(นวัตกรรมสู่การเปลี่ยแปลงของโลก) แรงขับที่หายไป!

คุณหรือใครๆคงจะเคยได้ยินกับคำกล่าวที่ว่า “นวัตกรรม.” แล้วไอ้คำๆนี้มันหมายความว่ายังไง ใครบัญญัติขึ้นหรืออย่างไร มีใครเคยรูบ้างมั้ย!ทำไมต้องเป็นนวัตกรรม และมันเปลี่ยนโลกได้จริงขนาดนั้นเชียวหรือ….

(เช้าวันศุกร์ที่ 14 มกราคม ปี54)เอกอี้เอ้กเอ้ก!!! ยามเช้าแสงแดดของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องขึ้นณ.เหนือหัวเตียง พร้อมสายลมกลิ่นไอ ของต้นไม้ใบหญ้า ทุ่งกว้าง บรรยากาศอากาศที่สดชื่น ในเช้าวันหนึ่งที่ช่วงชีวิตของฉันได้สัมผัสอีกครั้ง!มันช่างหน้าแปลกเสียจริงที่เช้าวันศุกร์ ของฉันมันก็เป็นดังเช่นเช้าวันศุกร์ในทุกๆวันปกติ แต่เอ๊ะ!มีบางสิ่งที่บอกให้ฉันรู้ว่าเช้าวันศุกร์วันนี้เป็นเช้าที่ฉันมีความสุขที่สุด ไม่ใช่เพราะไม่ต้องเรียนแล้ว หรือไม่ต้องทำงานอะไรเลย แต่ฉันเองกลับยังคงต้องนั่งทำงานเขียนคอลัมป์ส่งนิตยสารที่ฉันทำประจำอยู่ในทุกๆวันดังเช่นเดิม เช่นเคยในทุกวันที่เป็นอยู่ (เสมือนฟ้า) เป็นชื่อนามปากกาของฉัน แต่ชื่อจริงๆของฉัน คือนำฟ้า สุขสุขุม แต่ทุกคนที่รู้จักฉันรวมไปถึงกองบก.หลายๆที่ที่ให้งานฉันทำเค้ามักจะเรียกฉันว่า สลิ่ม,น้องเชยชม แล้วแต่จะเรียกกัน แต่รู้ไหมว่า ถึงแม้ความหมายแฝงเล้นที่เค้าพยายามบอกฉันในทุกๆครั้งที่พบเจอ มันจะหมายถึง ความล้าสมัย ความเชยของฉัน ความไม่ไฮเทค ไฮเทคโนโลยีเลยก็ตามแต่ฉันก็พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่และก็พร้อมที่จะเลือกคิดและเดินไปพร้อมๆกับคำว่าเทคโนโลยี ความก้าวหน้า ที่ในปัจจุบันใครๆก็นิยามเรียกสรุปมันโดยรวมว่า “นวัตกรรม”

 กริ้ง..! กริ้ง..! กริ้ง!(ขณะนี้เวลา หกนาฬิกา ห้าสิบเก้านาที ยี่สิบวินาที ) ว้ายยยยยยยยยย!!!!สายแล้ว ตายตาย แย่ๆๆแน่งานคอลัมป์ต้องส่งแล้ว! เอ๊ะ ..แต่นี่มัน (ฉันหันไปมองดูปฎิทิน) นี่มันวันศุกร์ ที่ 14มกราคม ปี54นี่นา  เอ้าฝันไปหรอเน่ย เริ่มงงละสินะ ! เท่าที่รู้ตื่นมาเพราะเสียงไก่ขัน แต่ทำไมเป็นเสียงนาฬิกาปลุก แปลกแห๊ะ.. (เวลาผ่านไปเพียงสองอึกใจเดียว) ฟ้าฟ้าตื่นได้ละนะ เดี๋ยวไปส่งงานเขียนไม่ทันนะ เร็วเข้า! พี่ตั้งนาฬิกาเนี่ย..หลับเป็นตายอยู่ได้นะจะทำมะงานจะเอารึเปล่าห๊ะเงินอะ ( อีกไม่นานเสียงบ่นนั้นก็หายไป) ความจริงแล้วมันคือเสียงนาฬิกาไม่ใช่ไก่ขันอะไรหรอก ก็แค่ฝันเท่านั้น คุณเชื่อมั้ยว่าคนที่ทำงานเขียนหนังสืออย่างฉันยังคงเชื่อมั่นในการเขียนเรื่องราวต่างๆลงไปในกระดาษ โดยไม่ใช้เครื่องมือไฮเทคอะไรทั้งหลายแหล่ เหตุผลน่ะหรอ!ก็เพียงแค่ว่า “เมื่อก่อนกว่าฉันจะได้มาเป็นนักเขียนมืออาชีพแล้วสุดท้ายก็ตกงานมาเป็นนักเขียนคอลัมป์ ฟรีแลนท์ ต๊อกต๋อยเนี่ยนะ ก็เพราะว่าฉันเทิดทูน เจ้าพวกเทคโนโลยีเนี่ยหละ ฉันเชื่อมั่นเรื่องนวัตกรรมมาก มากเกินกว่าที่ใครก็ไม่อาจเข้าใจหรอก ส่วนนึงมันอาจเป็นพราะเราทำงานในสายงานที่ต้องเพ้อฝันนิดๆเพ้อเจ้อหน่อยๆและที่สำคัญต้องอยู่บนโลกแห่งความจริงที่มนุษย์ทุกคนช่วยกันสรรค์สร้างมันขึ้นมา ทำงานแข่งกับเวลา ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจมาใช้คอมพิวเตอร์ในการทำงานตอนนั้นน่ะ ฉันคิดแล้วคิดอีกคิดคิดว่าจะใช้มันจิงๆหรอ แต่ด้วยหลายๆอย่างบีบให้ต้องใช้มัน สุดท้ายฉันก็เลือกมันมากกว่าที่จะหยิบสมุดหนึ่งเล่มกับปากกาคู่ใจหนึ่งแท่งมาใช้ในการเขียนหนังสือหรือทำบทความสักคอลัมป์นึงแทน !คุณเชื่อมั้ยแรกๆฉันเห่อมันมาก….มันเป็นยิ่งกว่าสิ่งหลายสิ่งที่ฉันรักเสียอีก!นั่นเป็นเพราะมันทำให้ฉันทำงานได้เร็วขึ้น ส่งงานได้เร็วขึ้นโดยที่ไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้ จากเมื่อก่อนที่ต้องเข้า ก็กลายเป็นนานๆเข้าทีหรือไม่เข้าไปเลย จนบางทีฉันเกือบจะลืมเพื่อนๆ เจ้านาย ยามหน้าตึก โต๊ะทำงานไปด้วยซ้ำ ก็เพราะว่าความไฮเทคของมันเนี่ยหละ! สำหรับคุณๆอาจจะคิดว่ามันเกี่ยวอะไรกันกับนวัตกรรม และเกี่ยวอะไรกันกับที่ฉันออกจากงาน ..บอกได้เลยว่าเกี่ยว เกี่ยวเพราะว่าเจ้านวัตกรรมเนี่ยถ้าเรามองด้านดีมันมากเกินไป หรือพูดง่ายๆถ้าเราปล่อยให้นวัตกรรมเดินนำหน้าเรา เดินนำหน้าความคิดเรา จิตวิญญาณในตัวตนของความเป็นเราไปแล้วนั้น เราก็จะกลายเป็นทาสของนวัตกรรมไปโดยสิ้นเชิง อย่างทุกวันนี้ที่บางคนหลงลืมในบางสิ่ง ในบางเรื่อง หลงลืมวันเวลา มิตรภาพ หรือในบางสิ่งที่ดีดีไป นั้นก็เพราะการที่เราปล่อยให้นวัตกรรมเดินล้ำเส้นเข้ามาในส่วนของเรามากเกินไป อย่างbbใครๆก็ใช้ ถ้าถามว่า มันดีสะดวกในทางสื่อสารมั้ยนั้น ..ไม่ว่าฉัน คุณ หรือใครๆก็บอกเช่นนั้นว่ามันดีจะตายไป สะดวกสบายไม่ต้องลำบากไม่ดีหรือ ถ้าเป็นเมื่อก่อนต้องเสียเวลาส่งจดหมายหากันหรือ โทรเลขคุยกัน ลำบากจะตาย แต่คุณรู้มั้ยว่า สิ่งเหล่านั้นที่เรามองว่าลำบากในท้ายที่สุดแล้วนั้น มันคือแรงขับดันให้คนเราเกิดความอดทนและพยายามมากขึ้นไม่จริงหรือ เพราะเหตุที่ฉันต้องออกจากงานนี้ก็เพราะ ฉันขาดความเคยชินที่ต้องรีบเขียนงานเขียนที่เกิดขึ้นจากแรงบันดาลใจของตนเอง แต่กลับเขียนมันด้วยเหตุผลที่รีบส่งๆไป เพราะคนส่วนใหญ่มักมองว่ายิ่งสะดวกสบายเท่าไหร่ เราก้ไม่จำเป็นต้องรีบกระตือรือร้นมากขึ้นเท่านั้น แล้วด้วยความก้าวหน้า คำว่านวัตกรรมนั้นยังส่งผลให้คนเกิดความเคยชิน จนเป็นที่มาของคำว่า “เคยตัวเป็นกิจวัตร”และที่มาของคำว่าไม่ต้องรีบร้อน แน่นอนความพยายามในตัวของคนเรานั้นที่จะกระทำต่อสิ่งๆหนึ่งหรือในบางสิ่งก็จะลดน้อยลงหรือบางทีอาจเหือดหายไปเลย ถ้าสังเกตดีดีคุณเคยสงสัยมั้ยว่า ถ้าให้เทียบเด็กสมัยก่อนที่เรียนเก่ง ประสบความสเร็จและมีชื่อเสียงอยู่ได้ยาวนาน จัดได้ว่าเก่งจริงขนานแท้ กับเด็กที่เก่งในสมัยนี้ที่เทคโนโลยี หรือที่เราร้จักมันดีว่านวัตกรรม อันเฟื่องฟูนั้น ความคิด หรือความอดทนอกลั้นนั้นต่างกัน มุมมองความพยายามแตกต่างกัน ทั้งหลายทั้งมวลนั้นล้วนแล้วเกิดจากแรงผลักดันในจิตใจที่ลดน้อยลง เพียงเพราะการปล่อยให้นวัตกรรมล้ำเส้นเข้ามาในพื้นที่ของคุณเอง! แรงขับในตัวคุณก็ถถอยลงแค่เพราะคำว่า นวัตกรรมกับกรเปลี่ยนแปลงของโลก !

 ( เช้าวันศุกร์ที่4กุมภาพันธ์ 541) ก็ยังคงเป็นดังเช่น เช้าในทุกๆวันที่ตื่นมา ใช้ชีวิตในห้องสี่เหลี่ยม ที่เมื่อมองออกไปด้านนอก ก็ไม่เห็นแม้แสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามา ต้นไม้ใบเขียวที่พริ้วไหว กลับหายไปเปลี่ยนเป็นแท่งสี่เหลี่ยมขึ้นเรียงกันเป็นตับมากมายไปหมด และการพบเจอเพื่อนของฉันในทุกๆวันก็เป็นการพบเจอกันเพียงแค่ผ่านการพูดคุยหน้าจอไปวันๆเพียงเท่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่คู่กันไปสำหรับฉันและฉัน และนวัตกรรมในโลกปัจจุบันนั้นก็คือ ตัวแทนของฉัน “แรงขับ” ที่ผลักดันให้ฉันยังคงพยายามใช้มือ ใช้ปากกา ใช้สมุด ใช้ความพยายามและแรงบันดาลใจเขียนงานนั้นๆลงไปด้วยมือที่หยดหมึกด้วยปลายปากกาของฉันเอง . “ อยากเหยียบฟ้า ก็ต้องแหงนดูฟ้า หันมองพื้น ยืนบนดิน และคิดเสมือนว่าพื้นที่ยืนอยู่ในทุกๆวัน นั้นมันคือฟ้าที่เรายืน และเหยียบอยู่ ) สุดท้าย จงอย่าปล่อยให้นวัตกรรมเดินล้ำหน้า จงเดินหน้าไปพร้อมๆกับคำว่านวัตกรรม เพื่อวันนึงคุณจะค้นพบความหมายที่แท้จริงของคำคำนี้ นวัตกรรมกับการเปลี่ยนแปลงของโลก^^