การปฏิบัติธรรมต้องทำตามลำดับขั้นตอนไปเริ่มที่ให้ทาน รักษาศีล ทำสมาธิ แล้วก็ภาวนา ถ้าเราข้ามขั้นตอนไปจะทำให้รากฐานไม่แน่น ขั้นตอนแรกให้ฝึกสติให้มีกำลังก่อน คือการมีสติอยู่กับกายใจไม่ว่าจะ ยืน เดิน นั่ง นอน กิน ดื่ม ทำ พูด คิด เมื่อมีสติแล้วเราจะสามารถให้ทานได้ รักษาศีลได้ เมื่อศีลดีเราจึงมาฝึกสมาธิ การทำสมาธินั้นไม่ใช่การนั่งเฉยๆคิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยๆ แต่คือการให้จิตอยู่กับอารมณ์อันเดียว คือการบริกรรมพุทโธ หรือ การดูลมหายใจ เป้าหมายของการทำสมาธิคือการทำจิตให้ถึงผู้รู้ จิตจะเป็นอุเบกขา คือการปล่อยวางในสมาธิ ความสุขจะเกิดขึ้นที่จุดนี้ถ้านั่งเป็นเมื่อไหร่ก็จะนั่งได้เสมอเพราะนั่งแล้วมีความสุข ต่อมาเมื่อจิตได้พักผ่อนเต็มที่จากการทำสมาธิแล้ว ก็ออกมาทำวิปัสสนาคือ การมองทุกสิ่งทุกอย่างให้อยู่ในกฏไตรลักษณ์ มองร่างกายเราขี้นอยู่ในกฏไตรลักษณ์ มีเกิดแก่เจ็บตายเป็นธรรมดา มองร่างกายคนอื่นให้อยู่ในกฏไตรลักษณ์ เช่นเดียวกัน จากนั้นมองขันธ์5 ให้เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งมีความแปรปรวนไปเป็นธรรมชาติ ไม่มีเราในขันธ์5 พอใจเริ่มหมดแรงก็กลับไปทำสมถะ เพื่อพักใจที่อุเบกขา สลับกันอย่างนี้จน จิตรู้เห็นตามความเป็นจริงละขันธ์5 ได้ก็จะละสังโยชน์ชื่อสักกายะทิฐิ ได้ ความวิจิกิจฉาและสีลพตปรามาส ก็จะถูกล้างออกในเวลาเดียวกัน จิตมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งสำเร็จเป็นพระโสดาบัน
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
