---

10 อาชีพในไทยที่หาไม่ได้ในญี่ปุ่น ^_^; ~Kisara hen~

1.ซาเร้ง
ที่คอยตะโกนมีขวดมาขาย.. หรือเก็บพวกหนังสือพิมพ์ กระดาษ กล่อง ไปขายอีกต่อ ที่ญี่ปุ่้นจะมีที่คล้ายสุดคือพวกโฮมเลส^_^; รถเข็นของโฮมเลสบางคนอาจเป็นบ้านของเค้าไปด้วย (แต่ยังไม่เคยเห็นแบบถีบ แสดงให้เห็นว่าของเราพัฒนากว่า) (-_-;) บางคนเข็นไปหาที่ตั้งบ้านใหม่ ที่แปลกก็คือตัวเองก็จะเอาไม่รอดแล้วแต่มักจะเอาหมาแมวไปด้วย (รักสัตว์) มักจะเห็นภาพโฮมเลสเข็นซาเร้งให้หมาแมวนั่งเบียดกันอยู่ข้างบน (บางคนบ้าน เป็นกล่องกระดาษ ฝาปุปะ แค่จิ้มๆก็พังแล้ว ยังจะล็อคกุญแจอีก... ไม่รู้หวงอะไร) (-_-;)

2. มอเตอร์ไซค์รับจ้าง
เป็นที่พึ่งในยามเร่งด่วนของพวกเราชาวไทย เข้าซอยแค่200 ม. ยังไม่อยากจะเดินเลย มอร์เตอร์ไซค์รับจ้างพาถึงที่หมายได้ตามเวลาที่ต้องการแม้จะต้องลอดใต้ท้องรถเมล์ไป ถือว่าเป็นอาชีพที่มีสปิริตสูง คนทำอาชีพนี้ส่วนใหญ่จะรักสิ่งสวยงาม จึงมักจะคอยมองตามและแซวสาวในวันฟ้าใส

3. วินรถตู้
เป็นที่พึ่งคล้ายมอร์เตอร์ไซค์รับจ้าง แต่ช่วยการันตีให้เราอุ่นใจได้มากกว่าว่ายังไงก็ไม่ตายคนเดียว น่าจะมีรถตู้ทำพิเศษมาไว้ให้เป็นวินรถตู้เฉพาะไปเลย แบบออกจากโรงงานไม่ต้องมีกระจกมองหลัง (เพราะไม่เห็นเคยใช้เลย) หรือกระจกมองข้าง (เพราะจะเกะกะตอนแทรก มีไปก็เท่านั้น) เป็นวินรถตู้แต่แซงยังกะมอร์ไซค์รับจ้าง สันนิษฐานว่าดูหนังที่วิล สมิธเล่นมากเกินไป

4. พนักงานถ่ายเอกสาร เข้าปก เย็บเล่ม
ถ้าคุณเดินไปตามร้านรับอัดรูปในไทยก็จะพบเธอ (ส่วนใหญ่จะทำหน้าไม่อยากให้เข้ามาถ่าย) เธอจะดูเหมือนไม่ค่อยฟังที่คุณอธิบายว่าจะเอาหน้า-หลัง เอาหน้าไหน หรือไม่เอาหน้าไหนยังไง แต่ยังถ่ายเอกสารออกมาถูกอีกแน่ะ (ปัญหาก็คือหมึกบางหน้ามักจะอ่อนบางกว่าความเป็นจริง) คุณจะรู้สึกคิดถึงเธอเมื่อมาที่ประเทศญี่ปุ่น เพราะจะมีเพียงเครื่องถ่ายเอกสารตั้งไว้พร้อมกระดาษแปะอธิบายให้คุณหยอดเหรียญถ่ายเองอย่างโดดเดี่ยว ความคิดที่จะถ่ายเอกสารเป็นเล่มไปอ่านที่บ้านของคุณจะหมดไปทันที

5. พนักงานถ่ายตู้สติกเกอร์
หากว่าคุณมาท่องเที่ยวและคิดจะถ่ายสติ๊กเกอร์ที่ประเทศนี้โดยไม่มีความรู้ทางภาษาญี่ปุ่น คุณจะได้เลือกมั่วจนเหลือ 16 ภาพแอ๊กชั่นเดียว (ใช้เวลาถ่าย 2 วิ) เพราะคุณต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเองทั้งหมด ไม่มีพี่สาวมายืนกดๆจิ้มๆเลือกให้คุณ หาท่าให้คุณแอ๊คหรือบอกจังหวะให้คุณยิ้มอีกแน่ะ แถมถ้าคุณเผลอทำตาตี่ไปก็ถ่ายใหม่ไม่ได้เหมือนแต่ก่อน ถ่ายเสร็จก็ไม่มีพี่เค้ามาตัดให้แล้วนะ T^T (ตัดเอง.. บิดๆเบี้ยวๆกันไป)

6. พนักงานเก็บค่าจอด
มักจะโผล่มาเป็นเจ้าของถนนตามงานเทศกาลต่างๆเช่นงานกาชาดและงานรับปริญญา ถนนก็ไม่ใช่ของมัน แต่ถ้าเราจะเข้าไปจอด มันจะเข้ามาโบกให้ทันทีและเก็บค่าจอดเรา 30 บาท (แล้วแต่พื้นที่) ไม่จ่ายก็ไม่เป็นไร แต่อาจมีรอยขีดข่วนที่รถเราตอนเรากลับมาอีกที อีกที่ที่พวกเขามักจะอยู่กันคือตามที่จอดรถของร้านอาหาร อันนี้ที่ร้านจ้างไว้โบกรถให้เราทั้งที่เราก็ถอยจอดเองได้เพราะเราต่างสอบใบขับขี่กันมา ควรรีบถอยๆเข้าไปจอดเองก่อนที่น้องเค้าจะสังเกตเห็น ถ้าเค้ารีบมาโบกให้เราปุ๊บ เราต้องรีบหาเศษตังค์กันให้วุ่น ทำให้เกิดภาระหยิบยืมหนี้สินกันระหว่างเพื่อนฝูงในยามเร่งรีบ

7. พนักงานเชียร์เบียร์
เกิดจากคนในประเทศไทยความมั่นใจน้อยและความจำสั้น ไม่สามารถเลือกเบียร์กินเองได้ ต้องมีคนมาใส่เสื้อยืดโชว์ยี่ห้อเบียร์ให้ดู จะได้รู้ว่าร้านนี้ขายเบียร์นี้อยู่ แต่ก็เป็นที่น่าประหลาดว่าเวลาเรียกเค้ามาสั่งก็ยังชอบสั่งเบียร์ผิดยี่ห้อ (?)

8. เจ้ามือ
เจ้ามือมีหลายความหมาย สามารถใช้ได้ในหลายสาขาอาชีพ โดยทั่วไปมักจะเป็นตำแหน่งชั่วคราว มีบ้างที่ทำถาวรยังกับเป็นอาชีพหลัก ช่วงที่อยู่ในตำแหน่งนี้มักจะได้รับการนับหน้าถือตาจากคนในกลุ่ม ตัวอย่างอาชีพเจ้ามือในประเทศไทยได้แก่ เจ้ามือหวย เจ้ามือแชร์ เจ้ามือมื้อนี้ ฯลฯ

9. เจ้าหน้าที่รับฝากของ
มักจะอยู่ตามห้างมุมใดมุมหนึ่งก่อนเข้าซุปเปอร์ วันๆจะต้องเล่นจับคู่กระเป๋ากับตัวเลข โดยเดินวันละ 10 กิโล อยู่ในพื้นที่สี่เหลี่ยม 5 ตารางเมตร อาชีพนี้เกิดจากคนไทยสมัยหนึงไม่มีความซื้อสัตย์ต่อตัวเอง ชอบแอบเอาของเค้าใส่ไปกินฟรีๆที่บ้าน หลังๆเมื่อคนไทยมีจริยธรรมขึ้น (และบ้าหอบของมาฝากกันมากขึ้น) จึงมีการปฏิเสธถุงเล็กๆให้หิ้วเข้าไปได้ ผู้ฝากจะมีสีหน้าผิดหวังเมื่อถูกปฏิเสธรับฝากของเหมือนถูกปฏิเสธรัก เพราะจริงๆแล้วมาฝากเพราะขี้เกียจถือ... ส่วนที่ประเทศญี่ปุ่นนี้ใครซื้อของเป็นอีบ้าก่อนมาเข้าซุปเปอร์ก็ซวย.. เพราะจะต้องหอบเข้าไปเองทั้งหมด(-_-;)

10. Maid ออฟฟิศ
จริงๆแล้วงานที่ Maid ทำพวกเราก็ทำกันเองได้ แต่มักจะบอกว่าการที่เราต้องเที่ยวไปชงกาแฟ หรือแบ่งหน้าที่กันรับผิดชอบทำความสะอาดเนี่ย... มันเสียเวลางานของเรา ทางบริษัทจึงต้องจ้าง Maid มาให้คอยดูแลการกินอยู่และเป็นสายสืบเรื่องในครอบครัวของคนในบริษัทให้ ส่วนพวกเราก็นั่งจิบกาแฟอยู่กับโต๊ะ และแอบเล่นเนทแชทกับเพื่อน...



^_^;
http://hayashikisara.warabimochi.net/ 

---

บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที

---

• ตอนที่ 1 : เรียนต่อญี่ปุ่น m(_ _)m
• ตอนที่ 2 : ถึงญี่ปุ่น.. แล้วทำไงต่อ?? @_@;
• ตอนที่ 3 : หอมหาวิทยาลัย
• ตอนที่ 4 : การย้ายเข้าหอ...
• ตอนที่ 5 : เปลี่ยนวีซ่า...
• ตอนที่ 6 : คอรบครัวสามีญี่ปุ่น...
• ตอนที่ 7 : แยกขยะ ^_^;
• ตอนที่ 8 : แซวแม่... ^_^;
• ตอนที่ 9 : เมื่อเปลี่ยนฤดูกาล... -"-;
• ตอนที่ 10 : สามีที่รักกับ Amazing Thailand T^T
• ตอนที่ 11 : ไปเที่ยวสนามบินกันไหม...? ^_^;
• ตอนที่ 12 : 10 ประชากรญี่ปุ่นที่น่าเป็นห่วง.. ~Kisara `s katte ni Ranking~
• ตอนที่ 13 : ไปดื่มชากันไหม ^_^;
• ตอนที่ 14 : ตราประทับ VS ลายเซ็น
• ตอนที่ 15 : ชีวิตอัตโนมัติ ^_^;
• ตอนที่ 16 : Homeless VS ขอทาน ^_^;
• ตอนที่ 17 : รถไฟญี่ปุ่น... -_-;
• ตอนที่ 18 : Rush hour -_-;
• ตอนที่ 19 : Manner Mode ^_^
• ตอนที่ 20 : เก็บค่าตัวไม่เท่ากัน -_-;
• ตอนที่ 21 : อาหารญี่ปุ่น... ^_^;
• ตอนที่ 22 : 10 อาชีพในไทยที่หาไม่ได้ในญี่ปุ่น ^_^; ~Kisara hen~
• ตอนที่ 23 : วันที่ลืมมือถือ... -_-;
• ตอนที่ 24 : Privacy กับคนญี่ปุ่น... ^_^;
• ตอนที่ 25 : สิ่งที่เข้าใจผิดมาตลอดก่อนจะมาญี่ปุ่น.. ^_^;

---