คนที่เกิดบนแผ่นดินไทย ก็ถือว่าเป็นคนไทย คนที่เกิดมาบนโลกใบนี้ ก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง คนแต่ละคนไม่ได้แตกต่างกันเลย ความแตกต่างเกิดขึ้นเมื่อมีคนอื่นมาช่วยเติมความแตกต่างให้..ในแต่ละช่วงเวลาที่เกิดขึ้น
เวลาในแต่ละช่วงชีวิตที่ผ่านไปในแต่ละวินาที เราแทบจะไม่ได้ให้ความสำคัญเนื่องจากคิดว่ามันอาจจะไม่มีผลอะไรต่อชีวิตมากนัก และมักจะใช้มันโดยเปล่าประโยชน์ เวลาที่ผ่านไปในแต่ละวัน สักวันหนึ่งก็จะย้อนกลับเข้าสู่ตัวเราเองไม่วันใดก็วันหนึ่ง
‘กว่า 4,000 โครงการ ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช ได้ทรงคิดค้นขึ้น ตลอดระยะเวลา 70 ปี และสามารถสร้างคุณประโยชน์ให้กับคนไทยอย่างยั่งยืน’
หลายคนอาจจะตีคุณค่าของเวลาที่ผ่านไป อย่างไร้ค่า และมองแค่อนาคตแค่อันใกล้ โดยขาดการมองลึกเข้าไปถึงจิตวิญญาณแห่งความเป็นมนุษย์.......
มีเด็กไทยคนหนึ่งได้ขอร้องพ่อแม่ของเขา เพื่อขอเรียนในโรงเรียนใกล้บ้าน แต่พ่อได้ปฏิเสธคำขอของลูกชายและกล่าวว่า ‘ไม่ได้หรอกเด็กที่เรียนโรงเรียนใกล้บ้าน มาตรฐานไม่เท่ากับในเมือง พอเรียนจบ ป.6 ก็สอบเข้าที่ไหนไม่ได้ ไม่เหมือนกับโรงเรียนในเมือง เขาเข้มงวด มีการติวเพื่อให้เด็กสอบเข้าป.6 ให้ได้’
‘เมื่อมีสิ่งใดได้มา ก็มีสิ่งหนึ่งที่ต้องเสียไป’
ความรู้ที่ได้มา คุ้มค่ามั้ยกับการเสียจิตวิญญาณของความเป็นเด็กที่หายไป..........
-ภาพในอดีต-
……’แม่ เลิกเรียนแล้ว เพิ่ง 4 โมงเองขอเล่นกระต่ายขาเดียวกับเพื่อนอีกหน่อยนะ ยังไม่ค่ำเลย’……. เสียงในอดีตของฉัน ที่ส่งผ่านมายังปลายนิ้วที่ บรรจงลงบนแป้นพิมพ์ดีด ที่กำลังเคาะอยู่
‘ไปเลยลูก เล่นเยอะๆนะ จะได้แข็งแรง’ เสียงของแม่บอกด้วยความเอื้ออาทรและห่วงใย
-ภาพในปัจจุบัน-
......’เลิกเล่นเกมได้แล้ว เดี๋ยวก็สายตาเสียหรอก’…….เสียงนี้ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ ของภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
‘ก็ผมไม่มีอะไรทำนี่’ เสียงเด็กชายวัย 11 ขวบ ตอบอย่างใสซื่อ
‘ไปทบทวนบทเรียนซะ แล้วเดี๋ยวค่อยให้เล่นเกม’ ฉันบอกเงื่อนไข เพื่อว่าช่วงเวลาที่เขาเล่นเกมฉันได้ทำอย่างอื่น
……………………………………….
‘ผมรอแม่อยู่ตั้งนานแล้ว แม่ไม่ยอมเข้ามาสักที ผมอยากให้แม่อ่านนิทานให้ฟัง’ เสียงเด็กน้อยพูดจากความรู้สึกที่อยู่ในใจออกมาอย่างใสซื่อ บนแววตาที่เศร้าซึม
‘ขอโทษนะ แม่ทำงานเพลินไปหน่อย’ ฉันตอบด้วยความรู้สึกผิด ที่ทำให้ลูกต้องรอ จนถึงเวลานอน และไม่ได้อ่านหนังสือให้ลูกฟัง
……………………………………….
-ภาพในอนาคต-
‘แม่ ผมไม่มีเวลามาหาแม่ครับ ผมต้องทำงานและเรียนหนักมาก แม่อย่าลืมส่งเงินมาให้ด้วยนะ’ เสียงในอนาคตของเด็กผู้ชายคนเดิมดังเข้ามาตามจินตนาการของฉันที่คิดไป
‘ครับลูก ดูแลสุขภาพด้วยนะ’ เสียงตอบอย่างเศร้าสร้อยทั้งที่ในใจ อยากคุยกับลูกมากกว่านี้ แต่คำตอบที่ได้รับคือ การที่ลูกไม่มีเวลาพูดคุย
ความน้อยเนื้อต่ำใจ เป็นความรู้สึกที่มีเพิ่มขึ้น และคิดจินตนาการถึงความไม่รู้ในสำนึกบุญคุณของพ่อแม่
‘เมื่อตอนเธอเป็นเด็ก.... ฉันต้องทนฟังคำถามที่เธอถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่บ่นสักคำ
เมื่อตอนเธอเป็นเด็ก.... ฉันต้องทนอดหลับอดนานดูแลเธอในวันที่เธอไม่สบาย โดยไม่บ่นสักคำ
เมื่อตอนเธอเป็นเด็ก.... ฉันต้องเหนื่อยยากลำบากในการหาเงินเลี้ยงดูเธอ โดยไม่บ่นสักคำ
แต่ทำไมตอนนี้........เธอถึงเบื่อที่จะฟังและดูแลฉัน’
......หรือที่ผ่านมา ......ฉันใช้เวลาที่มีอยู่ดูแลเธอไม่ดีพอ........เพราะเธอเคยบอกฉันว่า.....ผมอยากอยู่กับแม่ แต่ทำไมแม่ไม่เคยมีเวลาให้ผมเลย........
….ครั้งหนึ่งในวันที่สมเด็จย่าซึ่งเป็นแม่ของในหลวงไม่สบาย รักษาตัวในโรงพยาบาล 64 วัน ในหลวงทรงเยี่ยมพระองค์ท่าน 60 วัน ในวันที่ไปเยี่ยมคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่พูดอะไรที่ทำให้แม่รู้สึกไม่สบายใจ คอยป้อนอาหารแม่ และทำสิ่งต่างๆเพื่อแม่ เพราะเวลาแต่ละวินาทีที่ท่านอยู่กับสมเด็จย่า เป็นช่วงเวลาที่ทำดีอย่างที่สุด.....
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
