Doom 1
ปีศาจ
แสงไฟสลัวสีเหลืองอมส้มทอประกายเรืองๆในความมืดมิดแห่งรัตติกาล ชายหนุ่มระบายลมหายใจเป็นควันบางเบาอย่างถี่ยิบ สายตามองดูรอบตัวอย่างหวาดผวา เขาวิ่งไปหลบที่กำแพงเก่าเต็มไปด้วยก้อนอิฐแตกหักซึ่งปรากฏอยู่เบื้องหน้า พยายามหยุดหอบหายใจให้เร็วที่สุด เขาหันศีรษะไปยังเบื้องหลัง แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
แสงสีแดงสองดวงค่อยๆลอยผ่านม่านหมอกเข้ามาเรื่อยๆ ปรากฏเป็นดวงตาของร่างสีเทาดำทะมึน เสียงฝีเท้ายวบยาบดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ชายหนุ่มกำปืนในมือขวาไว้มั่น นิ้วชี้พร้อมจะลั่นไกทุกเมื่อ หยดเหงื่อไหลย้อยจากใบหน้าลงมายังหน้าอก เสียงหายใจของสัตว์ร้ายใกล้เขามาเรื่อยๆ ก่อนที่มันจะทันรู้ตัว ชายหนุ่มกระโดดออกมาจากกำแพง ปืนในมือเล็งไปยังร่างสีดำ พริบตาที่ประกายไฟแลบจากปากกระบอกปืน เสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้น ร่างดำทะมึนล้มตัวลงนอนกับพื้น เลือดไหลรินแต่งแต้มให้ดินเป็นสีแดง
ชายหนุ่มยืนจ้องมองร่างประหลาดร่างนั้น ขณะที่มันกลายสภาพเป็นเศษผ้าสีเทาซึ่งหอร่างของขอทานผอมโซ ขอทานระบายลมหายใจเฮือกสุดท้ายออกจากร่างก่อนสิ้นใจ ชายหนุ่มหันมองรอบตัวอีกครั้ง ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ในความมืดนอกจากความเงียบงัน ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเดินให้พ้นจากร่างที่เต็มไปด้วยเลือด แต่ละก้าวเต็มไปด้วยความกดดันที่แปลกประหลาด ร่างๆทั้งร่างสั่นเทาด้วยความหนาวและความหวาดกลัว มีแสงไฟเบื้องหน้าเท่านั้นที่ให้ความหวังลึกๆในจิตใจ
ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินถึงมุมตึกเบื้องหน้า เขาหยุดฝีเท้าลงกะทันหันเพราะได้ยินเสียงยวบยาบดังขึ้นอีกครั้ง เขาหันหลังชนฝาผนังแล้วค่อยเหลือบไปดูทางต้นเสียง ดวงตาสีแดงเพลิงเกลื่อนกลาดเต็มท้องถนนไปหมด ชายหนุ่มผวาก่อนจะพลิกกายเดินหายไปกับความมืดมิด
เสียงเคาะประตูดังขั้นสามครั้ง ไม่มีเสียงตอบใดๆ เครื่องกระแทกกลอนประตูส่งเสียงกระทบกับลูกกลอนเหล็กดังสนั่น ประตูไม้หลุดกระเด็นไปกระทบกับข้างฝาแล้ววางตะแคงอยู่เช่นนั้น ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในห้องที่เต็มไปด้วยขยะสารพัด กระป๋องน้ำอัดลมที่ถูกบีบจนยับยู่ยี่ไม่รู้กี่สิบกระป๋อง เศษอาหารจานด่วนและกล่องกระดาษวางระเกะระกะไร้ระเบียบ มีเพียงโต๊ะที่วางคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งเท่านั้นที่ยังพอจะใช้วางอะไรได้
เจออะไรบ้างหรือเปล่า
ตำรวจอาวุโสในเครื่องแบบสีน้ำเงินเอ่ยถาม ขณะที่ค่อยๆลดปืนในมือลง
ชายวัยกลางคนไม่ตอบ เขาเดินข้ามกองขยะไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ หลังจากก้มๆเงยๆอยู่สักพัก เขาก็หาปุ่มเปิดเครื่องเจอ เขากดมันและรอจนมีภาพปรากฏบนจอ
ไม่มีพาสเวิร์ด คงต้องยกไปให้แผนกถอดรหัส
ชายคนนั้นระบายลมหายใจยาว ก่อนจะมองหาหลักฐานอื่นๆ
ว่างเปล่า เป็นห้องที่เหมือนกับเอาไว้เลี้ยงสัตว์มากกว่าอยู่อาศัย ไม่มีรูปภาพ ไม่มีโทรศัพท์ นอกจากของกินกับคอมพิวเตอร์และกลิ่นเหม็นอับแล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย
ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะเดินออกจากห้องเขาก็สังเกตเห็นกล่องเล็กๆสีสดใสซ้อนอยู่ใต้กล่องพิซซ่า เขาค่อยๆจับมุมกล่องผ่านผ้าเช็ดหน้าแล้วยกกล่องนั้นขึ้นดู แววตาดูเขม็งเกร็งและครุ่นคิด
ใช่...สิ่งนั้นหรือเปล่า
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
