ตื่อดือดึ๊ง ~! เสียงสัญญาณของข้อความที่ได้รับในโปรแกรมสนทนาที่ชื่อ Windows Live หรือที่เรียกกันติดหูกันว่า MSN ดังขึ้นมาจากไอ้สิ่งสี่เหลี่ยมที่เรียกว่าคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าของผม เสียงที่ดังขึ้นนี้แสดงว่าผมกำลังได้รับข้อความจากคนที่รู้จักโดยเทคโนโลยีอินเตอร์เน็ตที่ทำให้ผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันต้องเร่งรีบขึ้น คนเรามักถูกกำหนดโดยเวลา เร่งรีบกับเวลา แต่ผมเป็นคนเดินช้า เดินตามการเปลี่ยนแปลงที่ฉับไวอะไรไม่ค่อยทันเขา
เคยไหมที่บางครั้งเวลาที่เราคุยกันทางข้อความแบบนี้ เราต้องการให้อีกฝ่ายหนึ่งตอบกลับมาไวๆราวกับว่าเรายืนคุยกันอยู่ตรงหน้า ทั้งๆที่จริงๆแล้วเราอยู่ไกลเกินกว่าที่เราจะตะโกนคุยกันถึงได้ เวลาที่เราคุยไปแล้วอีกฝ่ายหนึ่งตอบช้านั้น จิตใจเราจะเริ่มว้าวุ่น คิดไปต่างๆนาๆ จริงๆแล้วโลกมันเล็กลงจนติดต่อกันได้ตลอดเวลา แต่โลกมันหมุนเร็วขึ้นหรือเปล่า ทุกวันนี้มันเลยส่งผลให้ความสัมพันธ์ของคนเราถูกทำให้ห่างเหินกันมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว วิธีการรักษาความสัมพันธ์ของคนเรามันซับซ้อนยิ่งขึ้น อันที่จริงแล้วการติดต่อกันได้ตลอดเวลานี้มันทำให้คนเราใกล้กันมากขึ้น หรือทำให้เราห่างเหินและเข้าใจกันน้อยลงกว่าแต่ก่อน
สำหรับผมแล้วไอ้เจ้าโปรแกรมที่เรียกว่า Windows Live มันก็คือการพึ่งพิงชีวิตไปในแบบของระบบปฏิบัติการที่มนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อครอบงำรูปแบบในการดำเนินชีวิตของเราๆที่เคยมีมา ตัวตนของเราในทุกวันนี้รู้สึกเหมือนโดนปรุงแต่งบางสิ่งให้มันมีความยุ่งยากซับซ้อนมากขึ้น มีพันธะมากขึ้น แต่เดิมที่โลกยังไม่ไร้พรมแดนโดยเทคโนโลยีอินเตอร์เน็ตเหมือนในตอนนี้เราก็สามารถอาศัยอยู่ได้ ในสมัยก่อนที่ผมเติบโตมานั้น นับได้ว่าโชคดีที่ผมเกิดในช่วงยุคปี พ.ศ. 2530 ที่ผมคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนผ่านระหว่างยุคที่คอมพิวเตอร์ยังไม่ได้เข้ามามากนัก ผมยังคงสนุกกับการสะสมสติ๊กเกอร์ดราก้อนบอลที่มักแถมมากับขนมกล่องเล็กๆราคา 5 บาทแล้วแปะลงในสมุดสะสมที่สามารถเอาไปแลกเป็นรางวัลได้ (แม้ว่าผมและเพื่อนจะเอาสติ๊กเกอร์ที่ได้ซ้ำมาแลกเปลี่ยนกันเท่าไร แต่ผมก็ไม่เคยหรือพบว่าใครสะสมครบ) สนุกสนานกับการออกไปเล่นนอกบ้านโดยไม่ต้องกังวลว่าจะต้องไปเร่งรีบแข่งขันอะไรกับใครเขา
ในขณะเดียวกันเราจะปฏิเสธความสะดวกสบาย(ทางภายนอก แต่เพิ่มความลำบากให้กับจิตใจเรา)จากสิ่งที่เรียกว่าอินเตอร์เน็ตได้หรือไม่? คำตอบคือทำได้ เพราะคนที่เขาไม่มีโอกาสในการเข้าถึงเทคโนโลยีที่เปลี่ยนแปลงแบบรวดเร็วนั้นมีตั้งมากมาย สัดส่วนของคนไทยที่เข้าถึงเทคโนโลยีที่เรียกว่าอินเตอร์เน็ตได้นั้นมีสัดส่วนที่น้อยกว่าแน่นอน ผมเชื่ออย่างนั้น แต่คำถามที่ย่อยออกมาอีกคือ เขาอยู่ได้จริงหรือ ? คนสมัยใหม่อาจคิดว่า คนที่หันหลังให้เทคโนโลยีเป็นคนที่ล้าสมัย ยึดติดกับอะไรเดิมๆ ไม่มีทักษะพอในการดำรงชีพหรือการทำงานในแบบสมัยใหม่ แนวคิดดังกล่าวนี้เป็นแนวคิดที่ผลัก(ถีบ)ดันให้เขากลายเป็นคนที่ไร้ความสามารถขนาดนั้นเลยหรือ?
ผมถอนหายใจยาวครั้งหนึ่ง นั่งลงบนเก้าอี้ที่คุ้นเคย มือทั้งสองวางบนแป้นคีย์บอร์ดพร้อมกับเข้าสู่โปรแกรมสนทนาทางอินเตอร์เน็ตที่ชื่อว่า Windows Live
ยินดีต้อนรับสู่ Windows Live Messenger
ผมถูกมันครอบงำอยู่หรือเปล่า(วะ) ?!
โลกเราหมุนยิ่งช้า เวลา ยิ่งเดิน
จิตดั่งเปรียบเหมือนยา สู่ลิ้น
วันวานที่เลยมา จงอย่า ลืมแฮ
กาลร่วงโรยจบไซร้ ไม่แสร้ง ลืมตน
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
