ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวขนาดใหญ่ พ่อของฉันมีพี่น้องทั้งหมดเก้าคน พ่อเป็นลูกคนที่สาม บ้านของฉันทำกิจการค้าขายจักรยานออกกำลังกายราคาถูกมาตั้งแต่รุ่นทวดแล้ว ฉันก็เป็นหลานคนที่สามของตระกูลเหมือนกัน มีพี่ชายหนึ่งคน พี่สาวหนึ่งคน ซึ่งเป็นลูกของพี่ชายพ่อ พ่อฉันมีลูกแค่สองคนคือฉันกับน้องชาย ตอนเราเด็กๆเรามักจะถูกปลูกฝังมาให้ช่วยกิจการงานของที่บ้าน ดังนั้นตั้งแต่เล็กๆมาแล้วฉันกับพี่น้องทุกคนจะต้องพูดจาขายสินค้าภายในร้านให้เป็น เราต้องหัดถามลูกค้าเวลาที่เห็นลูกค้าเดินเข้ามาภายในร้าน คอยหยิบจับสินค้าให้ลูกค้าดู ถ้าตรงไหนที่ไม่รู้ก็ให้เรียกผู้ใหญ่มาช่วยขายแทน นี่ก็คือชีวิตวัยเด็กของฉัน ฉันจำได้แม่นเลยว่า มีอยู่วันหนึ่งพี่สาวของฉันโมโหลูกค้ามากที่ลูกค้าต่อราคามากเหลือเกิน ต่อราคาจักรยานออกกำลังกายจนแทบจะไม่ได้กำไรเลยซักบาท พี่สาวฉันตอนนั้นยังอายุแค่สิบกว่าปีเองจึงยังไม่รู้จักระงับอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นได้ แต่ก็ได้แค่มาบ่นให้น้องๆอย่างฉันฟังเท่านั้น สมัยนั้นการค้าขายเป็นแบบสมัยเก่าอยู่ ไม่เหมือนสมัยนี้ที่ตามห้างต่างๆมีราคาตายตัวเลย ไม่ค่อยมีการต่อราคากันแล้วส่วนใหญ่จะมีแต่คูปองลดราคาหรือช่วงลดกระหน่ำในช่วงเทศกาลเท่านั้น สมัยนั้นห้างสรรพสินค้ามีแค่ตามเมืองหลวงและเมืองใหญ่ๆเท่านั้น พี่สาวฉันเคยได้มาเรียนที่กรุงเทพจึงบอกพวกฉันกับน้องๆว่า ถ้าพวกเราโตขึ้นเราจะไม่ทำการค้าขายแบบเก่านี้อีกแล้ว เราจะรวมกันสร้างเป็นห้างสรรพสินค้าขึ้นมาเพื่อจะได้กำหนดราคาตายตัวได้ ไม่ต้องมีการต่อรองราคาสินค้าอีก ตอนนั้นฉันก็ได้แต่นั่งฟังยังไม่ค่อยเข้าใจมากนักเพราะยังเด็ก ก็ได้แค่คิดว่าคงดีเหมือนกัน จะได้ขายจักรยานสำหรับออกกำลังกายได้ง่ายๆ แต่แล้วความฝันในวัยเด็กนั้นก็ได้เลือนหายไปตามกาลเวลา เมื่อทุกคนโตขึ้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปมีทางเดินชีวิตของตัวเอง ฉันเองก็เหมือนกันพอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ก็สนใจแต่งานที่เราเรียนมาเท่านั้น จนกระทั่งวันที่พี่สาวฉันเสียชีวิตไปด้วยโรคไข้กาหลังแอ่นหรือโรคอะไรก็ไม่รู้แต่คือเชื้อโรคนี้มันร้ายแรงมาก มักเข้าไปที่สมองตามช่องกระดูกสันหลัง อาการเริ่มแรกคือทำให้พูดไม่ได้ ทุกคนในบ้านก็ไม่ได้คิดว่ามันคือโรค คิดว่าพี่สาวอาจจะเครียดเกินไปเพราะเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้ายแล้ว จึงไม่มีใครพาไปโรงพยาบาลเลยมีแต่พาไปหาจิตแพทย์เพราะคิดว่าเครียด แต่เมื่อเป็นหนักมากๆเข้าจึงได้พาไปหาหมอที่โรงพยาบาลศิริราชซึ่งหมอบอกว่ามันสายไปแล้ว พอเสียพี่สาวไปมันเลยทำให้ได้นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เราเคยพูดคุยกันไว้ในสมัยเด็ก แต่ความฝันในวัยเด็กนี้มันคงเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
