในคราวเดียวกัน โดยไม่ติดขัด และไม่รอรับ ฟังคำตอบจากคนที่เธอพูดด้วยอีกต่างหาก

ฉันลงไปที่ล้อบบี้พร้อมพี่อิน ไม่เห็นมีใครเลย นอกจากหนุ่ยกับแอน

"แล้วเค้าไปไหนกันหมดล่ะหนุ่ย ไหนว่ากัปตันเรียกทั้งไฟลท์ไง" ฉันถามหนุ่ย

"555 555"เป็นเสียงหัวเราะประสานเสียงของหนุ่ยกับแอน ฉันโดนสองคนนั่นอำเอาซะแล้ว พี่อินหัวเราะขำใหญ่ แล้วเราทั้งหมดชวนกันไปทานอาหารเช้าที่โรงแรมจัดให้ ตามเคย เจอลูกเรือทั้งไฟลท์นั่งตามโต๊ะต่างๆ พี่สุทธ์รีบลุกมาเลื่อนเก้าอี้ให้แอนที่ยิ้มหวานรับ กัปตันถามพี่อินว่า "อินไปไหนมาแต่เช้า ผมโทร.ไปที่ห้อง ไม่มีคนรับสายเลย
"อ๋อ..ครับ พอดีผมตื่นเร็ว เลยออกไปวิ่งที่ชายหาดมา อากาศดีครับกัปตั พี่อินพูดไม่จริงแบบหน้าตายมาก หลังอาหารเช้า ตกลงเช่ารถมินิบัส พร้อมคนขับไปเที่ยวรอบเกาะแบบ sightseeing กัน แวะตามที่ต่างๆ พี่อินทำไม่รู้อะไร ประกบฉันจนหนุ่ยมากระซิบว่า

"นี่ เค้าจีบหล่อนเหรอยะ ชั้นว่าตานี่เอาจริงแฮะ แล้วเค้าไม่รู้เหรอว่าเธอมีแฟนเป็นอีตาพี่หนิง แต่ชั้นว่าพี่อินเค้าหล่อไม่เลวน้า ไม่เก๊กด้วยแหละ พี่หนิง ของแกนะ เก้กโคด "

สรรพนามที่หนุ่ยเรียกฉันเปลี่ยนไปเรื่อยๆตามใจคนพูด "เอ๊า แม่คนสวย ว่าไงล่ะยะ เอาใครแน่ คิดจะรวบหมดหล่ะซี้ ต๊ายยย ชั้นไม่รู้มาก่อนเลยอ่ะว่า ท่าทางคุณหนูหญิงๆ อย่างคุณรินจะเจ้าชู้ อิจฉา เกิดชาติ หน้าขอสวยหยั่งแกมั่งดี๊ ชั้นจะกินผู้ชายวันละโหลมื้อ เออ แล้วมันจะจุกมั้ย
"โฮ้ยย หนุ่ย ไปกันใหญ่ ไม่มีรั้ยยย พี่เค้าเหมือนพี่ชาย เค้าแต่งงานแล้ว" ฉันรีบแก้ตัวกับหนุ่ย

"เช้อ..แต่งงานแล้ว แล้วไง เราไม่ได้ไปเอาเมียเค้านี่หว่า เราเอาผัวเค้า ฮิฮิ แล้วดูยัยแอนดิ หน้าบานแข่ง:-)กชบานูเมีย พี่สุทธ์เอาใจชิ้พพ อุ๊ย แกดู เด็กฝรั่งคนนั้นสิ น่าร้ากกก หนุ่ยชี้ให้ดูเด็กชายวัยรุ่นผมทอง ที่เดินสวนทางไป

"หนุ่ยเอ๊ยยย พรากผู้เยาว์นะแกร๊ ท่าทางอายุยังไม่ถึงสิบสามเลยมั้งนั่น "น่านแร้ะ กะลังน่ากิ๊น
พี่อินเดินเข้ามาฉันพร้อมแก้วน้ำมะพร้าว หนุ่ยล้อพี่อินว่า

"แก้วเดียวเหรอฮะพี่ ของหนุ่ยไม่มีเหรอ"หนุ่ยจะทานเหรอครับ พี่ได้ยินแต่ว่าอยากทานผู้ชาย พอดีผู้ชายไม่มีขาย พี่เลยไม่ซื้อมาฝาก" พี่อินแซวหนุ่ย  หนุ่ยเดินไปหาพี่ปิ๋ม แอร์อีกคนโดยยังไม่ทันฟังพี่อินพูดจนจบด้วยซ้ำ เราเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน ทานข้าวเย็นร้านริมทะเล อาหารรสจัด แบบพื้นเมืองบ้าง แบบฝรั่งเศสบ้าง ฉันทานได้เยอะมาก

แปลกที่ฉันไม่กังวลถึงพี่หนิง ไม่ได้คิดจะโทร.ไปปรับความเข้าใจกับเค้าด้วยซ้ำ แบบนี้เค้าเรียกว่า ไม้เลื้อยเนอะ อยู่ใกล้อะไรก็พันๆๆๆ เข้าไป กลับถึงโรงแรมค่ำมาก แยกย้ายกัน พี่อินมาหาฉันที่ห้องอีก อีกคืนหนึ่งผ่านไป โดยที่เราคุยกันสารพัดเรื่อง ดูทีวีกันและต่างคนต่างหลับ บนเตียงเดียวกัน พี่อินบอกว่าขออยู่กับฉันแบบนั้นก็มีความสุขแล้ว เค้าบอกว่าทุกครั้งที่เค้าคิดถึงฉัน เค้าไม่เคยคิดเรื่องบนเตียงเลย ฉันเชื่อเขานะ

รุ่งขึ้นเราไปเที่ยวกันทั้งไฟลท์อีก คราวนี้นั่งเรือไปอีกเกาะหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าหาดทรายสวยมาก ฉันขออภัยจริงๆที่จำชื่อเกาะนั้นไม่ได้เสียแล้ว

เราไปเล่นน้ำทะเลกันที่นั่น ฉันสนุกมาก พี่อินคอยดูแลฉันตลอด ท่ามกลางความงงของลูกเรือคนอื่นๆ ที่คงคิดว่าฉันมันก็ผู้หญิงแร่ดๆอีกคน มีแฟนแล้วยังไม่หยุดอะไรแบบนั้น

ฉันโดนนินทากระจาย ตอนนั้นฉันยังไม่ค่อยเข้าใจสังคมในหมู่ลูกเรือนัก ต่อมาจึงได้ทราบว่า มันเหมือนการเมืองเลย คือ "ไม่มีมิตรแท้ และไม่มีศัตรูถาวคนที่คุยกับเราต่อหน้าอย่างดี หลอกล่อให้เราเล่าเรื่องของเรา ทำเป็นอบอุ่นเข้าอกเข้าใจ เป็นคนเดียวกับที่เอาเรื่องของเราไปแต่งเติมเพิ่มสีสัน เล่าต่อๆกัน จนฉันยังงงว่านี่มันเรื่องของฉันหรือนี่

คนประเภทนี้มีทุกสังคม ไม่เฉพาะในสายการบินที่ฉันทำงานเท่านั้น คืนที่สามที่นูเมีย ฉันอยู่กับพี่อินเหมือนเคย กลางดึกคืนนั้น เสียงเคาะประตูห้องฉันดังมากจนฉันและพี่อินตกใจตื่น

เปิดประตูห้องไปโดยลืมดูตาแมว เพราะนึกว่าใครมีเรื่องด่วน พี่อินหลบไปอยู่ที่ห้องน้ำ มีคนยืนตะหง่าน หน้าหงิก อยู่หน้าห้องฉัน ไม่ใช่คนเดียว แต่ป็นสองคน

พี่หนิงกับ....ภรรยาพี่อิน!!! ฉันยืนตัวตรง พยายามนับลมหายใจและควบคุมจิตที่มันตื่นตระหนกให้นิ่ง ตามที่เคยเรียนมากับอาจารย์ สดใส พันธุมโกมล ในคลาสวิชาศิลปการแสดงพื้นฐานที่ฉันเรียนตอนอยู่ปี 1 และได้นำมาใช้ในชีวิตจริงตลอด มาไม่นานมานี้ เห็นการจัดงานวันเกิดครบเจ็ดรอบของท่าน ที่เราเรียกกันว่า "ครูใหญ่" ในข่าวทีวี ยังปลื้มใจว่าฉันเองเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของท่านเช่นกัน ครูใหญ่ยังสวยสดใสแข็งแรงสมชื่อเลย และครูใหญ่ท่านนี้แหละที่เป็นสาวไทยท่านแรกที่เข้าประกวดนางงามจักรวาล " ริน ทำยืนไม่รู้ไม่ชี้ เปิดประตูกว้างๆหน่อย ฉันจะเข้าไปดูซิว่าเธอกับไอ้อินมีความสุขกันแค่ไหนพี่หนิงตะโกน สรรพนามที่เรียกฉันเปลี่ยนไป กลายเป็น "ฉัน" และ "เธอพี่หนิงตะโกนต่อ(ตรงนี้ต้องเซ็นซ่อร์).....

ฉันเพิ่งได้ประจักษ์ความโมโหร้ายของพี่หนิงเป็นครั้งแรกนับแต่เป็นแฟนกันมา หากตอนนั้นฉันมิได้เฉลียวใจว่านิสัยแท้จริงพี่หนิงเป็นคนพาล และโมโหร้าย คิดแค่ว่าพี่หนิงหึงจนลมออกหู เป็นผู้ชายคนไหนๆ เจอแฟนทำอย่างนี้คงมีปฏิกิริยาแบบพี่หนิงทั้งนั้น

ฉันโง่ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ภรรยาพี่อิน(เธอชื่อคุณ จิ๋ม)ไม่ทันพูดอะไรแต่.. สายตาเธอที่มองฉันมันช่างเหยียดหยามและดูแคลนสิ้นดี พี่หนิงผลักฉันจนเซ ก้าวเข้าห้อง ตามติดด้วยคุณจิ๋ม

"ไหนวะ ไอ้คนทุเรศ ไอ้แมวขโมย ไอ้.......(เซ็นเซ่อร์อีก)" พี่หนิงเดินไปที่ห้องน้ำเป็นเวลาเดียวกับที่เสียงเคาะประตูห้องฉันดังอีกครั้ง พร้อมเสียงหนุ่ยดังเข้ามา

"แม่คุณเอ๊ยยย ไฟไหม้ หรือฟ้าผ่ายะ ใครมาแสดงอำนาจบารมีแถวนี้ ขอนังหนุ่ยดูหน้าหน่อยซี้ ริน ริน เปิดๆๆประตูด่วน ไม่งั้นหนุ่ยจะเรียก รปภ.มาเปิด ริน รี๊นนนน
หนุ่ยยังพูดไม่จบขณะที่ฉันเปิดประตูให้หนุ่ยเข้ามา เป็นเวลาเดียวกับที่พี่หนิงก้าวเข้าไปในห้องน้ำ

หนุ่ยแทรกตัวเข้ามา จับมือฉันแน่น มองหน้าคุณจิ๋มที่ยังคงทำสายตาเผาผลาญฉันอยู่ แปลกที่เธอไม่เข้ามาตบฉันให้คว่ำไปแบบในละคร เธอนิ่งได้อย่างน่านับถือมาก

หนุ่ยบีบมือฉัน พร้อมกับตามพี่หนิงไปที่ห้องน้ำ "ใจเย้นนน ใจเย็นสิฮะพี่หนิง รินเค้าป่าวทำอะไรอย่างที่พี่หนิงคิดเล้ยย เค้าอยู่กับหนุ่ยกะแอนทู้กวัน วันก่อนที่พี่หนิงโทร.มา พวกเราก็อยู่ ห้องนี้กัน พอดีพี่อินเค้ามาขอยืมกาต้มน้ำ แล้วเสียงมันลอดโทรศัพท์ไป เนี่ย รินเค้ากลุ้มใจจะตายไปนะฮ้า ร้องไห้ซบอกหนุ่ยทั้งวี่ทั้งวัน ไม่เป็นอันทำไรเลย ไม่ได้กินไม่ได้นอน ดูดิฮะ ผอมซีดเป็นไก่ต้มแบบยังไม่ทันราดซ้อสเบอร์กันด พี่หนิงโผล่ออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้ายิ่งกว่าทศกัณฐ์สิบหน้ารวมกัน

ฉันตกใจจนเอ๋อ พยายามควบคุมสติเต็มที่ เวรกรรมแท้ๆเลยเรา พี่หนิงทำอะไรพี่อินทำไมห้องน้ำเงียบจัง...หนุ่ยพูดต่อ

"เห็นมั้ยฮะพี่หนิง ไม่มีอะไรในห้องรินซักหน่อย อย่าว่าแต่พี่อินตัวโตๆเล้ยย มดซักตัวยังไม่มี หนุ่ยดูแลรินเค้าดีฮ่ะ มดไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมหนุ่ยหันมายักคิ้วให้ฉัน ทำนอง..เห็นฝีมือชั้นยัง

" คุณหนิง ไม่เจออินเหรอคะ ลองดูหลังม่านสิคะ

พี่อินเดินไปตบๆที่ม่านตามที่คุณจิ๋มแนะนำ หนุ่ยชิงพูดขึ้นมาอีก

"วู้ยยย พี่หนิง ทำไรอย่างกะในหนัง ไม่ต้องหาหรอกฮะ พี่อินเค้าคงหลับฟี้อยู่ที่ห้องเค้าแหละฮ่า เนี่ย พี่หนิงใจเย็นๆให้มากหน่อยน้า ป่านนี้คนตื่นกันหมดทั้งโรงแรมแล้ว เดี๋ยว CNN มันเอาไปออกข่าวน้าว่า นักบินไทยหึงแฟน ควบคุมสติไม่อยู่ ..แบบนั้นสยองมั่กๆนะฮ้า ถ้าบริษัทรู้เรื่อง พี่หนิงแหละจะโดนสอบสวน จะเป็นกัปตันได้ไงฮ้า ถ้าสงบจิตไม่อยู่...เฮ้อ.."

"พอได้แล้วหนุ่ย ไม่เจอไม่ได้แปลว่าไม่ได้เคยอยู่ ริน มาไปกับพี่กับคุณจิ๋ม ไปดูที่ห้องสามีคุณจิ๋มกัน" พี่หนิงทำหน้าผิดคาดที่ไม่เจอพี่อินในห้องฉัน ฉันสิยิ่งประหลาดใจ งงไปหมด

พี่อินหายตัวไปได้ยังไง พี่อินพักอยู่คนละชั้นกับฉัน พอไปถึงหน้าห้องพี่อิน พี่หนิงเคาะประตูดังแบบไม่เกรงใจใครตามเคย พี่อินเปิดประตู สวมชุดนอน หน้าตาแบบคนเพิ่งตื่นนอน

"อ้าว..จิ๋ม มาได้ไง" พี่อินทักภรรยา "หนิง ตามมาดูเพราะแค่ได้ยินเสียงเราในโทรศัพท์เหรอ ใจคอไม่หนักแน่นเอาเลย แล้วจิ๋มพากันมากับหนิงได้ พี่อินหันไปถามคุณจิ๋ม เธอตอบสะบัดๆว่า

"มาได้แล้วกัน อย่ามานึกว่าจิ๋มไม่รู้นะว่าอินขอไฟลท์ตามแฟนคนอื่นเค้ามา น่าเกลียด จิ๋มจะไปฟ้องคุณพ่อ คอยดูนะ อินต้องโดนลงโทษให้เข็ดเสียที จิ๋มเบื่อ..เบื๊ออ เบื่อ.."

ฉันรู้ทีหลังว่าพี่อินเกรงใจคุณพ่อคุณจิ๋มมาก เพราะท่านเป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อพี่อิน หนุ่ยหัวเราะคิกคัก "ว้ายย แหม คุณพี่ขา พี่อินเค้ายังไม่ทันทำอะไรซักนิด ใคร้ ใครมันบอกคุณพี่ว่าพี่อินขอไฟลท์ตามริน พวกบ่างที่มันอิจฉารินอ่ะดิฮ้า คุณพี่น่าจะหนักแน่นกว่านี้นะฮะ เอ แต่ก็อย่างว่านะฮ้า มีผัวหล่อ ต้องคอยทำตัวเป็นโกลด์มือกาวยิ่งกว่าสราวุธซะอีก ข้าศึกคอยจ้องจะทำประตูกัน
สราวุธ ที่หนุ่ยพูดถึง คือ สราวุธ ปทีปกรณ์ชัย อดีตผู้รักษาประตูคนเก่งของทีมฟุตบอลชาติไทยสมัยนั้น

คืนนั้น หนุ่ยเป็นฮีโร่ของฉัน หนุ่ยเล่าว่า พี่อินปีนจากหน้าต่างห้องน้ำในห้องฉัน เป็นหน้าต่างบานยาวแบบฝรั่งเศส มาลงที่ระเบียงห้องหนุ่ยที่อยู่ติดกับห้องฉัน และหนุ่ยรู้เรื่องของฉันกับพี่อินตั้งแต่กลางวัน ฉันเล่าให้หนุ่ยฟังว่าพี่หนิงโทร.มาคืนก่อน ได้ยินเสียงพี่อินแล้วโมโหมาก แต่ฉันแปลงเรื่องเป็นว่า พี่อินมายืมกา ต้มน้ำที่ห้องฉัน

หนุ่ยบอกว่า พี่อินมาเคาะที่หน้าต่างห้องหนุ่ยพร้อมกับเล่าอย่างรวบรัดเรื่องพี่หนิงและคุณจิ๋มมา หนุ่ยจึงบอกให้พี่อินรอในห้องหนุ่ย พอหนุ่ยเข้าไปในห้องฉันได้ แล้ว ให้พี่อินกลับห้อง และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่อินทำตามแผนของหนุ่ยอย่างได้ผล ขอบคุณฟ้าดินเหลือเกินที่ช่วยให้ฉันไม่ดูเลวร้ายไปกว่าที่ควร

หนุ่ยหัวไว อันที่จริงหนุ่ยเป็นคนเรียนเก่งมาก จบรํฐศาสตร์บัณฑิต เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เหรียญทอง หนุ่ยมาเป็นสจ๊วตรุ่นเดียวกับฉัน พร้อมกับเรียนปริญญา โทไปด้วยทุนของมหาวิทยาลัย จบโทแล้ว หนุ่ยลาออกไปทำปริญญาเอกที่อเมริกาด้วยทุนมหาวิทยาลัยเหมือนเดิม

เดี๋ยวนี้หนุ่ยมีตำแหน่งใหญ่มาก เห็นหนุ่ยออกทีวีทีไร ฉันต้องอมยิ้มทุกที ไม่เจอกันนานแล้ว หนุ่ยยังจำรินและเรื่องรักของรินที่นูเมียได้มั้ยน้องคืนนั้น หลังจากการไกล่เกลี่ยของหนุ่ย บวกกับความเพลียของทุกคนในเหตุการณ์ จึงต่างแยกย้ายกันไปนอน แน่นอนว่าพี่หนิงต้องมาอยู่ห้องเดียวกับฉัน คุณจิ๋มอยู่กับพี่อิน ทันทีที่อยู่กันสองคน พี่หนิงแสดงอาการโมโหจัดขึ้นมาอีก

"เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆหรอกนะเธอ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอโกหกฉันหรือเปล่าพี่หนิงเริ่มใช้สรรพนาม "ฉัน กับ "เธอ" อีกแล้ว

เรื่องพี่หนิงว่าฉันโกหกเขานี่เป็นเรื่องที่เขาพูดบ่อยมาก ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นในภายหลัง เขาจะต้องหาว่าฉันน่ะ "โกหก" เสียทุกที ทั้งที่เขานั่นเองเป็นคนที่ "โกหก" ฉันตลอดมา

เรื่องพี่หนิงกับคุณจิ๋มมาถึงนูเมียได้อย่างไร เป็นเรื่องที่เดาได้ง่าย ทันทีที่พี่หนิงรู้ว่าพี่อินอยู่ในห้องฉัน พี่หนิงโทร.ไปบ้านพี่อิน และคุยกับ คุณจิ๋ม ทั้งสองคนตกลงว่าตอนเช้าต้องรีบไปจัดการเรื่องการเดินทางไปนูเมีย พี่หนิงเป็นนักบิน ไม่ยากที่จะหาข้อมูลสายการบินต่างๆจากแผนก operation ส่วนคุณจิ๋มมีเพื่อนสนิททำงานสถานทูตฝรั่งเศส ช่วยเร่งให้วีซ่าของทั้งสองคนเสร็จภายในวันเดียวเพื่อจะออกเดินทางมานูเมียโดยสายการบินอื่น

ระหว่างที่พี่หนิงและคุณจิ๋มเดินทางมา ต่างคนต่างหาข้อมูลอีกฝ่าย พี่หนิงบอกฉันว่า คุณจิ๋มสังเกตว่าพี่อินเปลี่ยนไปมากหลังจากที่สารภาพกับเธอว่าชอบฉันและคุณจิ๋มซึ่งป็นแอร์เก่ามีเพื่อนทำงานใน OB (แผนกจัดตารางบิน) ทำหน้าที่เป็นสายลับคอยแจ้งว่าพี่อินไปบินกับแอร์คนไหนบ้าง

เรื่องพี่อินไปนูเมียกับฉัน คุณจิ๋มรู้ช้าไป สายลับของเธอลาพักร้อนไปหลายวัน กว่าจะมารู้ว่าฉันบินกับพี่อินเลยสายไป บังคับให้พี่อินเปลี่ยนตา รางบินไม่ทัน รวมทั้งพี่อินบอกเธอว่า ฉันเป็นแฟนพี่หนิงไปแล้ว พี่อินไม่เกี่ยว

แต่คุณจิ๋มอดไม่ได้ที่จะมาปรามฉันไว้ก่อนในวันเดินทาง คุณจิ๋มคงลืมไปว่าคนเรานั้นถ้ายังไม่มีวุฒิภาวะพอ การมาดักด่าว่าฉันนั้นมันเปรียบเสมือน "ยิ่งว่าก็ยิ่งยุ ตอนนั้นฉันเป็นแค่เด็กสาวเพิ่งพ้นรั้วมหาวิทยาลัย จะให้คิดอะไรออกมากมายเหมือนตอนนี้เล่า สองวันต่อมาที่นูเมียทำให้ฉันรู้ซึ้งถึงที่เค้าพูดกันว่า นับวินาทีรอ ฉันรอนาทีที่จะเดินทางกลับกรุงเทพฯอย่างใจจดใจจ่อ พี่หนิงอารมณ์กลับไปกลับมา แต่ฉันไม่เฉลียวใจว่านั่นคือตัวตนแท้จริงของเค้า กลับคิดไปว่าพี่หนิงโมโหหึง ฉันมาสรุปรวมอุปนิสัยทั้งหมดของพี่หนิงได้ทั้งหมด หลังจากวันนั้นอีกหลายปี ซึ่งทุกอย่างมันสายไปหมดแล้ว

ความรู้สึกของฉันตอนนั้นคือ ฉันเป็นของพี่หนิง ฉันต้องแต่งงานกับพี่หนิง อารมณ์บรรเจิดที่พี่หนิงสร้างให้เกิดกับตัวฉันยามอยู่บนเตียงด้วยกัน ทำให้ฉันติดพี่หนิง พอหายโกรธก็ดีกัน จบลงบนเตียง

ฉันลืมวิจารณญาณในการเลือกคู่ไปสนิท วันเดินทางกลับ พี่หนิงกับคุณจิ๋มเปลี่ยนมานั่งเครื่องเดียวกับที่พี่อินและฉันทำงาน ด้วยหน้าที่ ฉันต้องบริการคุณจิ๋ม ซึ่งนั่งเป็นผู้โดยสาร คุณจิ๋ม
ยังคงทำหน้าเครียด เค็ม แบบเดิม เมื่อฉันเอาอะไรไปเสิร์ฟ เธอเพียงแต่ปรายตามอง

ฉันหมั่นไส้คุณจิ๋มมาก นานต่อมาฉันจึงเข้าใจความรู้สึกคุณจิ๋มในวันนั้น หากฉันได้มีโอกาสพบเธออีก ฉันจะเข้าไปกราบขอโทษเธอที่ฉันทำให้เธอรู้สึกแย่ปานนั้น พี่หนิงนั่งเป็นผู้โดยสารเช่นเดียวกัน แต่คนละที่นั่งกับคุณจิ๋ม ผู้โดยสารไม่มากนัก รักสามเส้าสี่เส้าของพวกเราสี่คน โดนเม้าท์ลับหลังตามเคย "ยัยริน ชั้นมีข่าวจะมาบอก" หนุ่ยบอกฉันระหว่างที่เราทำงานเสร็จแล้ว กำลังทานอาหารกัน ฉันยังไม่ทันพูดต่อ หนุ่ยแทรกขึ้นมาอีก "อู๊ยยย พี่ปิ๋มให้อาหารกัปตันมา ชั้นอุบอิ๊บอั๊บกินละนะ สเต๊กๆๆๆ เนื้อหนุ่มฝรั่งเศสป่าวหว่า วุ้ยๆ เพิ่มพลังๆนังหนุ่มอาหารสำหรับลูกเรือบนเครื่องจะถูกจัดมาต่างหาก ไม่ปะปนกับผู้โดยสาร และต่างจากอาหารผู้โดยสารอย่างสิ้นเชิง และบุคคลพิเศษที่ต้อง ทานอาหารไม่เหมือนใครเลยบนเครื่องคือนักบินที่หนึ่ง หรือกัปตัน นั่นเอง

อาหารของกัปตันทุกอย่าง จะมีฉลากกำกับมาว่า "CAPT" นั่นคืออาหารเฉพาะที่กัปตันต้องทาน ทำไมหรือจึงต้องทานอาหารแตกต่างจากคนอื่นๆ นั่นคือหากเกิดกรณีที่กัปตันทานอาหารเข้าไปแล้วอาหารเป็นพิษ ท้องเดิน หรืออะไรก็ตามอันเป็นผลมาจากอาหาร นักบินคนอื่นๆ จะไม่เป็นไปด้วย เพราะทานอาหารต่างกัน จะทำหน้าที่แทนกัปตันได้พอสมควร

ในทางกลับกัน หากนักบินคนอื่นได้รับผลกระทบจากอาหารที่ทาน ก็ยังมีกัปตันดูแลเครื่องได้ เป็นนโยบายเพื่อความปลอดภัยของผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมดนั่นเอง แต่นั่นแหละ กฎย่อมมีข้อยกเว้น แอร์ที่เสิร์ฟอาหารให้นักบินจึงมักถูกถามบ่อยๆจากกัปตันทั้งหลายว่า

"อาหารคนอื่นมีอะไรมั่ง ผมเอียนสเต๊กจะแย่แล้ว กินมาตั้งแต่ฟันดีๆจนจะใส่ฟันปลอมอยู่แล้ว..."

แอร์ที่ชำนาญงานและมีประสบการณ์มานาน (โดยมากคือแอร์ชั้นหนึ่ง หรือแอร์ชั้นนักธุรกิจ) จะบรรยายเมนูอื่นๆให้นักบินฟังจนเกิดอาการอยากทานอาหารไปตามๆกัน ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่หิว

"ที่เฟิร์สคลาสมีคาร์เวียร์ แซลมอน เบาๆดี กัปตันรับมั้ยคะ เดี๋ยวหนูเอามาให้ หรือว่าพ้อร์กช้อปดีคะ มีซ้อสสองอย่าง......ฯลฯ " แล้วนักบินทั้งหมดก็อิ่มท้อง อิ่มใจกันไป

หนุ่ยพูดต่อ "QUICHE นี่ก้อหร่อยนะ ฮ้อม หอมเนยฝรั่งเศส เออ ริน กินๆเข้าไป ไม่ต้องกลัวหรอก เรื่องของเธอน่ะ ขึ้นหน้าหนึ่งวันเดียว
เดี๋ยวก็มีข่าวพี่ปิ๋มกลบ ฮ่าๆๆหนุ่ยหันไปแซวพี่ปิ๋ม แอร์เฟิร์สคลาสที่หนุ่ยสนิทด้วย ว่าไปแล้ว ไม่เห็นหนุ่ยจะไม่สนิทกับใคร หนุ่ยเป็นคนที่มีน้ำใจดีอย่างที่ฉันเคยบอก ใครๆ
จึงไม่รังเกียจที่จะคบหนุ่ย แต่หนุ่ยมักจะบอกทุกคนว่า อย่าบอกความลับกับหนุ่ย เพราะหนุ่ยเป็นพวกฆ้องปากแตก มีเพื่อนสนิทเยอะนับร้อย และเพื่อนสนิททั้งหลายของหนุ่ยต่างมีเพื่อนสนิทอีกนับเป็นร้อยๆเช่นกัน

"ช่ายมะ พี่ปิ๋ม เรื่องพี่ปิ๋มมันช่างแสบสันต์หรรษาขาเม้าท์กว่าเรื่องรินอีก ใจเย็นๆเหอะโย หนุ่ยคะยั้นคะยอให้ฉันทานอาหารชนิดนั้นชนิดนี้ ซึ่งไม่ไช่อาหารลูกเรือสักอย่าง

ทานกันไปโดยได้รู้เรื่องพี่ปิ๋มเป็นกับแกล้ม ว่าพี่ปิ๋มโดนเพื่อนสนิทที่เป็นแอร์ด้วยกันสอยเอาสามีไปแล้ว หลังจากแต่งงานได้ไม่กี่ปี สามีพี่ปิ๋ม เป็นนายตำรวจหน้าตาดีมีอนาคต แถมมาด้วยอุปนิสัยพิเศษของผู้ชายหน้าตาดีมีอนาคตส่วนใหญ่ คือ "ความเจ้าชู้"

พี่ปิ๋มบอกฉันว่าเพิ่งจับได้สดๆร้อนๆก่อนเธอมาบินไฟลท์นี้ และเธอตัดสินใจว่า ยอมร้องไห้ตอนนั้น ดีกว่ายื้อเขาเอาไว้ และเจ็บเป็นพักๆไปเรื่อยตลอดชีวิต

ฟังเรื่องพี่ปิ๋มแล้วนึกถึงยุ้ย นี่ฉันแย่งพี่หนิงมาจากยุ้ยจริงๆหรือเปล่า เปล่าน่า เค้ายังไม่ได้แต่งงานนี่นา คนเราหนอ(นึกได้ทีหลังตามเคยว่า ฉันนี่) คิดเข้าข้างตัวเองไปได้เรื่อยๆ
"หนุ่ย ไอ้ที่บอกว่ามีรัยจะมาบอกรินน่ะ บอกมาซะทีสิ มัววกไปเรื่องคนนู้นคนนี้ ลืมเหรอที่ว่าจะบอกอะไรรินว่า หนุ่ยบอกว่ามีอะไรจะมาบอกแต่ยังไม่ทันบอก เพราะเฉไฉไปเรื่องพี่ปิ๋มเสียก่อน

"น่านดิ ชั้นก็เป็นแบบนี้แหละริน คิดรัยได้ก็พูด สมองมันแล่นเร็ว "

"จ้า รินรู้ว่าหนุ่ยน่ะพหูสูต เอ้า บอกมาเรื่องรักหนุ่ยลดเสียงลง

"พี่อินฝาก จอ มอ รอ ให้รินน่ะดี
"อารัยนะหนุ่ย จอ มอ รอ" ฉันงงกับอักษรย่อของหนุ่ย นึกว่าหนุ่ยมาอำอีกแล้ว

"โฮ้ยยย คุณนู๋ริ้น ...ช่างอินโนเซ้นส์ซะ..จอ มอ รอ ก้อ love letter งัยยะ ฮี่ๆๆๆ ขออ่านด้วยคนนะ "ไหนล่ะจดหมาย ฝากมากะใคร อย่าบอกพี่หนิงนะ" ฉันรับจดหมายที่หนุ่ยหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงมาส่งให้

เป็นเวลาเดียวกับที่พี่หนิงโผล่หน้าเข้ามาใน galley (แกลลี่ คือชื่อเรียกบริเวณที่เป็นส่วนทำงานของลูกเรือ จะกั้นม่านไว้หากไม่ใช่เวลาให้บริการผู้โดยสารทั้งเครื่อ หนุ่ยตาไว รีบเอาจดหมายใส่กลับคืนไว้ในกระเป๋ากางเกง โดยที่พี่อินยังไม่ทันเห็น ไม่งั้นฉันคงโดนหนักอีก..เฮ้อ

ฉันได้อ่านจดหมายพี่อินก่อนเครื่องลง โดยเอาไปอ่านในห้องน้ำ ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดไทยเป็นยูนิฟอร์มของบริษัท นี่คือข้อความในจดหมายพี่อิน รินจ๋า..

สองวันหลังที่นูเมีย พี่ว่านูเมียมันขาดเสน่ห์ไปพะเรอ พี่คิดถึงริน แต่ต้องทำเป็นไม่สนใจ พี่สงสารจิ๋ม พี่นี่เลวมากๆ พี่ยังรักจิ๋มอยู่ เขาเป็นแม่ของลูก แต่พี่ก็รักรินด้วย พี่เข้าใจอารมณ์ผู้ชายที่มี เมียน้อยเอาตอนนี้เอง

พี่เลวมากเลยใช่ไหมครับริน พี่ขอโทษ ถ้าทำอะไรให้รินไม่สบายใจ พี่อยากเห็นรินสดใสร่าเริง ยิ้มหวาน หน้าบานเหมือนดอกชบานูเมีย เราคงไม่มีโอกาสได้คุยกันอีกซักเท่าไหร่ 'cause we're meant to be apart

พี่ขอให้รินรู้ไว้ว่า พี่จริงใจ แต่ไม่อาจทำอะไรให้รินได้ พี่ผิด พี่ไม่ดี รู้ไหมว่า เมื่อวานนี้ พี่ออกไปเดินคนเดียวเกือบทั่วเกาะ เห็นอะไร ในใจมันร่ำร้อง...ริน ริน ริน

เดินจนเหนื่อย กลับมาหลับเป็นตาย ตื่นมาบินนี่แหละครับ พี่พูดมากไปแล้วใช่ไหม แต่มันอยากพูดนี่ครับ .....พี่รักรินมากเสมอนะครับ...

จาก.... พี่อิน (เขียนใน cockpit เที่ยวบิน.....NOUMEA-BANGKOK)


โอย อ่านแล้วจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ได้ รีบนึกว่าจะเก็บจดหมายพี่อินไว่ที่ไหนดีที่พี่หนิงจะไม่เห็น ฉันรู้ว่าพอลงจากเครื่องได้ พีหนิงต้องค้น ของฉันกระจุยแน่ เพื่อหาหลักฐานที่จะเอามาปรักปรำฉันอีก รู้ละ ฝากไว้ที่หนุ่ยดีกว่า แล้วค่อยนัดไปเอาวันหลัง

ฉันเลยไปฝากจดหมายไว้กับหนุ่ย นัดว่าค่อยเจอกันวันหลังที่เราว่างตรงกัน และพี่หนิงไปบิน

กลับถึงกรุงเทพฯ จริงดังที่หนุ่ยพูดไว้ เรื่องของฉันดังไม่เท่าเรื่องพี่ปิ๋ม ชีวิตฉันดำเนินต่อไปโดยไม่ได้ข่าวพี่อิน ฉันนึกถึงเขาบ่อยๆ แต่ความปรารถนาทางกายกับพี่หนิงก็รุนแรงเพิ่มขึ้นตามลำดับ จนวันหนึ่งที่ฉันรู้ว่าตัวเองท้อง

ฉันบอกพี่หนิง พี่หนิงโกรธว่าท้องได้ยังไง ป้องกันอย่างดีแล้ว แถมยังโทษอีกว่า ฉันไปมีอะไรกับใครอีกหรือเปล่า เขาว่าฉันน่ะเชื่อไม่ค่อยได้

โถ... พี่หนิง กิตติศัพท์ความโมโหหึงของพี่หนิงระบือไปทั่วขนาดนี้ ใครเค้าจะมายุ่งกับริน แล้วฉันก็แต่งงานกับพี่หนิงหลังจากมีเรื่องวุ่นวายนานาประการจากครอบครัวของเราทั้งคู่

ในงานแต่งงานของฉันนั่นเองที่ลูกสาวพี่หนิงมาก่อเรื่องให้ฉันหน้าแตก ฉันเคยเจอเด็กคนนี้มาบ้างก่อนที่จะแต่งงานกับพี่หนิง พี่หนิงจะไปรับเธอมาจากภรรยาเก่าของพี่หนิง ที่พี่หนิงชอบบอกฉันลับหลังว่า "พี่ไม่ได้รักอรเลย พ่อแม่รู้จักกัน ให้แต่งก็แต่ง อยู่กันไม่ได้ก็เลิกฉันเชื่อพี่หนิงตามเคย

ลูกสาวพี่หนิงชื่อน้องหนอน เป็นเด็กหน้าตาไม่น่ารักเลย ไม่เหมือนพี่หนิงซักนิด ฉันไม่เคยเห็นพี่อร ภรรยาเก่าพี่หนิง แต่เคยได้ยินมาว่าเธอสวยนะ อ้าว แล้วทำไมลูกออกมาหน้าตาแปลกๆ สงสัยเอาส่วนไม่ดีของพ่อแม่มามั้ง

เด็กคนนี้เป็นคนหนึ่งที่ต้องเคยเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันมาแต่ชาติปางก่อนแน่ๆ เวลาพี่หนิงพาเธอไปไหนกับฉัน ฉันจะตามใจน้องหนอนมาก อยากได้อะไรได้หมด เพราะฉันอยากเอาใจพี่หนิง และสงสารน้องหนอนด้วย รวมกับเห็นว่าพี่หนิงดูรักน้องหนอนไม่น้อยเลย

ตอนนั้นน้องหนอนอายุยังไม่ถึงสามขวบ แต่ฉลาด ช่างพูด จนฉันให้อภัยความล้นๆ เอาแต่ใจของเจ้าหล่อนไป คิดว่าเด็กมีปัญหาเป็นแบบนั้นเอง ฉันต้องเอาใจเธอมากๆ เธอจะได้รักฉัน

หารู้ไม่ว่าฉันไม่เคยได้ "ใจ"น้องหนอนเลยเรื่องหน้าแตกที่น้องหนอนก่อขึ้นในวันแต่งงานของฉันคือ ในขณะที่พี่หนิงกับฉันเดินถ่ายรูปกับแขกตามโต๊ะ น้องหนอนมองตาม และอยู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นปีนไปยืนบนโต๊ะ พร้อมกับทำท่าเหมือนร่ายรำและร้องเพลงเหมือนตะโกนว่า

"พ่อหนิงของหนอน เจอผู้หญิงสะตอ เบอรี่คนใหม่ จะเอามาเป็นแม่หนอน ..."

ทุกสายตาหันไปตามเสียงน้องหนอน น้องสาวฉันพุ่งไปจับน้องหนอนลงจากโต๊ะ อุ้มไปนอกห้องจัดเลี้ยง น้องสาวฉันบอกกับฉันในตอนหลังว่าจากการสอบสวนของคุณแม่และน้องสาวฉัน น้องหนอนให้ปากคำว่า คนที่สอนให้เธอร้องเพลงนั้น และยุให้ขึ้นไปยืนบนโต๊ะ คือ พี่หนิม น้องสาวพี่หนิง เป็นแอร์รุ่นพี่ฉันประมาณสองปี และเธอไม่ชอบหน้าฉันเลย ฉันทำให้ครอบครัวเป็นห่วงตั้งแต่นั้นมา

เนื่องจากฉันรีบแต่งงาน เรือนหอยังไม่มี พี่หนิงจึงบอกให้ไปอยู่กับเขาที่บ้านของเขาก่อน แล้วค่อยหาบ้านอยู่กันทีหลังแต่งงานได้ไม่กี่วันฉันไปลาพัก เอาทะเบียนสมรสไปยืนยันว่าท้อง

ใครๆเม้าท์ว่าฉันท้องก่อนแต่ง แต่แล้วก็เงียบๆไป เพราะฉันไช่คนแรกและคนสุดท้ายที่ท้องก่อนแต่ง ช่วงที่ลาท้อง ทางบริษัทจะมีทางเลือกให้เราสองอย่าง คือ ทำงานภาคพื้นดิน รับเงินเดือนครึ่งเดียวหรือ ลาพักไปเลยโดยไม่รับเงินเดือน เรียกว่า leave without pay

ฉันเลือกอย่างหลัง เลือกผิดตามเคย

ฉันอยู่ร่วมบ้านกับครอบครัวพี่หนิงได้ไม่กี่วันเท่านั้น สามารถแยกแยะได้ว่า บ้านพี่หนิงนั้น ผู้หญิงทุกคน (นอกจากฉัน) เป็นใหญ่ คุณแม่พี่หนิงมีลักษณะธรรมดา แต่งตัวง่ายๆ แต่การพูดจา รวมทั้งการกระทำของคุณแม่ไม่เคยธรรมดา พี่สาวพี่หนิงเป็นแอร์เฟิร์สคลาส เธอสวยและนิสัยดีมากในสังคม แต่อยู่ที่บ้าน เธอเป็นอีกคนหนึ่งที่แตกต่างจากที่ทุกคนรับรู้ เธอชื่อ พี่หน่อย เธอแต่งงานแล้วกับนักการธนาคารจากครอบครัวร่ำรวย ชื่อพี่ มณฑล

พี่หน่อยปลูกบ้านอยู่ในบริเวณอันกว้างขวางของบ้านคุณพ่อคุณแม่เธอ น้องสาวพี่หนิง ตัวร้ายในชีวิตฉันอีกคนหนึ่งคือพี่หนิมคนที่เสี้ยมสอนน้องหนอนให้แอนตี้ฉัน แต่งงานแล้วเช่นกันกับนักธุรกิจลูกครึ่งจีน รวยมากเหมือนกัน

ฉันมารู้ทีหลัง(อีกละ)ว่า ครอบครัวนี้เค้าหายใจเป็นเงินในเมื่อฉันท้อง และไม่ต้องไปทำงาน ฉันจึงนอนตื่นสาย เมื่อลงมาข้างล่าง คุณแม่พี่หนิงจะพูดลอยๆว่า "ที่บ้านรินนี่ท่าจะตื่นสายกันหมดใช่มั้ย กินอาหารเช้ากันกี่โมงน่ะ แต่ทีลูกสาวตัวเองตื่นสายกลับไม่ว่าอะไร

"หน่อยท่าจะบินมาเหนื่อย ยังไม่ตื่นเลย แย้ม ไปทำกับข้าวไป๊ เดี๋ยวคุณหน่อยตื่นเดินมาบ้านนี้จะไม่มีอะไรกินกับฉัน คุณแม่ไม่สนใจว่าจะมีอะไรหรือไม่มีอะไรกินผิดกับเวลาพี่หนิงอยู่ ที่คุณแม่มักจะมาเคาะห้อง โผล่หน้ามายิ้มแย้มแจ่มใส เช่น

"หนิงกับรินเอาต้มเลือดหมูหน้าปากซอยมั้ย แม่จะให้แย้มไปซื้อ..." ฉันเป็นคนหัวอ่อน ไม่ค่อยมีปากมีเสียง และรู้ตัวว่าครอบครัวพี่หนิงไม่ค่อยอยากต้อนรับคนท้องก่อนแต่งเท่าไหร่นัก

ดีนะที่ครอบครัวฉันพอมีฐานะอยู่บ้าง คุณพ่อฉันมีชื่อเสียงมากในวงการวิทยาศาสตร์ ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะไม่ได้แต่งงานกับพี่หนิง

บางวันพี่หนิงไปบิน ฉันตัดรำคาญโดยไปค้างที่บ้านคุณพ่อคุณแม่จนกว่าพี่หนิงจะกลับวันหนึ่ง ฉันกลับจากบ้านคุณพ่อคุณแม่ แล้วเลยแวะรอพี่หนิงที่สนามบิน โดยพี่หนิงไม่รู้ล่วงหน้าว่าฉันจะมารับ

ฉันมองที่จอทีวี วงจรปิด ที่ติดไว้บอกเวลาเครื่องลง เครื่องพี่หนิงลงก่อนเวลาเล็กน้อย วันนั้นพี่หนิงกลับมาจากสิงคโปร์ เป็นไฟลท์ที่นอนค้างหนึ่งคืน มีเวลาไปทานอาหารค่ำ ช้อปปิ้ง และอยู่ต่ออีกวันหนึ่งเต็มๆ เหมือนที่ฉันเคยไปกับพี่หนิงและกิ๊บสมัยพี่หนิงจีบฉันใหม่ๆ

ผู้โดยสารเริ่มทยอยออกมา สักพักฉันเห็นกัปตันเดินมากับS.O น่าจะเป็นกัปตันไฟลท์พี่หนิงนะ ฉันจำได้ว่ากัปตันท่านนี้อยู่ fleet เดียวกับพี่หนิง

แต่ไม่มีพี่หนิง ตอนนั้นพี่หนิงเป็น CO-PILOT แล้วฉันนึกไปว่า สงสัยพี่หนิงคงแวะโทรศัพท์หาฉันละมั้ง เลยรอต่อไป ไม่คิดอะไรมาก โดยทั่วไป เวลาผู้โดยสารออกจากเครื่องหมดแล้ว นักบินจะออกจากเครื่องตามไปเลย แต่ลูกเรือยังต้องอยู่เก็บสัมภาระต่างๆก่อน เช่น เดินเก็บนิตยสารที่ผู้โดยสารอ่านทิ้งไว้ตามที่นั่ง เก็บเมนูอาหาร ผ้าห่ม ฯลฯ ไปรวบรวมไว้ในถุงผ้าขนาดใหญ่แยกสีตามของที่จะต้องเก็บ พวกเราเรียกว่า pouch ที่ปากถุงจะมีรูกลมๆให้ใช้ห่วงเหล็กร้อย และใส่กุญแจไว้ด้วย นอกจากนี้ยังต้องล็อกตู้ต่างๆที่สำคัญ โดยใช้กุญแจเหมือนๆกันหมด และลูกเรือทุกคนจะได้รับแจกกุญแจสำหรับไขตู้และ pouchเหล่านี้

การเก็บงานหลังจากผู้โดยสารลงจากเครื่องจะกินเวลาเกินสิบนาที บางคนที่ช่างเอาเปรียบอาจจะไม่สนใจเก็บงาน เก็บแต่ข้าวของตัวเอง ลากกระเป๋าลงจากเครื่องไปก่อนเพื่อนร่วมงานก็มี แต่มีน้อยมาก

ส่วนใหญ่จะช่วยกันจนเสร็จแล้วลงจากเครื่องพร้อมๆกัน ฉันรอพี่หนิงจนเห็นลูกเรือเดินออกมา โน่น พี่หนิงอยู่รั้งท้าย กำลังคุยตาหวานกับแอร์หน้าหมวยคนนึง

ฉันระแวงขึ้นมาเดี๋ยวนั้น สัญชาตญาณบอกว่า พี่หนิงกำลังจะทำอะไรไม่ดีแน่เชียว พี่หนิงกับแอร์คนนั้นถ้อยทีถ้อยคุยกันจนไม่ทันสังเกตเห็นฉันที่ยืนอยู่ ก่อนที่จะเดินมาถึงตัวฉัน มีเสียงทักขึ้นมา

"อ้าวววว ริน ริ้น ริน มารับพี่หนิงเหรอเพื่อนกิ๊บนั่นเอง เธอเดินนำหน้าพี่หนิงกับแอร์คนนั้นมาพร้อมกับหนุ่ย ทั้งคู่ชะลอฝีเท้าลงราวกับนัดกัน เพื่อให้พี่หนิงกับสาวแอร์ที่เดินตามมาทันได้ยิน เสียงกิ๊บ ฉันยังไม่ทันตอบอะไรกิ๊บ หนุ่ยหันขวับไปด้านหลังและบอกแอร์สาวสวยที่เดินมาคู่กับพี่หนิงหน้าตาเฉยว่า

"นี่ๆๆ หนูลูกไก่ขา นี่ไงค้า พะ-ริ-ยา พี่หนิง เห็นมะ พี่บอกแล้วว่าพี่หนิงมีเมียสวย เชื่อยังค้า น้องลูกไก่พี่หนิงกับลูกไก่ทำหน้าแปลกๆที่ตอนนั้นฉันผู้แสนโง่ยังไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร

ลูกไก่มองฉันเฉยๆ ไม่ยกมือไหว้ พี่หนิงหันไปบอกลูกไก่ว่า "ไปก่อนนะครับ แล้วเจอกัน
ลูกไก่ยิ้มหวานให้พี่หนิงแล้วรับคำ "ค่ะ

มองฉันอีกหนึ่งแว้บแล้วเดินต่อไปทางที่รถลูกเรือจอดอยู่ ฉันหน้าหงิกแล้วตอนนั้น พี่หนิงยิ้มแบบไม่มีอะไรในกอไผ่ ทำหน้าซื่อถามฉัน

"รินมารอรับพี่เหรอ เมื่อยมั้ย แล้วเอาไงดี พี่ต้องไปแวะคอร์ทเทนนิส เอาของไปให้เพื่อนที่นั่น แล้วถ้าไปกับริน พี่ต้องจอดรถไว้ที่นี่ รินกลับบ้านไปก่อนดีมั้ย พี่กลัวรินเหนื่อยแย่ เดี๋ยวเจอกันที่บ้านละกันพี่หนิงพูดแบบไม่ติดขัด ไม่มีพิรุธ ฉันเลยรับคำพี่หนิง ขับรถกลับบ้าน แวะซื้อของกินที่พี่หนิงชอบก่อนเข้าบ้าน รวมทั้งซื้อไปฝากคุณพ่อคุณแม่พี่หนิงด้วย

รออยู่สักพัก พี่หนิงโทร.มาบอกว่า "รินทานข้าวไปก่อนนะ เพื่อนพี่ชวนคุยอีกแป๊บ อย่ารอพี่เลย เดี๋ยวตัวเล็กในท้องหิวแย่มารู้ทีหลังจากหนุ่ยและกิ๊บว่า พี่หนิงขับรถตามลูกไก่ไปที่บริษัท รับลูกไก่ไปด้วยกัน คงโทร.หาฉันจากบริษัทนั่นเอง

นั่นเป็นอีกหนึ่งคดีที่พี่หนิงก่อ แต่ฉันทราบทีหลังคนอื่นตลอด เพราะฉันมันหัวอ่อน เชื่อคนง่าย ไม่รู้เท่าทันผู้ชายแบบพี่หนิง คนที่โกหกเก่งอย่างเหลือเชื่อ ตีหน้าไร้พิรุธได้แนบเนียนราวนักแสดงอาชีพนี่ถ้าพี่หนิงไปเป็นดารา คงเป็นพระเอกที่แสนดังด้วยการตีบทแตกกระจุย บวกความหล่อแถมหุ่นดี รางวัลทองๆต่างน่าจะได้มาไม่ยาก

พอพี่หนิงบอกไม่กลับ ฉันชักเริ่มระแวงเล็กๆ เหมือนกัน เลยพยายามคลายเครียดด้วยการเปิดแผ่นเลเซอร์ดิสก์ดู สมัยนั้นยังไม่มีวีซีดี ดีวีดี มีแต่วีดีโอเทป ส่วนเลเซอร์ดิสก์ยังเป็นของใหม่มาก แต่พี่หนิงบ้าเครื่องเสียง เลยหอบหิ้วมาจากสิงคโปร์ พร้อมซื้อแผ่นหนังต่างๆมาจากต่างประเทศทั้งสิ้น เพราะที่เมืองไทยแพงมาก แผ่นเลเซอร์ดิสก์มีขนาดใหญ่เท่าแผ่นเสียง แต่มีทั้งภาพและเสียง หนังที่เปิดดูทุกเรื่องจะชัดมาก ฉันว่าชัดกว่าดีวีดีสมัยนี้อีก หรือฉันอุปาทานไปเองก็ไม่ทราบ

ฉันมีหนังเรื่องโปรดอยู่หลายเรื่อง แต่ที่ฉันดูแล้วประทับใจสุดๆมีสองเรื่อง คือ THE WIZARD OF OZ และ THE SOUND OF MUSIC

เป็นหนังเพลงสมัยคุณแม่ยังสาว ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด ฉันชอบนางเอกทั้งสองเรื่องมาก ทั้งคู่สวย และมีเสียงที่ไพเราะสุดยอด รวมไปถึงเพลงที่เธอทั้งสองร้อง และเพลงประกอบอื่นๆในสองเรื่องนี้ ฉันว่ามันกินขาดหนังใหม่ๆมากมาย บ่อยครั้งที่ฉันท้อแท้ ฉันจะฮัมเพลง OVER THE RAINBOW ที่จูดี้ การ์แลนด์ ร้องในเรื่อง THE WIZARD OF OZ

ให้กำลังใจฉันได้จนถึงทุกวันนี้ น่ารันทดใจที่คนร้องเธอไม่ใช้เพลงนี้ปลอบประโลมชีวิต เธอจึงเสียชีวิตแบบน่าเสียดายในเวลาอันสั้น ส่วนเพลงของจูลี่ แอนดรูว์ ในเรื่อง THE SOUND OF MUSIC ชวนให้ฉันฉงนสนเท่ห์ใจเหลือเกินว่าทำไมหนอฉันจึงรักดนตรีมากมาย ทั้งที่เล่นดนตรีไม่เป็น ร้องเพลงไม่เอาไหน ฉันเคยได้ยินใครสักคน (จำไม่ได้จริงๆ) บอกไว้ว่า

"ดนตรีเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดที่มนุษย์สร้างสรรขึ้นมา" และดนตรีเป็นสิ่งเดียวที่ฉันและพี่หนิงคุยกันได้
นอกนั้นไม่เคยมีอะไรตรงกันสักอย่าง ..เฮ้อ.. ฉันนอนดูหนังจนเผลอหลับไป พี่หนิงกลับมาเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขา ทราบว่าเขากลับมาเพราะกระเป๋าที่เอาไปบินวางอยู่ในห้อง ฉันลงบันไดไปข้างล่าง พี่หนิงนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พอเห็นฉัน พี่หนิงพูดเบาลง ฉันจับความไม่ได้มาก พี่หนิงวางหู หันมาหาฉัน

"รินตื่นแล้ว ทานข้าวยัง "

"พี่หนิงกลับช้าจัง รินรอซะหลับ "

"ทีหลังรินไม่ต้องรอหรอกน้า ยังไงๆ พี่ก็กลับมาอยู่ดี"

จริงของเขา ยังไงเขาก็กลับมา กลับมาหลังจากไปอิ่มเอมกับสาวๆคนอื่นๆมาน่ะสิ เรื่องลูกไก่ผ่านไป พี่หนิงไม่พูดถึงเธอเลย ฉันถามถึง เขาบอกเพิ่งคุยกันตอนเครื่องลงเอง พี่หนิงอ้างว่าเขาแวะซื้อของที่ร้านค้าปลอดภาษีเลยทำให้ออกมาช้า เจอกลุ่มลูกเรือเข้าพอดี อืมมม ช่างพอดี พอเหมาะไปเสียทุกอย่าง พี่หนิงเป็นเลิศในการแต่งเรื่องเกลี้ยกล่อมให้ฉันเชื่อเขาจนได้ ในตอนหลัง เมื่อฉันนึกทบทวนไปถึงพฤติกรรมต่างๆของพี่หนิง ฉันได้แต่ปวดร้าว เจ็บลึกลงไปในหัวใจ ทำไมหนอ ฉันจึงไม่รู้เท่าทันพี่หนิงเลย ไม่ได้แกล้งโง่ แต่โง่เง่าเสียจริง

หลายวันต่อมา พี่หนิงไปบินตามตารางของตนเองบ้าง ไม่ตามบ้าง อ้างว่าเพื่อนขอแลก ฉันไม่ได้สงสัยอะไร จึงไม่ได้ติดตามเสาะหาข้อเท็จจริงว่าพี่หนิงแลกไฟลท์เพราะอะไรกันแน่ ที่แท้พี่หนิงบินตามลูกไก่ และลูกไก่บินตามพี่หนิง ฉันทราบเรื่องพี่หนิงกับลูกไก่หลังจากคลอดลูก และกลับไปบิน ฉันได้ลูกสาว หน้าตาน่ารักมาก ฉันซึ้งกับลูกเหลือเกิน ตอนที่ท้อง รู้สึกอยากเห็นหน้าลูก อยากรู้ว่าลูกจะหน้าตาเป็นยังไง เหมือนใคร แต่ความรัก ความผูกพันมากมายเกิดขึ้นหลังจากได้เห็นหน้าลูก ได้กอดลูก หอมลูก ให้นมลูก ปากน้อยๆที่ดูดนมแม่นั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก

คนที่มีโอกาสได้เป็นแม่ส่วนใหญ่ในโลกนี้คงรู้สึกเช่นเดียวกับฉัน ในขณะเดียวกัน ฉันนึกรักคุณแม่ตนเองขึ้นมาอีกมากมาย เนื่องจากได้สัมผัสความรักแสนวิเศษเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นเมื่อฉันเป็นแม่คน

ฉันตั้งชื่อลูกสาวฉันว่า "รุ้ง" ด้วยในวันที่ฉันคลอดเธอ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นสายรุ้งพาดไปกับขอบฟ้า เจ็ดสีชัดกระจ่างราวกับภาพวาด รวมกับความรักเพลง OVER THE RAINBOW ฉันจึงไม่ลังเลเลยว่าลูกฉันน่าจะชื่อนี้ เมื่อรุ้งอายุสี่เดือน ฉันเตรียมตัวกลับไปบิน ทั้งที่อยากอยู่กับลูกเหลือเกิน พี่หนิงบอกให้ฉันลาออกจากงานเพื่อดูแลลูกเอง แต่ฉันอยากกลับไปทำงาน ฉันรักงานแอร์ ฉันไม่อยากเลิกทำงานนี่นา พี่หนิงอยากให้ฉันลาออก เพื่อที่เขาจะได้มีอิสระเต็มที่ในเรื่องผู้หญิงต่างหาก นี่คือจุดอ่อนของพี่หนิง เขารักตัวเองมากเกินกว่าจะให้ความรักกับคนอื่น

แม้คนเหล่านั้นจะเป็นลูกเมียของเขาเอง ก่อนจะกลับไปบิน ฉันต้องลดน้ำหนักให้รูปร่างดี สวมชุดไทยชุดเดิมได้ เนื่องจากต้องมีการไปให้หัวหน้าแอร์ "ดูตัว" ก่อนกลับไปทำงาน หมายถึงการไปพบหัวหน้า ให้เธอดูรูปร่างหน้าตา ลองสวมชุดไทยให้ดูว่าผอมดีแล้วหรือยัง บางคนยังผอมไม่ถึงขนาดที่จะสวมชุดไทยของตัวเองได้ เลยยืมของเพื่อนที่ตัวใหญ่กว่ามาสวมก็มี หากหัวหน้าดูแล้วยังไม่ผ่าน ต้องกลับไปลดน้ำหนักต่อ แล้วกลับไปให้ดูใหม่ แอร์ที่เพิ่งคลอดลูกจะถูกเรียกว่า "แอร์แม่ลูกอ่อนบรรดาแอร์แม่ลูกอ่อนจะชอบจับกลุ่มคุยกันเรื่องลูก พกอัลบั้มลูกเป็นเล่มๆ แลกเปลี่ยนความรู้กันเรื่องลูก จนทำให้แอร์ที่ยังไม่มีลูกต้องออกจา กวงสนทนาด้วยความเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง

เมื่อกลับไปบิน เรื่องของพี่หนิงเริ่มลอยมาเข้าหูจากผู้ปรารถนาดีแต่หวังร้าย หรือหวังดีแต่ใจร้าย หรือทั้งหวังดีทั้งเอาใจช่วย มีทุกรุปแบบ เหมือนสังคมธรรมดาทั่วไป ฉันเริ่มระแวง เริ่มหึง เริ่มสืบค้นหาความจริง

ความจริงที่ทราบทีหลังชาวบ้านทั้งบริษัท ความจริงที่ทำให้ฉันทะเลาะรุนแรงกับพี่หนิง หนุ่ยเล่าว่า พี่หนิงกับลูกไก่ปิ๊งกันตั้งแต่ไฟลท์ที่ฉันไปรับพี่หนิงนั่นเอง หนุ่ยเห็นฉันกำลังท้อง ไม่ต้องการให้ฉันเสียสุขภาพจิต เลยเลือกไม่บอก กิ๊บเล่าเหมือนกันกับหนุ่ย แต่ข้ามช้อตเรื่องที่เธอเคยมีอะไรๆกับพี่หนิงไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น รวมกับฉันไม่เคยทราบ (เรื่องกิ๊บกับพี่หนิง ฉันทราบจากปากพี่หนิงเองในตอนหลังก่อนที่ฉันจะทะเลาะกับพี่หนิง ฉันถามเขาดีๆว่ามีอะไรให้บอกกัน ฉันรับได้ แต่อย่าโกหก พี่หนิงบอกฉันว่า ลูกไก่เป็นแค่สาวรักสนุก เคยประกวดนางงามได้ตำแหน่ง และไปบินด้วยกันครั้งแรก เธอเองเป็นฝ่ายชวนพี่หนิงเข้าห้อง

พี่หนิงตอกย้ำอีกว่า "รินไม่เห็นต้องคิดมาก พี่เป็นผู้ชาย ไม่เสียหายอะไร พี่ไม่ทิ้งรินกับลูกอยู่แล้ว รินอยู่เฉยๆ แล้วดีเอง เชื่อพี่เถอะเฮอะๆๆ เชื่อพี่เถอะ ... แถมพี่หนิงยังต่ออีกว่า

"รินจำที่เราไปโอซาก้ากันได้มั้ย วันนั้นพี่ออกจากห้องรินไปก็ไปหากิ๊บเลย มันทนไม่ไหว
"เอาเล่นไปงั้นแหละ รินอย่าคิดมาก ..." วันนั้นพี่หนิงบรรยายหมดว่าเคยมีอะไรกับแอร์คนไหนบ้าง โอยยยยยยยยยยย เครียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หลายคนที่พี่หนิงเอ่ยมาเป็นคนที่ฉันรู้จัก บางคนสนิทสนมกันดี ขอร้องโอยยยยย อีกทีนึง ...โอยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ตกลงฉันกลายเป็นของตายไปแล้วหรือนี่ ฉันโมโหมากกับความจริงที่ออกมาจากปากพี่หนิง ฉันขึ้นเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "พี่หนิงทำงี้ได้ไง พี่หนิงเห็นรินเป็นตัวอะไร พี่หนิงไม่รักริน.." ฉันร้องไห้ โวยวาย อย่างที่นึกย้อนไปแล้วสมเพชตนเองยิ่งนัก

สุดท้ายลงเอยบนเตียง พี่หนิงหลั่งความรักความใคร่จนฉันต้องพ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหาของตนเองจนได้ นี่คือความสัมพันธ์ซับซ้อนของคนที่เป็นสามีภรรยากัน เมื่อเรื่องเพศอันเป็นปัจจัยหนึ่งในชีวิตคู่เข้ามาเกี่ยวข้อง เมื่อนั้นการตัดสินใจอะไรมัน จึงเกี่ยวพันโยงใยกันไปเสียหมด

การที่ใครๆรู้เรื่องฉันแล้วบอกฉันว่า เลิกเลย รินยังสาว ยังสวย หาใหม่ได้ไม่ยาก เรื่องอะไรยอมพี่หนิง..... พูดง่าย ทำยาก ใครไม่เจอด้วยตนเอง ย่อมไม่ประจักษ์แจ้งแก่ใจ พี่หนิงสรุปกับฉันอย่างหัวเราะๆว่า ถ้าฉันไม่พอใจ พี่หนิงจะเลิกกับลูกไก่ แต่จริงๆแล้วพี่หนิงไม่ได้เลิกกับลูกไก่เพื่อเอาใจฉันเลย พี่หนิงกำลังคั่วเด็กใหม่

........นางมารร้ายที่สุดในชีวิตฉัน........ ระหว่างนั้น ฉันเริ่มบินไกลขึ้น มีไฟลท์ยาวบ่อยมาก ได้เลื่อนขั้นไปทำงานชั้นหนึ่งหรือ FIRST CLASS เมื่อเริ่มทำงาน แอร์ทุกคนต้องทำงานในชั้นประหยัด หรือ ECONOMY CLASS บางสายการบินเรียกว่า ชั้นนักท่องเที่ยวอย่างไรก็ดี คือส่วนที่ราคาตั๋วถูกที่สุดในเครื่อง

ต่อจากนั้น เป็นชั้นนักธุรกิจ หรือ BUSINESS CLASS ซึ่งตั่วแพงขึ้น ที่นั่งกว้างขึ้น อาหารมีให้เลือกมากขึ้น ทุกอย่างเป็นขั้นกว่า แต่ขั้นที่แพงสุด คือ FIRST CLASS ชั้นหนึ่ง เมื่อเลื่อนจากแอร์ชั้นประหยัดไปเป็นแอร์ชั้นธุรกิจ เราต้องไปอบรมการบริการเพิ่มเติม และเมื่อเลื่อนไป FIRST CLASS ก็เช่นเดียวกัน ต้องอบรมเพิ่มอีก การทำงานต้องเนี้ยบเรียบร้อย มีคนสำคัญ วีไอพี ใช้บริการกันมาก การเลื่อนขั้นไม่ได้เป็นไปตามรุ่น แต่เป็นไปตามผลงานและความงาม

จึงมีกรณีพิพาทบ่อยๆ เรื่องรุ่นน้องข้ามหน้าข้ามตา ได้ทำ FIRST CLASS เร็วกว่าแอร์รุ่นพี่ที่บินมานาน แต่บังเอิญไม่ค่อยสวย เพราะรุ่นน้องสวยกว่า สาวกว่า ผู้โดยสารให้อภัยเวลาทำอะไรผิดๆ เพราะความสดใสมีชัยไปกว่าครึ่ง แปลกที่ว่าในโลกนี้มีผู้หญิงมากกว่าผู้ชายหลายเท่า แต่ผู้โดยสารกลับเป็นผู้ชายมากกว่าผู้หญิง สายการบินแถบเอเชียจึงมักเอาแอร์เป็นจุดขาย

แต่สายการบินในยุโรป อเมริกา แอร์เป็นจุดบอด ล้วนแต่ป้าๆทั้งนั้น ฉันเคยไปนั่งเครื่องโดยสารภายในสหรัฐอมริกา เกิดอยากดื่มน้ำขึ้นมาช่วงที่ไม่มีการออกมาบริการอาหาร ฉันจึงเดินไป
ขอในแกลลี่ แอร์คุณป้าเธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู แล้วบอกประมาณว่า "นี่เธอ ยังไม่ถึงเวลาเสิร์ฟนะยะ" แต่ก็เอาน้ำให้ฉันแบบหน้าบูดๆ โห ป้าขา มานั่งสายการบินเมืองไทยสิค้า เสิร์ฟได้ตลอดเวลา กดเรียกปุ๊บมาปั๊บ ไวปานวอก ไม่ต้องมีการันตีภายในสามสิบนาที แต่มา ภายในสามสิบวินาทีต่างหาก เมื่อเป็นแม่แล้ว การไปบินไม่ค่อยสนุกเหมือนเคย ฉันคิดถึงแต่ลูก เฝ้าโทรศัพท์กลับมาถามพี่เลี้ยงลูกว่า น้องเป็นยังไง ฉันจ้างพี่เลี้ยงมาจากศูนย์บริการจัดหาคนเลี้ยงเด็กซึ่งใครๆมักจะเตือนว่าต้องดูให้ดีๆ ไม่พอใจรีบเปลี่ยนคนใหม่ได้ แต่ฉันโชคดี ได้คนดีมาเลี้ยงลูก

เธอชื่อ นิ่มนวล และนิ่มนวลสมชื่อ มีอะไรไม่บอก อดทน เก็บเงียบทุกอย่าง ทั้งที่เธอโดนคุณแม่พี่หนิงคุกคามอย่างหนัก

แอร์กี  ตอนเจ็บซ้ำ ตอน2

นิ่มนวลเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่ฉันจ้างมาจากศูนย์ส่งพี่เลี้ยงเด็กที่มีชื่อเสียงแห่งหึ่ง เธอเป็นคนจังหวัดขอนแก่น เข้ามาเรียน ปวช. ในกรุงเทพ
ฉันเรียกเธอสั้นๆว่านวล นวลกับฉันถูกชะตากันทันที่ที่ได้เห็นหน้ากัน

นวลเล่าว่า เธอเรียนหนังสือจนจบม.สามที่ขอนแก่น และเข้ามาเรียนปวช.ในกรุงเทพ จบแล้วยังหางานทำไม่ได้ เลยลองสมัครอบรมพี่
เลี้ยงเด็กดู นวลเคยเลี้ยงเด็กมาแค่คนเดียว เลี้ยงอยู่ไม่ถึงปี พ่อแม่ก็พาลูกไปอยู๋ต่างประเทศ นวลจึงมาเลี้ยงน้องรุ้งเป็นคนที่สอง

ตามสัญญาว่าจ้าง นวลจะเลี้ยงเด็กอย่างเดียว ไม่ต้องทำงานอย่างอื่น มีวันหยุดสัปดาห์ละหนึ่งวัน หากไม่ได้หยุด ค่าล่วงเวลาคือวันละสาม
ร้อยบาท


แต่การณ์กลับกลายป็นว่า นวลโดนคุณแม่พี่หนิงใช้ทำงานอื่น และอ้างว่าดูน้องรุ้งให้เอง นวลก้มหน้าทำตามที่ได้รับคำสั่งโดยฉันไม่เคยรู้เรื่อง
เพราะต่อหน้าฉัน คุณแม่พี่หนิงไม่ใช้อะไรนวลเลย

ขอเล่าเรื่องคุณพ่อคุณแม่พี่หนิงสักหน่อย

คุณแม่พี่หนิงเป็นสาวสวยในจังหวัดที่คุณพ่อพี่หนิงซึ่งเป็นนายทหารอากาศไปประจำกองบินที่นั่น เรื่องรักของคุณพ่อคุณแม่พี่หนิงคงเหมือนนิยายเ
รื่องเก่าทั้งหลายที่เกิดขึ้นซ้ำซาก

สาวสวยประจำจังหวัดพบรักกับนายทหารหนุ่ม ทั้งคู่อยู่ด้วยกันจนมีลูกสามคน คือพี่หน่อย พี่หนิง พี่หนิม

เมื่อย้ายกลับมากรุงเทพ คุณแม่ซึ่งเคยค้าขายอยู่กับครอบครัวตัวเองมาก่อนก็หาช่องทางทำมาหากินเสริม เพราะเงินเดือนทหารของคุณพ่อ
ไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่าย คุณแม่จึงทำกับข้าวขายอยู่หน้าบ้านพักในกองทัพอากาศ เก็บหอมรอมริบ ส่งลูกชายและลูกสาวไปเรียนในโรงเรียน
เอกชนชั้นดีมากในกรุงเทพ

ต่อมาคุณแม่เริ่มเป็นนายหน้าค้าที่ดิน และจัดสรรที่ขายเอง จนร่ำรวยเป็นปึกแผ่น ฉันเคยเห็นในเซฟของคุณแม่มีโฉนดที่ดินอัดแน่น ทั้งที่ดิน
ของเธอเอง ที่ดินที่มีคนเอามาจำนองรวมทั้งที่ดินที่หลุดจำนอง

อีกเซฟหนึ่ง มีทองอัดแน่น ทั้งทองแท่ง และทองรูปพรรณ น่าปล้นยิ่งนัก

ฉันไม่เคยได้แม้ทองสักสลึงจากเธอ

เพราะ คุณแม่พี่หนิงเป็นประเภทยิ่งรวยยิ่งเหนียว เรื่องจะมีน้ำใจกับคนอื่นนอกจากลูกๆตนเองนั้น ยากส์ส์ส์ส์มั่กๆ เอาเป็นว่าตั้งแต่เป็นแม่
ผัวลูกสะใภ้กันมา คุณแม่ไม่เคยให้อะไรฉันเลย แม้แต่จะซื้อขนมมาฝากหลานยังไม่เคย

ถ้าเล่าต่ออีก นี่เรียกว่า แฉ หรือเปล่าน้อ

ตัดสินใจว่าจะเล่าเลยเล่าต่อเลยตามเลย

เรื่องแรกที่ฉันเสียความรู้สึกกับคุณแม่พี่หนิงนอกจากเรื่องชอบกระทบกระเทียบอย่างที่ฉันเคยเล่าแล้ว คือเรื่อง แหวนแต่งงานของฉัน

ตอนแต่งงาน คุณพ่อคุณแม่ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไร ทางบ้านพี่หนิงรับจัดงาน โดยท้ายสุดคนจ่ายคือคุณแม่ฉัน เพราะคุณแม่หนิงเฝ้าแต่บ่นว่าแพ
งเกิน จนคุณแม่ฉันต้องควักกระเป๋าจ่ายเพื่อลูก คือตัวฉันเอง ฉันนี่มันเป็นลูกที่ทำความผิดหวังให้คุณพ่อคุณแม่มาก แต่ท่านทั้งสองให้อภัยและ
ไม่เคยซ้ำเติมฉันเลย แม้ในเวลาต่อมาฉันต้องเจ็บปวดเจียนตาย ท่านทั้งสองเท่านั้นที่เฝ้าดูแลปลอบโยน

ไม่มีรักใดใหญ่ยิ่งเท่าความรักของพ่อแม่----------->จริงๆนะ เชื่อฉันเถอะ

คุณแม่พี่หนิงบอกพี่หนิงว่าไม่ต้องไปซื้อแหวนให้ฉัน เพราะของคุณแม่มีเยอะ จะเลือกมาให้ฉันเอง ทำให้ฉันดีใจมากเมื่อได้แหวนเพชรเม็ดเดี่
ยวประมาณสองกะรัตกว่า น้ำงามใสแจ๋วมาสวมใส่ในวันแต่งงาน ใครเห็นใครชมว่าแหวนสวยมากๆ

เมื่อฉันเข้าไปอยู่ในบ้านพี่หนิงได้ไม่ถึงเดือน คุณแม่พี่หนิงถามหาแหวนวงนั้นกับฉัน เธอบอกฉันว่าให้เอาแหวนมาคืนเธอเพราะเธอแค่ "ให้
ยืม" ไม่ใช่ "ให้เล
ฉันเลยต้องคืนแหวนให้คุณแม่พี่หนิงไป และคุณแม่สำทับไว้ว่า "อย่าบอกหนิงน
เรื่องที่สองที่ฉันโกรธมากคือ วันหนึ่งฉันกลับมาจากบินตอนบ่ายๆ เหนื่อยและร้อนมาก ช่วงนั้นเป็นเดือนเมษายน กลับถึงบ้าน ฉันรีบขึ้นข้าง
บนไปดูน้องรุ้งในห้องนอน

น้องรุ้งนอนรวมกับฉันในห้องนั่นเอง ไม่ได้มีห้องต่างหากทั้งที่บ้านพี่หนิงมีห้องว่างอยู่ที่เคยเป็นห้องพี่สาวน้องสาวเขา แต่คุณแม่ไม่ยอมให้
หลานอยู่ อ้างว่าเจ้าของห้องไม่อนุญาต

นวลต้องนอนข้างล่าง ปูเสื่อนอน ฉันซื้อที่นอนพับได้ให้นวล และให้ขึ้นมานอนบนห้องฉันเวลาที่ฉันและพี่หนิงไม่อยู่ ถ้าฉันอยู่โดยไม่มีพี่หนิง ฉัน
มักจะให้นวลขึ้นมานอนในห้องฉัน แต่ถ้าพี่หนิงอยู่โดยไม่มีฉัน พี่หนิงจะเข้าไปนอนในห้องน้องสาวหรือพี่สาวเขา โดยให้นวลดูแลน้องรุ้ง พี่
หนิงไม่เคยช่วยเลี้ยงลูกเลย

บ่ายวันนั้น ฉันจำได้ติดตามาจนวันนี้ ฉันเปิดประตูเข้าไป เห็นนวลนั่งอยู่ข้างเตียง กำลังเอาพัดแบบสานพัดกระพือลมให้น้องรุ้ง น้องรุ้งหลับ
อยู่บนที่นอน เหงื่ออกเต็มทั้งตัวและหัว

"นวล ทำไมไม่เปิดแอร์ล่ะ แอร์เสียเหรอ" ฉันถามนวล

"เปล่าค่ะ คุณย่าไม่ให้เปิด บอกให้เปิดพัดลมเอา พอดีพัดลมมันเสีย นวลเอาไปซ่อมไว้ค่
ฉันโหโหขึ้นมาทันที คนเป็นแม่นี่แปลก ใครทำตัวเรานี่ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ทำลูกเรานี่ไม่ได้เลยเชียว

"ประหยัดไฟบ้าอะไรกัน ชั้นให้เงินเค้าตั้งเดือนละห้าพัน ยังมางกอีก "

ห้าพันบาท สมัยนั้นคงประมาณสองสามหมื่นบาทสมัยนี้

จากการบอกเล่าของนวลที่ฉันค่อยๆเค้นออกมาจึงได้ความว่า นวลต้องช่วยแย้มซึ่งเคยทำงานบ้านคนเดียวทำงานบ้านด้วย

และโดนคุณแม่ใช้สาระพัด

เวลาที่คุณแม่ใช้นวล คุณแม่จะดูแลน้องรุ้งเอง แต่เป็นการ"ดู" เฉยๆ จริงๆ คือถ้าลูกฉันร้องก็เรียกนวล ถ้าเปียกก็เรียกนวล นวลต้องวิ่ง
ไปมาทำทั้งดูน้องและงานบ้าน

"ตายหละ นวลไม่บอกพี่เลยนะ เอาเถอะๆ พี่จะไปพูดกับคุณแม่ให้รู้เรื่องว่าควรทำกับนวลแบบไห
ด้วยความโกรธ ฉันวิ่งลงบันไดไปอย่างเร็ว เลยพลัดตกบันไดเพราะกระโปรงเครื่องแบบที่สวมนั้นแคบมาก เมื่อฉันก้าวพรวดลง ฉันเลย
เสียหลัก กลิ้งลงไปถึงชานพักบันได

เจ็บน่าดูเลย ที่ร้ายกว่านั้น คือฉันแท้งลูกโดยยังไม่รู้ตัวว่าท้องในวันนั้นเอง

คุณพ่อพี่หนิงเป็นคนพาฉันไปโรงพยาบาล ฉันเลือดออกมาก หมอบอกว่าฉันเสียเด็กในท้อง อายุราวหกสัปดาห์ไป

ฉันได้รับการขูดมดลูก นอนโรงพยาบาลหนึ่งวัน
พี่หนิงกลับจากบินมาดูอาการฉันในวันรุ่งขึ้น รวมทั้งรับฉันกลับบ้าน

คืนนั้นฉันบอกพี่หนิงเรื่องแหวน เรื่องคุณแม่เขาไม่ยอมเปิดแอร์ให้หลาน เรื่องนวล เรื่องฉันโดนกระทบกระเทียบเปรียบเปรยต่างๆ

"แล้วพี่หนิงรู้มั้ยคะว่ารินใส่ซองให้คุณแม่เดือนละห้าพันทุกเดือน ตั้งแต่เข้ามาอยู่ พี่หนิงไปถามคุณแม่สิว่าจะเอาเท่าไหร่ ถึงจะเปิดแอร์ให้
น้องรุ้งได้น่
ยิ่งพูด เสียงฉันยิ่งดัง

"รินอดทนมานานแล้วนะ ทำกันแบบนี้รินกลับไปอยู่บ้านตัวเองดีกว่า แม่รินก็อยากเลี้ยงหลาน ไม่ต้องมาห่วงกลัวลูกนอนร้อนตับแตกอยู่บ้านนี้น่

ฉันเริ่มร้องไห้ มันโมโห น้อยใจ อัดอั้น

"คุณพ่อพี่หนิงน่ะดีกับรินนะ แต่ทำไมต้องเงียบตลอด กลัวคุณแม่มากเลยหรือไง "
ฉันพูดตามที่ตัวเองสังเกตว่าคุณพ่อพี่หนิงซึ่งเกษียณอายุราชการแล้วอยู่บ้านเฉยๆนอนอ่านหนังสือพิมพ์ ดูทีวี วันๆไม่พูดจากับใครเลย แรกๆฉัน
กลัวคุณพ่อพี่หนิงมาก แต่ตอนหลังเริ่มสังเกตและเข้าใจว่าคุณพ่อเงียบเพราะไม่มีพาวเวอร์ในบ้าน คุณแม่หาเงินเก่งกว่า กำอำนาจไว้ รวม
ทั้งให้ท้ายลูกที่ล้วนแต่เอาแต่ใจตนเองเป็นใหญ่กันทั้งนั้น

นั่นคงป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่งที่พี่หนิงไม่อยากเป็นผู้ชายแหยๆกลัวเมียอย่างคุณพ่อของเขา กลับบ้าอำนาจ ข่มเมียมากขึ้นๆในเวลาต่อมา

ขณะที่ฉันพูดไป ร้องไห้ไป แต่ไม่ยอมหยุดพูด เสียงแช้ดๆแปร๊ดๆของฉันคงดังมากจนคุณแม่พี่หนิงเปิดประตูเข้ามา

"มีอะไรกันน่ะ รุ้งเป็นอะไร แล้วเก้าอี้นั่นมันมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง ใครเอามา ชั้นก็หาอยู่ว่าเก้าอี้หายไปไหนตัวนึ
เธอชี้ไปที่เก้าอ้ไม้กลมๆไม่มีพนัก ราคาไม่กี่บาท ที่มีอยู่หลายตัวทั่วบ้าน และพี่หนิงเอามาไว้นั่งในห้องนอนของเราสองคนตัวหนึ่ง

"หนิงเอามาเองแหละครับแม่ ไม่มีอะไรแม่ รินเค้าเหนื่อยน่
"เหนื่อย หรือกำลังฟ้องอะไรหนิงล่ะ"

ฉันหันหลังให้คุณแม่พี่หนิง นับหนึ่งถึงสิบถึงร้อยถึงพัน พอเธออกจากห้องไปพร้อมกับทิ้งท้ายว่า

"ใครฟ้องอะไร หนิงฟังหูไว้หูละกั
"ครับ แม่" พี่หนิงรับคำ

ฉันเงียบ ลมออกหู กดโทรศัพท์ไปที่บ้าน คุณแม่มารับสาย ฉันบอกคุณแม่ว่า

"แม่ขา รินทนไม่ไหวแล้ว รินอยู่นี่ไม่ได้ รินจะกลับไปอยู่บ้าน ฮือๆๆๆๆๆ
"ใจเย็นๆลูก มีเรื่องอะไรเล่าให้แม่ฟังก่อน อย่าเพิ่งวู่วา
"แม่อย่าเพิ่งให้รินเล่าเลย รินขอเก็บของก่อน เดี๋ยวถึงบ้านแม่แล้วรินเล่านะคะ"

"เอาหลานมาด้วยนะลู
"ค่ะ แม่ เดี๋ยวคุยกั
ฉันบอกนวลให้เก็บของ พี่หนิงที่ยืนบื้ออยู่นานพูดขึ้นมาว่า

"รินไปอยู่บ้านรินซักพักก็ดีนะ ใจเย็นแล้วค่อยกลับม
ที่แท้พี่หนิงแอบดีใจที่ฉันจะกลับไปอยู่บ้านตัวเอง เพราะเขาจะได้ไปหาคู่ขาคนใหม่ที่กำลังหลงหัวปักหัวปำ

เธอคนนั้นเป็นแอร์ ชื่อ เชอร์รี่


จาก : ADMIN - 26/10/2006 20:05