"ตั๋วไปเมืองกาญฯที่หนึ่งคะ"
คนขายตั๋วในห้องแอร์เย็นฉ่ำ เหลือบมองออกไปจากตู้ขายตั๋ว เห็นหญิงสาวคนหนึ่งท่าทางดูดีในชุดสูทแบบผู้หญิงทำงานออฟฟิสสีดำสนิททั้งตัว และหน้าตาจัดว่าเป็นคนสวยทีเดียว เสียก็แต่ดวงตาและสีหน้าที่ดูเศร้าหมอง แต่จะเกี่ยวอะไรกับเขาละ ในเมื่อต่างคนต่างก็ต้องจากกันไป เมื่อปัดความสนใจออกไปได้แล้ว เขาก็เขียนประทับบนตั๋วลงไปว่า 31/12/2548 เวลา 24.00 ที่นั่ง 13 แล้วก็เริ่มหันไปให้ความสนใจลูกค้าคนต่อไปแทน
..................................
...................
.......
"อือ" เสียงที่เปล่งออกมาด้วยความงัวเงีย เปลือกตาบางสวยและขนตายาวเป็นแพกระพริบขึ้นลงถี่ๆ แล้วดวงตากลมซึ้งก็ลืมออกมา สิ่งแรกที่คิดได้ก็คือ
' กี่โมงแล้วเนี๊ย ' พรพรรณ สกุลดี คิดแล้วเลื่อนนาฬิกาข้อมือของตัวเองมาดู ' เที่ยงคืน? เราขึ้นรถตอนเที่ยงคืนนี่หน่า อ๋อ นาฬิกาตายอีกแล้ว ทำไมช่วงนี้เราถึงได้เจอแต่เรื่องร้ายๆนะ ' เธอมองดูในรถทัวร์ ที่ดูแล้วทั้งรถจะว่างไร้ผู้คน นอกจากเธอและหญิงสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม 'น่าเปลกทั้งๆที่วันนี้เป็นวันสิ้นปีคนน่าจะกลับบ้านกันเยอะ แต่ทำไมคนน้อยจัง...แต่ตอนขึ้นคนก็เยอะนี่หน่า สงสัยคนลงกันไปหมดแล้ว'
"เฮ้อ! หนาวจัง"
อากาศที่มาสัมผัสตัวของพรพรรณนั้น เธอรู้สึกว่ามันเย็นยะเยือกเกินไป เมื่อมองออกไปนอกรถทัวร์สาย 81 กรุงเทพ-กาญจนบุรี เห็นฝนที่ตกหนักพอดูข้างนอกรถ ทำให้คิดอีกว่า ' สงสัยทั้งแอร์ทั้งฝนถึงได้เย็นขนาดนี้ ถึงนครชัยศรีแล้วสินะ...พี่โบ๊ทก็อยู่นครชัยศรี '
--------------------------------------------------
"เราเลิกกันเถอะพร"
"อะ อะไรนะคะพี่โบ๊ท พี่โบ๊ทพูดใหม่สิคะ พรฟังผิดใช่ไหม?" พรพรรณถามเสียงสั่นระริก
"ไม่ผิดหรอกพร เราเลิกกันเถอะ" บดินทร์ย้ำอีกครั้ง
"ทำไมคะพี่โบ๊ท พรทำผิดตรงไหนละคะ พรไม่ดีตรงไหน เรารักกันมานานแล้วนะคะ....เอ๊ะหรือว่า... เพราะคุณสาวิตรีลูกสาวกรรมการสุชาติใช่ไหมคะ"
"ไม่ใช่ คุณสาเธอไม่เกี่ยว"
"มันไม่ใช่อย่างนั้นพรแต่พี่คิดว่าพี่คงไม่ได้รักพรแล้วละ"
"พี่โบ๊ทคะ" เสียงที่หวานใสเหมือนระฆังแก้วดังกังวานมาจากทางประตู ทำให้พรพรรณกับบดินทร์หันควับไปทางต้นเสียง
"คุณสา !!!" ทั้งสองเอ่ยออกมาด้วยอารามตกใจ ในความรู้สึกที่ต่างกัน
สายตาหวานซึ้งมองจ้องไปยังบดินทร์ แล้วเดิน พร้อมกับเบียดร่างอันอวบอัดได้สั-ด-ส่วนที่แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเห็นแล้วก็ต้องอิจฉาไปควงแขนเขา ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายและแทบจะหายใจไม่คล่องด้วยเหตุผลหลายประการ แล้วร่างอวบของสาวิตรีเอ่ยเสียงออเซาะ อ่อนหวานว่า
"สาจะมาบอกพี่โบ๊ทว่า คุณพ่อท่านรอเราอยู่นะคะ ท่านจะคุยเรื่องตำแหน่งของพี่แล้วก็....." เธอเว้นระยะนิดหนึ่ง แล้วเหลือบไปมองพรพรรณด้วยสายตาเย้ยหยัน แล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า "งานหมั้นของเราคะ พี่โบ๊ทอย่าให้ท่านคอยนานนะคะ" แล้วเธอก็เดินนวยนาดออกไป ทิ้งให้บรรยากาศในห้องนั้นนิ่งงัน อึดอัด
"พรเข้าใจแล้วคะ" เสียงสั่นเครือของพรพรรณ ทำลายความเงียบลงก่อน
"พร พี่..." บดินทร์เอ่ยขึ้นบ้างอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไร เรื่องรักเขาก็รักเธอ แต่ว่าเรื่องงานมันก็สำคัญเขายังต้องการความก้าวหน้าในบริษัท และอีกอย่าง สาวิตรีเองก็สวยใช่ย่อยเสียเมื่อไร่กันละ แล้วคนอย่างสาวิตรีกับพรพรรณไม่ยอมอยู่เป็นรองใครเด็ดขาด เขาจำเป็นต้องเลือก
"พี่ไม่ต้องพูดอะไรหรอกคะ พร พอจะเข้าใจ"
--------------------------------------------------
ฮึก ฮึก ฮือ
น้ำตาของพรพรรณรินไหลออกมา เธอร้องไห้อย่างหนักจนตัวโยน ด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ เธอทำตัวเข้มแข็ง แต่จะมีใครรู้บ้างไหมว่าจริงๆแล้วเธออ่อนแอเพียงใด เธอไม่คิดว่าจะมีอยู่ได้โดยไม่มีเขาคนนั้น เธอ ตัดสินใจแล้วถ้าเธอกลับถึงบ้าน เธอจะฆ่าตัวตายให้ผู้ชายบ้าๆนั้นได้รู้สำนึกบ้าง ว่าเขาทำให้เธอที่ เขาคิดว่าเข้มแข็งนั้นเจ็บปวดเพียงใด 5 ปีที่คบกันมา ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีเรื่องบาดหมางน้ำใจกัน เธอทำตัวดีมาตลอด เธอมั่นใจ และเขาก็เพิ่งมาดีแตกเมื่อ 3 เดือน ตอนที่ยัยสาวิตรีนั้นมาเกาะแกะ ตอนแรกก็บอกว่าไม่มีอะไร แต่นี้ แต่นี้มัน เห็นๆกันอยู่........
"คุณ คุณคะ ผ้าเช็ดหน้าคะ" เสียงเสียงหนึ่งดังมาจากข้างๆ พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีส้ม พรพรรณเงยหน้าดูคุณคนที่นั่งตรงอีกด้านนั้นเอง ตอนแรกเธอเห็นเขาเหม่ออกไปนอกหน้าต่างเหมือนกัน
"ขอบคุณคะ คุณ..."
"สมหญิงคะ คุณละคะ เอ่อ ..ขอโทษนะ คุณใช่ พรพรรณ สกุลดีไหม"
"ใช่คะ คุณรู้จักฉันได้ไงคะ"
"โธ่ แกยังขี้ลืมไม่เปลี่ยน ฉันเองพร ส้ม ส้มไง ที่อยู่บ้านละแวกเดียวกับแกที่เมืองกาญฯนะ"
"เอ๊ะ ส้ม ส้ม สมหญิง เธอนะเอง" แม้ใบหน้าจะยิ้ม เสียงของพรพรรณแทนที่จะดีใจ กลับเรียบสงบด้วยอารมณ์ในใจ
"พร แกเป็นอะไรเล่าให้เราฟังได้นะ"
"ส้ม เรา เราอยากตาย ฮือ ฮือ" ว่าแล้วเธอก็ร้องไห้กับอกของสมหญิง สมหญิงทำได้แค่เพียง ลูบหัวของพรพรรณปลอบใจ เธอ
"ทำไมพร เล่าให้ฉันฟังสิ" สมหญิงนึกขึ้นได้ว่าควรจะให้เพื่อนระบายออกซะบ้าง
พรพรรณเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอให้กับส้มฟัง ทั้งเรื่องที่เธอกับบดินทร์รักกันมากขนาดไหน ร่วมฝ่าฟันทุกข์ ฝ่าฝันฟันสุขร่วมกันมา จนกระทั้ง สาวิตรีเดินเข้ามาในชีวิตทำให้เธอและบดินทร์เริ่มร้าวฉาน และเขาบอกเลิกเธอในที่สุด ทำให้เธอตัดสินใจลาออกจากงานที่เธอรักกลับบ้านนอก
"ส้ม เราคบกับพี่โบ๊ทมา 5 ปีนะ เรารู้ว่าเขาเป็นคนทะเยอทยาน แต่เขาก็ไม่เห็นเป็นอย่างนี้กับลูกเจ้านายคนไหนเลย แต่กับคุณสาเธอ.. ส้ม เรา เราอยากจะฆ่าตัวตาย" พรพรรณร้องออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ
"อย่านะพร แกอย่าคิดแบบนี้ แล้วแกจะเสียใจ ถ้าแกได้ทำลงไป" ส้มเตือน
"แต่ส้ม เราไม่ไหวแล้วนะ เราไม่ไหวแล้วจริงๆ "
"พร ฉันเองก็เคยฆ่าตัวตายนะ เพราะผู้ชายบ้าๆ คนหนึ่งที่เค้าไม่เห็นเรามีคุณค่าทั้งๆ ที่เรารักเขามาก จนทุกวันนี้ฉันยังเสียใจอยู่เลยที่ทำอย่างนั้นลงไป ถึงฉันตายไปเขาก็ยังไม่เห็นคุณค่าของฉันอยู่ดี ฉันมันโง่ แกจำได้ไหม ตอนสมัยเรียนเราเคยเรียนว่าการฆ่าตัวตายเป็นสิ่งที่บาปที่สุดในชีวิต ต้องไปฆ่าตัวตายอีกตั้ง 500 ชาติแหนะ แต่ก่อนที่เราจะได้ไปเกิดนะ มันมีสิ่งที่ทรมานขนาดอยากจะไปที่นรกก็ยังไม่ได้เลย จริงๆนะ พร แกห้ามทำเด็ดขาด เราขอร้อง"
"แล้วเราจะทำยังไงละพร ทำยังไงให้เขารู้สึกบ้าง"
"ฉันพูดตามตรง ถ้าตอนนั้นฉันย้อนกลับไปได้ ฉันอยากจะทำตัวให้สวยพริ้ง ทำตัวให้มีคุณค่าชนิดที่ผู้ชายบ้าๆคนนั้นต้องหันกลับมามอง แล้วเสียดายฉันจนน้ำลายยืด น้ำลายย้อยเลย" สมหญิงพูดติดตลก
" ฮะ ฮะ ฮ่า จริงของเธอนะส้ม แต่เราคงต้องใช้เวลาอีกหน่อย กว่าจะทำใจได้ แล้วค่อยหาทางไปเอา คืนชนิดพี่โบ๊ทเขาต้องเสียดายเราจนน้ำลายยืด น้ำลายย้อยเลย" พรพรรรพูดติดตลกบ้างเพื่อให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลาย 'ก็จริงของสมหญิง ในเมื่อเขาทำเหมือนเราไม่มีคุณค่า เราก็ควรทำตัวให้มีคุณค่าจนเขาต้องเหลียวกลับมามองสิ ถ้าฆ่าตัวตาย เขาคงจะสมเพชเราและยัยสานั้นก็จะเยาะเย้ยเรามากกว่า'
"ว่าแต่เรื่องฆ่าตัวตายนะเธอจะรู้ดีจังเลยนะ ส้ม ทำไมจ๊ะ อกหักแล้วไปเข้าวัดเข้ามาหรือยังไง เมื่อก่อนไม่เห็นเชื่อเรื่องนี้นี่" พรพรรณถามด้วยความสงสัย เพราะเพื่อนสาวของเธอพูดจาแปลกๆอยู่ แล้วบรรยากาศตอนนี้ก็ใช่ว่าจะไม่น่าเสียวสันหลังเสียเมื่อไร่กันละ
"เอ่อ ใช่จ๊ะ" สมหญิงตอบด้วยความอาย
"อีกอย่างถ้าตอนนี้ฉันยังเสียดาย ว่าเมื่อก่อนฉันน่าจะไปวัดบ่อยๆ เสียด้วยซ้ำ"
"ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีวันนี้ เหะ"
"เอาเถอะพร ฉันง่วงแล้วละ แกไม่ง่วงบ้างเหรอ นี้เพิ่งเกือบจะถึงบ้านโป่งเองนะ อีกนานกว่าจะถึงเมืองกาญฯนะ" สมหญิงถาม
"จริงของเธอ พอแกพูดปุ๊บ เราก็ง่วงขึ้นมาทันทีเลย"
"งั้นนอนเถอะ"
"อืม" พรพรรณรับคำแล้วก็คล้อยหลับไป
..................................
...................
.......
"คุณคะ คุณคะ" สาวสวยในชุดฟอร์มสีม่วงของบริษัทรถทัวร์ เมืองกาญ เรียก และเขย่าร่างของผู้โดยสารหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ในรถ
"หือม์" เสียงอู้อี้งัวเงียดังขึ้น
"รถหมดระยะแล้วคะ" เธอเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหงุดหงิดที่พยายามข่มให้ดูอ่อนหวานตามฉบับผู้ให้บริการที่ดี
"อะ เหรอคะ ขอโทษคะ เอ๊ะ ส้มละ" พรพรรรณงง เมื่อไม่เห็นเพื่อนเก่าที่เพิ่งจะมาเจอกันในรถวันนี้
"คะ? อะไรนะคะคุณ" สาวพนักงานถาม
"อะ เปล่าคะ ไม่มีอะไรเดี๋ยวฉันจะลงคะขอบคุณนะคะ" พรพรรณบอกสาวพนักงานใจดีคนนั้น
' ลงไปตอนไหนไม่เห็นบอกเราเลย อะผ้าเช็ดหน้านี่มันที่ส้มให้เรานี่หน่า ไว้ต้องเอาไปคืนซะแล้ว ' พรพรรณคิด
--------------------------------------------------
"แม่จ๊ะวันนี้มีตลาดนัดใช่ไหม พรไปนะแม่ แม่จะให้พรซื้ออะไรบ้างจ๊ะ"
" งั้นซื้อ ไอ้ช่อนมาซัก 2 โล เดี๋ยวแม่จะทำแดดเดียวให้กิน" แม่ของพรพรรณบอกลูกสาวคนเดียวที่เพิ่งจะกลับมาจากกรุงเทพได้เพียง 3 วัน เธอดูออกว่า ที่ลูกสาวคนสวยกลับมาครั้งนี้ไม่ได้แค่กลับมาเยี่ยมแม่ในวันปีใหม่ แต่คงหอบใจที่บอบช้ำกลับมาอยู่กับบ้านด้วย เพราะลูกสาวที่สดใสร่าเริงคนนั้น กลับมาครั้งนี้แม้จะทำตัวให้สดใส แต่ก็ไม่เหมือนเก่า ยามเผลอๆ ลูกสาวเธอมักจะมีการการเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
จ๊ะ งั้นพรไปละนะ"
.................
...................
.......
"อะ น้าจิต น้าจิตคะ" พรพรรณเรียกหญิงวัยกลางคนที่เดินอยู่ข้าหน้าเธอสักประมาณ 5-6 ก้าว
"อ้าว ยายหนูพร เป็นไงมาไงละลูก"
"พรกลับมาเยี่ยมแม่คะ น้าจิตคะ ส้มละคะ เมื่อวันที่พรกลับ พรเจอส้มด้วยคะ"
"เอ๊ะ หนูพร ส้มคนสะส้มกับลูกน้าละมั้งลูก ก็ยายส้ม สมหญิงลูกน้านะ แกตายไปเมื่อปลายปี 3 ปีก่อนโน้นแหละ ตอนนั้นหนูยุ่งๆ ไม่ได้กลับบ้านใช่ไหมละ เลยไม่ได้มางานแต่น้าว่าน้าบอกแม่หนูไปแล้วนี่หน่า" สมจิตงง
"เหรอคะ อะตอนนั้นหนูจำได้แล้วที่ แม่โทรมาบอกแล้วหนูหยุดงานไม่ได้ สงสัยคนละส้มกันจริงๆละคะน้าจิต " พรพรรณทำทีเป็นระลึกได้
"ใช่จ๊ะ"
แต่เธอมั่นใจว่าคนที่เธอเจอบนรถนั้นคือ ส้ม ลูกสาวน้าจิตแน่นอน แต่จะให้เธอบอกน้าจิต หรือใครๆอย่างไรละ ว่าเธอเจอผีนะเหรอ แต่มันน่าจะมีการเข้าใจอะไรผิดแน่นอน หรือจะว่าน้าจิตแกล้งเธอ ก็ไม่น่าใช่ในเมื่อแกเป็นแม่ แกคงไม่แช่งลูกตัวเองหรอก ใช่ที่ไว้กระดูก...
"เอ่อน้าคะ ที่ไว้กระดูกส้มอยู่ที่ไหนคะ พรจะไปไหว้เขาสักหน่อย"
"ก็อยู่ที่วัดประจำหมู่บ้านเราละลูก"
"ขอบคุณคะ น้าจิตงั้นพรของตัวก่อนนะคะ"
พอลาเสร็จพรพรรณก็รีบออกจากตลาดเดินไปที่วัดทันที เธอไม่อยากเชื่อ แต่เธอก็จำได้ว่าแม่เคยบอกว่า เพื่อนที่ชื่อส้มตายแล้ว แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะกำลังยุ่งเรื่องงานอยู่
"ตึก" เสียงเข่ากระทบพื้นปูน เมื่อพรพรรณย่อตัวลงด้วยความตกใจ เธอต้องการรู้ให้แน่ แต่สิ่งที่เธอเห็น...
รูป และชื่อ สมหญิง เพลินตา ที่อยู่หน้าที่เก็บกระดูกในวัด บอกไว้อย่างดีว่าเพื่อนของเธอ ส้ม คนนั้น คนที่เธอเจอในรถทัวร์ ตายแล้วจริงๆ วันที่มรณะเขียนไว้อย่างชัดเจน 31 ธันวาคม เมื่อ 3 ปีที่แล้ว
แล้วคนที่เราเจอในรถทัวร์ละเป็นใคร พรพรรณคิด
"อ้าว หนูพร เจอกันอีกแล้ว หนูมาเยี่ยมส้มเขาเลยเหรอ" เสียงของน้าจิต ดังขึ้นทำลายความเงียบ
"น้าจิตคะ ส้มเขาตายยังไงคะ" พรพรรณถามด้วยความไม่แน่ใจ สิ่งที่ส้มบอกเธอบนรถทัวร์ หรือจะเป็นเรื่องจริง
"เขาฆ่าตัวตายลูก อกหักนั้นแหละ เขาคงคิดว่ามันจะหันมาเสียใจ แต่มันกลับบอกว่าสมน้ำหน้าไร้สมองสิ้นดี ก็จริงของมันแหละ ลูกสาวน้ามันโง่เอง " สมจิตเล่าระบายความในใจให้กับพรพรรณฟัง
นั่นไงเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆเสียด้วย ส้มฆ่าตัวตาย ตอนนั้นส้มถึงได้บอกอย่างนั้น
' ฉันตายไปเขาก็ยังไม่เห็นคุณค่าของฉันอยู่ดี '
' มันมีสิ่งที่ทรมานขนาดอยากจะไปที่นรกก็ยังไม่ได้เลย จริงๆนะ พร '
' ตอนนี้ฉันยังเสียดาย ว่าเมื่อก่อนฉันน่าจะไปวัดบ่อยๆ เสียด้วยซ้ำ '
' ส้มตอนนั้นเธอคงจะมาเตือนสติเราสินะ ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร แถมยังทำให้ทุกข์อีกต่างหาก ดูน้าจิตสิ ขนาดแกมีลูก 3 คน แกผอมไปตั้งเยอะแหนะ ถ้าเป็นแม่เรา แกคงแทบจะตายตามเราเลยละ ขอบใจมากนะส้ม ขอบใจเธอจริงๆ ที่ทำให้เราคิดได้ เธอเป็นเหมือนพรในวันปีใหม่ของเราจริงๆ'
~ ไม่เป็นไรเพื่อน ฉันยินดี ฉันเคยผิดพลาดมาแล้วก็ไม่อยากให้แกผิดพลาดเหมือนฉัน แกยังมีโอกาส อย่าเห็นชีวิตตัวเองไร้ค่า อยู่เผื่อฉันด้วยนะ พร ~
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
