เจอโรงเรียนแต่เขาไม่รับเด็กโข่ง!
เราเป็นเด็กใหม่หัดมาอยู่ดูไบได้ไม่กี่เดือนค่ะ
ตอนแรกที่ต้องหอบร่างมาสร้างเนื้อสร้างตัวถึงกลางเมืองกลางทรายแบบนี้กระเป๋าย่อมหนักเหลือเชื่อและไม่มีที่ว่างพอสำหรับตำรับตำราภาษาญี่ปุ่นที่มีล้นตู้ที่บ้านในกรุงเทพฯ ที่พอจะแทรกช่องว่างลงไปได้ก็มีแต่ เด็ง-ฉิ-จิ-โฉะ หรือดิชันนารีไฟฟ้าภาษาญี่ปุ่น-อังกฤษคู่กายเพียง 1 อย่างเท่านั้น
ตอนที่มาถึงดูไบใหม่ ๆ ยังตื่นใจแปลกตากับสถานที่ค่ะ (เอาไว้มาบรรยายในหมวดท่องเที่ยวให้อ่านกันเป็นลำดับถัดไป) นานวันเข้าหน่อยก็หงอยเหงาและความกลัวว่าจะกลายเป็นศิษย์กตัญญูคืนความรู้ภาษาญี่ปุ่น(อันน้อยนิด)ให้ครูก็บังเกิด เป็นเหตุให้เริ่มต้นหาโรงเรียนสอนภาษาญี่ปุ่นเรียนแก้เหงา
ถ้าถามว่าทำมั้ย ทำไมไม่เรียนภาษาอื่นที่จำเป็นเช่นภาษาอารบิกหรืออังกฤษก็ยังได้ ขอบอกว่าในชีวิตการทำงานมีให้ได้ใช้ประจำเชียวค่ะภาษาอังกฤษ มิหนำซ้ำถึงเรียนไปก็ใช่จะกระตุ้นให้ความรู้กระเตื้องเรียกว่าเข้าข่ายไม้แก่ดัดยากเสียแล้ว ส่วนภาษาอารบิกนี่ก็เข้าทำนองแก่เกินแกง ไม่ใช่ไม่มีใครแก่เกินเรียน ออกแนวหัวไม่ค่อยรับด้วยค่ะ แถมที่บริษัทก็จัดสอนภาษาอารบิกพื้นฐานให้อยู่แล้วเลยโหยหาของรักของชอบแต่เดิมทีอย่างภาษาญี่ปุ่นค่ะ
โดนเพื่อนร่วมงานทำหน้างงใส่เหมือนกันที่เราอยากจะเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ดูไบ ถ้าจะแก้เหงาน่าจะไปเรียนเต้นเล่นกีฬาเหมือนอย่างที่คนอื่น ๆ เขาเกาะกลุ่มกันไปอาจจะดูเข้าทีกว่า แต่ของอย่างนี้อยู่นี่ใจ ในที่สุดก็กางสมุดหน้าเหลืองเล่มโตไม่แพ้บ้านเราค่ะ เปิดหาที่หมวดโรงเรียน จนเจอโรงเรียนสอนภาษา
โอ้ ลันล้า! มีแต่โรงเรียนสอนภาษาอารบิก เปิดไปหมวดภาษาก็ไม่มีหมวดนี้ หากี่ทีก็ไม่เจอจนมือเลอะหมึกดำปื้ด ปิดสมุดหน้าเหลืองแล้วถอนหายใจหนึ่งเฮือก! ก่อนจะฉวยโทรศัพท์มาโทรฯถามตามศูนย์ข้อมูลก็ได้ ไม่ลดละความพยายามค่ะ!
ทางศูนย์ข้อมูลหายไปเป็นนานสองนานกว่าจะมีรายชื่อตั้ง 1 แห่ง! พร้อมเบอร์โทรฯ ให้ไปคุยรายละเอียดเอง
ได้เบอร์แล้ว ไชโย ไชโย รีบโทรฯ ไปได้ยินเสียงผู้ชายรับสาย
ผู้ชายคนนั้น - ไฮ้! มุชิมุชิ _ _ _ กักโค เดะ โกะ ไซ มัส
(นึกในใจ อา... ภาษาญี่ปุ่นที่คิดถึง แต่ให้ตาย! ในช่องว่างเขาพูดอะไรหว่า ฟังไม่ออก)
เรา - เอ่อ อ่า... อะ โน โม ชิ วะ เกะ ไน่ เดส หง่า...
ผู้ชายคนนั้น - ไฮ่? (คงเริ่มรู้แล้วว่ายายคนที่โทรฯมาเป็นผู้รู้ภาษาแบบงู ๆ ปลา ๆ แต่ยังอยากจะส่งภาษา)
เรา - ชต โตะ คิ คิ ไต โคะ โตะ งะ อะ รุน เดส...
ผู้ชายคนนั้น - ไฮ่ โยะ โระ ค่น เดะ...
เรา - โอ โต นะ โนะ นิ ฮง โกะ โนะ course วะ อะ ริ มัส ก๊ะ?
ผู้ชายคนนั้น - _ _ _ โคะ โดะ โมะ_ _ _ กัก โค _ _ _ เดส คะ ระ _ _ _
เรา - (??? ??? ??? เขาพูดอะไรน่ะ! ฟังไม่ออกเจ้าข้า...)
ผู้ชายคนนั้น - ... มุ ชิ มุ ชิ
เรา - so, do you have Japanese course for วะ ตะ ชิ? (เริ่มบ้าบอค่ะ ปนกันแหลกแจกภาษาผิด ๆ ถูก ๆ เรียกว่าเอ๋อ และได้แต่เอ่อ อ่า พูดไม่เข้าท่าแล้วค่ะวินาทีนั้น)
ผู้ชายคนนั้น - No, ma'am. We are the Japanese Primary school for children only. Do you understand me, ma'am?
(ยังดีที่พี่ท่านใส่หางเสียง ma'am ให้เรา ไม่เช่นนั้นคงมีการอายหนักกว่านี้ว่าต้องถึงขั้นโดนถามว่า "นังหนูเข้าใจที่อาพูดรึยังนี่?" สู้อุตส่าห์ส่งภาษาปลาดิบโชว์ความรู้หางอึ่งออกไปเชียวนะ)
เรา - ค่ะ Yes, understand. Thank you.
จากนั้นเราและเขาก็วางสายจากกัน พร้อมความดื้อรั้นเราจึงโทรศัพท์กลับไปที่ศูนย์ข้อมูล (เจ้าเดิม) อีกครั้งว่าขอเบอร์โรงเรียนสอนภาษาญี่ปุ่นในดูไบด้วยค่ะ แน่นอน! ได้เบอร์เดิมเบอร์เดียวที่มี เราจึงบอกว่า โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนสำหรับเด็ก หลักสูตรสามัญปกติ แต่(ดิ)ฉันต้องการโรงเรียนสอนภาษาญี่ปุ่น สถาบันสอนภาษาญี่ปุ่นค่ะ ทางปลายสายหายไปอีกหลายอึดใจแล้วกลับมาตอบว่า
"มีเบอร์นั้นเบอร์เดียวละค่ะ, ma'am"
ออกไปหาโอเอซิสกลางทะเลทรายคงจะง่ายกว่าเรียนภาษาญี่ปุ่นในดูไบนะคะ
T.T
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
- ตอนที่ 1 : เจอโรงเรียนแต่เขาไม่รับเด็กโข่ง!
