4 ชั่วโมงกับอีก 20นาที เป็นเวลาที่ฉันใช้เดินทางจากท่าอากาศยานนานาชาตินาริตะ ถึงบ้านครอบครัวอุปถัมภ์ในจังหวัดคานะกาวะ ฉันยอมรับว่า ตลอดเวลา 260 นาทีที่ใช้ในการเดินทาง ในหัวฉันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อฉันได้พักผ่อนและใช้ความคิดกับสิ่งที่ฉันได้พบเจอในระหว่างทาง ฉันก็พบว่า สิ่งที่เป็นตัวการสำคัญทำให้ฉันรู้สึกกลัวขนาดนั้น ก็คือตัวฉันเอง หากฉันรู้จักไตร่ตรองถึงความรู้สึกของตัวเองตั้งแต่ก่อนออกเดินทางจากประเทศไทย มันคงทำให้ฉันไม่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากอย่างนั้น และที่แย่ที่สุด คือ จินตนาการของฉันเอง ถ้าฉันไม่มัวหวาดกลัวกับเรื่องที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น ฉันคงดื่มด่ำกับสิ่งดีๆรอบตัวได้มากกว่านี้หลายเท่า ทั้งน้ำใจของคุณลุงที่บังเอิญผ่านมาและความรับผิดชอบของคนขับแท็กซี่คนนั้น และอีกหลายต่อหลายอย่างที่ฉันได้พลาดไปเพราะความกลัวของตัวเอง การเดินทางในครั้งนี้ให้ประสบการณ์ที่คุ้มค่า ทำให้ฉันเข้าใจตัวเองและโลกมากขึ้นเป็นเท่าตัว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การเดินทางตามลำพังโดยเฉพาะในยามวิกาลและในที่ต่างแดน ก็เป็นสิ่งที่ผู้หญิงควรหลีกเลี่ยงนะคะ
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
