ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ เอาไว้
เพลง พื้นที่เล็กๆ ของบอย ตรัย ภูมิรัตน์ คงเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน ด้วยเนื้อหาที่เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนในการถ่ายทอดความรู้สึกในใจลึกๆของผู้ฟัง
ทุกคนคงไม่ปฏิเสธผมใช่มั้ยล่ะ ว่าคุณเองก็เคยคิดอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง อาจจะด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง คุณอาจจะมีความทรงจำที่ประทับใจที่สุดที่อยากกลับไปสัมผัสอีกครั้ง อาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่อยากกลับไปแก้ไข หรือแม้กระทั่งการที่คุณไม่มีความสุขกับชีวิตในตอนนี้
เอาล่ะ เรามาลองช่วยๆกันทบทวนความทรงจำในวัยเด็กไปด้วยกันดีกว่า
เริ่มตั้งแต่จำความได้
คุณกำลังหัดเดินอยู่ โดยมีพ่อแม่คอยลุ้นอยู่ข้างๆ ตอนนั้นยังตัวเล็กๆ กำลังน่ารักน่าเอ็นดูเชียวล่ะ
การไปโรงเรียนครั้งแรก คุณร้องไห้งอแงไม่ยอมแยกจากพ่อแม่
คุณทะเลาะกับเพื่อนด้วยเรื่องที่คิดย้อนกลับไปทีไรก็อดขำไม่ได้ เพราะมันไร้สาระจริงๆ
ทุกๆวันมีสิ่งที่รอคอยอยู่หลังเลิกเรียน คือการไปวิ่งเล่นกับเพื่อน ไปหาขนมกินหน้าโรงเรียน ไปเตะบอลกับเพื่อน
คุณต้องจากลากับเพื่อนสมัยประถมหลังจากจบ ป.6 ซึ่งเป็นการจากลาครั้งแรก มันเศร้ามากที่ต้องแยกกับเพื่อนที่ผูกพันกันมา 6 ปี และหลายๆคนคุณก็ไม่มีโอกาสได้เจออีกจนวันนี้
ชีวิตช่วง ม.ปลาย ที่หลายๆคนรู้สึกว่าเป็นช่วงที่มันส์ที่สุดของวัยรุ่น ได้มีโอกาสลองทำอะไรที่สุดเหวี่ยงจริงๆ
ได้ทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ บางทีก็เหนื่อยแทบขาดใจ แต่ก็เป็นความประทับใจไม่รู้ลืม
ตอนที่คุณเพิ่งเอนท์ติด คุณคิดว่ามันคือความเหนื่อยครั้งสุดท้ายของการเรียน แต่เมื่อคุณได้เรียนในมหาลัย คุณก็ได้รู้ความจริงที่ว่า เหมือนสอบเอนท์ปีละ 4ครั้ง!!
ตอนปี1 มีรุ่นพี่มาคอยรับน้อง มาคอยดุด่า คอยดูแล ได้กินข้าวฟรีเกือบทุกวัน (แค่ช่วงเปิดเทอมใหม่ๆนะ)
พอขึ้นปี 2 เริ่มมีหน้าที่ ความรับผิดชอบในฐานะรุ่นพี่ มีรุ่นน้องให้คอยดูแล เริ่มวุ่นๆกับกิจกรรมรับน้อง คุณกำลังภูมิใจกับการได้เป็นพี่คน (และคุณก็เริ่มรู้สึกตัวว่าการกินข้าวฟรีตอนปี 1 มันก็เหมือนการกู้ล่วงหน้าปีนึงนั่นเอง ตอนนี้แหละ ถึงเวลาจ่ายคืนแล้ว ดอกเบี้ยแพงซะด้วย)
พอเข้าปีสุดท้าย คุณเริ่มใจหาย เวลาผ่านไปไวจนตั้งตัวไม่ทัน จะจบแล้ว ยังหาแฟนไม่ได้เล้ยยยย สุดท้ายแล้วหลายๆคนก็ลงเอยกับคนใกล้ตัว อาจจะเป็นเพื่อน หรือรุ่นน้อง
ชีวิตทำงาน
. .
หลายๆคนพอนึกถึงช่วงเวลานี้ก็เริ่มถอนหายใจ เฮ้อ.. อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจังเลย ชีวิตในตอนนี้ต่างกับที่ผ่านมาลิบลับ เป็นการเริ่มต้นการเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว มีความรับผิดชอบมาผูกอยู่ข้างๆกาย ชีวิตที่เคยมีอิสระ ไปไหนมาไหนก็ได้ ไม่อยากเรียนก็โดด แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว (ลองโดดสิ ได้โดดยาวแน่) เพื่อนๆก็เริ่มห่างกันไป ไปตามเส้นทางของตัวเอง ตามความฝันของแต่ละคน จะเจอกันก็ยากขึ้น ชีวิตที่คุ้นเคยกับการอยู่ร่วมกับคนวัยเดียวกัน ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นการอยู่ร่วมกับคนต่างวัย ต่อให้สนิทแค่ไหน ก็คงไม่เท่ากับเพื่อนหรอก แต่ข้อนี้ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนด้วย
การเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ง่ายเลย
มันไม่คุ้นไม่เคย ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ
ไม่มีเวลาเหลือ ไว้ฟังไว้คิดถึงใคร
โตแล้ว ต้องทำอย่างไร
โอย.. เช้าเข้างาน 8 โมง เย็นเลิกงาน 5 โมง ชีวิตมันมีอยู่แค่นี้เหรอ!!
เหงาจัง อยากเจอเพื่อนๆ จะเอาเวลาที่ไหนไปเจอล่ะเนี่ย
พรุ่งนี้ต้องส่งงาน สงสัยคืนนี้ไม่ได้นอนอีกแน่เลย
มีปัญหากับคนในบริษัทอีกแล้ว เฮ้อ.. เซ็ง
อะไรเนี่ยยย จู่ๆก็มาสั่งงาน แล้วจะเอาพรุ่งนี้เช้า
แต่ถึงอย่างไร ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ไม่มีใครสามารถย้อนเวลากลับไปได้ อาจมีบางคราวที่หยิบเอารูปใบเก่า หนังสือรุ่นมาพลิกดู เพื่อนึกถึงอดีตเป็นบางคราว ไม่ใช่ยึดติดกับมันจนตัวเราไม่ก้าวไปไหน ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่ ขอให้ใช้เวลาในปัจจุบันให้คุ้มค่าที่สุด เพื่อว่าวันหนึ่งเราจะมองย้อนกลับมาด้วยความรู้สึกภูมิใจที่สุด
อดีตคือภาพพจน์ อนาคตคือความฝัน ปัจจุบันคือความจริง
คำพูดนี้ผมได้ยินมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว และก็ยังคงเห็นด้วยกับมันตลอดมา
อย่าลืมความฝันที่เคยมีไว้ในวัยเด็ก
อย่าทิ้งจินตนาการ ความคิดสร้างสรร ไปพร้อมกับวัยของตัวเอง
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณสำหรับเพลง พื้นที่เล็กๆ ที่ทำให้หลายๆคนได้มีโอกาสนึกถึง เด็กน้อยคนนึงที่ถูกลืมมานานแสนนาน
พื้นที่เล็กๆ
ศิลปิน : บอย ตรัย ภูมิรัตน์
จะต้องถอนใจ อีกสักเท่าไร
โลกแห่งความเป็นจริง ไม่เคยเป็นอย่างใจ
วันและคืนเปลี่ยนหมุน ให้เราวิ่งตามเรื่อยไป
โตแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไป
การเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ง่ายเลย
มันไม่คุ้นไม่เคย ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ
ไม่มีเวลาเหลือ ไว้ฟังไว้คิดถึงใคร
โตแล้ว ต้องทำอย่างไร
เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ จนตัวเราเองอาจหล่นหาย
เมื่อเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจ เขาไปไหน ทำไมวันนี้เขาหายไปจากเรา
ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ เอาไว้
ตรงขอบฟ้านั้น มีรุ้งพาดผ่าน
เมื่อความจริงความฝันได้มาบรรจบกัน
ที่ดินแดนแห่งนั้น เด็กน้อยคนหนึ่งกับฉัน
จูงมือเดินไปด้วยกัน
เมื่อนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ จนลืมว่าเราเคยเป็นใคร
อย่าลืมเด็กน้อย ทิ้งปล่อยเขาคอยอยู่เดียวดาย ได้ยินใช่ไหมเสียงนั้นที่เรียกเรา
ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ จะอยู่กับฉันตลอดไป
(ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก)
อยู่กับฉันตลอด ไม่ให้ใครแย่งไป
(ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ขอพื้นที่เล็กๆ ให้ใจยังเป็นเด็ก)
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
