KIEMAN

ผู้เขียน : KIEMAN

อัพเดท: 26 เม.ย. 2023 13.24 น. บทความนี้มีผู้ชม: 15148 ครั้ง

วิศวกรที่ลืมไม่ลง


สุดท้ายก็ต้องฝึกทิ้งธรรม

เมื่อเราศึกษาธรรมมะได้ระดับหนึ่งจะพบว่าธรรมะเป็นของวิเศษเป็นของเลิศรส ดังสุภาษิตที่กล่าวไว้ว่ารสใดๆในโลกนี้ไม่ชนะรสแห่งธรรม พอศึกษาไปสักพักก็เริ่มติดธรรมะทีนี้ก็อยากให้คนโน้นคนนี้มาเสพธรรมด้วยกันกับเรา พอใครไม่เข้าใจเราไม่เข้าใจธรรมก็เกิดทุกข์ขึ้นมาอีกแบบนึง อาการแบบนี้เค้าเรียกว่าติดธรรมแน่นอนเป็นสิ่งที่ดีแต่เราก็ต้องมาพิจารณาแล้วว่า ถ้าอะไรทำแล้วทุกข์นั้นไม่ใช่ทางที่ถูกต้องอะไรทำแล้วสุขนั่นแหละทางที่ถูกต้อง ทุกคนมีวาระที่จะพ้นทุกข์อยู่แล้วเราเป็ฯเพียงผู้ชี้ทางเมื่อชี้ทางแล้วก็อุเบกขาเลยปล่อยวางเดียวถ้าเค้าอยากรู้เพิ่มเติมแล้วเค้าจะมาปรึกษาเราเอง อุเบกขานี่สำคัญนักไม่ว่าจะเป็นทางโลกหรือระดับสมาธิ เมื่อเราทำหน้าที่ดีที่สุดแล้วก็ให้ธรรมะจัดสรร ปล่อยใจให้เป็นกลางเข้าสู่สภาวะปกติ ปล่อยเวลาให้เดินไปแล้วทุกสิ่งอย่างจะค่อยๆจัดสรรเองเป็นไปตามธรรม สุดท้ายก็ต้องฝึกทิ้งธรรมให้เป็นัน่นแหละคือความสุขสูงสุดของนักปฏิบัติ


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที