... วันเวลา กับความรู้สึก ...
กับวันเวลาที่แสนจะยาวนาน...
จนบางครั้งเราอาจจะรู้สึกว่าความจริง คืออะไร...
เราจะรอเวลาเพื่ออะไร... และเราคิดจะทำอะไร...
ไม่จำเป็นที่จะต้องรอเวลาให้ผ่านไป...
แต่บางทีวันเวลาที่ผ่านไปอย่างยาวนาน จนทำให้เรารู้สึก...
ถึงอะไรบางอย่างในตัวเอง ... นั่นคือความรู้สึกเหงา ลึก ๆ อยู่ในใจ...
ต้องการใครสักคนที่จะคอยให้เราได้มองดูความรู้สึกของเขาบ้าง...
แต่ในความจริงแล้วอาจเป็นที่ตัวของตนเองที่ไม่ยอมจะปล่อยและยอมรับ
ความจริงในตอนนี้ ...
ใครจะรู้ว่าวันเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันนั้นมันมีความหมายหรือความว่างเปล่า
โดดเดี่ยวเดียวดายสักแค่ใหน... ถึงจะรับรู้มันได้แล้วเพื่ออะไร ....
แล้วคนที่เรารู้สึกดี... ถ้าเขาไม่ต้องการที่จะรู้จักกับวันเวลาของเราที่ให้เพื่อเขา
จะมีประโยชน์อะไร ... อาจเป็นเพราะเขายังรู้สึกถึงวันเวลาที่ผ่านของเขา
หรือวันเวลาที่เขากำลังทำอยู่ ... แต่ถ้าหากเราจะบอกวันเวลาที่เราได้ผ่านมา...
ใหักับใครบางคนที่เรารู้จัก ... มันเป็นเรื่องที่ลำบากมาก...
แต่จะยังไงก็ตาม ถึงวันเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ใหน หรือบางทีเวลาอาจจะไม่ได้ผ่านไปเลยก็ตาม อย่างน้อยเรายังมีวันเวลาที่จะรับรู้ความสึกของตนเอง
... พยายามที่จะรับรู้วันเวลาจริงที่ผ่านไปในแต่ละความรู้สึก ทุกครั้ง...
ที่เราคิดถึงมัน ... มันอาจจะทำให้เรารู้ว่าวันเวลาของเรามีค่าสักแค่ใหน
หรือวันเวลาของเรานั้นได้มีค่าอะไรเลย
... บางครั้งเราก็ต้องการเวลามากมายเพื่อหาคำตอบกับความรู้สึกของตัวเอง...
ว่า... ทำไม.. ถึงต้องเป็นเช่นนี้ เราพยายามที่จะให้เวลาในความโดดเดี่ยว
แต่ที่จริงแล้ว เราได้รู้จะกับคนมากมาย และเวลาที่ผ่านมาตั้งนาน...
เพียงแต่เราไม่ยอมรับเวลาที่ผ่านไปนั้น เพื่อใคร เพื่อเราเองจริง ๆ หรือเปล่า...
ถึงแม้บางครั้งเราได้รับรู้ถึง วันเวลา ที่...
... วันเวลาที่มีความสุข...
... วันเวลาที่ประทับใจ...
...วันเวลาที่ประหลาดใจ...
...วันเวลาที่ปวดใจ...
... วันเวลาที่เศร้าใจ...
เรายังเลือกที่จะเก็บวันเวลากับความรู้สึกของเราของเอาไว้ได้...
อยู่ที่ว่าเราจะเลือกมองวันเวลาที่ผ่านมาของเราในส่วนใหนเท่านั้นเอง...
แต่ไม่ว่าวันเวลานั้นจะเพื่ออะไรก็ตาม อย่างน้อยก็ทำให้เราได้รู้ประสบการณ์ที่...
แสนประทับใจ... ประหลาดใจ .... หรือจะเศร้าสักเพียงใด...
ขอให้เวลาของเรายังคงเดินไปเรื่อย ๆ ถึงแม้บางครั้งรู้สึกเหนื่อย มาก ๆ แต่เวลานั้นก็ยังคงเดินไปเรื่อย ๆ โดยที่ไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย....
ถ้าเรามีความรู้สึกเหมือนกับวันเวลาที่ คอยแต่จะเดินไปในแต่ละวัน โดยที่ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกอะไร สักอย่าง ไม่ต้องมีความสุข ไม่ต้องมีความทุกข์ ...
มีแต่เดินไปอย่างโดยเดี่ยวเดียวดาย เดินไปเรื่อยๆ ....
ไร้ซึ่งจุดหมายปลาย....
ไร้ซึ่งความรู้สึก....
ไร้ซึ่งหนทาง...
ไร้ซี่งคนเคียงข้าง...
ไร้ซึ่งกำลังใจจากใคร...
ไร้ซึ่งกำลังใจจากตนเอง ...
และไร้ซึ่งความเจ็บปวด...
บางครั้งถ้าชีวิตของเราเป็นเหมือนกับวันเวลาบ้างก็คงจะดี
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เราจะพยายามเรียนรู้วันเวลาที่แสนจะยาวนาน...
หรือจะแสนสั้นก็ตาม ... เพื่อที่จะทำให้ความรู้สึกของเรา เป็นเหมือน...
ดัง วันเวลา
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
