‘รีบนอนเร็วๆเดี๋ยวพรุ่งนี้รีบตื่นไปโรงเรียนอีก’ ฉันรีบบอกลูกชายที่กำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงไม่ยอมนอน
‘แม่ง่วงแล้วนิ แม่ต้องไปเรียนภาษาอังกฤษอีกตอนเช้าเข้านอนได้แล้ว’ ฉันบอกลูกชายซ้ำว่าควรจะนอนได้แล้ว เพราะเขากลิ้งไปกลิ้งมาก็ทำให้คนเป็นแม่นอนไม่หลับเหมือนกัน
‘ผมเห็นแม่เรียนมาหลายปีแล้ว ตอนเช้าต้องมานั่งพิมพ์งานทุกเช้า แม่ไม่เหนื่อยมั้งเหรอ’ลูกชายถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าทำไมแม่ต้องเรียนอีก ไม่รู้สึกเหนื่อยเหรอ
…………..คำถามนี่ทำให้ฉันนึกถึงคำถามของ อ.เกิดศิริ ซึ่งเป็นอ.ที่ปรึกษา ที่ครั้งหนึ่งที่เคยถามฉันขณะเรานั่งรถไปด้วยกันว่า........
‘หลินรู้มั้ยการที่เราเรียน ป.เอก ใครได้ประโยชน์มากที่สุด’
‘ตัวเองค่ะ เพราะว่าเราได้พัฒนาความรู้ ความสามารถของเราเพิ่มขึ้น’ ฉันตอบตามเหตุผลที่คิด
‘ตอนที่อาจารย์เรียน ก็คิดว่าอย่างนั้น แต่พอจบมาได้ สิ่งที่อาจารย์คิดนั่นแค่ประโยชน์ส่วนหนึ่งที่เราได้เท่านั้น แต่สิ่งที่เราได้มากกว่าคือ ลูกของเราที่เห็นความเพียรพยายาม เห็นนั่งทำงานในทุกๆวัน สักวันหนึ่งภาพนี้จะอยู่ในความทรงจำของเขา และเขาจะเกิดการซึมซับได้ว่า กว่าจะเรียนจบต้องมีความเพียรและไม่ย่อท้อเท่านั้น ’
กลับมาที่ลูกชายของฉันอีกครั้ง หลังจากที่หวนคิดถึงภาพเหตุการณ์ในอดีตไปครู่หนึ่ง.....
‘ลูกเห็นภาพของในหลวงที่มีหยดเหงื่อไหลที่จมูก ที่อยู่บนโต๊ะทำงานของแม่มั้ย’ ฉันถามเขาเผื่อว่าเขาจะมองเห็นอะไรบนโต๊ะทำงานแม่บ้าง
‘เห็นครับ’ ลูกชายตอบแบบไม่คิดอะไรมาก
‘ลูกคิดว่า ในหลวงเหนื่อยมั้ย’ ฉันถามความคิดเขาอีกครั้ง
‘เหนื่อยครับ’ เขาตอบ
‘ในหลวง เป็นเพชรน้ำงามที่ผ่านการเจียระไนแล้ว กว่าในหลวงจะช่วยเหลือประชาชนได้ ในหลวงต้องผ่านการเรียนรู้สิ่งต่างๆตลอดเวลาเพื่อหาความรู้มาช่วยเหลือประชาชน ถ้าเปรียบเทียบให้ลูกฟัง ลูกคิดว่า ในหลวงเป็นเพชรที่ผ่านการเจียระไนมั้ย? และลูกคิดว่าแม่ก็อยากเป็นแหวนเพชรที่ผ่านการเจียระไนด้วยหรือเปล่า? หรือ ลูกคิดว่าแม่อยากเป็นแหวนอะลูมิเนียมที่รอการผุกร่อน ขึ้นสนิม’ ฉันถามและเปรียบเปรยให้เขาเห็นภาพ
‘เป็นแหวนเพชรที่ผ่านการเจียระไนครับ’ ลูกชายตอบแบบด้วยความตื่นเต้น
‘ถ้าลูกอยากเป็นแหวนเพชร ลูกก็ต้องมั่นเรียนรู้ทุกวัน ตั้งใจเรียน ขยันเรียนเพราะกว่าจะมาเป็นแหวนเพชรเม็ดงามได้ ต้องผ่านการทุบตี ทิ่มแทง กว่าจะได้เพชรที่มีมูลค่ามหาศาล และเพชรเม็ดงามนี้ก็สามารถสร้างคุณค่าให้กับตัวเอง ทำให้ตัวเองมีความรู้ในการช่วยเหลือผู้อื่น และสร้างประโยชน์ให้กับประเทศชาติ......และสาเหตุที่แม่เรียนเพราะว่าแม่อยากเป็นแหวนเพชรที่สวยงาม ไม่ใช่แหวนอะลูมิเนียนที่นอกจากจะไร้ค่าแล้วยังรอวันขึ้นสนิมที่ไม่สามารถทำประโยชน์ให้กับเจ้าของและผู้อื่นเลย .....และสักวันหนึ่งลูกแม่ก็จะกลายเป็นเพชรเม็ดงามถ้าลูกเดินตามทางของในหลวง หยาดเหงื่อของในหลวงที่ลูกเห็นจะทำให้ลูกเกิดความเพียรในกลายเป็นเพชรที่ผ่านการเจียระไน’
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที