หลังจาการปิดตัวลงของบริษัทแรกที่มี style เป็นแบบอเมริกันจ๋า ก็ย้ายมาปักหลักกับบริษัทสัญชาติญี่ป่นในที่สุด จากองค์กรเล็กๆที่รู้จักกันเกือบหมด สู่องค์กรใหญ่หลากหลายขั้นตอน แม้ว่าหัวหน้างานระดับต้นจะเป็นคนไทยเหมือนกัน หากว่าแตกต่างกันดังเช่นวัฒนธรรมองค์กร การปรับตัวปรับใจจึงได้เริ่มขึ้น
::ทำงานล่วงเวลา::
ครั้นทำงานให้บริษัทลุงแซม ด้วยความที่เป็นองค์กรเล็ก ในแผนกจึงมีทีมงานไม่ถึงสิบ งานแต่ละคนก็รับผิดชอบแตกต่างกันไป แนว One Man Show ดังนั้นจึงไม่มีใครจะไปช่วยงานใครได้จริงๆจังๆ ที่เราทำกันได้ก็คือนั่งรอกันจนกว่างานด่วนจะเสร็จ เล่นเน็ตบ้าง อ่านหนังสือบ้าง หรือทำงานรอบ้าง เท่าที่จำได้เคยลุยกันถึงตี 2 เสาร์อาทิตย์บางทีก็มาเจอกันที่บริษัทด้วยห่วงงานที่คงค้าง ไม่ต้องแปลกใจ ไม่มีค่าล่วงเวลา ในขณะนั้นไม่ได้มีใครคิดว่าถูกเอาเปรียบ เป็นความภาคภูมิใจในความสำเร็จ และความรับผิดชอบ หากแต่เวลาปกติ การกลับบ้านตรงเวลาก็ไม่มีผู้ได้จะถือเป็นการตำหนิได้
ในบริษัทญี่ปุ่น การทำงานล่วงเวลาจะได้ค่าตอบแทน แต่ต้องมีมารยาทที่เคร่งครัด มิอาจทำสิ่งใดในเวลางานอันไม่เกี่ยวกับงานโดยไม่ถูกเพ่งเลง อันที่จริงก็ยุติธรรมดีทั้งต่อผู้รับและผู้จ่าย สิ่งทีผิดแผกกันโดยสิ้นเชิงนั่นคือ การกลับบ้านเร็วตรงเวลาอย่างสม่ำเสมอ ไม่ทำงานงานล่วงเวลานั้น อาจจะถูกมองว่าไม่ขยันขันแข็งได้ไม่ยาก
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
