พี่ชาติน้ำมันมันรั่วอย่างนี้จะผลิตสินค้าได้เหรอ ฉันตะโกนถามหัวหน้าช่าง
ได้ซิ คราวก่อมนมันรั่วกว่านี้ยังผลิตได้เลย หัวหน้าช่างตอบด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะถูกปลุกให้ตื่นจากการนอนเพื่อมาดูเครื่องจักรที่น้ำมันมันรั่วซึมออกมาตลอด
ฉันเงียบไม่โต้ตอบ
ถ้าจะให้เชื่อมปิดรอยรั่วมันต้องใช้เวลานาน กว่าจะรื้อเครื่อง กว่าจะรอให้มันเย็นอีก ชาติพูด
อืม...ถ้าอย่างนั้นก็คงปล่อยไปก่อน ฉันตอบอย่างขอไปที เพราะคิดว่าถ้าหยุดการผลิตในตอนนี้ปัญหาที่ตามมันเยอะน่าดู
ฉันยืนมองรอยรั่วของเครื่องจักรด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเพราะในหัวตอนนี้กำลังคิดถึงแผนขั้น 1 2 3 หากฉันต้องหยุดการผลิตไหนจะวัตถุดิบที่ต้องจัดเก็บ ไหนจะพนักงานที่ต้องยืนรองาน KPI เดือนนี้ไม่ถึง Gold แน่นอน ฉันต้องหาคำตอบเปรียบเทียบไว้แจ้ง Boss ในเช้าวันรุ่งขึ้นถึงปัญหาและทางออกที่ฉันเลือก
ฉันเดินลงจากไลน์ผลิตมาพร้อมๆกับพี่ชาติและช่างอีกสองคน แต่ต่างที่สีหน้าฉันเคร่งขรึมและออกจะเป็นกังวลกับปัญหาที่เกิดขึ้น กลับกันกับกลุ่มช่างที่กำลังคุยร่อคุยหัวกันเสียงดังไม่รู้สึกถึงปัญหาที่กำลังจะเกิดขึ้น ราวกับว่านั้นไม่ใช่ปัญหา มันคือเรื่องธรรมดาที่เกิดอยู่เป็นประจำ มันคือความเคยชิน
ความเคยชิน ฉันคิดทบทวนถ้อยคำนี้วนไปวนมาอยู่หลายรอบ ความเคยชินมันเป็นเรื่องท่ดีหรือไม่ดีกันแน่นะ
กริ๊งงงงงงงง เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้น ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์รีบรับโทรศัพท์ คิดในใจว่าฉันต้องหาคำตอบเรื่องความเคยชินให้ได้
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
