อัธยา : ataya

ผู้เขียน : อัธยา : ataya

อัพเดท: 05 ธ.ค. 2006 16.02 น. บทความนี้มีผู้ชม: 16101 ครั้ง

พวกมันมาจากไหน ไม่มีใครรู้ แต่พวกมันมีอยู่เต็มไปหมด ดวงตาสีแดงนั่น ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย !!!


Doom 5

ทันใดนั้น ปืนในมือของชายหนุ่มก็ถูกชูขึ้นมา นิ้วชี้กดไกปืนลงจนมิด ประกายไฟแวบผ่านปากกระปอกปืนออกไปนับไม่ถ้วน เลือดกระเซ็นไปทั่วในอากาศ สารวัตรวัยกลางคนใช้น้ำหนักของร่างกดจนชายหนุ่มล้มลง กระสุนปืนทะลุแขนขวาไปสองนัด หน่วยจู่โจมรุมเข้ามาล็อคตัวชายหนุ่มไว้ เขาได้แต่ร้องอย่างคลุ้มคลั่ง ก่อนจะเงียบไปเพราะยาสลบที่ถูกฉีดเข้าเส้นเลือดไปหลายเข็ม ห้องสืบสวนมีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมไฟเท่านั้น ทุกอย่างเรียบง่ายอย่างที่สุด กำแพงสี่ทิศมีกระจกบานใหญ่อยู่ด้านหนึ่ง มีประตูเดียวที่ใช้เข้าออก โต๊ะไม้อยู่ตรงกลางพร้อมด้วยเทปบันทึกการสืบสวน ชายหนุ่มถูกจับใส่ชุดที่รัดมือไปรวบไว้ด้านหลัง เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางเหมอลอย ดวงตาไม่จับจ้องไปที่ไหนเป็นพิเศษ พนักงานสอบสวนเริ่มงานของเขา “คุณรู้ไหนว่าสามวันนี้ทำอะไรไปบ้าง” ชายหนุ่มไม่ตอบ ดวงตาเหมอลอยต่อไป “คุณฆ่าขอทาน เจ้าของร้านปืน แล้วก็นักเที่ยวกลางคืนชายหญิงไปอีกรวมยี่สิบกว่าศพ” ชายหนุ่มจ้องมองกลับไปที่พนักงานสอบสวน “พวกมันไม่ใช่คน พวกมันเป็นปีศาจ” พนักงานสอบสวนทุบโต๊ะอย่างแรง ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว “พวกเขาเป็นคนนั้นแหละ เหมือนกับผม เหมือนกับคุณ คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวคุณ” ชายหนุ่มเริ่มเมินหน้าหนี พนักงานสอบสวนหยิบกล่องเล็กๆสีสดใสในถุงเก็บหลักฐานมาให้เขาดู “นี้ไงคือสาเหตุทั้งหมด กล่องใส่แผ่นเกมคอมพิวเตอร์ที่นำเข้ามาจากต่างประเทศ คุณติดเกมบ้านี้แบบสุดๆ คุณเล่นมันทั้งวันทั้งคืน ไม่ยอมทำงาน ไม่มีสังคม มันค่อยๆทำลายประสาทคุณไปเรื่อยๆ หล่อหลอมให้คุณลืมศิลธรรมจรรยา ทำให้คุณมีแต่อารมณ์รุนแรงไม่มีเหตุผล อยากเป็นฮีโร่ ช่วยโลกจากสัตว์ประหลาดที่ไม่มีอยู่จริง จนในที่สุด….” เขาโยนกล่องเกมลงบนโต๊ะ ชายหนุ่มไม่ได้เหลือบมองแม้แต่น้อย เขาไม่เหลือสติอะไรอีกแล้ว “ คุณก็แยกไม่ออกอีกต่อไป ว่าอะไรคือความจริง อะไรคือความฝัน อะไรคือผิด อะไรคือถูก ชีวิตคนเราน่ะ มันเริ่มใหม่ไม่ได้เหมือนเกมหรอกนะ” พนักงานสอบสวนเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นราวกับซากศพที่ยังหายใจอยู่ ไม่รู้สึกอะไร ไม่ดีใจ หรือเสียใจกับการกระทำของตนเอง “บางทีแบบนี้อาจจะดีกว่าก็ได้” พนักงานสอบสวนพูดกับสารวัตรที่ยืนจ้องมองผ่านกระจกสองด้านอยู่ “จะดีกว่าไปได้ยังไง ชีวิตแบบนั้นนะ” สารวัตรเดินออกไป ดวงตาแดงก่ำและอ่อนล้าอย่างถึงที่สุด เขาอยากหยุดพักให้นานๆเลย อาจจะลาพักร้อน และไปตกปลาที่ทะเลสาบแห่งความทรงจำ ที่ๆมีความสุขที่สุดในชีวิตของเขาซึ่งอาจจะไม่มีวันหวนคืนกลับมาอีกก็ได้

บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที