"แค่อยากให้ฟังกันบ้างว่าน้องๆรู้สึกอย่างไร ทุกข์ขนาดไหน" เสียงน้องหญิงคนสวย ส่งสัญญาณมาบอกฉัน ขณะที่ฉันเกิดความรู้สึกทนฟังเรื่องต่างๆของพวกเขาไม่ได้ ในการประชุมร่วมกับผู้บริหารเมื่อวันที่ผ่าน ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่ดี แต่ฉันต่างหากที่ไม่ดี เพราะไม่เคยฟังเสียงของเขาเลย ว่าพวกเขารู้สึกแย่ขนาดไหน
ตลอดคืนที่ผ่านมา ความรู้สึกแย่เกิดขึ้นในใจฉัน หลายคำถามได้ผุดขึ้นมาในสมอง เหมือนต้องการให้ความคิดที่เกิดขึ้นมีทางออกของความกังวล
ทำไม? ฉันถึง ไม่ยอมทนฟังสิ่งเค้าพยายามบอก
ทำไม? ฉันถึง ชอบฟังสิ่งที่บอกว่า...เราจะมาพัฒนาอะไรกันดี....
ทำไม? ฉันถึง ไม่ชอบให้ลูกน้อง'ว่า'...ทั้งๆที่บางเรื่อง ฉันก็ควรโดย'ว่า'เหมือนกัน
ทำไม? ฉันถึงไม่ชอบฟังเรื่องของอดีต ที่มองว่าไร้สาระแก้ไขอะไรไม่ได้
ทำไม? ฉันถึงชอบฟังแต่เรื่องของอนาคต ที่เราจะก้าวเดินยังไง
แล้วทำไม? ฉันถึงไม่ชอบฟังเรื่องราวของปัจจุบัน ที่ใครๆหลายคนอยากระบายให้ฉันฟังว่า ช่วยรับฟังความทุกข์ของฉันหน่อย และช่วยหาทางแก้ไขให้ได้หน่อยได้มั้ย
.... ใกล้รุ่งเป็นเวลาที่หลายๆคน ยังคงหลับไหล ในขณะที่ยังมีใครหลายๆคนในห้องฉุกเฉิน ยังทำงานอยู่ เพื่อช่วยปลดปล่อยความทุกข์ของใครหลายคนๆที่ผ่านห้องประตูแฉุกเฉินเข้ามา และที่สำคัญ พวกเขาก็อยากจะให้หัวหน้ารับรู้ได้ว่าพวกเขาต้องทุ่มเทขนาดไหน ต้องเหนื่อยขนาดไหน ต้องทุกข์ขนาดไหน ต้องจัดการสิ่งต่างๆมากมายเพียงไหน เพื่อให้ใคร หลายๆคนในองค์กร ยังคงหลับสบาย.....
.......'สิ่งนี้ฉันรับรู้มาตลอด และอยากจะบอกพวกเขาว่า'
คุณเรวัฒน์........เขาเป็นคนหนึ่งที่สร้างสิ่งดีๆมากมายในห้องฉุกเฉิน
คุณเสาวลักษณ์...idea ของเธอล้ำค่า งานหลายอย่างช่วยชีวิตพวกเราและคนไข้ได้หลายคน
คุณโรสมาณี......เธอช่วยงานพวกเราได้มาก งานทุกอย่างเธอช่วยจัดการเรียบ
คุณมูฮัมหมัดบัดรูน...เธอสามารถจูนเข้ากับทุกคนได้ดี ผสานไมตรีกับคนได้ทั้งโรงพยาบาล
คุณทักษพร.....น้องละอ่อนหน้าใหม่ เธอช่างสดใส และจิตใจดีงาม
คุณอุรภรณ์.....ชื่อนี้งามละอ่อน คือ พรประเสริฐ เป็นคนชั้นเลิศของ ER
คุณจิรภรณ์ และคุณจิราภรณ์....แม้พวกเธอไม่ค่อยอ่อนโยน แต่พวกเธอก็ไม่เคยอ่อนแอ งานไหนที่ว่าแน่พวกเธอจัดการเรียบ
คุณสุลาวัลย์ และคุณเสาวนีย์ .....คนสองคนนี้ซิแน่จริง เพราะทุกๆสิ่งใน ER เธอ จัดการให้หมด
คุณสุไลมัน และคุณโซเฟียน.... ในทุกๆวัน มีคนอยากจะบอกว่า 'อยากขึ้นเวรกับพวกเธอ'
คุณอุสมาน และคุณประจวบ...แม้งานนี้จะไม่ทำให้ท่านทั้งสองกลายเป็นเสี่ย แต่ก็ไม่เคยทำให้ใครต้องเสียกำลังใจ ช่วยงานของใครๆได้ทุกคน
คุณอาอิสา หะ....ความมุมานะของเธอทำให้ฉันเห็นผล ทุกๆวันเธอคือคนสุดยอดในใจของทุกคน
คุณกัลยรัตน์ และลาลิษา... สองผู้กล้าที่แสนดี แม้บางครั้งจะมีบรรยากาศแย่ๆ แต่พวกเธอคือคนที่คอย Take Care และดูแลทุกคน
คุณธนกฤต ตามติด....คนที่ไม่เคยคิดมาก เวลาใครลำบาก พร้อมที่จะลากทุกคนมาช่วยกันดูแล
คุณอัญญรัตน์ และเสาวนีย์....ถ้าในวันนี้ไม่มีพวกเธอ พวกเราคงน่องโตกันทุกคน
.....เสียงคำรามจากฟากฟัา ดังกระหึ่มลงมา ปลุกให้ฉันลุกตื่นในยามค่ำคืนที่แสนมืดมิด.....
'' ในหลวง.....ทรงรับฟังเสียงของทุกคน ในหลวง.....ไม่เคยละทิ้งประชาชน"
.....เสียงจากฟากฟ้านี้กระตุ้นสู่ความรู้สึกเบื้องลึกที่อยู่ในใจฉัน ......
.....และเป็นที่มาขอคำตอบที่ว่า.....
ถ้าเรารับฟังเสียงซึ่งกันและกัน
เราก็จะไม่ทอดทิ้งกันและกัน
-khwanjai-
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
