สุภัทร

ผู้เขียน : สุภัทร

อัพเดท: 27 ก.พ. 2008 04.48 น. บทความนี้มีผู้ชม: 56465 ครั้ง

เชิญอ่านบทกวีเริงระบำธรรมชาติ หากชอบโปรดช่วยโหวตด้วยนะครับ ขอบคุณครับ


หมู่นก

หมู่นก

แต่ก่อนนี้ทุกพื้นที่มีนกผิน

ต่างโผบินหยอกล้อกันอย่างหรรษา

ที่ชายทุ่งมีนกร้องก้องนภา

ทั้งอีกานกเอี้ยงส่งเสียงดัง

เสียงเจื้อยแจ้วหยอกล้อพอเช้าตรู่

จู้ฮุกกรูเสียงนกเขาเย้าตัวหลัง

เสียงโป๊กโป๊กโพระดกก้องร้องเสียงดัง

ยามได้ฟังใจยังคล้อยลอยตามลม

ยามสายัณฑ์นกจับกลุ่มตามพุ่มไม้

บ้างบินไล่เป็นคู่ดูเหมาะสม

ต่างส่งเสียงไพเราะรื่นน่าชื่นชม

สร้างอารมณ์ให้อ่อนไหวคราได้ยิน

แต่เดี๋ยวนี้ไร้นกร้องตามท้องนา

หรือเพราะป่าถูก ตัด เผา เฝ้าถวิล

เหล่าหมู่นกจึงร้างลาที่หากิน

ไปสู่ถิ่นมีน้ำล้นมีสณฑ์ไพร

ยินเสียงนกร้องเรียกเหมือนเพรียกหา

ต้นไม้ป่าดินชุ่มฉ่ำมีน้ำไหล

นกร่ำร้องเหมือนเจ็บปวดรวดร้าวใจ

ใครหนอใครทำลายป่าจนอาดูร

เป็นเพียงสัตว์ยังอาลัยในธรรมชาติ

มนุษย์ฉลาดใยตัดไม้ให้สิ้นสูญ

ปล่อยให้หมู่สัตว์ป่าโสกาดูร

ด้วยเพราะสูญสิ้นป่าเคยอาศัย

ส.จันทร์เพ็ญเสมอ..


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที