khwanjai

ผู้เขียน : khwanjai

อัพเดท: 10 ม.ค. 2017 22.34 น. บทความนี้มีผู้ชม: 90372 ครั้ง

ในบรรดาหนังสือประเภท How to ที่ฉันได้อ่านมา ไม่สามารถเปรียบเทียบกับคุณค่าที่ได้รับจากอ่านหนังสือ ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้เลย ที่ผ่านมาฉันอยู่ในภาวะใกล้เกลือกินด่าง ไม่รู้จักคุณค่าของสิ่งที่ตัวเองมี จนกระทั่งวันที่ 13 ตุลาคม 2559 เป็นวันที่ปวงชนชาวไทยได้สูญเสีย กษัตริย์ผู้ที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของชาวไทยทั้งประเทศ
การเริ่มต้นศึกษาถึงเรื่องราว ชีวประวัติ และคำสั่งสอนของพระองค์ท่านอย่างจริงจัง ทำให้ฉันค้นพบว่า เราไม่จำเป็นต้องหา How to ที่ไหนเลย เพราะ How to ที่แท้จริงอยู่ในจิตใจของคนไทยทั้งประเทศอยู่แล้ว พระองค์ทรงเป็นแบบอย่างให้กับคนไทยทุกด้านทั้งการ คิด พูด ทำ ....แต่ทำไมตัวฉันถึงไม่ทำ
คนโง่ คือ คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองบกพร่องตรงไหน เพราะถ้าไม่รู้ว่าเราบกพร่องตรงไหน เราก็ไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
คนฉลาด คือ คนที่รู้ว่าตัวเองบกพร่องตรงไหน และพยายามแก้ไขข้อบกพร่องหรือพัฒนาปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น
คนทุกคนเคยผ่านความโง่มาก่อนที่จะเป็นคนฉลาด ที่ผ่านมาฉันเคยโง่มาก่อน ไม่รู้ว่าคุณค่าที่แท้จริงที่พระมหากษัตริย์ไทยทรงให้กับประชาชนมีคุณค่ามหาศาลมากมายขนาดไหน ศาสนาพุทธสอนไว้ว่า “ธรรมใดก็ไร้ค่า ถ้าไม่ลงมือทำ”
การเริ่มต้นเดินทางของฉันนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ใคร่ขออุทิศตนในการศึกษาเรื่องราว วิธีคิด การดำเนินชีวิตของพระองค์ท่าน ผ่านการจัดทำหนังสือส่วนตัวภายใต้ชื่อ “เรียงร้อยพันเรื่องราวรอยพระบาท” โดยมีเป้าหมายทำ ‘10 เล่ม เล่มละ 100 เรื่องราวรอยพระบาทที่พระองค์ทรงทำ’ โดยใช้ความเพียรที่พระองค์ท่านสอน และเป็นแบบอย่างให้ดูตลอดระยะเวลา 70 ปีที่ผ่านมา อาจจะไม่รู้จุดจบที่แน่นอน แต่มีจุดเริ่มต้นที่ชัดเจน และทำทุกวันเพื่อถวายแด่องค์ราชันย์มหาราชของคนไทยทุกคน

Website เจ้าของผลงาน www.2b2train.com
Facebook: https://www.facebook.com/ebook4ookbee/
Storylog: https://storylog.co/khwanjai/book/581a5bfd9d526ab1781f27ba

ท่านใดต้องการติดต่อให้เป็นนักเขียนประจำคอลัมภ์ หรือลงวารสาร
ติดต่อได้ที่ email: linpootsm3@gmail.com หรือ Tel 0897333790 (หลิน)


ความหวังจากแสงสุดท้าย

      ท่ามกลางความมืดในห้องขังที่อยู่อย่างเดียวดาย ไร้ซึ้งผู้คนที่จะคอยพูดคุยด้วย ไร้ซึ่งธรรมชาติแมกไม้ที่สามารถจะรับรสและกลิ่นจากผัสสะทางร่างกาย เขาอยู่อย่างเดียวดายในห้องขังของเรือนจำแห่งหนึ่ง เมื่ออยู่อย่างโดดเดี่ยวเขาจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้สมองว่าง และคลายจากความคิดที่ฟุ้งซ่าน ความคิดอย่างเดียวที่มีอยู่ ณ ขณะนี้ คือ ความหวัง แม้ว่าเขาจะถูกตัดสินจากข้อหาฆ่าคนตายจากความผิดที่ไม่ได้กระทำขึ้นและต้องจำคุกตลอดชีวิต จากการสืบพยานหลักฐานอย่างลวกๆของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่ารักษาความยุติธรรมในชาติ

       ความหวัง เป็นสิ่งเดียวในเวลานี้ที่ทำให้เขามีลมหายใจที่จะลุกขึ้นสู้ขึ้นมาได้

      “ไอ้โง่! ความหวังไม่มีอยู่จริงสำหรับพวกเราหรอก” เพื่อนคนคุกได้พูดตะโกนใส่เมื่อเขาบอกว่าสิ่งที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่ในเวลานี้คือความหวัง

       “คนเราต้องอยู่ด้วยความหวังซิ เพราะถ้าไม่มีความหวังเราก็เหมือนกับตายทั้งเป็น ทั้งๆที่เรายังมีลมหายใจอยู่” เขาบอกกับตัวเอง และพยายามจะให้กำลังใจเพื่อนที่ติดคุกตลอดชีวิตด้วยกันว่า ให้อยู่อย่างมีความหวังที่หลายคนมองดูเหมือนแสงริบหรี่ที่ปลายอุโมงค์ แถบจะน้อยคนนักที่จะมีโอกาสเห็นแสงริบหรี่นั้น ความคิดของเขาเหมือนตัวหนังสือที่ถูกปิดตายที่ไม่มีใครยอมเปิดอ่าน

      เขาต้องพยายามให้คนคุกด้วยกันมองเห็นว่า ความหวังมันสำคัญขนาดไหนและมีโอกาสเป็นความจริงได้ถ้าค้นหาวิธีการเพื่อไปถึงความหวังนั้น

        เสียงเพลงบรรเลงที่เขาร้องขอจากผู้คุมขังเพื่อขอเปิดให้เพื่อนคนคุกฟัง และหวังว่าเพลงนี้จะช่วยสร้างความหวังให้กับหลายๆคน ใช่แล้ว! เพลง ‘แสงสุดท้าย’ ของตูน Bodyslam ที่ทำให้ใครหลายคนเริ่มมีความหวังขึ้นอีกครั้ง คนคุกหลายคนถึงกับใช้เพลงนี้เป็นทางส่องชีวิตเพื่อให้มีเรี่ยวแรงที่เดินต่อไปได้ และเพลงนี้ได้ถูกเปิดในทุกๆเช้าเมื่อแสงตะวันเริ่มส่องแสง และเมื่อลับอัสดงในช่วงเวลาเย็น เมื่อเพลงนี้ดังขึ้น หลายคนได้มีโอกาสซึมซับความรู้สึกแห่งความหวังขึ้นมาทันที และหลายคนถึงกับร้องตามเพลงนี้ไปด้วยกัน

 

รอนแรมมาเนิ่นนานเพียงหนึ่งใจ

กับทางที่โรยเอาไว้ด้วยขวากหนาม

สุดแหลมคม ทิ่มแทง จนมันแทบจะทนไม่ไหว

 

ชีวิต ถ้าไม่ยากเย็นขนาดนั้น

สองมือจะมีเรี่ยวแรงขนาดไหน

แต่หัวใจของคน ยังยืนยันจะไม่ถอดใจ

 

ในค่ำคืนที่ฟ้านั้นไม่มีดาว อยู่ตรงนี้ ฉันยังคงก้าวไป

ยังคงมีรักแท้ เป็นแสงนำไปในคืนที่หลงทาง

 

วัน เวลาไม่เคยจะหยุดเดิน ไม่ว่าอะไรเราคงต้องเดินไปกับมัน

เก็บทุกความผิด พลั้งเป็นคำเตือนให้เราเข้าใจ

ชีวิตเริ่มต้นที่คำว่าฝ่าฟัน ขอเพียงใจเรา เท่านั้นไม่หวั่นไหว

บทชีวิตของเรา เราจะทำให้มีความหมาย

 

ในค่ำ คืนที่ฟ้านั้นไม่มีดาวอยู่ตรงนี้ ฉันยังคงก้าวไป

ยังคงมีรักแท้ นัยว่าแสงนำไปในคืนที่หลงทาง

กับที่ๆความฝันนั้นพร้อมเป็นเพื่อนตาย เส้นทางนี้ ฉันยังมีจุดหมาย

ตราบใดที่ปลายท้องฟ้ามีแสงรำไร จะไปจนถึงแสงสุดท้าย

 

ความเดียวดาย ในคืนเหน็บหนาว แหงนมองฟ้ายังนึกถึงวันเก่า

มันคงชินที่ทางยาวไกล กร่อนหัวใจ

ภาวนา กับความมืดมิด ขอให้รักยังคุ้มครองเราอยู่

เตือนคืนวันให้ใจดวงนี้ ไม่ยอมแพ้

 

ในค่ำคืนที่ฟ้าท้าทายใจคน อยู่ตรงนี้ และฉันยังคงก้าวไป

ยัง คงมีรักแท้ นัยว่าแสงนำไปในคืนที่หลงทาง

กับที่ๆความฝันนั้นพร้อมเป็น เพื่อนตาย เส้นทางนี้ ฉันยังมีจุดหมาย

ตราบใดที่ปลายท้องฟ้ามีแสงรำไร จะไปจนถึงแสงสุดท้าย

 

ไปยังแสงสุดท้าย ตราบใดที่ปลายท้องฟ้า ตราบ ใดที่ปลายท้องฟ้า . . .

 

 

เขาสามารถสร้างความหวังให้กับคนคุกได้รู้สึกว่า ตราบใดที่นัยน์ตาเรายังเห็นแสง นั่นหมายความว่ายังไม่เป็นแสงสุดท้ายที่ยังมีอยู่ในชีวิต เสียงเพลงในคุกช่วยบำบัดความทุกข์ ความโศกเศร้าให้กับหลายๆคน เสียงเพลงสามารถแปรเปลี่ยนพฤติกรรมของคน รวมทั้งสามารถเปลี่ยนความคิดของคนให้อยู่อย่างมีความหวัง อยู่อย่างไม่ไร้ค่า เพราะทุกช่วงเวลาที่ผ่านไปถ้าเขาเหล่านั้นทำตัวให้มีคุณค่า สักวันหนึ่งฟังเบื้องบนก็จะมองเห็นคุณค่า และมอบความหวังนั้นให้เป็นจริงได้ เปรียบดังสายฝนโปรยปรายให้ความชุ่มชื่นของหัวใจกลับมาอีกครั้ง แล้ววันนั้นก็จะมาถึง สิ่งนั้นเรียกว่า ‘พระราชทานอภัยโทษ’ จากองค์เหนือหัวของแผ่นดินชาวไทยทุกคน ที่เปรียบเหมือนพรจากฟ้าที่ช่วยมาต่อลมหายใจให้บรรดาคนคุกได้มีเรี่ยวแรงเดินต่อไป

 

“อย่าทำลายความหวังใคร เพราะอาจเป็นความหวังเดียวสุดท้ายที่เขาเหลืออยู่”

-พระราชดำรัส พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช-

 

 

 


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที