กว่าจะเป็นพระโสดาบันนั้นต้องผ่านขั้นตอนการแก้ปัญหามาอย่างมากมายเป็นล้านๆปัญหาที่ถ่าโถมเข้ามาให้แก้ไขแล้วท่านเหล่านั้นรับมือกับปัญหาได้อย่างไร เทคนิคมีสองวิธีคือเชิงรับและเชิงรุก เชิงรับท่านโสดาบันจะมีวิธีการเข้าอุเบกขาเมื่อปัญหาถ่าโถมมาอย่างต่อเนื่องพระโสดาบันจะหยุดทุกอย่างไว้ก่อนคือการเข้าฌาน การเข้าฌานจะกรองปัญหาออกเป็นส่วนๆมีอยู่ด้วยกัน 8 ระดับการเข้าฌานที่หนึ่งจะแยกปัญหาออกเป็นวิตก และวิจารณ์ เมื่อปัญหาเข้ามาคือวิตก สติตามรู้คือวิจารณ์ อันนี้ระดับกายสังขาร ละเอียดลงไปจะเป็นฌานที่สองปิติ สุข จะเกิดกับผู้ปฏิบัติ ต่อไปละปิติ จะเกิดสุขและเอกคตา ขั้นนี้ผู้ปฏิบัติจะมีความชอบในการปฏิบัติมากเพราะฌาน 3ให้ความสุขอย่างที่ว่าสุขใดๆในโลกนี้ไม่อาจเทียบเคียง ผู้ปฏิบัติถึงขั้นนี้จะมีเวลาว่างไม่ได้มีแล้วก็อยากเข้าสมาธิเลยทีเดียวไม่ต้องไปบังคับไม่ต้องไปบอกให้ทำสมาธิแล้วเค้าอยากทำเค้าเอง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นความสุขก็คือทุกข์อย่างหนึงจึงต้องรวมจิตให้เป็นหนึ่งคือเอกคตา ฌานที่4 สุขมีก็หายไป จิตรวมเป็ฯหนึ่งนิ่งแต่รู้ รู้อย่างเดียว กายหายไปจิตไม่คิดอะไรแล้วเข้ามาถงตรงนี้พลังจิตจะเข้มแข็ง นิวรณ์5 ตัวที่คอยขว้างกั้นจะหายไปอย่างสนิท นี่แหละการชิมรางของการเป็นพระอริยะ รู้แจ้งแทงตลอดขึ้นหลังช้างแล้ว ต่อไปก็ค่อยๆถอนออกมาให้มีวิตกและวิจารณ์ ปัญหาจะค่อยๆผุดออกมาปัญญาจะค่อยๆตามรู้ๆๆๆไปเรื่อยๆ รู้ว่าเกิดแล้วเดี๋ยวก็ดับ การแก้ปัญหาแบบพระโสดาบันนั้นท่านรับรู้แล้วก็ตามรู้ สุดท้ายทุกสิ่งก็เป็นไปตามธรรมชาติท่านเข้าใจกลไกของธรรมชาติเข้าใจกฏของกรรมอย่างแจ่มแจ้ง การแก้ปัญหาที่เหตุและไม่สร้างเหตุเพิ่มนั้นแหละคือการแก้ปัญหาแบบพระโสดาบัน
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
