khwanjai

ผู้เขียน : khwanjai

อัพเดท: 10 ม.ค. 2017 22.34 น. บทความนี้มีผู้ชม: 90358 ครั้ง

ในบรรดาหนังสือประเภท How to ที่ฉันได้อ่านมา ไม่สามารถเปรียบเทียบกับคุณค่าที่ได้รับจากอ่านหนังสือ ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวได้เลย ที่ผ่านมาฉันอยู่ในภาวะใกล้เกลือกินด่าง ไม่รู้จักคุณค่าของสิ่งที่ตัวเองมี จนกระทั่งวันที่ 13 ตุลาคม 2559 เป็นวันที่ปวงชนชาวไทยได้สูญเสีย กษัตริย์ผู้ที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของชาวไทยทั้งประเทศ
การเริ่มต้นศึกษาถึงเรื่องราว ชีวประวัติ และคำสั่งสอนของพระองค์ท่านอย่างจริงจัง ทำให้ฉันค้นพบว่า เราไม่จำเป็นต้องหา How to ที่ไหนเลย เพราะ How to ที่แท้จริงอยู่ในจิตใจของคนไทยทั้งประเทศอยู่แล้ว พระองค์ทรงเป็นแบบอย่างให้กับคนไทยทุกด้านทั้งการ คิด พูด ทำ ....แต่ทำไมตัวฉันถึงไม่ทำ
คนโง่ คือ คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองบกพร่องตรงไหน เพราะถ้าไม่รู้ว่าเราบกพร่องตรงไหน เราก็ไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
คนฉลาด คือ คนที่รู้ว่าตัวเองบกพร่องตรงไหน และพยายามแก้ไขข้อบกพร่องหรือพัฒนาปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น
คนทุกคนเคยผ่านความโง่มาก่อนที่จะเป็นคนฉลาด ที่ผ่านมาฉันเคยโง่มาก่อน ไม่รู้ว่าคุณค่าที่แท้จริงที่พระมหากษัตริย์ไทยทรงให้กับประชาชนมีคุณค่ามหาศาลมากมายขนาดไหน ศาสนาพุทธสอนไว้ว่า “ธรรมใดก็ไร้ค่า ถ้าไม่ลงมือทำ”
การเริ่มต้นเดินทางของฉันนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ใคร่ขออุทิศตนในการศึกษาเรื่องราว วิธีคิด การดำเนินชีวิตของพระองค์ท่าน ผ่านการจัดทำหนังสือส่วนตัวภายใต้ชื่อ “เรียงร้อยพันเรื่องราวรอยพระบาท” โดยมีเป้าหมายทำ ‘10 เล่ม เล่มละ 100 เรื่องราวรอยพระบาทที่พระองค์ทรงทำ’ โดยใช้ความเพียรที่พระองค์ท่านสอน และเป็นแบบอย่างให้ดูตลอดระยะเวลา 70 ปีที่ผ่านมา อาจจะไม่รู้จุดจบที่แน่นอน แต่มีจุดเริ่มต้นที่ชัดเจน และทำทุกวันเพื่อถวายแด่องค์ราชันย์มหาราชของคนไทยทุกคน

Website เจ้าของผลงาน www.2b2train.com
Facebook: https://www.facebook.com/ebook4ookbee/
Storylog: https://storylog.co/khwanjai/book/581a5bfd9d526ab1781f27ba

ท่านใดต้องการติดต่อให้เป็นนักเขียนประจำคอลัมภ์ หรือลงวารสาร
ติดต่อได้ที่ email: linpootsm3@gmail.com หรือ Tel 0897333790 (หลิน)


ฟังเสียงฉันบ้าง

  "แค่อยากให้ฟังกันบ้างว่าน้องๆรู้สึกอย่างไร ทุกข์ขนาดไหน" เสียงน้องหญิงคนสวย ส่งสัญญาณมาบอกฉัน ขณะที่ฉันเกิดความรู้สึกทนฟังเรื่องต่างๆของพวกเขาไม่ได้ ในการประชุมร่วมกับผู้บริหารเมื่อวันที่ผ่าน ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่ดี แต่ฉันต่างหากที่ไม่ดี เพราะไม่เคยฟังเสียงของเขาเลย ว่าพวกเขารู้สึกแย่ขนาดไหน
        ตลอดคืนที่ผ่านมา ความรู้สึกแย่เกิดขึ้นในใจฉัน หลายคำถามได้ผุดขึ้นมาในสมอง เหมือนต้องการให้ความคิดที่เกิดขึ้นมีทางออกของความกังวล
        ทำไม? ฉันถึง ไม่ยอมทนฟังสิ่งเค้าพยายามบอก
        ทำไม? ฉันถึง ชอบฟังสิ่งที่บอกว่า...เราจะมาพัฒนาอะไรกันดี.... 
        ทำไม? ฉันถึง ไม่ชอบให้ลูกน้อง'ว่า'...ทั้งๆที่บางเรื่อง ฉันก็ควรโดย'ว่า'เหมือนกัน
        ทำไม? ฉันถึงไม่ชอบฟังเรื่องของอดีต ที่มองว่าไร้สาระแก้ไขอะไรไม่ได้
        ทำไม? ฉันถึงชอบฟังแต่เรื่องของอนาคต ที่เราจะก้าวเดินยังไง
        แล้วทำไม? ฉันถึงไม่ชอบฟังเรื่องราวของปัจจุบัน ที่ใครๆหลายคนอยากระบายให้ฉันฟังว่า ช่วยรับฟังความทุกข์ของฉันหน่อย และช่วยหาทางแก้ไขให้ได้หน่อยได้มั้ย 
       .... ใกล้รุ่งเป็นเวลาที่หลายๆคน ยังคงหลับไหล ในขณะที่ยังมีใครหลายๆคนในห้องฉุกเฉิน ยังทำงานอยู่ เพื่อช่วยปลดปล่อยความทุกข์ของใครหลายคนๆที่ผ่านห้องประตูแฉุกเฉินเข้ามา และที่สำคัญ พวกเขาก็อยากจะให้หัวหน้ารับรู้ได้ว่าพวกเขาต้องทุ่มเทขนาดไหน ต้องเหนื่อยขนาดไหน ต้องทุกข์ขนาดไหน ต้องจัดการสิ่งต่างๆมากมายเพียงไหน เพื่อให้ใคร หลายๆคนในองค์กร ยังคงหลับสบาย.....
      .......'สิ่งนี้ฉันรับรู้มาตลอด และอยากจะบอกพวกเขาว่า'
       คุณเรวัฒน์........เขาเป็นคนหนึ่งที่สร้างสิ่งดีๆมากมายในห้องฉุกเฉิน 
       คุณเสาวลักษณ์...idea ของเธอล้ำค่า งานหลายอย่างช่วยชีวิตพวกเราและคนไข้ได้หลายคน
       คุณโรสมาณี......เธอช่วยงานพวกเราได้มาก งานทุกอย่างเธอช่วยจัดการเรียบ
       คุณมูฮัมหมัดบัดรูน...เธอสามารถจูนเข้ากับทุกคนได้ดี ผสานไมตรีกับคนได้ทั้งโรงพยาบาล
       คุณทักษพร.....น้องละอ่อนหน้าใหม่ เธอช่างสดใส และจิตใจดีงาม
       คุณอุรภรณ์.....ชื่อนี้งามละอ่อน คือ พรประเสริฐ เป็นคนชั้นเลิศของ ER
       คุณจิรภรณ์ และคุณจิราภรณ์....แม้พวกเธอไม่ค่อยอ่อนโยน แต่พวกเธอก็ไม่เคยอ่อนแอ งานไหนที่ว่าแน่พวกเธอจัดการเรียบ
       คุณสุลาวัลย์ และคุณเสาวนีย์ .....คนสองคนนี้ซิแน่จริง เพราะทุกๆสิ่งใน ER เธอ จัดการให้หมด   
       คุณสุไลมัน และคุณโซเฟียน.... ในทุกๆวัน มีคนอยากจะบอกว่า 'อยากขึ้นเวรกับพวกเธอ'
       คุณอุสมาน และคุณประจวบ...แม้งานนี้จะไม่ทำให้ท่านทั้งสองกลายเป็นเสี่ย แต่ก็ไม่เคยทำให้ใครต้องเสียกำลังใจ ช่วยงานของใครๆได้ทุกคน
      คุณอาอิสา หะ....ความมุมานะของเธอทำให้ฉันเห็นผล ทุกๆวันเธอคือคนสุดยอดในใจของทุกคน
      คุณกัลยรัตน์ และลาลิษา... สองผู้กล้าที่แสนดี แม้บางครั้งจะมีบรรยากาศแย่ๆ แต่พวกเธอคือคนที่คอย Take Care และดูแลทุกคน
      คุณธนกฤต ตามติด....คนที่ไม่เคยคิดมาก เวลาใครลำบาก พร้อมที่จะลากทุกคนมาช่วยกันดูแล
      คุณอัญญรัตน์ และเสาวนีย์....ถ้าในวันนี้ไม่มีพวกเธอ พวกเราคงน่องโตกันทุกคน

.....เสียงคำรามจากฟากฟัา ดังกระหึ่มลงมา ปลุกให้ฉันลุกตื่นในยามค่ำคืนที่แสนมืดมิด.....
'' ในหลวง.....ทรงรับฟังเสียงของทุกคน        ในหลวง.....ไม่เคยละทิ้งประชาชน"    .....เสียงจากฟากฟ้านี้กระตุ้นสู่ความรู้สึกเบื้องลึกที่อยู่ในใจฉัน ......
.....และเป็นที่มาขอคำตอบที่ว่า.....
ถ้าเรารับฟังเสียงซึ่งกันและกัน 
เราก็จะไม่ทอดทิ้งกันและกัน
  -khwanjai- 


     


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที