หัวใจสาธารณะ

                “หัวใจสาธารณะ” หนึ่งคำที่คนส่วนใหญ่หลงลืมมันไป  คำที่สื่อถึงหัวใจที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม  เป็นหัวใจที่กว้างใหญ่ไม่มักง่าย  เป็นหัวใจที่มีแต่ความหวังดี

ตอนนี้ท่านผู้อ่านคงสงสัยแล้วสิว่า  สิ่งนี้จะทำให้โลกเย็นได้อย่างไร  อย่างที่ทุกท่านทราบดีว่า  ปรากฏการณ์โลกร้อนที่เกิดขึ้นทุกวันนี้มีสาเหตุมาจากอะไร  ในเริ่มแรกนั้นทรัพยากรอันร่มรื่นมีอยู่มากมายบนโลกใบนี้  แต่เพราะความโลภ  ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์  ทำให้เราโหมใช้ทรัพยากรเหล่านั้นอย่างไม่ยั้งคิด  จนกระทั่งปัจจุบันผลจากการกระทำอันไม่ยั้งคิดของเรากำลังย้อนกลับมาสู่ตัวเรา 

ด้วยเหตุนี้ปัจจุบันนักวิทยาศาสตร์จำนวนมากได้คิดหาวิธีต่างๆ  คิดค้นสิ่งประดิษฐ์แปลกๆที่ดูเพ้อฝัน  การรณรงค์ต่างๆก็มีมากมาย  ทั้งการชักชวนให้ใช้ถุงผ้า  การแยกประเภทในการทิ้งขยะฯลฯ  แต่ถึงกระนั้นโลกก็ยังคงร้อนอยู่  มันจะดีกว่ามั้ย?  หากเราจะเลิกแนวคิดเก่าๆที่ใช้สิ่งใหม่ที่ดีกว่าแทนการใช้สิ่งที่มีอยู่เดิม  มาเป็นการ “ลด” ที่เริ่มจากตัวเรา  ซึ่งการลดนี้ก็เป็นองค์ประกอบหนึ่งของการมีหัวใจสาธารณะ

แล้วเราควรลดอะไรบ้างล่ะ?

สิ่งแรกคือลดความต้องการในตัวเรา  ในโลกปัจจุบันนี้สิ่งของที่เป็นวัตถุล่อตามีอยู่มากมาย  เพื่อตอบสนองความต้องการของมนุษย์ที่มีมากเกินจำเป็น  ซึ่งสิ่งเหล่านี้ส่วนใหญ่จะเป็นอุปกรณ์ไอทีที่เมื่อกลายเป็นขยะแล้วจะไม่สามารถย่อยสลายได้  ซ้ำยังเป็นการใช้ทรัพยากรอย่างไม่รู้คุณค่า

ต่อมาคือเราต้องลดความเห็นแก่ตัว  ความเห็นแก่ตัวนี้ก็จะแตกต่างกันไปในแต่ละจำพวกบุคคล  เช่น  คนในต่างจังหวัดมักมีความเห็นแก่ตัวในการทำการเกษตร  เพื่อความสบายของตนคนเหล่านี้ถึงกับถางป่าทำไร่เลื่อนลอย  ซึ่งการกระทำอันร้ายกาจนี้นอกจากจะทำให้พื้นที่ป่าลดลงแล้ว  ยังทำให้หน้าดินเสื่อมคุณภาพ  อีกพวกที่เป็นตัวการใหญ่นั้นก็คือระบบอุตสาหกรรม  ที่สร้างโรงงานปล่อยควันเสียสู่ชั้นบรรยากาศ  ปล่อยน้ำเสียลงในแหล่งน้ำธรรมชาติ  ใช้สารเคมีที่เป็นพิษ  ทิ้งขยะไม่เลือกที่เป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง

บางท่านอาจคิดว่าปัญหาบางอย่างดูไม่สลักสำคัญอะไร  เช่น  การทิ้งขยะไม่เลือกที่  แต่ข้าพเจ้าอยากขอให้ท่านลองตรองดูสักนิด  หากขยะที่ทิ้งไปนั้นเป็นขยะที่ไม่ย่อยสลายถูกทิ้งไว้ในแหล่งธรรมชาติ  ตามป่า  ตามน้ำ   ตัวอย่าง  หากมีคนทิ้งเศษหนังยางลงไปในแม่น้ำ  ปลาที่อาศัยอยู่ก็จะกินมันเข้าไปแล้วก็ตาย  แต่ในความเป็นจริง  ขยะที่มนุษย์ทิ้งไปด้วยความมักง่ายนั้นมีมากมาย  มิใช่เพียงแค่หนังยางชิ้นเดียว  ซึ่งสิ่งเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ยากในการย่อยสลายทั้งสิ้น  ทำให้ในปัจจุบันแหล่งน้ำสะอาดหาได้ยากเต็มทีแล้ว

อีกหนึ่งข้อที่สำคัญนั้นคือการ “เพิ่ม”

สิ่งที่เราต้องเพิ่มนั้นเป็นสิ่งที่หาได้ง่ายมากและคนทุกคนต้องมี  สิ่งนั้นคือ “ความห่วงใย”

ห่วงใยต่อใครบ้าง?  เริ่มแรกเราต้องห่วงใยผู้อื่นให้เหมือนกับเราห่วงใยคนเอง  ผู้อื่นที่ว่านี้ไม่ได้หมายถึงเฉพาะมนุษย์เท่านั้น  แต่หมายถึงสิ่งมีชีวิตทุกชนิดทุกประเภทที่อาศัยร่วมอยู่ในระบบนิเวศเดียวกับเรา  เริ่มจากสิ่งเล็กน้อยอย่างการเก็บขยะที่ถูกทิ้งตามแหล่งธรรมชาติ  การใช้ทรัพยากรอย่างรู้คุณค่า  เท่านี้เราก็ได้เพิ่มความห่วงใยให้กับหัวใจของเราแล้ว

อีกอย่างที่สำคัญไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตามเราต้องมี “ความมั่นใจและความพยายาม”  หากเราพวกแต่คิดว่า  โลกใบนี้กว้างใหญ่แค่เราคนเดียวสองมือไม่สามารถทำให้โลกเย็นได้หรอก  นั่นถือเป็นความคิดที่ผิด  และเป็นความคิดที่ร้ายกาจ  แม้จะเป็นเพียงจุดเล็กๆแต่ใช่ว่าน้ำหมึกหนึ่งหยดจะซึมไปทั่วผ้าขาวไม่ได้  หากเรามีเชื่อมั่นและพยายามเราจะไม่มีทางพบกับคำว่าล้มเหลว

สุดท้ายนี้ข้าพเจ้าอยากจะบอกว่า  หัวใจสาธารณะนี้มีอยู่ในตัวคนทุกคน  เพียงแต่หัวใจดวงนี้ก็เหมือนต้นไม้  หากเราไม่ปลูก  ไม่รดน้ำพรวนดิน  มันก็จะไม่มีวันเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่  ฉะนั้นแล้วสิ่งที่เราควรทำคือการปลูกฝังจิตสำนึกให้เป็นคนที่มีหัวใจเป็นสาธารณะ  เมื่อทุกคนมีหัวใจที่ว่านี้  ไม่เพียงแต่จะทำให้โลกนี้เย็นขึ้นแล้ว  ยังทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก