สุพิชชา

ผู้เขียน : สุพิชชา

อัพเดท: 10 ม.ค. 2011 11.26 น. บทความนี้มีผู้ชม: 3732 ครั้ง

เราเดินกันมาไกลเท่าไหร่แล้ว ไม่อาจรู้ได้ เพราะสิ่งใหม่ๆนั้นเกิดขึ้นอยู่ทุกวัน ดังนั้นจึงอาจมีบางก้าวที่เราหลงลืมไป


--((ก้าวที่หลงลืม))

นวัตกรรมกับการเปลี่ยนแปลงของโลก--ก้าวที่หลงลืม

 
                
เราเดินมาไกลเท่าไหร่แล้ว  ไม่อาจรู้ได้  เพราะสิ่งใหม่ๆนั้นเกิดขึ้นอยู่ทุกวัน

                                                                                                
* * *



               
“ พ่อๆ  พ่อซื้อมือถือรุ่นใหม่มาหรอ  หนูอยากได้บ้างจัง ”  ฉันอ้อนพ่อเมื่อเห็นท่านเอาสิ่งที่เรียกว่า

โทรศัพท์มือถือออกมาโชว์  มันมีขนาดใหญ่จนต้องห้อยเอาไว้ที่กางเกง  พ่อของฉันถือมันขึ้นมาอวดฉัน  ลูกยังไม่

จำเป็นต้องใช้หรอก 

พ่อบอกว่าประโยชน์ของมันคือความสะดวกสบายทำให้เราติดต่อสื่อสารกันได้ง่ายขึ้น  แต่ที่มากกว่า

นั้นบางคนก็ใช้มันโอ้อวดแสดงฐานะของตน  ...ดังนั้นกว่าฉันจะมีมือถือได้ก็ตอนฉันอยู่มัธยมปลาย

 

                “ ลลินซื้อมือถือใหม่มาล่ะ  บางเฉียบสุดๆ ”  ฉันได้ยินเขาพูดกันแล้วก็นึกอิจฉาเพราะสิ่งที่อยู่ในมือฉัน  คือมือ

ถือรุ่นที่แม้แต่ขโมยยังไม่มอง  ฉันอยากได้บ้าง  แต่พ่อบอกว่าให้ฉันมองประโยชน์ที่แท้จริงของมันอย่าได้มองแต่รูปลักษณ์ 

แน่นอนฉันต้องใช้มันไปจนกว่าจะพัง

 

                ฉันจึงปามันทิ้ง! 

 

                “ พ่อมือถือหนูเจ๊งแล้ว ”

       “ คราวหน้าลูกต้องเก็บตังค์ซื้อเองบ้างแล้วนะ ”  หญิงสาวมองพ่อของตนอย่างไม่เข้าใจนัก  แต่อย่างไรตอนนี้

เธอก็สามารถซื้อมือถือที่เธอต้องการได้แล้ว 

                ในวันนั้นเธอกลับจากซื้อมือถือ  ขึ้นรถเมล์สายเดิมเพื่อกลับบ้านพลางคิด  พรุ่งนี้เธอไปโรงเรียน  เพื่อนๆจะต้อง

ฮือฮาแน่นอน  มือถือของเธอถ่ายรูปได้!  หญิงสาวกำลังเห่อมันอย่างสุดๆ 

ชั่ววูบที่หญิงสาวคิด  ทุกสิ่งก็ดับมืดลง

 

เกิดอะไรขึ้นฉันอยู่ที่ไหน  ทำไมร่างกายของฉันจึงปวดร้าว  เธอจำได้แค่ว่าเธอกำลังดูมือถือใหม่ของเธออย่างใจ

จดใจจ่อ  จากนั้น..เธอก็ลงจากรถ!

       “ ลูกๆ รู้สึกตัวแล้วใช่ไหม  เป็นยังไงบ้าง ”  เสียงของพ่อเธอสั่นอย่างที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน  “ ลูกโดนรถชน

ได้ยังไง  เขาชนแล้วหนีใช่ไหม  พอจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า ” 

       ฉันไม่กล้าตอบอะไรพ่อ  ได้แต่เงียบ

                “ ม..ไม่เป็นไรนะ  รู้สึกยังไงบ้างตอนนี้ ”

       “ พ่อ...  ทำไมหนูมองไม่เห็นอะไรเลย ”  

                                         
* * *

                “ นี่  มือถือเดี๋ยวนี้  แม้อยู่กันคนละซีกโลกก็คุยแบบมองเห็นกันได้แล้วนะ ”  หลังจากจบมัธยมปลายฉันเลือก

ที่จะไม่เรียนต่อเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นได้เปลี่ยนชีวิตของฉันไป  วันนี้เพื่อนสนิทของฉันได้มาเยี่ยมหลังจากที่ไม่ได้เจอกัน

หลายปี

                “ จริงหรอ  ดีจังเลย ”  น้ำเสียงของฉันคงเสแสร้งจนเกินไป  เพื่อนฉันจึงจับได้  ก็เธอเป็นถึงเพื่อนสนิทคนเดียว

ของฉันที่เหลืออยู่  “ ความจริง  มือถือแบบนั้นมันก็ดีมากเลยล่ะ  ทำให้คนที่เรารักแม้อยู่ห่างไกล  ก็ยังสามารถเห็นหน้า

กันให้หายคิดถึงได้ ”  “ แต่กับฉัน  แม้แต่เบื้องหน้าก็ยังไม่สามารถเห็นได้เลย  แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ”

 
               ฉันไม่อยากได้มือถือใหม่อีกแล้วล่ะ...มันได้เปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบของฉันไปตลอดกาล

              
ฉันน่าจะเชื่อพ่อแต่แรก  สิ่งที่ฉันหลงลืมไป  ...คุณค่าที่แท้จริง...


                                                                                     
* * *

                        
แล้วคุณล่ะ  หลงลืมอะไรไปบ้างหรือเปล่า  ท่ามกลางโลกที่กำลังหมุนเร็วใบนี้  ฮัลโหลๆ : )

                                         ฝุ่นควันรถในเมือง  ทำให้ตาของคุณฝ้าฟางไปบ้างหรือเปล่า  

                                                                        ...ด้วยรักและห่วงใย...

                                                                                      * * *
                                               สิ่งใหม่ๆนั้นเกิดขึ้นอยู่ทุกวัน  เพราะเรายังต้องเดินต่อไป


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที


  • ตอนที่ 1 : --((ก้าวที่หลงลืม))