ผู้เขียน : ปพนธนัย

อัพเดท: 10 ม.ค. 2009 15.52 น. บทความนี้มีผู้ชม: 4776 ครั้ง

และแล้ววันเวลาได้ผ่านข้ามเดือนไปยัเดือน ก.พ. ต้นไม้ย่อมผลัดใบ ส่วนเสืออย่างผมก้อขอผลัดคู่นอน มันย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เวลาชั่งผ่านไปเร็วนัก 10 กว่าวันแล้วหรอเนี๊ยะที่ ซัจจิ*
ได้จากผมไป น้องชายผมโหยหาน้องสาวเธอตลอด ผมคงำได้แต่นั่งปลอบน้องชายตัวเอง
" ลูกเอ๋ย เด๋วพ่อหาใหม่ให้ลูก " "มะฮ้าว มะฮ้าวฮับ หนูไม่ยอม " เฮ้ออ..............ดูท่าทางน้องชายผมคงทรมาณ เหงาน่าดู น่าสงสารจัง ผมคิดในใจ "
เฮ้ย!! ไม่เป็นไร เด๋ววันนี้พ่อพาลูกไปปลดปล่อยแล้วกัน " " จริงหรอฮับ สัญญานะฮับพ่อ " วันนี้ผมต้องทำตามสัญญาน้องชายผม เพราะผมเป็นคนมีสัจจะ
ไม่ได้การแล้วท่าวันนี้ผมหาสาวมาสังเวยน้องชายผมไม่ได้ น้องชายผมคงต้องด่าแม่ผแน่นอน มือผมล้วงลงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบมือถือคู่ใจ ไล่เมมเบอร์สาวในเครือ โอ๊โอ ฟ้าดีมั๊ย
หรือว่าจิ๊บดี น้องจอยก้อน่ารักดีนะ ทันใดนั้นน้องชายผค้านขึ้นมาทันที " มะอาว คุณพ่อ พวกนี้จิ๋.มเล็กไป ขอใหญ่กว่านี้ "
ผมได้แต่เซ็งน้องชายตัวเอง เรื่องมากจังโว้ย กดโทรหาซี้ดีกว่า เผื่อจะได้อะไรดีๆบ้าง จากนั้นผมก้อโชว์เบอร์ไปยังเครื่อง ไอลาว* 2-3ที ด้วยความรำคาญของไอลาวจึงโทรกลับ
Rrrrrrr..............Rrrrr.............Rrrrr..............Rrrrr....................
ขุนแผน : เมิงจะโชว์เบอร์ ทามพ่อเมิงหรอ ไอควาย

เจียโคโม่* : เฮ้ย!! จายเย็นสาดทีผู้หญิงโชว์เบอร์มาหาเมิง เมิงยังโทรกลับเลย แล้วกรูล่ะเมิงเอาไว้ตรงไหนของหัวใจวะ เหรี้.ยกรูเป็นเพื่อนตายเมิงนะ ( ไอฆวย กรูเป็นควายตั้งแต่มะไหร่วะ )

ขุนแผน : เออ ไอห่ามีอะไรว่ามา

เจียโคโม่ : เมิงมีเบอร์โทรสาวเด็ดๆสักคนมั๊ย

ขุนแผน : ไอควาย จะได้งายล่ะกรูอยู่กะเมิงตลอดเมิงก้อเห็นอยู่ เจอสาวก้อเจอด้วยกัน แล้วจะมีได้ไงวะ ไอ.โง่

เจียโคโม่ : แล้วเบอร์โทร มิลค์** อ่ะ

ขุนแผน : กรูจะมีได้ไงวะ มิลค์ไม่ได้ให้ ( ถึงมีกรูก้อไม่ให้เมิงหรอ )

เจียโคโม่ : งั่ม งำ อืมแน่ใจนะ

ขุนแผน : เออสิ นี่เมิงไม่เชื่อกรูหรอ ไหนว่าพวกเราเป็นเพื่อนตายไงล่ะ

เจียโคโม่ : เคๆ ไม่ใช่อะไร กรูรู้สึกว่าวันนี้คอแห้งยังไม่รู้ อยากเลี้ยงเหล้าคนเท่านั้นเอง

ขุนแผน : โอ้ว์ เพื่อนยาก มาเลยสิ มาเลย มาเลี้ยงเหล้าป๋มหน่อย

เจียโคโม่ : เฮ้อ...........เพียงแต่ขาดสาวๆกินเหล้าคงไม่สนุก

ขุนแผน : โอ ทั่นพี่ เรื่องสาวหน่ะ มีอยู่คนนึง พึ่งย้ายเข้ามา น่ารักโคตร อยู่ตึกเดียวกันรู้เบอร์ห้องด้วย

เจียโคโม่ : อืม..... น่ารักขนาดไหนอ่ะ

ขุนแผน : ป๋มอั้มให้คะแนนเต็ม100 แต่ สาวคนนี้ป๋มให้ 120 ครับ รีบมาหาป๋มด่วนเลยนะ

เจียโคโม่ : โอเคๆ เมิงรออยู่ที่ห้องแล้วกัน เด๋วกรูไปหา

* เนื้อหาอยู่ในภาค 1 เอาธงชาติไทยไปปักบนภูเขาไฟฟูจิ
** เนี้อหาอยู่ในภาค 2 เอาภูเขาไฟฟูจิบังสตรอว์เบอร์รี่
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จผมก้อแต่งหล่อนั่งรถตู้ไปห้องไอลา.วที่รังสิต ระหว่างที่นั่งรถตู้ ผมจินตนาการภาพสาวที่ไอลา.วได้ว่าไว้ เธอคนนั้นคงจะต้องเป็นคนที่น่ารัก โอบอ้อมอารี เอื้ออาทร ดั่งพยาบาลสาวส่วนตัวเคยปรนนิบัติน้องชายผมได้แน่ โอ้ว์... พระเจ้าดูน้องาวเธอสิ อะไรจะใหญ่ไปกว่านี้ ทันใดนั้นผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ โดยการทักของคนขับรถตู้หน้าเหมือนตัวแลน สาดดดด..มาทักกรูตอนนี้เด๋วมีต่อย

คนขับรถตู้ : น้องเข้าฟิวเจอร์รังสิตมั๊ย

เจียโคโม่ : ไม่ครับจอดท่ารถ ( ใครน้องเมิง ไอตัวแลน )

และแล้วผก้อมาถึงรังสิตสักที ผมต่อรถมอเตอร์ไซค์ไปห้องไอลา.ว ผมหยิบโทรศัพท์โชว์เบอร์ตามฟอร์ม one ตู๊ด สักประเดี๋ยว ไอลา.วก้อโทรมา

ขุนแผน : ไงค่ะ ไอควาย ถึงไหนแล้ว

เจียโคโม่ : ถึงห้องเมิแล้วค่ะ ไอลาว

ขุนแผน : ไม่ต้องขึ้นไปนะ กรูอยู่ร้านคอมฯข้างล่างเดินมาหากรูเร็ว

เจียโคโม่ : เออๆแล้วเจอกัน

ผมเดินไปที่ร้านคอมฯข้างล่าตึก เดินเข้าไปหาไอลา.วที่นั่งเล่นเกมส์มาริโอ อย่างเมามัน โตเท่าช้างน้ำแต่กลับด้อยพัฒนาการทางสมอง

ขุนแผน : เฮ้ย ไอควาย ว่าไง

เจียโคโม่ : กรูไม่ใช่ควายนะ ไอมนุษย์โลกชาวลา.ว

ขุนแผน : เมิงดูนั้นดิ ฝั่งโน้น ผู้หญิงที่กำลังไดร์ผมอยู่ ( ฝั่งตรงข้ามร้านคอมฯ เป็นร้านทำผมผู้หญิง ห่างกัน 1ช่วงตึก )

เจียโคโม่ : อืม แล้วไงหรอ

ขุนแผน : น่ารักมั๊ย

เจียโคโม่ : อืม.......ก้องั้นแหละได้ขาว มีผัวยังวะ

ขุนแผน : ก้อคนนี้ไงที่ กรูจะแนะนำให้เมิง

เจียโคโม่ : โหห........หหห... สาดเมิงไม่บอกกรูตอนแรกวะ สวยโคตร ยังกะนางฟ้าลงมาจุติ

ขุนแผน : ไหนเมิงบอกว่าได้แค่ขาววะ

เจียโคโม่ : กรูพูดเล่นบ้างไม่ได้หรอ

ผมมองไปยังร้านทำผม พยายยามจ้องเธอโดยผ่านกระจกที่เธอทำผมอยู่ เธอคงเป็นผู้หญิงในจินตนาการที่ผมคิดไว้บนรถตู้แน่ๆ ต้องน่ารัก ใจดี ดุจเสมือนนางพยาบาลน้อยๆคนนึง อุ๊ย!! เธอหลบตาผมหนึ่งจังหวะ และหันสายตามามองผมใหม่ ฮึฮึเป็นไงล่ะ คงเขินคนหน้าตาดีอย่างผมแน่เลย มันแน่นอนอยู่แล้วในเรื่องเสน่ห์ดึงดูดจาเพศแม่ ผมกินขาดผู้ชายในโลกทุกคน หลังจากเธอไดร์ผมเสร็จ เธอเดินออกมาจากร้านทำผม พวกเราสองคนต่างวิ่งเข้าไปหาเธอคนนั้น

พวกเรา : เธอครับๆ เด๋ว เด๋วก่อนครับ

พยาบาลน้อย : มีอารายหรอ

ขุนแผน : คือว่าเราเห็นเธอมาตั้ง 2 เดือนแล้ครับ เห็นติดเข็มมหาลัย ที่พวกเราเรียนอยู่ด้วย

เจียโคโม่ : ครับ คือว่าพวกเราเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง อยากปรึกษาเรื่องเรียนอ่ะครับ

ขุนแผน : .ใช่ครับ พวกเราอยากรู้จักเธอ เผื่อกล้สอบจะให้เธอติวให้

เจียโคโม่ : เธอชื่ออะไรอ่ะครับ

พยาบาลน้อย : ...................................... พวกนายอยู่ที่นี้กันหรอ

พวกเรา : ใช่ครับ ไม่ต้องห่วงพวกเราไม่ใช่คนร้ายครับ

พยาบาลน้อย : ชื่อ เดียร์

ขุนแผน : ผมชื่อ ขุนแผน ส่วนนี้........

เจียโคโม่ : ฑูตแห่งความรักครับ

ขุนแผน : เฮ้ย!! ไอควาย เมิงอย่ามั่ว หน้าโง่ๆอย่างเมิงนะหรอ ไอ.บ้านี้ชื่อ เจียโคโม่

เดียร์ : ฮิ ฮิ ตลกดี พวกนาย

เจียโคโม่ : คือว่างี้ครับ ในเมื่อพรมห์ลิขิตกลั่นแกล้งห้พวกเรามาพบพานกัน คืนนี้พวกเรามาฉลองทำความรู้จักทานข้าวด้วยกันมั๊ยครับ ?

ขุนแผน : ใช่ครับ พวกเราไปทานข้าวใต้แสงเทียน จิบแชมเปนส์ กินคราเวียร์ ฉลองกันดีมั๊ยครับ

เดียร์ : พรุ่งนี้เรียนเช้า พรุ่งนี้เที่ยงได้ป่ะ

พวกเรา : ได้ครับ พรุ่งนี้เที่ยงเจอกันที่ไหนอ่ะ

เดียร์ : ในมหาลัย โรงอาหาร 2 ใกล้ตู้ ATM ตอนพักเที่ยง
สำเร็จเธอตอบตกลงพวกเราไปกินข้าวด้วยกันพรุ่งนี้ตอนเที่ยง ส่วนที่เหลือสำหรับผมตอนนี้ก้อคือ กำจัดจุดอ่อนของเกมซะ คืนนี้เมิงได้เมาสมใจนึกแน่ไอลา.ว ใช่ครับผมต้องการมอมเมามันห้ถึงที่สุด เพื่อเอาจุดอ่อนของเกมออกไปจากชีวิตผม เปลี่ยนแผนจากไปกินเหล้าแดนซ์ เป็นกินเหล้าเปิดใจสำหรับลูกผู้ชายแทน คือว่าผมเป็นคนคือแข็งครับ จนถึงช่วงเวลาหัวค่ำ ผมและไอลา.วเตรียมตัวที่จะออกไปกินเหล้า

เจียโคโม่ : เฮ้ย ! เมิงไม่ต้องแต่งหล่อขนาดนั้นหรอกน่า

ขุนแผน : ไมว่ะ กลัวกรูเด่นกว่าเมิงหรอ เสียใจถึงกรูไม่แต่งหล่อผู้หญิงก้อมองกรูมากกว่าเมิงอยู่แล้ว

เจียโคโม่ : เปล่า กรูมีความคิดว่า เมิงเป้นเพื่อนกรู วันนี้เราน่าจะมาเปิดใจกันนะโว้ย

ขุนแผน : ไรว่ะ ไหนบอกว่าเลี้ยงเหล้าไง

เจียโคโม่ : ก้อกินเหล้าเปิดใจนี้มันไม่ได้เลี้ยงหรอวะ

ขุนแผน : กรูอยากแดนซ์อ่า

เจียโคโม่ : ไรวะ กรูหลงดีใจนึกว่าเมิงจะเป็นเพื่อนตาย ( เมิงจะตายก่อนกรู )

ขุนแผน : สาดดดดด เออๆ อยากทำไรก้อทำเมิงเลี้ยงนนี้

จากนัเนพวกเราหาร้านเหล้าใกล้ๆที่พักไอลา.ว ไปเจอร้านลาบข้างถนนร้านนึงเข้า โอ..... ร้านนี้ช่างมีมนต์เสน่ห์ให้น่าเข้าเหลือเกิน เปิดเพลง Classic สมัยพ่อผมยังหนุ่ม แสงไฟจากหลอดไฟนีออน กระพริบๆริบหรี่ เป็นจะหวะตามเสียงดนตรีที่เปิด มันช่างน่าค้นหาเสียจริงๆ ผมและไอลาวเหมือนต้องมนต์สะกดเดินเข้าไปอย่างไปรู้ตัว

เด็กเสริฟ์ : เพ่!! สั่งไรยัง

เจียโคโม่ : แสงโสมแบนนึง ( เจร็ด!! พูดจาอย่างนี้ เด๋วก้อสั่งยำเด็กเสริฟ์หรอก )

ขุนแผน : โห....... เมิงสั่งน้อยจัง กรูมาแด.กเหล้านะไม่ใช่มาจิบน้ำชา เอามาเยอะๆดิ

เจียโคโม่ : ใจเย็นดิวะ ไอเหรี้.ย อย่างเมิงแบนนึงคนเดียวก้อไม่หมดหรอก

ขุนแผน : สาด เมิงท้ากรูหรอ

เจียโคโม่ : เอาเลยถ้าเมิงแด.กหมด เด๋วกรูให้เมิงสั่งแบบ บุปเฟต์เลย กลัวแต่ว่าเมิงจะปากดี

ขุนแผน : ไอสาด ปากดีอมฮอล์ส ปากบอนอมส้นตรีนกรู เอามาเลย

และก้อเป็นไปตามแผนครับ ผมหลับก่อน เพราะ 2 แก้วแรกผมไปแล้ว แต่ที่ต้องทำให้ผมลุกขึ้นมาชนแก้วกับไอลา.วอีกครั้งก้อคือ ไอลา.วปลุกผมขึ้นมาจ่ายตังค์ค่าเหล้า ห่าเอ้ยไม่ได้การแล้วพรุ่งนี้จะต้องมี ก. ข. ค. ไปขัดขวางหรอวะ ดูสีหน้ามันดิยังกะไม่ได้แด.กสักแก้ว พอจ่ายตังค์เสร็จ ไอลา.วหามผมกลับห้องมัน ผ่านหน้าขายของชำ ผมแวะซื้อเบียร์ช้างมาลังนึง เหมือนจะบอกว่าเป็นสินน้ำใจที่เมิงหามกรู ตอนนี้เบียร์ช้างเป็นความหวังสุดท้ายของผม เอาช้างไปชนแสโสมให้ตีกันให้ตายไปข้างนึง สู้เค้านะเบียร์ช้าง จนไปถึงห้องพวกเราก้อนั่งกินเบียร์ช้างกันต่อ ผมบอกไอลาวไปว่าถ้ากินเบียร์ไม่หมดลังในคืนนี้ พวกเราเป็นลูกหมา ไอลาวเห็นด้วยกับความคิดที่ปราดเรื่องของผม จากนั้นพวกเราค่อยๆหวดกันทีละขวด ผมกินไปครึ่งขวด แกล้งทำเป็นอ๊วก ไปล้วงคอในห้องน้ำแล้วกลับมานั่งหวดต่อ แต่ผมไม่คิดสั้นอย่างนั้นหรอก ผมแกล้วตลกหลับไป ไอลา.วตกใจ เฮ้ยกรูต้องซัดคนเดียวหรอ ใช่ครับ ถ้าวันนี้เบียร์ไม่หมด ตลอดชีวิตนี้พวกเราก้อคือหมาดีๆนี้เอง จนแล้วจนรอดไอลา.วทำสำเร็จครับ ทำห้พวกเราไม่โดนตรวหน้าว่าเป็นไอ.ลูกหมา และช่วงเวลาที่รอคอยก้อมาถึง ไอลาวหลับเป็นตายเหมือนศพปลาตีน ต่อให้สาวสวยๆยืนแก้ผ้าให้ท่าต่อหน้า 10 คน ลุกยังไงก้ลุกไม่ขึ้นแน่นอน ผมนอนหลับรอเวลา จนถึงเวลาสายๆเกือบเที่ยง ผมลุกขึ้นมาอีกที อาบน้ำไดร์ผมแต่งตัวเตรียมไปมหาลัยเพื่อไปเจอเดียร์ แต่เรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่คิดครับ ไอลา.วคืนชีพาจากนรก งัวเงียลุกขึ้นมาถามผม

ขุนแผน : เมิงจะไปไหนว้า

เจียโคโม่ : กรูไปมหาลัยเด๋วมา

ขุนแผน : ไปทามอารายว้า วันนี้มะมีเรียนนี้

เจียโคโม่ : อ๋อ กรูไปทำรายงาน

ขุนแผน : รายงานไรว่ะ

เจียโคโม่ : เมิงจำไม่ได้หรอวะ ที่อาจารย์สั่ง เด๋วกรูทำให้เมิงด้วย เมิงนี้ไม่ตั้งใจเรียนเลยนะ

ขุนแผน : เออ ดีๆ อย่างนี้ดิถึงเรียกว่าเพื่อนตาย มาจูบหน่อยดิ๊

เจียโคโม่ : ไอสาดดด ปากเมิงเหม็น ปล่อยๆ เด๋วกรูสาย กรู
ไอลา.วคงลืมไปว่าวันนี้เที่ยงเดียร์นัดกินข้าวที่มหาลัย ไอลา.วเลยสลึมสลือหลับไหลลงไปต่อ ตอนนี้น้องชายผมมันเรียกร้องสิทธิ์ที่ผมได้ให้สัญญาไว้เมื่อวาน ยังไงวันนี้ต้องเผด็จศึกกับเดียร์ให้จงได้ และแล้วผมก้อไปมหาลัย พอไปถึงมหาลัยผมเดินเก็กหล่อตรงดิ่งไปยังโรงอาหาร 2 เดินหาเดียร์แถวๆตู้ ATM ผมเห็นสายตาอันอ่อนหวานจากสาวๆแถวนั้น เหอะๆคงมองผมอย่างเคย ก้อแน่นะสิผมมันหน้าตาดีดีนี้ แหมจ้องผมแล้วหัวเราะด้วย อุ้ยเขินเดินหาเดียร์ต่อแล้วกัน ว้าไม่เจออ่ะ เมิงจะให้กรูรอใช่มั๊ยเนี๊ย ผตัดสินใจนั่งรอ เอาของวาง เดินไปซื้อข้าว เอ๋!! สาวกลุ่มนี้ก้อมองกรู กรุนี้ไม่เกิดาเป็นคนหน้าตาดีเลย เฮ้ย!! ไอเสี่ยวนั้นเป็นใครว่ะ มองกรูแล้วหัวเราะ เด่วเจอตรีนกรูหรอก ผมเดินๆรอบที่ขายอาหาร พระเจ้าเข้าข้างผม อ่ะนั้นไงแม่สาวใส่เสื้อมหาลัยรัดรูปฟิตเปรี๊ยะกำลังซื้อข้าวขาหมูอยู่ ผมเดินดิ่งตรงไปทักเธอ

เจียโคโม่ : หวาดดีครับ คนสวย

เดียร์ : อ่ะ!! ฮะ ฮะ หวาดดี ฮะ ฮะ

เจียโคโม่ : อ่ะ หัวเราะทำไม เราพูดคนสวยมันตลกหรอ

เดียร์ : เปล่านายลืมรูดซิป เห็นกางเกงในลาย โดเรมอนเ ลย

เจียโคโม่ : แหะๆ คนหล่อก้อต้องโชว์หน่อยสิ ( เจร็ดโด้ กรูลืมรูดซิบหรอ แล้วกรูจะเอาหน้าไว้ไหน )

เดียร์ : มาพอดีเลยมากินข้าวด้วยกันสิ

เจียโคโม่ : ยังไงก้อขอรบกวนแล้วกันนะ

เดียร์ : อืม... ได้สิ แล้วนายขุน... ขุนไรนั้นไม่มาด้วยหรอ

เจียโคโม่ : อ๋อ ไอลา.วหรอ มันไปช่วยเมียมันทำคลอดอ่ะครับ สงสัยวันนี้ไม่ว่าง

เดียร์ : ออหรอ หน้าตาก้อเด็กเรียนนะ มีเมียแล้วหรอเนี้ยะ

เจียโคโม่ : ครับ ไอลา.วนั้นมันมีแล้ว แต่เราหาอยู่ครับ

เดียร์ : อ่านะ คงไม่ช่เดียร์หรอก

เจียโคโม่ : อ่า........ไปกินข้าวกันดีกว่าครับ ( เมิงนั้นแหละเมียกรู เด๋วจะโดน )

และแล้วผมก้อนั่งกินข้าวกับเดียร์ 2ต่อ2 ท่ามกลางบรรยากาศที่ครึกเครื้นง นิสิตนักศึกษาเดินผ่านกันไปมา ผมใช้คารมณ์ของความเป็นชายหว่านล้อมเธอ ห้เธอหลในเสน่ห์ผมให้ได้ ผมสืบถามราวเรื่องของเธอ จนรู้ว่าเธอเป็นเด็กใต้ซิ่วมาจากมหาลัยหอฯ เป็นรุ่นพี่ผมปีนึง มันต่างจากที่ผมจินตนาการไว้มาก เพราะนิสัยที่แท้จริงของเดียร์เป็นคนดุดัน แข็งแกร้ว ไม่เข้ากับ ใบหน้าและรูปร่างอันอ่อนช้อยละม้ายของเธอ และสายตาผมก้อไปเจอดีเข้า เหือบมองไปเห็นมิลค์แม่หุ่นนางแบบนาโอมิ แคมป์เบลส์ เดินผ่านผมไปต่อหน้าต่อตา ไม่ได้การแล้วต้องรีบปลีกตัวไปจากมหาลัย มิลค์มาเห็นต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ผมรีบจึงชวนแม่ยาหยีเดียร์ไปดูหนังสักเรื่อง ก่อนที่มิลค์จะมาเห็นภาพอันบาดตาบาดใจ

เจียโคโม่ : เดียร์มีเรียนต่อมั๊ยครับ

เดียร์ : ไม่มีแล้วอ่ะ

เจียโคโม่ : ถ้าจะไม่เป็นการไปรบกวนเดียร์ไปมากกว่านี้ ไปดูหนังกับเราสักเรื่องนะ

เดียร์ : อืม...........................หนังเรื่องอะไรอ่ะ

เจียโคโม่ : มันเป็นเรื่องแบบ โรแมนติก ไซไฟล์ หาดูที่ไหนไม่ได้แล้ว

เดียร์ : เรื่องมันเป็นยังไงล่ะ

เจียโคโม่ : ทอมตามหาเจอร์รี่ แล้วก้อรักกัน สุดท้ายก้อกินอยู่ด้วยกัน

เดียร์ : นายรู้ได้ไงล่ะว่ามันอยู่กินด้วยกัน

เจียโคโม่ : ก้ออนุภาพรักในหัวใจของเรามันบอกอ่ะ

เดียร์ : ไปดิ เซร็ง ๆอยู่ด้วย

และแล้วพวกเราก้อกำลังจะลุกออกจากโต๊ะกินข้าว มีอมาสะกิดข้างหลังผม เฮ้ยเมิงเป็นใครอยากตายนักหรอ มาสะกิดข้างหลังท่านเจียโคโม่คนนี้ ผมหันกลับหลังไปด้วยสีหน้าที่เอาเรื่อง ชะอุ๊ย!! ไปเจอมิลค์เข้า ฮูว์ ทำไงดีว่ะ ไม่นะ......ไม่นะ.....ภาพที่เมิงเห็นมันไม่ใช่อย่างที่เมิงคิดนะ เมิงกำลังเข้าใจกรูผิด เพียงแต่......กรู.......กรู

มิลค์ : หวัดดีจ๊ะ ว่าไงพาแฟนมากินข้าวหรอ

เจียโคโม่ : เฮ้ย !! เปล่าน้า เพียงแค่เพื่อนเท่านั้นเอง

มิลค์ : แหม มีแฟนแล้วก้อไม่บอก

เจียโคโม่ : โอ้ว !!ไม่ช่าย........ไม่ใช่นะ

มิลค์ : ไม่ต้องเขินหรอก เห็นลุกกันแล้ว จะไปไหนกัน ให้มิลค์ไปส่งมั๊ย

เดียร์ : ไม่ต้องหรอกค่ะ เกรงใจ เราจะไปดูหนังกัน

เจียโคโม่ : อ่า ฮ่ะ ( โอว์ พระเจ้าตายห่า กรูกำลังทำอะไรลงไปเนี๊ยะ )

มิลค์ : งั้นไม่รบกวนแล้ว ไปก่อนนะค่ะ เจียโคโม่แล้วเจอกันนะ

โอพระเจ้า!! ผมโดนท่านกลั่นแกล้งหรอ นี้มันอะไรกัน ผมไม่เคยปล้นชิงทรัพย์ใคร อยู่ในกรอบศีล 5 แล้วทำไมต้องแกล้งผมด้วย แต่ไม่เป็นไร ยังไงก้อชวนเดียร์ไปดูหนังด้วยกัน หลังจากนั้นพวกเราก้อขึ้นรถตู้ไปดูหนังที่เมจอร์รังสิต ระหว่างทางเดียร์ก้อถามถึงมิลค์ว่าเป็นใคร

เดียร์ : นี้มะกี้ใครหรอ

เจียโคโม่ : อึ้ม เพื่อนอ่ะ ทำไมหรอ

เดียร์ : เปล่า ก้อถามดูเ ห็นท่าทางสนิทกันมากเลย

เจียโคโม่ : ไม่ใช่แฟนเราหรอน่า ถึงเราคิดจะจีบก้อจีบไม่ติดหรอก มิลค์มีแฟนแล้วเป็นมือกีต้าร์ในค่าย RS.

เดียร์ : แต่ดูมิลค์ เค้าห่วงใยนายยังไงไม่รู้นะ เดียร์เป็นผู้หญิงนะ เดียร์ดูสายตาเค้าออก มะกี้ยังบอกว่าจะไปส่งเลย

เจียโคโม่ : แหม เดียร์คิดมาก ตอนนี้ เรามากับใคร เดียร์ก้อรู้ แล้วใจเราจะอยู่ทีใครล่ะ ( อยู่ที่มิลค์โว้ย )

เดียร์ : อยู่ที่มิลค์หรอ

เจียโคโม่ : บ้า!! อยู่ที่มิลค์เอ้ยอยู่ที่เดียร์สิ

เดียร์ : หลอกด่า เดียร์ ว่าบ้าหรอ

เจียโคโม่ : ปล่าวนะ บ้าที่ไปรักเดียร์ แต่เดียร์ไม่เคยจะรู้

เดียร์ : ง่า น้ำเน่าและ

เจียโคโม่ : จริงน้า ต้อง 2 เดือน 1 วัน ( พึ่งเจอมะวานเอง )

เดียร์ : อ่านะ ไปดูหนังดีกว่า
พอมาถึงหน้าโรงหนัง ผมกับเดียร์ กำลังจะเดินเข้าไป มีโทรศัพท์อันไม่พึงประสงค์ดีโทรเข้ามา แย่เม็ด!! ไอลา.วนั้นเอง โทรมาทำไมป่านนี้ว่ะ ผมกดรับโทรศัพท์

ขุนแผน : เมิงอยู่ไหนว่ะสาดดดด

เจียโคโม่ : กรูกำลังจะกลับบ้านแล้ว ไม่ไหวกรูแฮงค์ ทำรายงานต่อไม่ได้

ขุนแผน : เมิงเห็นเดียร์เปล่าว่ะ

เจียโคโม่ : เห็นอยู่ที่โรงอาหาร2 อ่ะ นั่งอยู่คนเดียว

ขุนแผน : แล้วเมิงไม่เข้าไปหาว่ะ

เจียโคโม่ : กรูเมาค้างอ่ะ กลัวเข้าไปเสียฟอร์ม

ขุนแผน : งั้นกรูไปแทนนะ แหะๆ

เจียโคโม่ : เออๆ เมิงรีบไปเหอะ มะกี้กรูเห็นเดียร์นั่งรอเมิงอยู่ เด๋วเดียร์กลับก่อน รีบมาล่ะ

ไอเหรี๊.ยนี้มันเป็นซุปเปอร์แมนหรอไงวะ แดกลังนึงไม่พอ ยังมีแรงลุกขึ้นมาต่อ ผมคิดในใจ ไม่ได้การล่ะ ต้องปิดโทรศัพทืก่อนที่ไอลาวจะรู้ตัว เดียร์หันมามองผมเหมือนจะถามว่า จะรีบปิดโทรศัพทืมือถือทำไม

เดียร์ : รีบปิดโทรศัพท์ทำไมอ่ะ

เจียโคโม่ : ก้อมาดูหนังไง เด๋วมันรบกวนคนอื่น

เดียร์ : กลัวมิลค์โทรมาตามใช่มั๊ย

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! เข้าใจผิดนะมะกี้ไอลา.วโทรมา

เดียร์ : กว่าจะจองตั๋วเข้าดูหนัง มันก้อตั้งนานไม่ใช่หรอ ทำไมรีบปิดจัง

เจียโคโม่ : เราบริสุทธิ์ใจจริงๆนะ ไม่เชื่อดูมือถือสิไม่มีเบอร์มิลค์เลย คนนอกสายตาอย่างนั้นอย่างเอามาพูดเลยน้า

เดียร์ : ไม่มีก้อไม่มีดิ ไม่ได้ว่าอะไร

โอสาดดด นางนี้ คิดอะไรไม่เข้าท่าเลย ถ้ากรูจับมือมิลค์แสดงว่ากรูเอามิลค์แล้วดิ ดูคุณเธอคิดสิ เหมือนกับว่า เรื่องที่ผมทำมันต้องคูณ 100 เท่า ด้วยความโมโหผมไม่รอช้าจับมือเดียร์เข้าไปจองตั๋ว ซื้อป๊อปคอร์น เข้าไปดูหนัง แนวสยองขวัญเรื่องอะไรแล้วผมจำไม่ได้ มันแน่นอนครับ เพราะผมเป็คนมีใช้หัวต้องมีบ้างแหละนา จังหวะที่เดียร์ตกใจแล้วกระโดเข้ามาสวมกอดผม และอีกอย่างหนังเรื่องอื่นที่น่าดูมันที่นั่งเต็ม และหนังรักบางรอบต้องรอนาน ตัดสินใจมาดูหนัง เกาหลีแนวสยองขัวญเรื่องนี้แทน พอเข้าไปดูหนังเดียรืก้อปิดมือถือ ผมเดินจูงมือเดียร์ อ่ะๆ ระวังบันไดพื้นมันไม่เท่ากัน เด๋วจะสะดุดตกลงมา อาจเป็นเพราะความสุภาพบุรุษของผม ผมจึงไม่ปล่อมือเดียร์ ในขณะนั่งดูหนัง

เดียร์ : นี้ ปล่อยมือได้แล้ว

เจียโคโม่ : ไม่เอา เค้ากลัวเด๋วผีกระโดมางับคอเค้า
โอ้ว์สส มือเล็กๆของเดียร์มันช่างนุ่มเสียจริง มีเหงื่อไหลออกมาจากมือนิดๆ มันช่างเป็นเสน่ห์ชวนให้ดึงดูดเสียจริงๆ มันจะกำน้องชายผมมิดมั๊ยเนี๊ยะ อยากให้เดียร์ลองสัมผัสน้องชายผมจัง อารมณ์ผมเริ่มขึ้นแม้จะดูหนังสยองขวัญก้อตาม เธอเริ่มบีบมือผมแรงขึ้น โอพระเจ้า เธอีอารณ์ร่วมกับผมหรอเนี๊ยะ ไม่ได้การแล้วผมต้องสนองความต้องการของเธอ ผมใช้นิ้วโป้งแทงลงไประหว่างร่องนิ้วของเธอ ขึ้น-ลง เธอหันมามองผมเหมือนจะถามว่า เมิงทามอารายอ่ะ จะจับก้อจับดีๆอย่าเอานิ้วมาแหย่เล่นแบบนี้ กรูเสียวนะ ผมจึงรีบตีหน้าซื่อใสบริสุทธิ์ดุจพระสงฆ์ เหมือนจะบอกว่ากรุก้อคันนิ้วบ้างะได้หรอ คิดไปคิดมาแล้วหนังสยองขวัญก้อไม่ได้ช่วยอะไรมากมาย เวลาเธอกลัวก้อแค่บีบมือผมเอง ไม่ได้สะดุ้งกอดผมบ้างเลย รู้งี้ผมน่าดูเรื่องหนั่งรักแล้ว ตลกจูบปากไปก้อจบแล้ว

ผมดูหนังไม่รู้เรื่องเลย เพราะเธอนั่งพาทย์หนังเป็นตอนๆเหมือนกับว่าเธอเป็นอ๊อกไซแปงกำกับเรื่องนี้เอง กรูล่ะเซร็งจริงๆนั่งดูดีๆไม่ได้หรอเล่นพาทยืแมร่งทุกฉากเลย และแล้วช่วงเวลาทรมาณก้อผ่านไป 2 ชม. หนังจบ พระอาทิตย์ เริ่มตก เข้าสู่ช่วงเวลาเย็น พอพวกเราดูหนังจบเธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องไปงานฉลองวันเกิดเพื่อนที่หอการค้า เธอต้องไปงานวันเกิดเพื่อนเธอจึงขอแยกกับผม ก่อนที่พวกเราจะแยกกัน ทันใดนั้นน้องชายในตัวของผมมันลุกขึ้นอือ มาต่อสู้กับความไม่รับผิดชอบของผม " พ่อฮับ พ่อผิดสัญญาอ่ะ " กรูเป็นคนมีสัจจะโว้ย ผมจึงไปพูดกับเดียร์ว่า

เจียโคโม่ : เดียร์จ๋า ขอเราไปด้วยนะ

เดียร์ : หือ มีแต่เพื่อนผู้หญิงหมด นายอยู่ได้หรอ

เจียโคโม่ : ได้สิ เราแอบชอบเดียร์มาตั้ง 2 เดือนแล้วนะ ต่อให้อยู่ต่อหน้าผู้หญิงสักพันคนก้ออยู่ได้ อยากอยู่ใกล้ๆเดียร์ แค่นี้ก้อมีความสุขแล้ว

เดียร์ : O.K. งั้นไปเจอกันที่ร้าน ใบไผ่ตอน 2 ทุ่มนะ ห้าม late นะ

เจียโคโม่ : งั้นเบอร์โทรเดียร์ เบอร์ไรจ๊ะว่า

เดียร์ : 01-984-xxxx

เจียโคโม่ : คร้าบ
และแล้วพวกเราก้อแยกกัน ผมนั่งรถตู้กลับสุขุวิทเพื่อที่จะอาบน้ำแต่งตัวไปงานวันเกิดเพื่อนเดียร์ เดียร์รอท่านเจียโคโม่คนนี้ก่อนนะเด๋วจะไปหา ขากลับไปสุขุมวิทรถติดมาก กว่าจะไปถึงก้อทุ่มกว่าๆแล้ว และไหนกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวไหว้พระสวดมนต์อีก คงใช้เวลาไปร้าน ใบไย่ที่หอการค้า 4 ทุ่มแน่นอน ไม่มีทางไมถึง 2 ทุ่ม ต่อให้นั่งฮอล์ฯ ไป ผมเตรียมคำแก้ตัวไว้ในใจแล้ว สำหรับตอนนี้จนกระทั่งเวลา 2 ทุ่มกว่า เดียร์ได้โทรเข้ามาเคื่องผม ซึ่งตอนนั้น ผมกำลังนั่งอุจจาระอยู่บนชักโครก เลยบอกเดียร์ไปว่า ใกล้จะออกไปแล้ว จนกระทั่ง 2 ทุ่มครึ่ง เดียร์โทรมาอีกรอบผมกำลังอาบน้ำน้องชาตัวเองอยู่ ผมบอกไปว่าอยู่บนแท็กซี่อีก 5 นาทีถึงแล้ว จนกระทั่ง 3 ทุ่มกว่าๆ ผมปะแป้งน้องชายเพื่อป้องกันความอับชื้นที่จะเกิดขึ้น เดียร์โทรมา ดูเสียงตอนนี้เหมือนเธอโกรธผมมาก

เดียร์ : นี้จะมาไม่มา ถ้าไม่มาจะได้ไม่ต้องรอ

เจียโคโม่ : ไปสิจ๊ะๆ เดียร์ใจเย็นก่อนนะ

เดียร์ : ถามจริงๆ ตอนนี้อยู่ไหน เดียร์ไม่โกรธแค่อยากรู้จะได้กะเวลาถูก

เจียโคโม่ : เออ....... ไม่โกรธจริงๆนะ คือ.......

เดียร์ : อยู่ไหนล่ะ บอกมาสิ

เจียโคโม่ : อยู่ห้องอ่ะครับ ปะแป้งน้องใกล้เสร็จแล้ว

เดียร์ : ไม่ต้องมาแล้วนะ เดียร์ไม่คุยด้วยแล้ว คนโกหก

เจียโคโม่ : เด๋วๆ อย่าพึ่งวาสง โอ!! Baby

ครับ เธอไม่โกรธผมแต่เธองอน ผมโทรกลับไปหาเดียร์ แต่ก้อไม่ยอมรับสาย ผมจึงส่งข้อความไป ใช้มุขแบบตายกี่ชาติ ก้อขาดเดียรืไม่ได้ นับ 10 กว่าข้อความ จนกระทั่งเดียรืโทรกลับมา บอกให้ผมรีบมาแล้วกัน ผมไม่เข้าใจผู้หญิงอีกเรื่องนึงครับ รอนิดรอหน่อยก้อไม่ได้ สายแค่ 2 ชั่วโมง ทำเป็นเรื่องใหญ่เหมือนเครื่องบินชนตึกเวิรด์เทรดถล่ม
จนกระทั่งพร้อมแต่งตัวเสร็จออกจากห้อง ขึ้นแท็กซี่ดิ่งไป ใบไผ่ ถึงก้อประมาณ 4 ทุ่มเศษ โอ๊ะ !! นั่นไงเดียร์ ดูเธอแต่งตัวสิ สายเดี่ยวสีดำตัดกับผิวสีขาวเนียนของเธออย่างเด่นชัด กางเกงยีนส์รัดรูป เปรี้ยวจัง ผมเดินแบบหลิวเต๋อหัวเข้าไปหาเดียร์ เดียร์เห็นผมปุบก้อรีบมาจูงมือผมไปที่โต๊ะกลุ่มเพื่อนเธอซึ่งมีประมาณ 10-11คน ซึ่งมีผู้ชายหน้าเหมือนกองโจรบินลาดินประมาณ 6 คน จับผู้หญิงเป็นตัวประกัน 4 คน และที่แน่นอนครับ ในกลุ่มผู้ชายต้องีคนชอบเดียร์อยู่ ผมรู้สึกได้ แต่เดียร์เป็นผู้หญิงที่ยอดมากครับ เอาผมเป็นไม้กันหมา เสนอตัวผมขึ้นมาเป็นว่าที่แฟนของเธอ เสี่ยงต่อการเจอตี.น " เฮ้ย!ทำไมกรุต้องเป็นแฟนเมิงตอนนี้ด้วยว่ะ " จากนั้นเดียร์ก้อเอาแขนมาโอบบนไหล่ผม " โอเค กรูสงเคราะห์ให้แล้วกัน " เดียร์เปลี่ยนเป็นคนละคนกับตอนที่เธอโทรมาหาผมมะกี้ครับ เธออ่อนหวาน เป็นพยาบาลสาว คอยเอาอกเอาใจ อย่างที่ผมได้คิดไว้บนรถตู้ เธอเอาใจผมเหมือนผมดุจสามีที่รักของเอ จนพวกกองโจรบินลาเดนทั้งหลายพากันอิจฉา ถ้าพวกมันมีอาร์ก้าคงกรหน่ำ ยิงผมไม่เลี่ยงไว้แน่ ฮึฮึ อิจฉากรูเข้าไปๆ เมิงทำไรกรูไม่ได้หรอก

เดียร์ : นี้ อ้าปากิจะป้อนแหนมอีสานให้อ เร็ว อ้าม

เจียโคโม่ : เอางั้นเลยหรอ..... อ่ะ อ้าม

เดียร์ : อิอิ อร่อยมั๊ย

เจียโคโม่ : ฮืม อืม อาหย่อย เอาอีกๆ อ้าม

เดียร์ : ต๊าย!! อ้อนเก่งนะเราอ่ะ เอานี้ไปกินจะได้หายซ่า (พริก)

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! คือเป็นมังสาวิรัติกินพริกไม่ได้

เดียร์ : กินซะไม่งั้นโกรธ มะกี้ทำผิดมาไม่ใช่หรอ กินพริกให้หมด แล้วจะไม่โกรธ

เดียร์ : เปลี่ยนวิธีการลงโทษ เป็นกินน้ำลายเดียร์แทนได้มั๊ย

เดียร์ : ผั๊ว!! ทะลึ่งโกรธจริงๆนะ กินเร็วอ้าม

เจียโคโม่ : กินก้อกิน แต่ชเหล้ารอด้วยนะ อ้าม อ่ำ ( อุ๊ยสส์ เผ็ดโคตร พวกเมิงจะหัวเราะทามพ่อเมิงหรอ ไอพวกกองโจร )

ผมกินพริกจนหมด รีบกินเหล้าที่เดียร์ชงไว้ กริ๊บเดียวหมดแก้วครับ เนื่องด้วยผมเป็นคนคอแข้ง ฟุบลงไป 1 จังหวะนานๆ ตื่นขึ้นมาอีกทีเห็นมีไอเสี่ยวตัวนึงมาเต้นกับเดียร์ ไอเสี่ยวนี้เป็นใครกันวะ บังอาจมาทะลึ่งจีบเมียกุเนี๊ยะ เมิงไม่เคยตายหรอ ใช่ครับมันคือผู้ชายข้างโต๊ะ ที่ไม่เจียมกะลาศีรษะตัวเอง ปีนเกีลยวมาจีบเดียร์ว่าที่เมียในคืนนี้ของผม ผมอยากบอกไอเสี่ยวตัวนั้นจัง เมิงไม่กลัวกรูโกรธขึ้นมาหรอ กรูมีกองโจรบินลาเดนน้อย 6 คนตรงนี้มันเป็นลูกน้องกรุอยู่นะโว้ย ดูมันสิเริ่มขยับเข้าใกล้เดียรืแล้ว ผมเห็นแล้วอดไม่ไหว เดินยิ้มเข้าไปแทรกกลางแล้วโอบเอวเดียรืไว้ และเต้นกับเดียร์ต่อพร้อมกระซิบข้างหูเดียร์ว่า

เจียโคโม่ : ขอโทษนะ ต่อไปนี้จะไม่ปล่อยให้เดียร์อยู่ตัวคนเดียวแล้ว เค้าจะอยู่กับเดียร์ตลอดนะ

เดียร์ : ขอบคุณค่ะ
หลังจากนั้นผมก้อเต้นกับเดียร์ครับ มือสัผัสที่เอวอยู่นั้น ได้ลูไล้สัดส่วนของเดียร์ ถึงโครงร่างผู้หญิงที่แตกต่างกับผู้ชายอ่า.......... หุ่นเธอทำไมมันช่างน่าปู้ยี่ปู้ยำนัก ถ้าพวกหัวเกรียนอ่านอยู่ พวกเมิงรีบโตเป็นพวกหัวดำนะ แล้วเมิงจะรู้ว่าสวรรคืมีจริง จนกระทั่งถึงเวลาเป่าเค็ก ถึงเวลาที่ต้องหยุดเต้นและร้องเพลงวันเกิดให้เจ้าภาพ ผมยืนอยู่หลังเดียร์ แล้วก้อร้องเพลงพอร้องจบ เป่าเค็กเสร็จ เดียร์จับมือผมมาโอบเอวเธอไว้ทั้ง 2 ข้าง แล้วจูบแก้มผมทีนึง พร้อมบอกว่า

เดียร์ : มะกี้บอกอะไรไว้ทำตาสัญญาด้วยนะ

เจียโคโม่ : จ๊ะ ( กรูสัญญาไรไว้วะ )

ผมเต้นกับเดียร์ต่อจนตี2 ผลับปิด ดูท่างทางเดียร์จะเมามากๆ
แน่ละเธอคออ่อนกว่าผมอีก นี้แหละน้าผู้หญิงนะผู้หญิงชอบอวดดีกินเหล้าแข่งกับผู้ชาย
บ้านเพื่อนเดียร์อยู่แถวดินแดงกันหมดถ้าไม่ติดว่าเดียร์เรียนเช้าพรุ่งนี้คงไปนอนห้องเพื่อเธอแน่ มีกองโจรตัวนึงเอารถมาอาสาพาเดียร์ไปส่ง เพราะบ้านมันไปทางเดียวกัน
ไอห่ากรูรู้นะเมิงคิดอารายอยู่ หน้าตายังกะกองโจรบินลาเดนเสือ.กมาเล่นบทพระเอกตัดหน้ากรูหรอ ผมรีบตัดบทบอกมันไปว่า

เจียโคโม่ : ไม่เป็นไรครับ เด๋วผมไปส่งเดียร์เอง ผมเป็นแฟนเดียร์ต้องรับผิดชอบครับ

ขุนโจร : อาครับๆ ( กรูแค่หวังดี )

ผมก้อประคองเดียร์ขึ้นแท็กซี่ดิ่งตรงไปยังรังสิต เวรแล้วกรุไม่รู้เบอรืห้องเดียรืทำไงดีว่ะ ผมถามเดียรืว่าเดียรือยู่ห้องไหนผมจะได้ไปส่งถูก
แต่เดียร์งั่วเงีย พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องแล้วหลับไป ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเดียร์ หยิบกุญแจ ตาเถร มีแต่แม่กุญแจ ผมเลยล้วงไปอีกที
เดียร์ก้อตีมือผมแล้วชี้ไปที่กระเป๋าถือของเดียร์ ผมหยิบกุญแจมาดูแต่มันไม่ได้ติดเบอร์ห้องไว้ ทำไงดีหว่า ต้องโทรหาไอลา.วเพราะมันรู้เบอร์ห้องเดียร์
ผมรีบหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาไอลา.ว

ขุนแผน : ไอควาย โทรมาทำไมป่านี้วะกรูหลับอยู่

เจียโคโม่ : เออ เมิงรู้เบอรืห้องเดียร์มั๊ย เบอร์ไรวะ

ขุนแผน : รู้ ทำไมหรอ มันนอนอยู่ข้างกรูเนี๊ยจะคุยมั๊ย ไม่ต้องโทรไปหรอก

เจียโคโม่ : เบอร์อาไร เอาดีๆ ( โม้แล้วไอห่า เดียร์นอนซบไหล่กรูอยู่โว้ย )

ขุนแผน : 318 วันนี้กรูกินข้าวกับเดียร์ด้วยแหละ

เจียโคโม่ : หรอวะ

ขุนแผน : อืม มาจุ๊บแก้มกรูด้วย เล่นเอากรูเขินเลย อย่าไปถามเดียร์เรื่องกรูนะ เด๋วเดียร์โกรธกรู

เจียโคโม่ : โอ เค โอ เค เมิงเก่ง
และแล้วถึงอพาร์ตเม็นท์ไอลา.วซึ่งเป็นที่เดียวกับที่พักเดียร์ ผมแบกเดียรืลงแท็กซี่ และอุ้มเดียร์ขึ้นลิฟท์ไปห้องของเธอ และวางเดียร์ลงบนเตียงของเธอ
เฮ้อ............................. ถึงสักที อย่างน้อยผมก้อมีจรรยาบรรณความเป็นคนดีอยู่บ้าง วันนี้อย่าเลยผูหญิงเมา
ทำไปก้อไร้ศักดิ์ศรี ผมค่อยๆย่างออกจาก้องจะไปนอนห้องไอลา.ว จังหวะนั้นเองเดียร์ตะโกนขึ้นมา

เดียร์ : จะไปไหนอ่ะ ไหนว่าจะไม่ปล่อยให้เดียร์อยู่คนเดียวไง

เจียโคโม่ : เปล่าแค่จะไปซื้อ มาม่าครัพ กับน้ำเย็นมาให้เดียร์ทานจะได้สร่าง

เดียร์ : ห้องเดียร์ก้อมีไม่ต้องไปซื้อหรอก

เจียโคโม่ : คือว่าไปดูว่ามีอะไรน่ากินบ้างจะได้ซื้อมาทานกันไง

เดียร์ : อย่าไปนานน้า รีบมาล่ะ

เจียโคโม่ : นับ 1-100 รอไว้เลย นับถึง 100 มะไหร่ ถ้าไม่ขึ้นมาจะกินพริกให้ดู

ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่าง จุดประสงค์นะหรอก้อรู้ รู้ๆกันอยู่ ฮึๆอะไรนะหรอ ถุงยางสิ ถามได้ กรุก้อต้องการความปลอดภัยเหมือนกันนะโว้ย ถึงเอาก้อเอาอย่างมีจรรยาบรรณตามที่พ่อผมได้สอนไว้ แฮ่กๆ ถึงร้านสะที พี่ถุงยาง 2 กล่อง ไม่ต้องใส่ถุงเด๋งใช่เลย จากนั้นผมก้อรีบขึ้นไปบนห้องเดียร์ เปิดประตู พร้อมแหนบถุงยางไว้ในกระเป๋าด้านหลังกางเกง เดียร์เรียกผมมาบนนั่งเตียง

เดียร์ : ตัวเองจ๋า มานั่งใกล้ๆเดียร์หน่อย

เจียโคโม่ : ค่า

เดียร์ : กอดเดียร์หน่อยได้มั๊ย

เจียโคโม่ : เฮ้ย! เจงหรอ

เดียร์ : จะกอดไม่กอดไม่งั้นไม่ให้กอดแล้วนะ

เจียโคโม่ : กอดสิจ๊ะ เพียงตกใจ 1 จังหวะ

เดียร์ : ตัวเองรักเค้ามั๊ย

เจียโคโม่ : รักสิ ทำไมถามอย่างนั้นละ แอบรักมาตั้ง 2 เดือนแล้วนะ

เดียร์ : จริงนะ

เจียโคโม่ : จริงสิ ถ้าโกหกให้เตะเลย ( ไอลา.ว )

เดียร์ : แล้วมิลค์ล่ะ

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! นั่นมันเพื่อนสนิท ไม่มีสิทธิ์จะบอกไป

เดียร์ : เมื่อตอนเที่ยง เดียร์เห็นมิลค์เดินวนรอบตัวเองตั้งหลายครั้ง เหมือนอยากให้ตะเองทักเค้า

เจียโคโม่ : อ่า.................
เดียร์ : มิลค์ท่าทางชอบตัวเองนะ มิลค์สวยด้วย เค้ากลัวว่า.......

เจียโคโม่ : เดียร์ก้อรู้ว่าเค้ารักใคร แล้วตอนนี้ใครที่เค้าอยู่ด้วย ถ้าเค้าชอบมิลคืป่านนี้เค้าไปหามิลค์แล้ว

เดียร์ : พิสูจน์สิว่ารักเดียร์จริง

เจียโคโม่ : เดียร์หลับตาสิ

ผมค่อยๆเอาริมฝีปากแตะปากเดียร์ แล้วสอดลิ้นเข้าไปในปากเดียร์ เดียรืนิ่งและหยใจแรงขึ้น ผมเอามือไปแตะหน้าอกเดียร์ แต่เธอผลักผมออก

เดียร์ : เดียร์ว่า เราน่าจะพอก่อนนะ นอนกันดีกว่า ห้ามทำไรเค้านะ

เจียโคโม่ : อืม ครับ

ผมนอนอยู่บนเตียงเดียวกับเดียร์ โดยมีผ้าห่มคลุมเรทั้ง2 คนเอาไว้ โอมายก๊อด ผมจะไม่ทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลยหรอ
เป็นไปไม่ได้หรอก มันไม่พ้นเงื้อมมือมัจจุราชอย่างผมอยู่แล้ว ตอนแรกพวกเรานอนหันหลังให้กัน ผมพยายยามข่มตานอนให้หลับ แต่น้องชายผมนี้สิ
มารบกวนผมให้ตื่น จนนอนไม่หลับ " พ่อฮับสู้ๆ " อยู่ดีๆเดียร์ก้อมากอดผม ผมจึงหันกลับไปหาเดียรื เดียรืเอาริมฝีปากมาจ่อคอผมไว้ อู้ย เมิงเสียวนะ
เล่นงี้เลยหรอ และเอาขาข้างนึงก่ายขึ้นมาบนต้นขาผมไว้ ผมนอนแข็งเหมือนท่อนซุง มีน้องชายอย่างเดียวที่ตั้งชันขึ้น ผมคิดในใจ กรุไม่ใช่ต้นไม้นะ
จะได้อยู่นิ่งๆไม่ทำอาไรเมิงเลย ความซนผมเริ่บังเกิด เอามือข้างนึงโอบเอวแล้วลูบไล้มายังด้านข้างหน้าอก เบนมือเล็กน้อยจนถึงหัวนมเดียร์ เดียร์สะดุ้ง ตกใจ

เดียร์ : นี้ ทำอะไรเค้าอ่ะ ไหนว่ารักเค้าไง

เจียโคโม่ : เค้าก้อมีชีวิตจิตใจเหมือนกันนะ เดียร์ ทำอย่างนี้กับเค้า เค้าก้อมีอารมณ์สิ

เดียร์ : งั้นเค้าไม่ทำแล้ว

เจียโคโม่ : เอ้ย!! เด๋วเพียงแต่เค้าไม่เชื่อใจเดียร์ว่าเดียร์รักเค้าจริงมั๊ย

เดียร์ : เดียร์รักตัวเองจริงๆนะ ให้เดียร์ทำไงล่ะ

เจียโคโม่ : เค้าไม่อยากให้เดียร์เป็นของใคร เดียร์ให้เค้าได้ป่ะ

เดียร์ : รักเค้าต้องให้กันด้วยหรอ

เจียโคโม่ : งั้นถ้าเกิดเค้ารักเดียร์แต่เค้าไปมีอะไรกับคนอื่นล่ะ เดียร์ชอบมั๊ย

เดียร์ : สัญญาก่อนสิว่าถ้าเค้าให้แล้วจะรักเค้าตลอดไป ห้ามทำอะไรกับใครด้วย ทำกับเค้าคนเดียว

เจียโคโม่ : สัญญาจ๊ะ แม้ว่าจะโดนตัดลูกป๋องแป๋งก้อตาม

เดียร์ : อะไรป๋องแป๋ง

เจียโคโม่ : ปล่าวจ๊ะ มาเริ่มกันเลยดีกว่า

เดียร์ : นี้ยังไม่เริ่มอีหรอ เห็นบีบหน้าอกเค้ามาตั้งนานแล้ว อ่า.....................

เจียโคโม่ : เดียร์จ๋า ช่วยใส่นี้ให้หน่อยน้า

เดียร์ : ตัวเองเอาถุงยางมาจากไหนอ่ะ

เจียโคโม่ : ไปซื้อมามะกี้ค่า

เดียร์ : รักเค้าจริงปล่าวเนี๊ยะ ใช่ถุงยางกับเค้า

เจียโคโม่ : งั้นขออนุญาต ยิงสดแล้วกันนะ

เดียร์ : เด๋ว อย่าป้องกัน..................ไว้........................อ่า.................
อู๊ย.................ซีดส์.................. อย่าตรงนั้น.......อ่า

เจียโคโม่ : ช่วยร้องดังๆกว่านี้อีกได้มั๊ย ซื๊ด..........คนดี............อ่า
และแล้วผมก้อทำสำเร็จครับ ผม้หน้าตัวเองจากน้องชายผมได้ ผมได้ทำตามสัญญาที่ว่าไว้ให้กับน้องชาย " ว่างายลูกพ่อ เจ๋งมั๊ย " " เปรมฮับพ่อ "
บนที่นอนเปียกเปื้อนไปด้วยลูกน้อยของผมนับพันล้านตัว เดียร์นอนแผ่อยู่บนตัวผม ผมจะลุกขึ้นไปล้างทำความสะอาดน้องชายในห้องน้ำ แต่เดียร์บอกว่าให้ ปล่อยไปอย่างนี้
เด๋วเดียร์ค่อยจัดการเอง ผมก้อหลับพร้อมกับเดียร์ที่นอนร่างเปลือยอยู่บนตัวผม จนกระทั่งตอนเช้าตื่นมาอีกทีได้ยินเสียงปิดฝักบัว และเดียร์เดินออกมาจากห้องน้ำ โอม่ายยย.... พลาดซะแล้ว เรายังไม่ได้อาบน้ำด้วยกันเลย รอเด๋วดิ กลับเข้าไปในห้องน้ำก่อนไป๊ แต่สายไปซะแล้วครับ เดียร์ออกมาแล้วตัวเปียกๆนุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกเอาไว้มานั่งข้างๆผม แล้วหอมแก้มผม 1 ที

เดียร์ : จุ๊บ........ตื่นแล้วหรอค่ะ

เจียโคโม่ : จ๊ะ เดียร์ไม่อาบน้ำอีกรอบหรอ

เดียร์ : ก้ออาบมาแล้วอ่ะ ทำไมหรอ

เจียโคโม่ : อาบกับเค้าอีกรอบน้า

เดียร์ : ไม่แล้วเด๋วไปมหาลัยสาย เค้าเรียนเช้าน้า

เจียโคโม่ : o.k. o.k. แต่ผมเดียร์หอมจัง สระผมมาใช่มั๊ยเนี๊ยะ

เดียร์ : อืม นี่หอมป่ะ

เจียโคโม่ : หือ.. กลิ่นหอมเซ็กซี่ชื่นใจดีจริงๆ มาให้เค้ากอดหน่อยสิ

เดียร์ : ว้าย ตาบ้า นี้แหน่หยิกจมูกเลย

เจียโคโม่ : หยิกจมูกหรอ นี้แน่ต้องลงโทษแบบนี้

เดียร์ : อย่านะ ผ้าขนหนูหลุดหมดแล้ว.... อย่า........ อ่าส์....... อย่าค่ะ!?

เจียโคโม่ : ห้ามก้อหยุดไม่อยู่แล้ว เป็นไงล่ะ

เดียร์ : อ่าส์........... เจ็บ............. พอแล้ว อ่าสสสส์..................

และแล้วเดียร์ก้อพลาดท่าให้ผมจนต้องอาบน้ำอีกรอบพร้อมกับผม โอ้ว์ ผมชอบการอาบน้ำจัง พออาบเสร็จ เดียร์รีบแต่งตัว รอออกไปพร้อมผม
ใช่ครับวันนี้ผมมีเรียนเที่ยงต้องไปยืมเสื้อนักศึกษาห้องไอลาว ผมแต่งตัวเสร็จบอกเดียร์ให้ไปก่อน เพราะรอผมเด๋วจะสาย เธอจึงไปมหาลัยยก่อน
แวผมก้อขึ้นลิฟท์ไปห้องไอลาวด้วยสีหน้าที่ผ่องใส ยังกะใช้ครีมหน้าเด่ง Kory ของโก้ ธีรพัฒน์ พอเปิดประตูเข้าไปเห็นไอลาวยังหลับอยู่ ผมขี้เกียจปลุกเลย
หยิบเสื้อมหาลัยตัวนึง เขียนโน๊ตเอาไว้ว่า " ยืมเสื้อแปบ
ผมนั่งรถตู้ไปมหาลัย จนถึงที่มหาลัย ผมไปยืนหน้าห้องเรียน รอเวลาที่จะเข้าเรียนของผม เพราะใกล้จะเข้าเรียนแล้ว เอ๊!! นั่นมันสาวกระโปรงสั้นที่ผมเคยแหล่กางเกงในนิ กำลังเดินมาหาผมด้วย ใช่แล้วครับ มิลค์นั้นเอง มิลค์ เดินเข้ามาทักผม

มิลค์ : ว่างาย วันนี้หน้าใสมาเชียวนะ ไปทำอะไรมา

เจียโคโม่ : แหม... ก้อเป็นอย่างนี้อยู่ทุกวันมะใช่หรอ

มิลค์ : อ้าวแล้ว พวกเพื่อนนายหายไปไหนกันหมด

เจียโคโม่ : กว่าพวกนั้นจะมานะ อาจารย์สอนเสร็จกันพอดี

มิลค์ : อ่านะ นี้พรุ่งวาเลนไทน์แล้วซื้อของขวัญให้แฟนยัง

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! เรายังไม่มีแฟนนะมิลค์ รอมิลค์อยู่เนี๊ยะ

มิลค์ : อ่านะ แล้วสาวที่นายนั่งด้วยที่โรงอหาร มะวานอ่ะ

เจียโคโม่ : เพื่อนน่ะ เพื่อนไม่มีอะไรจริงๆนะ

มิลค์ : เห็นว่า ไปดูหนังด้วยกันหรอ

เจียโคโม่ : ความจริงเราก้อไม่ค่อยอยากไปดูหรอก แต่โนขอร้องเลยต้องไปอ่ะ

มิลค์ : นายนี้ มันเจ้าชู้จริงๆนะ

เจียโคโม่ : แล้วมิลค์ อ่ะ วาเลนไทน์นี้ไปไหน

มิลค์ : ก้อคงไปเที่ยวกับแฟนด้วยกันล่ะม้าง ทำไมหรอ

เจียโคโม่ : กะชวนมิลค์ไปเดินเล่น อนุเสาวรีย์ฯสักหน่อย

มิลค์ : ไม่อ่ะ ร้อน เอาไว้ดูอีกทีนะ ถ้าแฟนไม่ว่าง เด๋วเราไปเที่ยวกับนาย อิอิ

เจียโคโม่ : คนเจ้าชู้เป็นมิลค์มากกว่ามั้งค์

มิลค์ : ฮิฮิ ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว เข้าเรียนดีกว่า

และแล้วผมก้อนั่งเรียนข้างมิลค์เกือบหมดชั่วโมง ไอลา.ว พึ่งทะลึ่งโผล่มาและมันก้อตลกนั่งข้างมิลค์อีกฝั่งนึง มิลค์แอบคุยกับไอลา.วให้ฟังว่า
ผมนั่งกินข้าวอยู่กับแฟนให้ไอลาวรีบหาแฟน เด๋วจะไม่ทันผม ไอลาวเลยถามผมใหญ่ว่าแฟนเมิงเป็นใคร พี่สาวเมิงไงสาด มีหรอผมจะบอก
อันนี้ต้องเก็บไว้ในใจ พอพวกเราเรียนเสร็จก้อขึ้นรถมิลค์กลับบ้านตามสเต็ป ผมต้องไม่นั่งเบาะหลังอย่าง
และทันใดนั้นเองก้อมีโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากเครื่องผม Rrrrr............Rrrr...............Rrrr.................Rrrr...................

เจียโคโม่ : ฮาโหลครับ

เดียร์ : ฮัลโหลตัวเอง อยู่ไหนค่ะ

เจียโคโม่ : อยู่บนรถตู้ กำลังกลับบ้านครับ

เดียร์ : ว้า!! กะชวนไปร้องคาราโอเกะสักหน่อย

เจียโคโม่ : พรุ่งนี้สิ วาเลน์ไทน์ เด๋วตอนกลางคืนไปร้องคาราโอเกะกันนะ

เดียร์ : สัญญานะ

เจียโคโม่ : ครับ สัญญา แล้วเจอกันนะพรุ่งนี้น้า

จากนั้นผมก้อวางสายไป

มิลค์ : แหมเนื้อหอมจังนะ ชักอิจฉาแล้วสิ

ขุนแผน : เฮ้ย!! ใครโทรมาวะ

เจียโคโม่ : ปล่าวไม่มีอะไร เมิงอ่ะ ลงไปได้แล้วถึงแล้ว รีบไสก้นเมิงออกไปจากเบาะเลยนะ

ขุนแผน : เออๆ แล้วเจอกัน มิลค์จ๋า พรุ่งนี้ยังไงก้อรับดอกไม้ของเค้าด้วยนะ แล้วจะพาเค้าไปเที่ยวไหนก้อเชิญ พรุ่งนี้เจอกันะค่ะ มิลค์

มิลค์ : ง่ะ นี้เจียโคโม่ขึ้นมานั่งหน้าสิ นี้ใครโทรมาหรอ ผู้หญิงที่โรงอาหารมะวานใช่ม้า

เจียโคโม่ : อืม

มิลค์ : เค้าโทรมาว่างายบ้าง

เจียโคโม่ : เปล่า มะมีอะราย

มิลค์ : แหม ไม่ต้องเขินหรอกนา เพื่อนกันเขินไปได้ เค้าโทรมาว่างายบ้าง

เจียโคโม่ : ไม่ได้เขินหรอกเพียงแต่อยากไปเที่ยวกับมิลค์มากกว่า

มิลค์ : เค้าชวนเที่ยวพรุ่งนี้หรอ

เจียโคโม่ : อืม แต่ถ้าพรุ่งนี้ได้ดูหนังกับมิลค์คงจะดีไม่น้อย ติดที่แฟนมิลค์

มิลค์ : พรุ่งนี้รีบมามหาลัยเช้าๆแล้วกัน เผื่อมิลค์เปลี่ยนใจไม่ไปเที่ยวกับแฟน

เจียโคโม่ : จริงนะ

มิลค์ : ไม่รู้ไม่ชี้ ขับรถดีกว่า

ผมนั่งป้อมิลค์ตอดการเดินทางกลับบ้าน พอถึงอนุเสาวรีย์ฯ ผมก้อรีบงจากรถมิลค์ไปต่อรถไฟฟ้า กลับสุขุมวิทห้องผม ผมลงจากสถานีรถไฟฟ้า
ตอนนั้นเป็นเวาลบ่าย 4 โมง ซึ่งโรงเรียนเลิกพอดี ถึงเวลาที่พวกหัวเกรียนเดินกันให้เกลื่อนเมือง ผมเดินผ่านป้ายรถเมล์ตรงข้ามโรงเรียนเอกชนชื่อดังที่ผมเคยเป็นศิษย์เก่าเรียนจบออกมา
จัหวะที่เดินผ่านป้ายรถเมล์เข้าไปในซอยอพาร์ตเม็นท์ห้องผมนั้น ผมเห็นกลุ่มเด็กสาว ม.ปลาย ใส่ชุดนักเรียน ซีดส์!! ผมอยากบอกพวกหล่อนว่า " พวกน้องทำไมอิ๋มกันจังเลยครับ ขอพี่อึ๊บทีเด้ "
แต่บอกไม่ได้ครับ นี้มันหน้าป้ายรถเมล์ คิดแล้วมันนึกถึงความหลังครับ ตอนที่ผมยังเป็นนักเรียนมัธยมปลาย ผมยังเด็กมาก เวลามีอะไรกับผู้หญิงไม่รู้จะใส่น้องหนูตรงไหน จนกระทั่งผู้หญิงหมดอารมณ์ เลิกกะผมไป โอวววว์
ไม่นี้แหละคือความอุบาวท์ของหัวเกรียน ผมจึงฝึกปรือกับวีดิโอโป๊และน้องห้า จนช่ำชอง ลอกคราบออกมาเป็นหัวดำอย่างที่เห็น ผมเก็กหล่อยืนสังเกตุสักพักนึง เด็กผู้หญิงคนนึงในกลุ่มนั้นมันคุ้นๆนะ เหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนและเด็กสาว
ม.ปลายคนนั้นก้อมาทักผม
โอ้ว์ มายก๊อด เธอกำลังเดินเข้ามาหากรูอีกคนนึงแล้ว อย่างนี้ต้องพิจารณาตัวเองซะบ้าง กินยาลดความหล่อบ้างนะเจียโคโม่ เด๋วคนอื่นเค้าอิจฉาเอา

เด็กสาว ม.ปลาย : ว่าไงค่ะ พี่เจียโคโม่ จำแป้งได้มั๊ย

เจียโคโม่ : อ่ะ!? แป้ง.............. แป้ง....................

เด็กสาว ม.ปลาย : เมื่อก่อนที่แป้งเคยบอกชอบพี่ แล้วพี่บอกว่าแป้งเด็ก รอให้ขึ้น ม.ปลายก่อนไง

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! น้องแป้งหรอครับ

แป้ง : อิอิ ใช่แล้ว

เจียโคโม่ : อ้าว แล้วแว่นตาหายไปไหนแล้ว ไว้ผมยาวด้วยนิ

แป้ง : แป้งใส่คอนเทคเลนส์ ส่วนผมก้อไว้ยาวได้แล้ว ก้อขึ้นม.ปลายแล้วไง

เจียโคโม่ : โอ้โห!! แป้งน่ารักขึ้นเป็นกองเลยนะ พี่เกือบจำไม่ได้แหนะ ( ขออึ๊บทีเด้ )

แป้ง : พี่ก้อเท่ห์ขึ้นนะ ไว้ผมยาวปะบ่าด้วย หน้าก้อใสไปทำอะไรมา

เจียโคโม่ : แหะๆ พูดอย่างนี้พี่ก้อเขินแย่สิครับ ( ปี้สาวมาน้อง เลยหน้าใส )

แป้ง : วันนี้เจอพี่แล้วโชคดีจัง งั้นแป้งทวงสัญญานะ

เจียโคโม่ : ง่าสัญญาอะไรครับ ( กรูเคยสัญญากับเมิงตั้งแต่เมื่อไหร่ )

แป้ง : แป้งขึ้นม.4 แล้ว ก้อเท่ากับ ม.ปลาย.................

เจียโคโม่ : อ๋อ จะคบกับพี่ตอนแป้งขึ้น ม.ปลายอ่ะหรอ คือว่า........

แป้ง : พี่ไม่ชอบแป้งก้อไม่เป็นไร งั้นแป้งตัดใจแล้วกัน

เจียโคโม่ : ปล่าวนะแป้ง กำลังคิดว่าจะชวนแป้งไปไหนดีเท่านั้น ไปกินแม็คฯใกล้ๆแถวนี้มั๊ย

แป้ง : ไชโย พี่เจียโคโม่ ใจดีที่สุดเลย
และแล้วผมก้อไปกินแม็คโดนัลกับแป้งก่อนที่จะเข้าซอยกลับห้องพักผม ตอนผมอยู่ ม.6 แป้งอยู่ ม.3 แป้งเป็นเด็กที่น่ารักมากครับ เธอเป็นหัวโจกของกลุ่มเพื่อนเธอ เธอร่าเริง สดใส สไตล์เด็กสาว ม.ปลาย แก่นแก้วก๋ากั๋น และดูเป็นลูกคุณหนู เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของสีแดง ทีแรกเธอเดินมาบอกชอบผม ผมก้อจะตอบตกลงไปแล้ว แต่สายตาที่ดูแคลนของเพื่อนผม มันจ้องมาอย่างเหยียดหยาม น้องเค้ายังเด็กมาก เมิงก้อใกล้จะจาจบออกไปแล้ว ยังจะมาทะลึ่งตามเด็กม.ต้นตัวกะเปี๊ยกที่หัวนมยังไม่แตกพาน เหมือนโคแก่กินหญ้าอ่อน ผมจึงคิดในใจ กรูชอบเด็กบ้างมะได้หรอ ทำไมอ่ะ ต้องมีสักวันที่น้องแป้งต้องลอกคราบจากดักแด้มาเป็นผีเสื้อตัวน้อยๆของผม และแล้ววันเวลาก้อมาถึงจริงๆ ผมนั่งคุยกับน้องแป้งจนกระทั่งตอนเย็นใกล้พลบค่ำ ในร้านแม็คฯ

แป้ง : พรุ่งนี้ พี่ว่างป่ะค่ะ

เจียโคโม่ : พรุ่งนี้หรอ อืม.............. พรุ่งนี้มีเทตส์ย่อยที่มหาลัย ถ้าสอบเสร็จจะรีบมาหาน้องแป้งล่ะกัน

แป้ง : ว้า!! ถ้ามาคงจะเย็นอีก ก้อเจอพี่แป๊ปเดียวเอง

เจียโคโม่ : ตอนกลางวันแป้งก้อต้องเรียนอยู่แล้วจะเจอพี่ได้ไง หวังว่าคงไม่โดดมาเจอพี่นะ

แป้ง : แฮะๆ ก้อพรุ่งนี้เป็นวัน วาเลนไทน์นิ อยากอยู่กับพี่ทั้งวันอ่ะ

เจียโคโม่ : ไม่ได้นะแป้ง ถึงเป็นวันไหนก้อเหอะ ถ้าวันเรียนห้ามโดด จบออกมาจะได้เรียนเก่งๆแบบพี่ไง

แป้ง : พี่เจียโคโม่เรียนเก่งหรอค่ะ แป้งพึ่งรู้ งั้นติวให้แป้งหน่อยจิ

เจียโคโม่ : เมื่อก่อนพี่เรียนเก่ง เพราะมีแฟนขยันเรียน แต่ตอนนี้พี่เรียนไม่เก่งแล้ว เพราะยังไม่มีแฟน กำลังหาแฟนขยันเรียนอยู่ พี่จะได้เรียนเก่งอีกครั้ง

แป้ง : งั้นแป้งจะขยันเรียนและ

เจียโคโม่ : จ้า แล้วแป้งกลับยังไงอ่ะ

แป้ง : ตอนแรกกะว่าจะกลับรถเมล์กับเพื่อน แต่เพื่อนกลับหมดแล้วอ่า เด๋วโทรให้พ่อมารับค่ะ

เจียโคโม่ : เอามั๊ย เด๋วพี่นั่งรถเมล์ไปส่ง

แป้ง : มะเป็นไร แป้งเหนื่อยอ่ะนั่งรถเมล์ โทรให้พ่อมารับดีกว่า

และแล้วแป้งก้อโทรศัพท์หาพ่อเธอให้มารับ แต่รู้สึกว่าพ่อแป้งติดธุระให้แป้งนั่งแท็กซี่กลับมาเอง แต่แป้งบอกว่ารอพ่อของเธอได้
แป้งจะไปรอที่อพาร์ตเม็นท์เพื่อน ก้อคืออพาร์ตเม็นท์ผมนั้นเอง และรอเวลาให้พ่อของเธอมารับ ตอนนี้ แป้งเหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ
ดั่งลูกไก้ในกำมือผม จะบีบก้อตายจะคลายก้อรอด ผมซึ่งหน้าตาใสซื่อดุจประหนึ่งกัพระสารีบุตรจะมาปลดปล่อยน้องแป้งให้พ้นสู่หนทางละโมบเอง
ผมเดินจับมือน้องน้องแป้ง ผมรู้สึกได้ว่าน้องแป้งเขิน และผมหันไปมองรอบๆ มีคนบางกลุ่มจ้องมองมาหาพวกเราจับมือกัน พวกเมิงไม่เคยเห็นหรอไงว่ะ
คนเดินจับมือกันมันผิดกฏหมายประเทศไทยมาตราไหนวะ ใช่ครับคนกลุ่มนั้นเป็นอาจารย์โรงเรียนเก่าของผมเอง เค้าเห็นพวกเราจับมือกันซึ่งผมใส่ชุดมหาลัยและแป้งอยู่ในชุดนักเรียน
ในเวลาพลบค่ำมันดูไม่ดี ผมจึงเดินเข้าไปขอโทษอาจารย์ แล้วก้อเดินพาแป้งไปยังอพาร์ตเม็นท์ที่ผมพักอยู่ ( พี่น้องกันจับมือไม่ได้หรอว่ะ )

แป้ง : ว้าว!! ห้องพี่ ทำไมสะอาดจัง ยังกับห้องผู้หญิงเลย

เจียโคโม่ : โอ แน่นอนครับ พี่รู้ว่าน้องแป้งจะมา

แป้ง : เตียงพี่นุ่มจัง หอมด้วย

เจียโคโม่ : มะกี้พี่ขอโทษนะที่จับมือแป้ง อาจารย์เห็นคงต้องมองแป้งไม่ดีแน่

แป้ง : มะเป็นไรค่ะ แป้งอยากให้พี่กอดมากกว่าอีก

เจียโคโม่ : !? แป้งพูดงี้เด๋วพี่ก้อทำซะหรอก

แป้ง : แป้งพูดจริงๆนะ ไม่ได้ล้อเล่น
ผมไปนั่งบนเตียงข้างๆแป้งแล้วค่อยๆเอาแขนไปโอบที่ตัวแป้ง แป้งได้แต่ตัวเกร็ง และปิดตาไม่ขยับเขยื้อนเลย ผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอสาวในตัวแป้ง มันเป็นกลิ่นที่ไม่สู้ดีนัก แตผมก้อทนได้ครับ เหมือนกลิ่นเด็กสาวโตมาเป็นสาวแรกรุ่น ผมจึงไปกระซิบข้างหูเธอบอกวิธีผ่อนคลาย

เจียโคโม่ : แป้งอย่างเกร็งสิ ทำตัวตามสบาย Relax เข้าไว้

แป้ง : ก้อแป้งไม่เคยถูกผู้ชายกอดนิ มันยังไงไม่รู้

เจียโคโม่ : งั้นก้อคิดว่าพี่เป็นผู้หญิงสิ

แป้ง : อึม.............. คิดไม่ออกอ่ะ

เจียโคโม่ : งั้นพี่จูบปากแป้ง แป้งไม่เกร็งตายเลยหรอเนี๊ยะ

แป้ง : ถ้าคิดว่าทำได้ก้อทำสิจะกัดลิ้นให้ตายเลย

เจียโคโม่ : ก้อลองดูสิ นี้แน่ จ๊วบ จู๊บ

แป้ง : อ่ะ... อู๊ม.......ฮึม......................

ทันใดนั้นเองมือผมใช้ความไวแสง ล้วงผ่านลอดเข้าไปในชุดนักเรียน และเสื้อซับในอันบางเฉียบเข้าไปยังบราที่อยู่บนหน้าอกแป้ง บีบลงไป โอพระเจ้าจ๊อดส์
ทำไมก้อนเนื้อตรงนี้ของแป้งมันช่างแข็งจัง อาจเป็นเพราะแป้งยังไม่เคยผ่านการ พาสเจอร์ไรซ์จากใคร จึงทำให้ซาลาเปา 2 ลูกของเธอแข็งและเต็งตึงมาก
เพียงแค่ผมเลื่อนริมฝีปากไปก่ายๆบนซาลาเปาที่มีชุดนักเรียนปิดไว้เพียงแค่นี้ แป้งก้อครางแทบเป็นแทบตาย เหมือนกับว่าชีวิตของหล่อนจะหมดลมหายใจแล้ว
ผมจึงดันแป้งเอนตัวลงนอน นอนทับบนตัวแป้ง แล้วบรรจงเอาริมฝีปากไปจ่อที่ต้นคอของเธอ อ่า!ตอนนี้แป้งเริ่มผ่อนคลายแล้ว เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง
ไม่แร็งอย่างทีแรก ผมเริ่มเอาริมฝีปากไซร์ที่ต้นคอ และบหน้าท้อง ล้วงลงเข้าไปในกระโปรงนักเรียนแป้ง

แป้ง : พี่ พอเถอะค่า แป้งรู้สึกไม่ดี อ่า...........

เจียโคโม่ : ไหนบอกว่าชอบพี่ไง

แป้ง : แป้งชอบพี่ก้อจริงแต่ไม่ใช่แบบนี้อ่า

เจียโคโม่ : อืม โอเค พี่ขอโทษครับ พี่ไม่ทำแล้ว

แป้ง : พี่โกรธแป้งหรอ

เจียโคโม่ : ปล่าว.............. แค่หมดอารมณ์ครับ

แป้ง : แป้งขอโทษ แป้งไม่เคย แป้งกลัว

เจียโคโม่ : ช่างมันเถอะจ๊ะ เล่นเกมส์ play มั๊ย Chocobo Raczing มะมาเล่นด้วยกัน

แป้ง : พี่ยังโกรธแป้งอยู่มั๊ย

เจียโคโม่ : ถ้าแป้งเอาชนะพี่เกมส์นี้ได้ พี่หายโกรธแป้งเลย

แป้ง : ฮิฮิ มาเล่นกันๆ

เจียโคโม่ : ดีล่ะ ใครแพ้โดนจับนม เอ้ย!! เด๋วแป้ง โกงนิ ( ยังมีคนเล่นเกมส์นี้เก่งกว่ากรูอีกหรอ กรูเซีย

เจียโคโม่ : .......................อืม งั้นลองดูมั๊ย

แป้ง : อา............................. ค่ะ
และแล้วผมก้อต้องป่อยแป้งไป เหมือนปล่อยปลาลงทะเล อย่างน้อยผู้หญิงไม่พร้อม ผมก้อไม่ทำ ผมคิดว่าถ้ายินยอมทั้ง 2 ฝ่าย มันจะเสียวกว่า เฮ้อ................เงี่ย.นฉิบหายเด็ก ม.ปลายนะเด็ก ม.ปลาย อย่าพลาดมานะ เมิงท้องไม่มีพ่อเด็กแน่ ผมและแป้งนั่งเล่นเกมส์ได้สักพัก โทรศัพท์แป้งก้อดังขึ้น เหมือนว่าพ่อของแป้งมารอรับแป้งอยู่ข้างล่างแล้ว แป้งบอกให้ผมไปส่งแป้งข้างล่างจะได้รู้จักกับพ่อของเธอด้วย เมิงจะบ้าหรอ ให้กรูไปไหว้ Daddyเมิงตอนนี้ มัน 4 ทุ่มกว่าแล้วนะ แล้วเมิงลงมาจากอพาร์ตเม็นท์กรู 2 ต่อ 2 เด๋วพ่อเมิงต้องเข้าใจผิดแน่ เอาปืนลูกซองที่ซ่อนไว้ใต้เบาะยิงกบาลกรูเละ แล้วเมิงจะรับผิดชอบไหวหรอแป้ง แป้งกุมแขนผมไว้แน่นเดินลงลิฟท์ไปข้างล่าง และงไปเจอพ่อแป้ง ซึ่งอยู่ในรถ Benz E 350 สีกรม อ่ะนั้นไงพ่อแป้งใส่หมวกขับรถด้วยหรอ ผมเข้าไปยกมือไหว้ข้างหน้ารถเบาะคนขับ แป้งทำหน้าค้อนผม ชี้มาทางเบาะหลัง เหมือนจะบอกว่าพ่อกรูอยู่นี้ เบาะหลัง เมิงไปไหว้ทามไมเบาะหน้าวะ นั้นมันคนขับรถพ่อกรู และผมไปไหว้พ่อแป้งข้างหลัง ตอนแรกผมไหว้ผิดคนไปไหว้คนขับรถ แต่พ่อแป้งใจดีกว่าที่คิดครับ ไม่ว่าอะไรผม

เจียโคโม่ : สวัสดีครับ พ่อ

Daddy : หวาดดีๆ ขอบใจนะที่ดูแป้งให้ ( ใครพ่อเมิง กรูจำได้ว่าเมียกรูไม่เคยคลอดลูกผู้ชาย )

เจียโคโม่ : ครับไม่เป็นไร ( ก้อเมียเมิงเป็นชู้พ่อกรูไง สาด )

Daddy : เป็นแฟนแป้งหรอ ชื่ออะไรนะเราอ่ะ

แป้ง : พ่อ อ่ะ

เจียโคโม่ :ปล่าวครับ เป็นเพื่อนรุ่นพี่ครับ ชื่อเจียโคโม่ ( แล้วเมิงล่ะชื่ออะไรวะ พ่อแป้ง พูดจาสามหาวจังนะ )

Daddy : ไม่ต้องอายหรอก ยังไงก้อฝากดูแลแป้งไว้ด้วยนะ แป้งยังเด็กต้องคบกับคนโตๆไว้ เพราะคนโตมันพูดกันรู้เรื่อง

เจียโคโม่ : เออครับ ( เฮ้ยมาฝากมั่วๆได้ไงล่ะ )

แป้ง : พี่เจียโคโม่ แป้งกลับก่อนนะค่ะ บายบ๊าย

เจียโคโม่ : บายครับ

เฮ้ย!! พ่อแป้ง เมิงจะมาฝากชีวิตลูกสาวเมิงมั่วๆอย่างนี้ไม่ได้นะ ยังมีผู้หญิงที่คิดจะฝากชีวิตไว้กะกรูไม่รู้อีกกี่คน กรูมีแค่อันเดียวนะโว้ย เมิงจะมาพูดชุ่ยๆอย่างนี้ไม่ได้ ลูกสาวเมิงไม่ใช่แมวนะจะมาฝากมั่วๆ สุ่ม4-สุ่ม5 ให้กรูดูแลได้ไง และแล้วผมก้อต้องรับชะตากรรม เป็นแฟนแป้งโดยปริยาย เฮ้อ.................ไมเป็นงี้ว่ะ อาบน้ำก่อนแล้วกัน เด๋วต้องรีบนอนตื่นเช้าไปมหาลัยหามิลค์ พรุ่งนี้วาเวลไทน์ด้วย และผมเดินเข้าห้องน้ำกำลังจะเปิดฝักบัวเสียงโทรศัพท์มือถือก้อดังขึ้น Rrrr..................Rrrr.......................Rrrr....................ใครวะโทรมาขัดจังหวะกรูอาบน้ำเนี้ยะ

เจียโคโม่ : ฮาโหล What Some ครายว่ะ ไม่เคยตายหรอ โทรมาตอนกรูอาบน้ำ

แอม* * : ฮาโหล ดาลิ่ง แอมเองนะ

เจียโคโม่ : จ่ะว้าย แอมหรอจ๊ะ คิดถึงจังเลย ( เฮ้ยโทรมาไมป่านนี้ว่ะ )

แอม : พรุ่งนี้วาเลนไทน์ ตัวเองมาเค้าปล่าว

เจียโคโม่ : ตอนเช้าเค้าเรียน ส่วนตอนเย็นเค้ากินข้าวต้มกับ Family พรุ่งนี้ไงเลย

แอม : ตัวเองไม่ต้องไปกินข้าวต้มไม่ได้หรอ

เจียโคโม่ : ไม่ได่หรอก พรุ่งนี้วันแห่งความรัก พ่อแม่เค้าพาไปกินข้าวต้ม เพื่อมอบความรักให้แก่ลูกๆ

แอม : งั้นตัวเองกินข้าวต้ม เสร็จกี่โมง

เจียโคโม่ : ตี 2

แอม : ตี 2 นั้นมันผับปิดมะใช่หรอ

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! 5ทุ่ม


แอม : งั้นกินเสร็จออกหาเค้าได้มั๊ย

เจียโคโม่ : ได้จ๊ะ เค้าจะพยายามนะ

แอม : ทำไมต้องพยายามด้วยอ่ะ

เจียโคโม่ : แม่เค้าไม่ชอบให้เค้าเที่ยวกลางคืน กินข้างต้มเสร็จแม่เค้าคงมาส่งเค้าที่ห้องเลย

แอม : อา...........แย่จัง ยังไงก้อมาหาเค้าให้ได้นะ

เจียโคโม่ : เค้าคิดถึงตัวเองจะตาย ยังไงเค้าต้องพยายามไปหาตัวเองให้ได้อยู่แล้ว

แอม : สัญญานะ

เจียโคโม่ : ค่ะ
พอคุยโทรศัพท์จบปุบ ผมก้อรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพราะมันหนาวอ่ะ แก้ผ้ายืนคุยโทรเป็นใครไม่หนาวบ้างวะ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก้อหลับเป็นตาย บนที่นอนอุ่นๆนุ่มๆ เปิดแอร์เย็นๆ ในห้องที่มิดๆ หลับได้สักพักรู้สึกเหมือนว่ามีคนมานอนทับอยู่บนตัวผม ใช่แล้วรึว่าตอนนี้กรูจะโดนผีอำอยู่ เฮ้ย!! ขอหวยหวยหน่อยจิ เอาเจ๋งๆสักงวด แล้วกรูจะทำบุญส่งไปให้ เฮ้ย!! เมิงไม่ออกไปสักทีวะกรูหายใจไม่ออก หรือว่าเมิงอิจฉากรูที่กรูปี้สาวเยอะไป เด๋วกรูแบ่งให้คนนึงเอามั๊ย เอาสวยๆเลย ออกไปซะทีดิวะ เฮ้ย!! แล้วผมก้อสะดุ้งตื่นขึ้นมา เห็นน้องแป้งมานอนกอดผมอยู่ข้างๆ ไอผีทำอำผมเมื่อตะกี้คงเป็นแขนแป้งนั้นเอง แต่อาการช๊อกผมก้อยังคงอยู่ เฮ้ย!! นี้มันตี 5 กว่าๆทำไมน้องแป้งซึ่งอยู่ในชุดนักเรียนมานอนข้างผมได้เนี๊ยะ โอพระเจ้าท่านคอยากให้ผมลงโทษแป้งใช่มั๊ยครับ แป้งไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ แต่รับรองครับทั่นไม่ผิดหวังแน่นอน

แป้ง : อือ......... พี่ตื่นแล้วหรอ

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! น้องแป้งเข้ามาได้งไงเนี๊ยะ

แป้ง : ประตูห้องพี่เสียรึเปล่า แป้งเปิดทีเดียวก้อเข้ามาได้แล้ว วันนี้ไปซื้อกุญแจมาล๊อกห้องซะ ไม่งั้นแป้งจะมาปล้นของให้หมดเลย

เจียโคโม่ : ปล้นหัวใจหรอจ๊ะ มาให้พี่กอดหน่อย

แป้ง : ว้าย........... อย่านะ พี่อ่ะ

เจียโคโม่ : แล้วคิดยังไงมาป่านนี้

แป้ง : แป้งคิดถึงพี่เลยบอกให้คนขับรถมาส่งก่อน ตื่นตั้งแต่ตี 4 แหนะ

เจียโคโม่ : คิดถึงพี่นักใช่มั๊ย งั้นพี่ขอจูบปากแป้งนะ

แป้ง : ม่ายอ้าว พี่ยังไม่ได้แปรงฟันเลย แป้งหอมแก้มพี่แทนล่ะกัน นี่แน่!! จุ๊บ

เจียโคโม่ : ชื่นจายโจ๋เจรงๆ แป้งนอนต่อไปก่อนนะ เด๋วพี่อาบน้ำไปมหาลัยแล้ว

แป้ง : พี่เจียโคโม่ มะวานแป้งขอโทษ

เจียโคโม่ : หือ

แป้ง : วันนี้แป้งพร้อมแล้ว

เจียโคโม่ : พร้อมอารายค่ะ แป้งนอนก่อนเถอะจ๊ะ พี่ไม่คิดมากหรอก

แป้ง : แป้งอยากลอง

เจียโคโม่ : ลองอะไรกัน ไม่พูดแล้ว พี่ไปอาบน้ำดีกว่า

แป้ง : ไม่นะ แป้งอยากลองมีอะไรกับพี่จริงๆนะ

เจียโคโม่ : พี่ว่าแป้งน่าจะเก็บไว้ให้คนที่แป้งรักที่สุดดีกว่านะ

แป้ง : ก้อพี่เจียโคโม่นั้นแหละ ที่แป้งรักที่สุด

เจียโคโม่ : แป้งอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน

แป้ง : อืม.....................
ด้วยเหตุที่ว่าน้องแป้งบังอาจกระตุกหนวดเสื้ออย่างผม ผมก้อจะทำให้เธอสมหวังดั่งที่ตั้งใจไว้ ผมเอาริมีปากไปไซร์ที่ต้นคอ ฌะอก้อตอบสนองอาการได้ดีผิดกับเมื่อวานที่มีอาการเกร็งนิดๆ กลิ่นตัวแป้งหอมขึ้น แป้งเรียนรู้ได้เร็วมาก เธอถอดชุดนักเรียนออกเพราะกลัวว่าเสื้อจะยับ จนเหลือเสื้อสับในบางๆที่เห็นบราและกางเกงในลายสตรอว์เบอร์รี่ ผมที่แป้งผูกรวบไว้เป็นทรงหน้าม้า ถูกแป้งดึงหนังยางลงมา จนกลายมาเป็นผมที่ยาวสลวยถึงหลัง แป้งนั่งอยู่บนตัวผม แล้วไถ่ตัวเองขึ้นลง ฮึฮึ เมิงยังไม่ค่อยเป็นเลย ผมโน้มตัวขึ้น เอาหน้าไปซบกลางร่องซาลาเปาของแป้ง อู้ยว์.... ซาลาเปามันช่างแข็งเหลือเกินต้องใช้มือนวดเพื่อให้หายตึง ผมจึงเอามือคลึงๆนวดลงไปที่ซาลาเปา จนแป้งครางนิดๆแบบว่าเจ็บเล็กน้อย โอ้ยส์......
จากนั้นผมก้อถกเสื้อซับในและเกี่ยวบราออก โอ้ว!!พระเจ้าซาลาเปาแป้งมันช่างลูกเล็กจัง แต่ดูหัวนมสีชมพูอ่อนๆ เกือบเข้ากับสีผิวแป้งเลย ผมเอาลิ้นแตะลงไปยังหัวนมที่ยุบอยู่ สักพักหัวนมแป้งก้อเด้งออกมา ผมจึงดูดลงไป โอม้าย ผมเกือบจะดูดนมแป้งหมดไปทั้งเต้าเลย แป้งได้แต่ร้องซีดส์ ดูสีหน้าเธอสิ ตาเหยิ้ม ปากแดง ทำหน้าตามีความสุข ผมจึงถอดเสื้อกล้ามที่ผมใส่อยู่ จ่อหัวนมรสช๊อกโกแลตให้แป้งดูดบ้าง อ่ะ เอาไปดูดซะ อ้าส์..............วิเศษ ตรงนั้นแหละ เยี่ยม..........เยี่ยมมากส์.................. Oh เบย์บี้สสสสส์............ ผมเริ่มมีอาการ น้องชายผมกำลังตท่นจากการหลับไหล มันเริ่มชูผ่านออกมาจาก Boxer ตัวเดียวที่ผมใส่อยู่ ว้าว!! มันช่างใหญ่อัศจรรย์แท้ แป้งคงคิดอย่างนั้น ผมจึงถอด Boxer ออก

เจียโคโม่ : แป้งลองจับดูมั๊ย

แป้ง : อุ๊ย!! ทำไมมันน่ากลัวจัง เหมือนเห็ดโคนยักษ์เลย

เจียโคโม่ : ตอนมันยังไม่กลายร่างมันน่ารักน้า ไม่ดุด้วย

แป้ง : อื้ออออ........ มันอุ่นๆด้วยอ่ะ

เจียโคโม่ : อันนี้แหละที่จะต้องไปจ๊ะเอ๋น้องสาวแป้ง

แป้ง : อ่าาาา........ จะใส่หมดหรอ แป้งเริ่มกลัวแล้วอ่ะ

เจียโคโม่ : ฮะ ฮะ งั้นไม่ต้องทำแล้วก้อได้

แป้ง : ไม่ ถ้าลองแล้วก้อต้องลองให้ถึงที่สุด

และแล้วแป้งก้อถอดกางเกงในลายสตรอว์เบออร์รี่ออก โอตอนนี้แป้งอยู่ในชุด ร. ด. พร้อมที่จะออกศึกรบกับน้องชายผม ผมจับแป้งนอนลงโดยที่ผมอยู่ข้างบนตัวแป้ง ผมเอาน้องชายลู่ไปตามร่องน้องสาวแป้งก่อน เพื่อให้แป้งเกิดอารมณ์จรตรงนั้นของแป้งชุ่ม จนผมรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาจากส่วนนั้นในน้องสาวแป้ง ผมตัดสินใจใช้น้องชายผมยัดเข้าไปในช่องนั้นทั้นที เอ๋! ทำไมยัดใส่เข้าไปยังไงก้อไม่เข้า มันเหมือนมีอะไรมากั้นไว้ เอ๋มันแปลกๆนะ ยิ่งผมพยายามยัดน้องชายใส่เข้าไปแรงๆเท่าไหร่ แป้งก้อยิ่งร้องดังขึ้น

แป้ง : โอ๊ย!! พี่ เจ็บแป้งไม่เอาแล้ว โอ๊ย............... ซีดส์

เจียโคโม่ : พี่ขอลองอีกครั้งนะ ฮึ๊บ..... อ่าส์

แป้ง : พอแล้ว พอแล้วค่ะ ซีดส์.......... แป้งเจ็บ!!

เจียโคโม่ : จ๊ะ พอก่อนแล้วกัน

หลังจากนั้นผมก้อไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้บนเก้าอี้ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ นั่งบนชักโครก
หวังว่าจะช่วยน้องชายตัวเองให้พ้นจากกิเลส ผมพยายามช่วยน้องชายหาหนทางดับทุกข์ ช่วยยังไงก้อไม่ออกซะที กรูล่ะเซร็ง
นี้กรูจะต้องนั่งทรมาณอีกแล้วหรอ สักปะเด๋วมีเสียงเคาะประตูห้องน้ำ
ใช่ครับ ถ้าไม่ใช่แป้งแล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ ผมเปิดประตูห้องน้ำ แล้วแป้งเดินมา

แป้ง : แป้งขอโทษ

เจียโคโม่ : ไม่เป็นไรจ๊ะ อยากอาบน้ำกับพี่หรอ ม่ะมาอาบน้ำกัน

แป้ง : แป้งลองอีกครั้งนะ

เจียโคโม่ : อืม............ เอางั้นหรอจ๊ะ

ฮึฮึ เสร็จโจร คราวนี้แหละแป้งเอ๋ยได้พบหนทางดับทุกข์แน่ ผมนั่งอยู่บนชักโครก
แป้งเริ่มหย่อนตัวและช่องตรงนั้นของเธอค่อยๆบรรจงเสียบลงมาที่น้องชายผม ฮูว์!!
ผมเสียวเหลือเกินจนน้องสาวเธอมาถึงหัวน้องชายผม ผมพยายามจับสะโพกแป้ง ขยับไปมาให้น้องสาวแป้งสวมลงน้องชายผมเข้าไป
แต่มันไม่เข้าจริงๆเหมือนมันติดอะไรไว้ พยายามจับสะโพกแป้งให้ลงมาอีก แป้งยิ่งร้องและครางเสียงดัง
น้องสาวแป้งเริ่มกดลงมาที่น้องชายผมแรงขึ้น แรงขึ้นอีก จนกระทั่งผมรู้สึกว่ามีน้ำอะไรไหลออกมาจากน้องสาวแป้ง
จังหวะนั้น ผมมีความรู้สึกว่าดัง " กึ๊ก " อยู่ในตัวผม พรึบ!! จ๊วบๆ ลงไปมิดด้ามเลยหรอ อ่าสสส์..................
สุดteen แล้วผมก้อจับสะโพกแป้งยกขึ้น อุ้ย!! ตายแล้ว เลือด จะเป็นลม กรูเห็นเลือดไม่ได้ เลือดกรูหรือเลือดแป้ง
ใช่ครับมันคือ เลือดจากการค่าความบริสุทธิ์ของแป้งนั้นเอง จุ๊ๆๆ รู้แล้วเหยียบไว้ห้ามบอกใครล่ะ

เจียโคโม่ : อ่าส์............. แป้ง............ ไปล้างเลือดก่อนมั๊ย.......อ่าส์

แป้ง : แปปน้า...........อ่าส์............ แป้งหายเจ็บแล้ว............ใกล้แล้วค่ะ..........อ่า อา

เจียโคโม่ : ซีดส์...................พี่ใกล้จะเสร็จแล้ว........แป้ง.............เร็วๆ

แป้ง : อ่าส์ อ่า อา อา................ แป้งเสร็จแล้ว พี่เอาออกมาปล่อยได้เลย

เจียโคโม่ : จ๊วบ!!......... ปี๊ดดดดส์..........อ่า...................อาอาอาส์

และแล้วผมก้อปล่อยลูกน้องลงในชักโครกจนหมด เฮ้ย!! ทำไมเจี้ยวกรูเป็นสีแดงว่ะ อ๋อ ลืมไปมะกี้กรูอาบเลือดมา
ซึ่งตอนนั้นเป็นเวลาใกล้ 7โมงครึ่งแล้ว ไม่ได้การล่ะ ผมต้องรีบอาบน้ำไปหามิลค์ที่มหาลัยมันสายแล้วเข้าเรียน 8: 40
แป้งก้อรีบอาบน้ำพร้อมผม เพราะโรงเรียนที่แป้งอยู่เข้าแถวเคารพธงชาติ 7:30 แป้งรีบแต่งตัวและรีบออกไปก่อน เฮ้!
เด๋วแป้งลืมเสื้อซับใน เฮ้ย!!แป้งกลับมาก่อน แป้งรีบวิ่งไปอย่างไม่สนใจผม ใช่สิได้ความหนุ่มของกรูไปแล้วนิ ส่วนผมก้อแต่งตัวเตรียมตัว
ไปขึ้นรกมหาลัยเพื่อที่จะไปเรียนที่รังสิต ระหว่างที่นั่งรถบัสไปเรียนที่มหาลัยนั้น ผมก้อคิดแผนสับรางให้มันลงตัวอย่างเป็นเอกภาพ
ตอนเที่ยงถึงเย็นๆดูหนังกับมิลค์ ส่วน ตอนหัวค่ำถึงกลางคืนไปร้องคาราโอเกะกับเดียร์ และดึกถึงเช้าชวนแอมไปเที่ยวกลางคืน โย้วส์!!
แผนทำไมมันช่างบิงโกลงตัวอย่างนี้ ( 12:00 - 18:00 = มิลค์ ) , ( 18:30 - 22:00 = เดียร์ ) ,
( 23:00 - เช้าเลย = แอม ) โอ้วส์ มันช่างวิเศษ สงสัยว่าวาเลน์ไทน์ปีนี้ ผมคงสูญเสียลูกน้อยไปเยอะแน่
และไหนจะต้องเจอแป้งอีกวันพรุ่งนี้ ศึก Smack Down ครั้งนี้ คงจะหนักหน่วงน่าดู นึกถาพแล้วไม่อยากจะคิดว่ามีสวรรค์อยู่ร่ำไร
จนกระทั่งผมไปถึงมหาลัยผมซึ่งเข้าห้องสาย Late ไปครึ่งชั่วโมง เดินเข้ามานั่งอย่างองอาจไปนั่งข้างมิลค์

เจียโคโม่ : หวาดดีครับ

มิลค์ : ว่างายจ๊ะ แหม น่าใสมาทุกวันเลยนะ

เจียโคโม่ : วันนี้คนหน้าใสขอพามิลค์ไปดูหนังได้มั๊ยครับ

มิลค์ : ไม่ได้อ่ะ ยังไม่ได้ดอกไม้เลย แล้วจะพาไปดูหนังหรอจ๊ะ

เจียโคโม่ : เรื่องดอกไม้อ่ะรอแปป ไอลา.วยังไม่มาหรอ

มิลค์ : ยังเลย รอดอกไม้ของนายขุนแผนอยู่เนี๊ยะ

เจียโคโม่ : งั้นเด๋ว รอแปปนะ

ผมหยิบโทรศัพท์กดเบอร์ oneตู๊ด ยิงไปหาไอลา.ว สักพักไอลา.วโทรกลับ

ขุนแผน : เฮ้ย!! ว่างายวะ ไอควา.ย

เจียโคโม่ : เมิงช่วยซื้อดอกกุหลาบมาให้ช่อนึงนะ เด๋วกรูจ่ายตังค์ให้

ขุนแผน : เออ วันนี้กรูไม่ไม่ไปมหาลัยวะ กรูไปเที่ยวกับแต๋ม ฝากบอกมิลค์ด้วยว่า " สุดหล่อคนนี้เป็นไข้ใจ กำลังจะผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาล ห้อง I.C.U. ไปหามิลค์ไม่ได้ ส่วนดอกไม้เด๋วเอาไปให้ โอเคนะ แต๋มรอกรูอยู่

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! เด๋ว....... เด๋ว

เจียโคโม่ : เออ.............มิลค์ ไอลา.วมาไม่ได้

มิลค์ : หรอไปไหนอ่ะ

เจียโคโม่ : มันช่วยเมียมันทำคลอดอ่ะ สงสัยมาไม่ได้จริงๆ

มิลค์ : ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นดอกไม้อ่ะ ถ้าคิดจะพามิลค์ไปดูหนัง

เจียโคโม่ : แหม........ ทวงจังเลยนะ เด๋วไปซื้อให้แถวๆนั้นแหละ

มิลค์ : อิ อิ สัญญานะ

เจียโคโม่ : สัญญาสิ แล้วมิลค์ไม่ไปเที่ยวกับแฟนหรอ

มิลค์ : ก้อคงเย็นๆอ่ะมั้งค์ มะวานคุยโทรศัพท์ ทะเลาะกันนิดหน่อย วันนี้ยังไม่โทรมาเลย เอาไงแน่สงสัยได้เลิกกันก้อวันนี้แหละ

เจียโคโม่ : ไปเดินสยาม แล้วดูหนังที่ลิโดมั๊ย

มิลค์ : วันนี้ โรงหนังแถวสยามคนเต็มแน่นอนอ่ะ

เจียโคโม่ : งั้นเอางี้มั๊ย ดูหนังแถวๆห้องเรา เมเจอร์ฯเอกมัย จะได้ส่งเราไปในตัวด้วย เคป่ะ

มิลค์ : อืมๆได้สิ ใกล้เลิกเรียนแล้ว ออกกันไปเลยดีกว่า

และแล้วผมก้อนั่งรถมิลค์ขับออกจากมหาลัย ไปเดินเที่ยวแถสยามและซื้อดอกไม้ตามระเบียบ พวกเราเที่ยวสยามได้แปปเดียว เพราะคนเยอะและอากาศร้อน จึงขับรถไปจอดในตึก เอ็มโพเรียม สุขุมวิท เพราะว่ารถติด แล้วต่อรถไฟฟ้าไปลงเอกมัย เพื่อที่จะไปดูหนังที่เมเจอร์ฯ ว้า!! เสียดายหนังที่พวกเราอยากดูเต็มหมดทุกรอบ หนังบางเรื่อง ผมกับมิลค์ดูกันแล้ว เฮ้อ............ ไม่รู้จะไปไหนดี ผมจึงชวนมิลค์ไปนั่งเล่นเกมส์เพลย์เสตย์ชั่นที่ห้องของผมซึ่งอยู่ใกล้ๆ เดินไปก้อถึง

เจียโคโม่ : เฮ้อ..........ที่นั่งเต็มหมดเลยอ่ะ

มิลค์ : ทำใจเถอะ วันนี้เป็นวัน วาเลน์ไทน์ นี่

เจียโคโม่ : เอางี้มั๊ย ไปนั่งเล่นเกมส์ที่ห้องเรา อยู่ใกล้ๆแถวนี้เอง

มิลค์ : ห้องนายมีอะไรทำบ้างอ่ะ

เจียโคโม่ : เกมส์ playstation vcd คาราโอเกะ ฯลฯ ( โซ่ แส้ เชือก เทียน ส้นสูงพร้อม )

มิลค์ : ห้องนายมีกระทะไฟฟ้ามั๊ย

เจียโคโม่ : มีสิ ทำไมหรอ

มิลค์ : อยากกินสุกี้อ่า ท้องร้องตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย ได้สั่ง MK สุกี้กินกัน

เจียโคโม่ : ได้ๆ เด๋วสั่งให้ งั้นป่ะ เดินข้ามถนนใหญ่เด๋วก้อถึงห้องแล้ว

มิลค์ : นี้ !! ลืมอะไรรึเปล่า

เจียโคโม่ : หา............ ลืมอะไร

มิลค์ : ตาทิ่ม!! จับมือหน่อยเด้ เดินข้ามถนนนะ เด๋วรถชนมิลค์ทำไง

เจียโคโม่ : โทดครับๆ ( อ๋อ สาดหลอกจับมือก
ผมเดินจูงมือมิลค์ ผ่านหน้าป้ายรถเมล์หน้าปากซอยทางเข้าอพาร์ตเม็นท์ผม เหลือบไปมองโรงเรียนเก่าผมว่าโรงเรียนเลิกยัง สาธุ!! ขออย่าให้เจอแป้งตอนนี้เลย ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาที่โรงเรียนใกล้จะเลิกแล้ว พวกหัวเกรียนออกมารังครวญเมืองกันอีกครั้ง ผมรีบเดินพามิลค์ เข้าไปในซอย ขึ้นไปบนอพาร์ตเม็นท์ผม ผมมีความรู้สึกว่าใต้หางคิ้วขวามันกระตุกจิ๊กนึ เฮ้อ......คงเพราะกรูนอนน้อยแน่เลย ชั่งมันเถอะ ผมจูงมือมิลค์ขึ้นลิฟท์ไปต่อ ลิฟท์เปิดอ้าออกมายังชั้นที่ผมพักอยู่ อ่ะ! นั้นใครเอารองเท้ามาจอดไว้หน้าห้องกรูเนี๊ยะ คงจะเป็นสาวออฟฟิตห้องข้างๆที่ชอบจอดรองเท้าสะเประ สะประ ต้องเชื่อใจตัวเองเด้ มันจะเป็นใครไปได้ล่ะ แผนมันลงตัวอย่างเอกภาพแล้วนี้ มันจะมั่วได้งายล่ะ เอ๋! รึว่ามีโจร ขึ้นห้อง เมิงรู้จักคุณเจียโคโม่คนนี้น้อยไปซะแล้ว เด๋วเถอะเมิงเจอส้นตรีนกรูตบกบาลแน่

ผมรีบจูงมือมิลค์เขาไปในห้อง ผมเปิดเข้าประตูไปพร้อมตะโกนว่า " เมิงเป็นใครวะ ไอ.ส้นteen " โอ้ววววววววววว ม่ายยยยยยยยย!! ภาพที่ปรากฏในสายตาผมตอนนี้มันช่างน่าขนพองสยองเกล้ายิ่งนัก แอมนั่งอยู่บนเตียง ส่วนแป้งนั่งอยู่บนเก้าอี้เขียนหนังสือ ทั่งคู่นั่งกอดอกจ้อง กรอบรูปถ่ายผมที่ตั้งอยู่บน TV สาดดดดดดดดดดดดดดด!! กรูจะร้องเป็นภาษาคนยังไดเนี๊ยะให้มันเป็นเสียงที่ตกใจที่สดในชีวิตกรู ฮานาก้าสสสส์ !! ด.อแมว!!พวกเมิงมากันทำไมตอนนี้ ยังไม่ถึงคิวพวกเมิงเลยนะ ตามแผนที่กรูวางไว้สิอย่ามั่ว คงจะต้องไม่มีอะไรอธิบายไปมากกว่านี้ ผมเดินก้มหน้าจูงมิลค์เข้ามาในห้องผม ซึ่งเป็นบรรยากาศที่ตึงเครียดหายใจเสียงดังนิดเดียว อาจมีการยิงกันตายเกิดขึ้นได้ หน้าของแอมและน้องแป้ง บ่งบอกว่าอยากรู้ นี้มันเกิดอารายขึ้น ส่วนมิลค์ทำหน้างงๆ ว่า 2 คนนี้คือใคร เมิงจะรู้ไปทำไมล่ะ เมียกรูเอง

เจียโคโม่ : อ่า..................แอมเรานัดแอมไว้ 5 ทุ่มไม่ใช่หรอ

แอม : .................

เจียโคโม่ : น้องแป้ง เข้ามาห้องพี่ได้ไงครับ

แป้ง : ห้องพี่ประตูเสียตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไง เมื่อตอนเช้าแป้งยังเปิดเข้ามาหาพี่เลย ว่าจะมาเอาเสื้อซับในที่แป้งถอดลืมไว้เมื่อเช้า

เจียโคโม่ : เอ่อครับ ( เฮ้ย ทำไมพูดจาสามห้าวเหมือนพ่อเมิงวะ )

เหตุการณ์เริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่รุ้จะทำยังไง ใครรู้ช่วยบอกกรูที ว่าควรทำยังไง ตั้งแต่เกิดมา กรูพึ่งมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้เป็นครั้งแรก
ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
ผมจึงตัดสินใจให้มันเป็นไปตามกระแสแห่งกาลเวลาทำใจดีสู้เสือไว้เจียโคโม่ เรื่องแค่นี้เอง เมิงเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว

เจียโคโม่ : เออ...........แอมนี้แป้งนะ ส่วนนี้มิลค์เพื่อนที่มหาลัย

มิลค์ : หวัดดีค่ะ เป็นอะไรค่ะ นั่งเครียดกันทั้ง 2 คนเลย

แอม : ...................................ดีค่ะ

แป้ง : พวกพี่พึ่งไปสอบเทตส์ย่อยเสร็จหรอค่ะ

เจียโคโม่ : อ่า ( โอ๊ย อีด.อก เมิงจะมาซักกรูอะไรนักหนาวะ )

มิลค์ : วันนี้ไม่มีสอบจ๊ะ พวกเราพึ่งกลับมาจากมหาลัยว่าจะไปดูหนังด้วยกัน แต่ที่นั่งเต็มเลยว่าจะมานั่งกินสุกี้ที่ห้อง กินด้วยกันนะ

เจียโคโม่ : อืม ( อีมิลค์ นมใหญ่อีกคน ตามน้ำเลยนะเมิงไม่ช่วยกรูบ้างเลย )

แอม : แล้วคืนนี้จะไปกินข้าวต้มกับแม่รึเปล่าค่ะ

เจียโคโม่ : อ่ะ.................... ( อันนี้แรงโคตร กรูรับไม่ได้ เมิงเป็นสรยุทธ์หรอไง กรูออกรายการ ถึงลูกถึงคนอยู่ใช่มั๊ย )

Rrrr........................Rrrr..........................Rrrr...................

โทรศัพท์ผมดังขึ้นโดยที่ทุกคนจ้องสายตามาที่ผม แล้วจะให้กรูทำไงว่ะ เพื่อความบริสุทธิ์ใจ กรูเคยโทรศัพท์ต่อหน้าพวกเมิงงั้นหรอ ดูที่เครื่องก่อนดิว่าใครโทรมา ว้าย!! เย็.ดตะม่อน ตายห่าแล้ว เวลานี้ 4 โมงกว่า แล้วใครล่ะที่กรูนัดร้องคาราโอเกะตอนหัวค่ำ ถ้าไม่ใช่เดียร์ พระเจ้ากลั่นแกล้งผมรอบที่ 2 ผมไม่เคยทำบาปเพียงแต่ฆ่าลูกน้อยไปพันๆล้านกว่าตัวเองในรอบสัปดาห์นี้ แล้วทำไมท่านลงโทษผมซะรุ่นแรงขนาดนี้ ไหนสัญญาว่าจะให้ผมเป็น ฑูตแห่งความรักไง ทำไมถึงกลายมาเป็นแบบนี้ ผมตัดสินใจรับโทรศัพท์ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ ผุดผ่องของตัวเอง

เจียโคโม่ : ฮาโหล ไอลา.วหรอ เด๋วกรูโทรกลับ ตอนนี้มีเรื่องนิดหน่อย

และแล้วผมก้อรีบปิดเครื่องเพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ตอนนี้รถไฟ 3 ขบวนแล้ว จะให้มาเพิ่มเป็น ขบวนที่4 ไปทำไม กรูฉลาด
แต่เซนส์การจับผิดของแอมช่างอำมหิต รุนแรงยิ่งนัก สามารถมองเกมออกอย่างทะลุปรุโปรงเลย ซึ่งถ้าไม่ติดว่าผมเป็นลูกผู้ชาย อยากเข้าไปกระโดต่อยหน้าแอมจริงๆ

แอม : จะปิดเครื่องโทรศัพท์ทำไมค่ะ

เจียโคโม่ : แบตหมดอ่าครับ

แอม : แบตหมดก้อชาร์ตสิค่ะ รึว่ามีสาวโทรมาอีก

มิลค์ : เอาโทรศัพท์มาเด๋วเราชาร์ตให้ น้องแป้งหยิบที่ชาร์ตให้พี่หน่อยค่ะ

แป้ง : รอแปปค่ะเด๋วแป้งหยิบให้

เจียโคโม่ : อ่ะฮะ ( โห!! พวกเมิงสามัคคีดีจริงๆ ทำไมไม่ไปแข่ง RO โลกว่ะ ได้แชมป์แน่ )
พอเสีบยที่ชาร์ตแล้วเปิดเครื่องปุบ สักแปปโทรศัพท์ผมก้อดังขึ้น ผมจะไม่รับก้อไม่ได้ เหตุการณ์มันสุดวิสัยจริงๆ

เจียโคโม่ : ฮาโหล ครับ

เดียร์ : ฮัลโหล!! ตัวเอง อยู่ไหน ทำไมมะกี้ปิดเครื่อง มีปัญหาอะไรกันหรอ

เจียโคโม่ : ห้องอ่า ไม่มีอะไรแล้ว

เดียร์ : แล้วทำไม มะกี้ต้องด่าเค้าว่า ไอลา.วด้วย ไม่เข้าใจ ตัวเองอยู่ไหนเด๋วเค้าไปหา

เจียโคโม่ : อยู่ห้อง ไม่ต้องมาหรอก

เดียร์ : ตัวเองสัญญากับเค้าแล้วจะมาผิดคำผิดหรอ ห้องตัวเองอยู่ไหน

เจียโคโม่ : คือ.......... ตอนนี้ไม่ว่างจริงๆ

เดียร์ : ตัวเองไม่ว่างทำอะไรอยู่อ่ะ เจียดเวลามาหาเค้าสักนิดไม่ได้หรอ

แอม : ก้อบอกเค้าไปสิค่ะ ว่าเคลียร์ปัญาหากับแฟนอยู่

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! ( เมิงจะซอดขึ้นมาทำไมวะ หัดมีมารยาทผู้ดีหน่อย กรูคุยโทรศัพท์อยู่นะโว้ย )

เดียร์ : มะกี้ได้ยินเสียงผู้หญิงด้วย ตัวเองอยู่กับใครบอกมานะ

เจียโคโม่ : เฟรน ครับ Friend

แอม : เอาโทรศัพท์มาเด๋วคุยเอง

เจียโคโม่ : เฮ้ย รอบที่ 2

และแล้วแอมก้อได้หยิบโทรศัพท์ไปคุยกับเดียร์ ส่วนเนื้อความที่ทั้ง 2 คนพูดนั้น ผมไม่รู้ ผมรู้แต่เพียงว่า เดียร์มาห้องกรูถูกได้ไงว่ะ มาไวด้วยเพียง 1 ชม. กว่าๆ ก้อถึงแล้ว ในขณะที่เดียร์กำลังเดินทางมาถึงที่ห้องผม ไม่ได้การแล้ว รถไฟสายมรณะขบวนที่ 4 กำลังตามมาสมทบหรอเน๊ยะ อ่าต้องใช่สมองแยกย้ายให้กลับทีละคน ถ้าอยู่รวมกันคงจะเป็นระเบิดนิวเคลียร์ ยิงลงมากระหน่ำที่กรูเต็มๆ สู้ให้เป็นมิดไซล์ยิงทีล่ะลูกดีกว่า ผมจึงใช้แผนจิตวิทยาของ ซิกมันต์ฟรอยด์ ล่อพวกเธอให้ออกจากห้องไปทีละคน

เจียโคโม่ : มิลค์ ยังไม่กลับหรอ เย็นแล้วอ่ะ เด๋วแม่เป็นห่วง

มิลค์ : รอกินสุกี้ก่อนอ่า ยังไม่ได้กินอะไรเลย หิว

เจียโคโม่ : น้องแป้งยังไม่กลับอีกหรอครับ เย็นแล้วน้า พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นไปโรงเรียนแต่เช้าอีกไม่ใช่หรอ

แป้ง : ไม่เป็นไรค่ะ เด๋วโทรศัพท์ให้พ่อมารับแบบมะวาน

เจียโคโม่ : แอม ยังไม่รีบกลับไปแต่งตัวอีก เด๋วคืนนี้ไปเที่ยวด้วยกันนะ

แอม : รอคนชื่อเดียร์มาก่อน อยากเจอหน้า

โอ้ว์ !! พระเจ้าจ๊อดส์ ไม่มีใครอยากออกไปจากห้องผมสักคนเลย ห้องกรูไม่ใช่ฮาเร็มนะ ทำไมพระเจ้าดลบันดาลให้ผู้หญิงอยู่เต็มห้องแบบนี้ กรูจะต้องทนทรมาณไปอีกกี่ช.ม. เนี๊ยะ งั้น กรูเสียสละ ขอเป็นคนไปเอง ผม๊ดบาย ซาโยนาระ แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการ

เจียโคโม่ : อ่ะ !! ดูท่าท่างจะหิวน้ำกันนะ เด๋วลงไปซื้อน้ำเย็นๆมาให้

แป้ง : แป้งลงไปซื้อให้ก้อได้ค่ะ พี่นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ ไม่ต้องไปไหน

แอม : น้ำในตู้เย็นก้อมี ไม่ต้องลงไปซื้อหรอก

มิลค์ : นายนั่งอยู่ตรงนี้แหละ เราอยากดูว่าตอนจบจะเป็นยังไงสนุกดี

เจียโคโม่ : อ่าครับ ( อยากรู้ใช่มั๊ยว่าตอนจบเป็นไง ถามแม่เมิงดูสิ ห่านี้ พูดจาสมห้าวจังนะ )
ในเมื่อไม่มีใครอยากออกจากห้องผมสักคน ผมก้อออกไปจากห้องนี้ไม้ได้ และเดียร์กำลังใกล้จะมาถึง จึงจำเป็นที่ผมต้อง สู้หน้า ยืนแบกรับชะตากรรมที่กำลังจะมาถึง อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมคิดว่าถ้าพวกเราหันเข้าหากัน นั่งจับเข่าคุยกัน ปัญหาทุกปัญหา ก้อสามารถที่เคลียร์กันอย่างลงตัวไปได้ ผ่อนหนักให้เป็นเบา ความกลัวคือสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเอง ดังนั้น ผมจึงปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ครับ พวกเราลองมานั่งกินสุกี้จับเข่าคุยกัน เผื่อว่ามันจะเกิดอะไรดีๆขึ้น ผมจึงถามมิลค์ไปว่า

เจียโคโม่ : นี้กินอะไรมากันรึยัง เด๋วสั่ง MK สุกี้ มากินนะ

มิลค์ : สั่งเลย มิลค์หิวจะตายอยู่แล้ว เด๋ว MK สุกี้มาส่ง แป้งกับแอมกินด้วยกันนะ

แป้ง : ค่ะ

แอม : ....................

จากนั้นผมก้อกดโทรศัพท์มือถือไปหา คนรับออร์เดอร์ MK สุกี้ แล้วสั่งหมี่หยก เป็ดฮ่องกง ลูกชิ้นปลา ฯลฯ ใส่ยาเบื่อหนูมาด้วยล่ะ กรูจะฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ จากนั้นคนรับ ออร์เดอร์ MK สุกี้ก้อบอกให้ผมรอครึ่งชั่วโมง เพราะกำลังเตรียมของเพื่อมาส่ง ผมวางโทรศัพท์สายปุบ ประตูห้องก้อเปิดเข้ามาปับ

และแล้ว พยาบาลสาวส่วนตัวผมก้อมาถึง ใช่ครับ เดียร์นั่นเอง แต่เธอกลายร่างมาดั่งเอเลี่ยนสาว ที่ค่อยๆคืบคลานมาหาผมทีละช้าๆ ไม่พูดร่ำทำเพลง เดินเข้ามาตบหน้าผม 1 ครั้ง อย่างหนักน่วง ผั๊วะ!! แล้วกรูจะเอาหน้าไปไว้ไหนอ่ะเนี๊ยะ โดนผู้หญิงตบหน้าต่อหน้าผู้หญิงที่กรูชอบหมดทุกคน

เดียร์ : บอกมานะ จะเลือกใครระหว่างเดียร์กับแอม

แอม : .................................!?

เจียโคโม่ : เออ.........................

แป้ง : ยังมีแป้งกับพี่ผมยาวใส่ชุดมหาลัยที่ยืนตรงนั้นอีก ไม่ใช่มีแค่พี่ 2 คนนะค่ะ

เจียโคโม่ : ครับ ( แป้งเด๋วนี้เมิงรู้จักแบ่งพรรคแบ่งพวกตั้งแต่มะไหร่เนี๊ยะ ไหนว่าจะไป Ro โลกด้วยกันไง )

เดียร์ : 4 คนเลยหรอ ทำไมเป็นคนแบบนี้ เลือกมาสักคนสิว่ารักใครที่สุด บอกมา

แอม : บอกไปสิค่ะ ว่ารักใคร ใครล่ะที่เคยให้สัญญา แอมไว้ (ตัดลูกป๋องแป๋ง )

แป้ง : นั้นสิ บอกไปสิว่าพี่รักใคร ( รอขึ้นม.ปลาย )

เดียร์ : ตกลงจะเลือกใคร เลือกมาเลย คนเดียว ( เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป )

มิลค์ : อยากรู้จังว่านายเลือกใคร สนุกๆ ( เพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะคิดไป )

เจียโคโม่ : เออ................ ( และกรูจะเลือกใคร โอมายก๊อด )
ในช่วงเวลานั้น ผมเลือกไม่ถูกสักคน ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย กรูอยากจะบอกพวกเมิงว่า กรูรักพวกเมิงเท่ากันหมดทุกคนเลยนะ ทำไมวาเลนไทน์ปีนี้มันช่างหดหู่เสียเหลือเกิน มีบุญแต่กรรมบัง กรูมีสาวตั้ง 4 คน พร้อมรอที่จะโดนปู้ยี้ปู้ยำ ทำไมกรูเสือกสับรางไม่ถูกวะ ขณะที่ผมนั่งก้มหน้าเพื่อจะเตรียมคำตอบไว้ในใจ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก้อเกิดขึ้นอีกครั้ง มีสาว ม.ปลาย ผมสั้นประบ่า ใส่ชุดพละโรงเรียนเก่าผมเปิดประตูเดินเข้ามา โอม๊ายก๊อด!! อะไรกันเนี๊ยะ เฮ้ยพวกเมิงกำลังเข้าใจผิดนะ อย่าหันไปมองทางนั้นดิ มันไม่ใช่ผู้หญิงในเครือกรู กรูมีแค่นี้จริงๆ อย่าทำสายตาสีหน้าอย่างนี้เด่ และจังหวะนั้นเองเดียร์พูดเสียงดังขึ้นมา

เดียร์ : ตกลง มีกี่คนกันแน่!! บอกมานะ

มิลค์ : โห!! นายทำไมเจ้าชู้จัง

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! นั้นมันไช่ เราไม่รู้จักเค้าจริงๆนะ ( น้องครับ เมิงมาได้ไง )

ไอมารสังคมสาว ตัวนี้มันเป็นใครวะ บังอาจมาเข้าห้องกรูจังหวะนี้ ทำไมตอนกรูอยู่คนเดียว เมิงเสือกไม่เข้ามาวะ หา!! แม่เมิงไม่เคยสอนหรอไงว่า เวลาไปหาคู่ชู้ต้องไปกันจังหวะไหน มิน่าล่ะ ตาเมิงถึงได้ตี่ หมวยซะขนาดนี้ กะเวลาผิดมาใช่มั๊ย

มารสังคมสาว : ทำไมคนอยู่ในห้องนี้กันเยอะจังอ่ะ วันนี้มีงานเลี้ยงหรอ เข้านี้มาดูในห้องเธอสิ

มารสังคมตัวผู้ : ไหน!! อะไรอ่ะ ใครทะลึ่งเสือกจัดงานเลี้ยงในห้องเราหา
ใช่ครับ ไอมารสังคมตัวผู้มันคือ น้องชายผมนั้นเอง ปกติแล้วมันเป็นเด็กหอพักประจำอยู่ในโรงเรียนผม ตอนนี้น้องชายผมอยู่ ม.6 แล้วใกล้จะจบออกไป ซึ่งน้องผมมีนิสัยขี้เล่น ร่าเริง และกวนส้นตรีน ถึงจะเตี้ยกว่าผมแต่ก้อถึกกว่า น้องชายผมเป็นเด็กกิจกรรมในโรงเรียนเก่าผม ทำไมวันนี้มันถึงพาสาวมาห้องผมได้ล่ะเนี๊ยะ หรือว่ามันจะพาสาวมาทำอย่างว่า........ ตามที่ผมคาดเดาเอาไว้ อันสืบเนื่องมาจากน้องชายผมขี้เล่นก้อจริง แต่ชอบทำหน้ากวนส้นตรีน เก็กขรึมเหมือนเจย์ โชว์ ดังนั้น ผมจะเรียกน้องชายว่า " เจย์โชว์ " แล้วกันครับ

เจย์โชว์ : อ้าว วันนี้ วันเกิดใครอีกล่ะ พี่เจียโคโม่ ทำไมมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น แล้วคนไหนแฟนล่ะ จะได้ยกมือไหว้

เจียโคโม่ : อ่า ( ไอสาดดดดดดด นี้มันกวนส้นตรีนจริงๆ ถามอะไรไม่รู้จักกาลเทศะ แม่เมิงเคยสั่งสอนบ้างมั๊ยว่ะ ไอห่.า อุ๊ย!! เมิงแม่เดียวกะกรู ขอโทดก๊าบแม่ )

เจย์ โชว์ : อ่ะ! ลืมไป คนที่ยืนข้างๆผมนี้ชื่อ อ้อม นะ วันนี้กะมาทำงานที่ห้องพี่ ทำในหอพักฯไม่ได้ ผู้หญิงห้ามขึ้นบนหอพักชาย

อ้อม : หวาดดีค่ะ จะเลี้ยงอะไรกันหรอค่ะ ร่วมวงด้วยสิ

เจียโคโม่ : ครับ เด๋วกินสุกี้กัน ( ห่.า เมิงจะรวมวงงานเลี้ยงพ่อเมิงหรอ รถไฟชนกันอยู่ไม่เห็นหรอไงวะ โง่จริง แด.กลูกน้อยกรูมั๊ย)

แอม : ไม่ได้เลี้ยงหรอกค่ะ กำลังจะให้เจียโคโม่ ตัดสินใจอยู่ว่ารักใคร รถไฟมันชนกัน

เจย์ โชว์ : โห!! พี่ชาย 4 ขบวนเลยหรอ เก่งจัง อุ้ย!!น้องแป้งก้ออยู่ด้วย ว่าทำไมวันนี้โดดซ้อมลีดฯ มาอยู่ทีนี้นี่เอง

แป้ง : แหะๆ ขอโทษค่ะ

มิลค์ : เราไม่เกี่ยวนะเพื่อนกัน อิอิ

เดียร์ : ...............................

อ้อม : โห!! พี่ของเจย์โชว์ ทำได้ไงเนี่ย พี่นายนี่มันเจ้าร้ายจังนะ อย่างนี้ต้องระวังนายไว้ด้วยแล้ว

เจย์ โชว์ : เฮ้ย!! มันไม่เกี่ยวกันน้า พี่ก้อส่วนพี่ เราก้อส่วเรา

ใส่ไฟกันเข้าไปนะไอสาด อย่าถึงทีกรูบ้างล่ะ ถึงจะเป็นน้องกรูก้อเถอะ อย่าพลาดมานะเมิง กรูจุดไฟเผาเป็นจุลแน่ และแล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก้อเกิดขึ้นอีกครั้ง มีเสียงเคาะประตู ปังๆๆๆ ทุกคนเบนสายตาไว้ที่ผมคนเดียว เฮ้ย!! กรูไม่มีอีกแล้วนะ อย่ามาจ้องกรูอย่างนี้เด่ กรุเขินเป็นนะ ใช่ครับ เหมือนทุกคนต้องการ ให้ผมเปิดประตูเพื่อแสดงความรับผิดชอบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ได้ๆ กรูเดินไปเปิดก้อได้ และผมได้ยื้นมือไปเปิดประตูออก?

พอผมเปิดประตูออกไป เห็นชายหนุ่มหน้าตาเหมือนตัวกัปปะ เฮ้ย!! เมิงเป็นใครวะ ชู้เมียกรูหรอ อยากตายนักหรอไง เด๋วเจอส้นตรีนกรูจูบกบาลหรอก กรูเป็นมวยไทยนะ กรูดูศึกอัศวินดำทุกอาทิตย์เลย และแล้วกัปปะตัวนั้นได้ยืนถุง MK สุกี้ให้ผม อ๋อ ที่แท้คนส่ง MK สุกี้นี้เอง ดีนะที่เมิงยื้นถุง MK ให้กรูก่อน ช้าไปกว่านี้อีก วิฯนึงเมิงได้เป็นกัปปะคอหักหน้าห้องกรูแน่ วันนี้กรูให้อภัยเมิงครั้งนึง แต่วันหน้าเมิงอย่ามาผิดจังหวะแล้วกัน หลังจากผมจ่ายตังค์รับเครื่องปรุง MK สุกี้ เสร็จ ถึงกับโล่งใจ ดีล่ะในเมื่อสถานการณ์ตึงเครียดขนาดนี้ เอา MK สุกี้ล่อให้สถานการณ์ผ่อนคลายลงบ้าง ผมเอาเครื่องปรุง MK สุกี้ที่มาส่ง วางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นกลางห้อง ทำทีว่าจะชวนทุกคนมานั่งกินสุกี้เด๋วกัน มากินด้วยกันนะ เด๋วสุกี้เย็นหมด มันจะไม่อร่อย ผมตีหน้าซื่อยังไม่ทันไร เสียงทุบโต๊ะดัง " ปัง " ได้ดังขึ้น อ๋า!! แม่ยาหยีเดียร์ของผมนั่นเอง เมิงทุบโต๊ะเสียงดังไม่เจ็บมือบ้างหรอ มาอมน้องชายกรูดีกว่า เมิงไม่เจ็บ มีแต่เสียว

เดียร์ : นี่!! ตกลงเลือกใคร เลือกไปเลยสิ มันเสียเวลา ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ ชวนกินสุกี้

ทุกคนที่อยู่ในห้องได้แต่มองมาที่หน้าผม เหมือนจะถามว่า " เมิงจะเอาไงแน่ " แล้วจะให้กรูทำไงล่ะ กรูชอบหมดทุกคน ถ้าให้กรูเลือกทุกคนมันคงไม่ได้ใช่มั๊ย!! ดีล่ะ งั้นกรูขอเลือกคนที่กรูรักแล้วกัน ผมจึงได้ถามใจตังเองอีกครั้ง ว่าครั้งนี้ผมจะเลือกรักใคร

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! ช่วยกรูเลือกหน่อยดิวะ กรูเลือกไม่ถูก ไม่รู้ว่ากรูรักใคร

เจียโคโม่ร่างชั่ว : ไอสาด!! เมิงโง่หรอไงวะ ในพจนานุกรมของเมิงมีคำว่า "รัก" เขียนไว้ด้วยหรอ

เจียโคโม่ : เออ จริงสิ คนอย่างกรูมันรักใครไม่เป็นโว้ย ( ไอสาด ขนาดตัวเองยังด่าตัวเองเลย แล้วกรูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน งั้นลองถามเจียโคโม่ร่างดีดูสิ )

เจียโคโม่ : เฮ้ย คุณเจียโคโม่ร่างดีช่วยผมเลือกด้วยครับ เอาคนไหนดี

เจียโคโม่ร่างดี : เออ...................... ของพลับขอ 2 ก่อนนอนนะครับ

โห...........!! ไอเหรี้ย นี้ร้ายกาจยิ่งกว่า เจียโคโม่ร่างร้ายอีกหรอเนี๊ย โหสาด กรูถามอย่างตอบอีกอย่าง บ้ารึเปล่า เมิงมาเป็นคุณเจียโคโม่ร่างดีของกรูได้ไงวะ ในเมื่อถามใจตัวเองก้อตอบ นอกประเด็นหมด ดีล่ะอย่างนี้ต้องถามน้องชายตัวเองดูบ้างล่ะ

เจียโคโม่ : ลูก คนไหนดี เลือกให้พ่อทีจิ

จ้อนซัง : ได้ฮับ ขอแค่มีรูพอ รับรองลูกจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! งั้นลูกช่วยวิจารณ์ห้องเครื่องแต่ของละคนได้มั๊ย เผื่อพ่อจะได้เลือกถูก

จ้อนซัง : อันจที่ริงแล้วห้องเครื่องแต่ละคนดีหมดฮับ แต่ดีคนละแบบกัน

เจียโคโม่ : มันดีคนละแบบยังไงหรอ ลูกตอบพ่อหน่อยจิ

จ้อนซัง : เออ.....ฮับ ก้อคือว่าผู้หญิงเปรียบไปก้อเหมือนรถยนต์ เครื่องยนต์เลยแตกต่างกัน

เจียโคโม่ : ต่างกันยังไงหรอ ไหนว่ามาจิ เริ่มจาก เดียร์

จ้อนซัง : เดียร์ ก้อเปรียบเสมือน เครื่อง Evolution สไตล์ทรหด ดุดัน ขับเคลื่อน 4 WD ถ้าได้ลองขับแล้วจะสามารถควบคุมได้ตามต้องการ

เจียโคโม่ : ว่าทำไมเวลาดริปที เดียร์ร้องซีดส์ซะลั่นเลย แล้วแอมล่ะ

จ้อนซัง : แอมหรอฮับ ก้อคงเป็น Supra ถึงจะสวยงามแต่ก้อมีความดุในตัว เครื่อง 2J แรงโคตร ถ้าได้ลองขับ

เจียโคโม่ : เออใช่ ว่าทำไม ไซร์นิดไซร์หน่อย แอมถึงอารมณ์ขึ้นไว เครื่องแรงต้นนี่เอง แล้วแป้งล่ะ เครื่องอะไร?

จ้อนซัง : แป้งก้อคงเป็นเครื่อง โรตารี่ ฮับ อยู่ในตระผมล Rx7 เพรียวงามมีความอ่อนหวานในตัว และมีความคล่องตัวสูง

เจียโคโม่ : ออ เป็นอย่างนี้นี่เอง ยังเร่งเครื่องได้อีก คนสุดท้ายแล้ว มิลค์ล่ะ

จ้อนซัง : อันนี้ไม่รู้ฮับ ไม่เคยลองขับ แต่ถ้าเดาก้อคงต้องเป็น Skyline GTR R34 แน่นอน

เจียโคโม่ : โห.............. เครื่องแรงปลายหน่ะเด่ อยากลองขับจัง คงจะมันน่าดู
เฮ้ย!! ไอจ้อนเมิงอีกตัวตอบนอกประเด็น นี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งเปรียบเทียบห้องเครื่องนะโว้ย แต่มันเป็นเวลาที่ต้องเลือกใครสักคน
ตอนนี้ทุกคนกำลังรอคำตอบของกรูอยู่ ในเมื่อถามใจตัวเองกับน้องชายแล้วไม่ได้เรื่องลองถามตัวเองดูแล้วกัน ถ้าเลือก " เดียร์ " เดียร์ก้อน่ารักนะ
เวลาเธอทำหน้าเศร้าๆแล้วอยากเอาน้องชายยัดปากให้เธอยิ้มจัง ชอบตีหน้าเศร้าอยู่ได้แม่เมิงตายหรอไงวะ ถึงกรูเลือกเดียร์ กรูต้องอยู่กับเดียร์ตลอดไป (ตามสัญญา)
แล้วกรูจะเอาเวลาที่ไหนไปตีดัมมี่กับเพื่อนกรูวะ แต่ถ้าเลือก " แอม " แอมชอบตีหน้าตายตลกจะมาตัดลูกป๋องแป๋งกรู นี่ถ้ากรูอยู่กับแอมคงไม่ต้องพิการไปหมดทั้งตัวเลยหรอ
ถ้าเกิดกรูผิดสัญญาอะไรขึ้นมา สู้โดนตัดลูกป๋องแป๋งตอนนี้เลยซะดีกว่า ถ้าเลือก " แป้ง " แป้งก้อดีนะ ลูกคุณหนูดี แต่ว่ากรูคงไม่ต้องโดนข้อหาพรากผู้เยาว์หรอกนะ
ถ้าพ่อแป้งรู้ว่ากรูมีอะไรกับลูกแล้วเมิงแล้ว กรูคงตายแน่ เฮ้อ................ แป้งยังเด็กเกินไป รอให้นมใหญ่กว่านี้แล้วค่อยว่ากัน

เดียร์ : จะคิดอีกนานมั๊ย ตกลงเลือกใคร มันจะได้จบๆไปสักที

เจียโคโม่ : ถ้าเลือกหมดทุกคนไม่ได้ใช่มั๊ยครับ ถ้าเกิดบอกว่าเลือก..................................

เดียร์ : ใครล่ะ บอกมาเร็วสิ

เจียโคโม่ : ถ้าเกิดว่าเลือก " มิลค์ " จะมีใครว่าอะไรมั๊ยครับ

ใช่ครับ ทุกคนไม่ว่าผม แต่มีฝ่ามืออำมหิตขอผู้ใดผู้หนึ่ง โบกเข้าแก้มขวาผมจังๆทีนึง จนหน้าผมหัน ผมหันกลับไปดูปรากฏว่าเป็นแอมนี่เอง
ทำไมต้องมาตบหน้ากรูด้วย กรูเลือกผิดหรอไง แอมยืนน้ำตาคลอเบ้า ไม่ต่างอะไรกับแป้งและเดียร์ ส่วนมิลค์ยืนอึ้งตะลึง ตกใจในคำตอบ
เจย์โชว์กับอ้อมยืนทำหน้าหัวเราะแบบเก็บอารมณ์ ไอสาดเมิง 2 ตัวไม่ต้องมาหัวเราะกรู สมรักษ์ต่อยชนะหรือไงวะ ถึงได้ทำหน้าสะใจแบบนั้น

มิลค์ : เฮ้ย!! เราไม่ได้ชอบนายนะ นายไปเลือก 3 คนนั้นดิไ ม่ต้องมาเลือกเราก้อได้

แอม : ทำไมเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างนี้ ได้แล้วก้อทิ้งหรอ เป็นลูกผู้ชายรึเปล่า จำไว้เลยนะ

เจียโคโม่ : แอม................. เด๋ว ฟังเค้าอธิบายก่อน

เดียร์ : ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว ก้อเลือกมิลค์แล้วไง ยังจะต้องอธิบายอะไรอีกล่ะ ไหนว่าจะอยู่กับเค้าไง

แป้ง : พี่เลือกพี่มิลค์หรอค่ะ แล้วแป้งล่ะ พี่เอาไว้ตรงไหน แป้งก้อรักพี่นะ

เจียโคโม่ : เออ............คือ ขอโทษจริงๆนะครับ คือว่า เราชอบมิลค์ตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้าบอกมิลค์
วันนี้ถ้าให้เลือก ก้อขอเลือกมิลค์ แล้วก้อจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอนครับ

มิลค์ : เฮ้ย!! นาย......................... จะบ้าแล้วหรอ
จากนั้นก้อมีฝ่ามือตบ เข้ามาที่แก้มผมอีกป้าบนึงจังๆ ผมหันไปดูอีกทีปรากฏว่าเป็นเดียร์ ซึ่งเดียร์ตอนนี้น้ำตาไหลออกมา
กระเด็นเข้ามาถูกใบหน้าของผม ผมก้อสงสารเดียร์นะครับ แต่ทำไงได้ ผมมันเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างที่แอมพูด
เดียร์ : คนโกหก ไหนบอกว่าแอบชอบเดียร์มา 2 เดือน แล้วจะอยู่กับเดียร์ตลอดไปไงล่ะ
เจียโคโม่ : เดียร์.......... เค้าขอโทษที่โกหกเดียร์ เดียร์อยากตบเค้าก้อได้เลยนะ เค้ายอมอยู่เฉยๆให้เดียร์ตบ
เค้ารู้ว่าเค้าผิด เค้าชอบเดียร์แต่ถ้าให้เค้าเลือกว่ารักใคร เค้าก้อขอเลือกรัก มิลค์คนเดียว
และแล้วผมพูดยังไม่ทันจบก้อมีมือ รัวเข้ามาตบแก้มผมชุดใหญ่ 10 กว่าครั้ง ยิ่งกว่าโดนท่าคอมโบใน TEKKEN
ผมพยายามหันกลับไปมองคนที่ตบ คราวนี้เป็นแอมครับ แอมตบหน้าผมทั้งน้ำตา นี้กรูทำให้ผู้หญิงร้องไห้หรอเนี๊ย แม่กรูเคยสอนไว้ว่า
คนที่ทำให้ผู้หญิงร้องไห้นี้มันเป็นคนที่จังไรมาก โอ้ว์ ความจังไรเป็นแบบนี้นี่เอง ทำไมมันช่างสะใจดีแท้ อย่างนี้กรูต้องทำให้ผู้หญิงร้องไห้บ่อยๆซะแล้ว
มันรู้สึกซาบซ่าดีจัง ผมยอมยืนเป็นเป้งนิ่งให้แอมตบ เพราะรู้ว่าผมผิดจริงๆ เมิงตบหน้ากรูซะให้พอ น้องแป้งเห็นก้อทนไม่ได้วิ่งร้องไห้เข้าไปในห้องน้ำแล้วล๊อกประตูขังตัวเองไว้
ฝดดยมีมิลค์ไปยืนปลอบใจหน้าประตูห้องน้ำ ส่วนเดียร์นั่งก้มหน้าร้องไห้เงียบๆข้างๆผม และเจย์ โชว์ กับอ้อม กรูรู้นะพวกเมิง แอบหัวเราะกรูในใจใช่มั๊ย ถึงพวกเมิงจะตีหน้าเฉย
กรูก้อรู้สัญชาตญาณกรูมันบอก แล้วเมื่อไหร่ แอมมันจะเลิกตบหน้ากรูสักทีวะ แก้มชาหมดแล้ว
จนกระทั่งแอมตบหน้าผมจนรู้สึกว่ามือเธอเจ็บ เธอก้อเลิกตบ แอมก้อรีบหยิบกระเป๋าของเธอบนเตียงผมวิ่งร้องไห้ออกไปข้างนอกผมไม่รู้จะทำไง
ได้แต่ยืนนิ่ง เหรี้ยเอ้ย!! ตบหน้ากรูแล้วหนีหรอวะสาด แน่จริงเมิงมาตบกรูอีเด่ อย่ามาให้กรูเห็นหน้าอีกแล้วกันนะ ผมยืนนิ่งยังไม่ทันไรก้อมีมือมาตบหน้าผมอีกครั้ง เฮ้ย!!
หน้ากรูไม่ใช่ลูกเทนนิสนะโว้ย ตบกันอยู่ได้ เหรี้ยเมิงเป็นใครวะมาตบหน้ากรูอีกแล้ว ผมหันไปมอง คนที่ตบคือมิลค์นั่นเอง

มิลค์ : ยังไม่ตามไปขอโทษอีกหรอ

เจียโคโม่ : เออ................... ช่างเถอะ

มิลค์ : ช่างได้ไงล่ะ มิลค์ไม่ได้ชอบเจียโคโม่นะ มิลค์ก้อผิดนะสิ อย่างน้อยก้อวิ่งไปขอโทษหน่อยก้อยังดี หัดเข้าใจผู้หญิงบ้างสิ
ถ้าคิดว่าจะชอบมิลค์จริง

เจียโคโม่ : อืม................................
ผมได้ยินที่มิลค์พูดนั้น มันทำให้ผมคิดได้ว่า อย่างกรูน่ะหรอที่จะไปง้อผู้หญิง แต่เมื่อเมิงขอร้องซะขนาดนี้ ไม่เป็นเพราะเมิงนมใหญ่นะ
ทำให้กรูใจอ่อน กรูจะยอมให้ครั้งนึงแล้วกัน ผมก้อได้เดินออกไปจากห้อง ลงลิฟท์ไปตามหาแอม เมื่อผมถึงชั้นล่างก้อไม่เจอแอมแล้ว
สงสัยจะน้อยใจกรูออกไปรอตรงป้ายรถเมล์มั้งค์ ผมตัดสินใจวิ่งไปตามหาแอมที่ป้ายรถเมล์ โอ้ว์ก๊อด !! นั้นไงคนดีแอม แล้วกรูจะพูดอะไรดีล่ะเนี๊ยะ
หรือว่ารอสักแปปให้แอมมากอดเข่าอ้อนวอนกรู เอาเถอะๆกรูยอมให้วันนึงแล้วกัน ถือซะว่าทำบุญให้หมามัน เดินไปหยั่งเชิงสักนิดดูสิ ผมเดินเข้าไปหาแอม
และเมื่อผมนั่ง (คุกเข่า) ต่อหน้าแอม แอมถึงกลับร้องไห้เหมือนปวีนานักยกน้ำหนักไทยได้เหรียญทองโอลิมปิกที่กรีซเลย เมิงจะดีใจอะไรขนาดนั้นวะ
กรูแกล้งทำนะโว้ย

เจียโคโม่ : แอมจ๋า เค้าขอโทษจริงๆนะ

แอม : พอ พอ จบกันสักที แอมจะนั่งแท็กซี่กลับห้อง

เจียโคโม่ : ให้เค้านั่งแท็กซี่ไปส่งแอมด้วยนะ

แอม : ไม่ต้อง กลับคนเดียวได้ มีมือมีตีนช่วยตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งใคร

เจียโคโม่ : แต่เค้าห่วงแอมน้า

แอม : ไปห่วงมิลค์คนเดียวเหอะ แฟนเธอไง

เจียโคโม่ : แอมจ๋า อย่าพูดอย่างนั้นสิค่ะ ตอนนี้เค้าห่วงแอมมากกว่ามิลค์อีก

แอม : ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แอมจะนั่งแท็กซี่กลับห้องแล้ว

เจียโคโม่ : เด๋วครับ แอม ถ้าไม่ติดว่าเค้าใกล้ชิดกับมิลค์มากกว่า เค้าเลือกแอมแน่นอน เค้ารักแอมมากนะ

แอม : แต่น้อยกว่ามิลค์ใช่มั๊ย แอมไม่อยากเป็นที่ 2 ของใครนะ

เจียโคโม่ : เค้ารักแอมจริงๆ ถ้าเค้ามีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกับแอมมากกว่านี้ เค้าคงเลือกแอมไปแล้ว ถ้าเค้าคิดจะหลอกแอมจริงๆ ป่านนี้เค้าคงไม่ลงมาตามแอมหรอก

แอม : ทำไมล่ะ?

เจียโคโม่ : ที่เค้าเลือกมิลค์ก้อเพราะว่า เค้าเจอมิลค์เกือบทุกวัน เค้ากับมิลค์เรียน Section เดียวกันเกือบทุกตัว เค้าได้ใกล้ชิดมิลค์มากที่สุด เค้าเลยเลือกมิลค์

แอม : แล้วไง?

เจียโคโม่ : ให้โอกาสเค้าอีกครั้งได้มั๊ย เค้าอยากพิสูจน์ตัวเองว่าเค้ารักแอมจริงๆ

แอม : โอกาสอะไรอีกล่ะ ไม่มีอีกแล้ว

เจียโคโม่ : คืนนี้เค้าไปหาแอมได้มั๊ย เค้าอยากใกล้ชิดแอมมากกว่านี้ เค้าจะได้เปลี่ยนใจมาเลือกแอมน้า

แอม : แล้วมิลค์ล่ะ

เจียโคโม่ : ช่างมันสิ ก้อตอนนี้เค้าเริ่มรักแอมมากกว่าแล้ว เค้าอยากพิสูจน์อ่า คืนนี้ให้เค้าไปหานะ

แอม : ถ้าจะพิสูจน์จริงๆ ให้แอมไปคุยกับมิลค์ดีกว่า

เจียโคโม่ : เฮ้ยๆ ไม่ได้นะ เด๋วมิลค์ก้อตบหน้าเค้าอีกรอบ ดูสิแอมตบหน้าเค้า จนเค้าปากแตกหมดแล้ว เอาเป็นว่าคืนนี้เค้าไปหาแอมที่ห้องน้าคนดี

แอม : ไม่ต้องมาหรอก ไอคนเจ้าชู้

เจียโคโม่ : ถ้าคืนนี้เค้าไม่ไปหาแอมนะ เค้าจะเอาลูกป๋องแป๋งมาติดไว้ที่บนหน้า แล้วเดินประจานตัวเองให้คนทั้งโลกรู้ว่าเค้านอกใจแอม

แอม : ดี เจ้าชู้ดีนัก

เจียโคโม่ : อ่ะ!! แท็กซี่มาแล้ว เค้าโบกให้น้า

แท็กซี่ : เออ....................... ไปไหนกันดีครับ

เจียโคโม่ : พี่ช่วยไปส่งแฟนผมที่หอการค้าหน่อยครับ

แท็กซี่ : ขึ้นมาเลยครับ

เจียโคโม่ : คนดี ก่อนไปให้กำลังใจเค้าหน่อยดิ เด้าจะได้มีแรงพิสูจน์ว่าเค้ารักแอมจริง

แอม : ตาบ้า ไม่ให้หรอก กลับไปได้แล้ว

เจียโคโม่ : ขอเค้าจุมพิตที่แก้มสักฟอดสิค่ะ ก่อนไป นี่แน่ จุ๊บ!!

แอม : ทำไรอ่ะ อายคนอื่นบ้างสิ ชิ้ว ไปได้แล้ว

เจียโคโม่ : พี่แท็กซี่ฝากส่งแฟนผมดีๆด้วยนะครับ คนดีถึงห้องแล้วโทรหาเค้าด้วยนะค่ะ

และแล้วผมก้อส่งแอมขึ้นแท็กซี่กลับห้องของเธอได้อย่างปลอดภัย อยากรู้มั๊ยครับว่าทำไมผมจึงเคลียร์ปัญหากับแอมตรงนี้ได้ อ่ะฮ้า!!
อยากรู้หรอ......................................................

เพราะผมกินคลอเร็กซ์ครับ ( อ่ะฮ้า!! ภาษาติ๊กครับ)
เฮ้อ....................กว่าผมจะเคลียร์ตรงนี้ได้ ผมยอมรับครับว่าผมเป็นอัจฉริยะคนนึง ยังเหลือศึกหนักข้างบนอีก เฮ้อ..................
งั้นคงต้องตามเคลียร์ไปเรื่อยๆ เพราะผมเป็นฑูตแห่งความรักนี่หน่า จากนั้นผมก้อเดินขึ้นลิฟท์ไปบนอพาร์ตเม็นท์ กดลิฟท์ขึ้นไปบนชั้นที่ผมอยู่ และผมกำลังจะเดินออกจากลิฟท์ ตะเอ๋!!
ไปเจอเดียร์เข้า ตายแล้ว!!ทำมายอีดอกนี้ มันตีหน้าดุอย่างนี้วะ ปกติผู้หญิงทุกคนบนโลกเห็นกรูแล้วต้องตีหน้าเยิ้มเหมือนมีความสุขไม่ใช่หรอ ไม่ได้การล่ะต้องใช่แผน"ภาษาติ๊ก"ซะแล้ว

เจียโคโม่ : เดียร์จ๋า จะกลับแล้วหรอ เด๋วเค้าไปส่งนะ

เดียร์ : ...................................................

เจียโคโม่ : เรื่องทั้งหมดเค้าขอโทด เค้าผิดไปแล้ว

เดียร์ : ....................................................

เจียโคโม่ : เดียร์ยังโกรธ เค้าอยู่หรอ

เดียร์ : ไม่ต้องมาจับแขน ปล่อย.............

เจียโคโม่ : เดียร์................ ความจริงเค้าก้อรักเดียร์นะ แต่.............

เดียร์ : แต่อะไรล่ะ!! เดียร์นึกแล้วไม่ผิดว่ามิลค์เป็นแฟนนาย ทำไมต้องมาหลอกเดียร์ ทำไม!!

เจียโคโม่ : ตอนแรกมิลค์กับเค้าเป็นแค่เพื่อนนะ แต่เพราะที่เค้าเลือกมิลค์ เพราะว่าเค้าใกล้ชิดมิลค์มากที่สุด ถ้าเค้าได้อยู่กับเดียร์อย่างใกล้ชิดเค้าคงเลือกเดียร์ ให้โอกาสเค้าอีกครั้งนะ ให้เค้าอยู่ใกล้ๆเดียร์

เดียร์ : ไม่ต้องมาใช้มุขนี้ ไม่ได้ผลหรอก ปล่อยแขนสักทีสิ!!

เจียโคโม่ : เดียร์ตบหน้าเค้าก้อได้นะ เค้าจะไม่หลบเลย แต่ขอโอกาสอีกสักครั้ง

เดียร์ : คนอย่างนาย ตบไปก้อเสียแรงเปล่า สู้เอาแรงไปทำอย่างอื่นดีกว่า

เจียโคโม่ : เค้าพอจะทำอะไรได้บ้าง ให้เดียร์หายโกรธเค้า ( เอาแรงไปทำอะไร ไว้อึ๊บกับกรูใช่มั๊ย )

เดียร์ : ไปตายซะ!! คนเลว

เจียโคโม่ : เฮ้ย!! เดียร์

Shite!! โหนี้เมิงสั่งให้กรูไปตาย เห็นกรูเป็นควายหรอไงวะ เด๋วก้อโดนจับ" เป็ดหัวยัก "หรอก ทีกรูสั่งให้เมิงแดกน้ำว่าวกรู เมิงยังไม่ทำเลย แล้วเรื่องอะไรที่กรูจะต้องมาตายเพื่อเมิง เมิงเป็นมารดากรูหรอถึงได้มาสั่งแบบนี้ เด๋วเถอะ!!
อีผู้หญิงโรคจิต อี!หยิกหย้อย อีหอยขัดหม้อ ไรวะ!! กรูพูดแบบปัญาชน เมิงยังจะทะลึ่งงอนกรูอีก ถ้าเกิดกรูตายไปแล้ว ผู้หญิงทั้งโลกคงไม่ต้องร่ำไห้เสียใจที่กรูจากไปหรอ เมิงลองคิดดูดีๆสิ อีนางชะมดร่าน พูดอย่างงี้ มีหัวคิดอะเปล่า

เจียโคโม่ : เดียร์.......อย่าพูดอย่างนี้สิจ๊ะ เค้าตายไม่ได้จริงๆ ถ้าเค้าตายไป เค้าก้อไม่มีทางพิสูจน์ว่าเค้ารักเดียร์ขนาดไหน เป็นเพราะเค้าอยู่กับเดียร์น้อยเกินไป ถ้าเค้าได้อยู่กับเดียร์มากกว่านี้ เค้าคงเลือกเดียร์แล้ว เค้าขอแค่โอกาสแก้ตัวอีกครั้ง

เดียร์ : คงไม่มีโอกาสอีกแล้วค่ะ ลาก่อน!!

เจียโคโม่ : เด๋ว!! เด๋ว!! เดียร์...........................

และแล้วเดียร์ก้อได้วิ่งร้องไห้ลงลิฟท์จากผมไป ใจจริงผมก้อคิดว่าจะวิ่งตาม ทำไงได้ล่ะ ยีนเพศพ่อมันบอกผมว่า " อย่าไปง้อมัน มันสั่งให้เมิงไปตายนะ "
แล้วผมจะตามไปทำไม ผมจึงปักใจเชื่อตัวเอง คงมีสักวันที่เดียร์ร้องไห้กอดเข่าขอร้องผม ขอคืนดีอีกครั้ง ผมไม่รอช้าเดินเข้าไปยังห้องของผม นี้แหละปัญหา!!
ยังเหลือน้องแป้งอีกคน กรูยังไม่ได้ปี้มิลค์เลย ทำยังไงจะล่อน้องแป้งออกไปจากห้อง เพื่อที่กรูจะได้อยู่กับมิลค์ 2 ต่อ2
ส่วนไอน้องชายผมไล่กลับได้ไม่มีปัญหาเพราะหอพักชายที่น้องผมอยู่ มันปิด 2 ทุ่มต้องรีบกลับเข้าหอฯก่อนที่หอฯจะปิด เฮ้อ.........................
ผมเดินตีหน้าเศร้าเดินเข้าห้อง เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นน่าอัศจรรย์ใจปรากฏต่อหน้าผมอีกครั้งนึง น้องแป้งนั่งยิ้มแฉ่งปานดอกไม้แรกแย้มข้างมิลค์รอกินสุกี้ใกล้ที่จะสุก โอ้!!
เป็นไปได้พวกนี้ญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ คงตกลงกันได้แล้วล่ะสิ ว่าใครเป็นเมียน้อย-เมียหลวงของกรู เห็นทีกรูคงไม่ต้องใช้กำลังบังคบใคร ดีล่ะ!!ในเมื่อพวกเมิงเข้าใจกันแล้ว เห็นทีจะกินอะไร กินอะไร ไปกินMK ได้สัก