เปมิกา

ผู้เขียน : เปมิกา

อัพเดท: 12 มี.ค. 2007 11.03 น. บทความนี้มีผู้ชม: 17142 ครั้ง

ใครไม่เคยเจอความหนักอึ้งและความเดียวดายคงไม่เข้าใจ


ออกเดินทาง

ในที่สุด วันเดินทางก็มาถึง หลังจากผ่านการล่ำลาครอบครัวอย่างทุลักทุเล  ฉันก็พาร่างกายและจิตใจที่เต็มไปด้วยความหวังมุ่งหน้าสู่ประเทศญี่ปุ่น ระหว่างทางฉันสนุกสนานพอสมควรทีเดียว การได้นั่งอยู่บนนกเหล็กตอนมันออกตัว กำลังขับของเครื่องยนต์ส่งผลให้เกิดเสียงกึกก้องและแรงดึงมหาศาล ทำให้ฉันได้สัมผัสกับพลังของมัน เป็นประสบการณ์ที่ลืมไม่ลงจริงๆค่ะ  นอกจากนั้นฉันพบว่า ตัวเองได้ดื่มด่ำกับสิ่งต่างๆรอบตัว เห็นผู้คนมากหน้าหลายตา    เห็นการทำงานเป็นทีมระหว่างลูกเรือและกัปตัน เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมเสียจริง

ฉันมัวแต่ยุ่งอยู่กับการดูสิ่งนั้นสิ่งนี้ รู้สึกตัวอีกที เครื่องบินใกล้จะลงจอดที่ประเทศแม่ของสายการบินนี้เสียแล้ว -*-  ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายๆ สนามบินจึงคึกคักไปด้วยนักท่องเที่ยวหลากหลายเชื้อชาติ ทุกคนช่างดูมีความสุขเสียจริง ส่วนฉัน มีเวลาประมาณ 1 ชั่วโมงก่อนเครื่องบินของฉันจะออก ซึ่งนับว่าน้อย  ทำให้ไม่มีเวลาจะมาดื่มด่ำกับสิ่งรอบๆตัวอีกแล้ว ฉันจึงผ่านด่านตรวจผู้โดยสารเปลี่ยนเครื่องไปอย่างรวดเร็ว และพาตัวเองขึ้นเครื่องเดินทางต่อสู่จุดหมายสุดท้าย-โตเกียว *0*


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที