หนังสือเล่มแรก
จริง ๆ ไม่ได้คิดจะลองของอะไรนะคะ เพียงแต่ยังนึกไม่ออก ว่า เอ เล่มแรกของเรานี่ คือหนังสืออะไร คือมันนานแล้วค่ะ (แก่แล้ว)
จำได้ว่า เล่มแรกที่ได้อ่านนี่ โต๊ะโตะจัง ค่ะ เป็นหนังสือแปล จากภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษา
ไทยค่ะ อ่านไปคิดไปว่าเป็นตัวเอง นึกภาพเป็นตัวเองหมดเลย อินมาก
โต๊ะโตะจังเค้าจะเป็นเด็กที่ทำอะไรซ้ำ ๆ นึกได้ทีละอย่าง เหมือนเด็กความจำสั้น แต่ชอบ
ภาษาเขียนที่เข้าใจง่าย (คนแปลเก่งค่ะ ขอชมเชยค่ะ) ทำให้เด็กขี้เกียจอ่านหนังสือ
กลายเป็นคนชอบอ่านหนังสือได้ค่ะ
โต๊ะโตะจัง เด็กผู้หญิงข้างหน้าต่าง มีชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า
窓ぎわのトットちゃん
ซึ่งเป็นชื่อเรียกคุณคุโรยานางิ เท็ตสึโกะ ปัจจุบันเป็นนักเขียน นักแสดง และพิธีกรที่มีชื่อ
เสียงของประเทศญี่ปุ่น ขอชมคุณผุสดี นาวาวิจิตรค่ะ ว่าแปลได้ดีมากจริง ๆ ค่ะ
อยากให้คุณครูหลาย ๆ โรงเรียนได้อ่านเล่มนี้ค่ะ รู้สึกว่า บางทีจิตวิทยาที่เราเรียนกันหัวฟู
แต่ถ้าไม่รู้จักนำมาใช้ ก็ไม่เกิดประโยชน์ จากเด็กหญิงข้างหน้าต่างที่มีปัญหาต้องย้าย
โรงเรียนบ่อย
แต่พอผ่านโรงเรียนที่มีคุณครูใหญ่ใจดี เข้าใจเด็ก อย่างคุณครูโคบายาชิ ทำให้เด็กน้อย
คนนี้ไม่ต้องย้ายโรงเรียนอีกเพราะปัญหาที่ผู้ใหญ่คิดว่ามาจากเด็ก แต่ถ้าผู้ใหญ่เข้าใจเด็ก
อย่างคุณครูท่านนี้ ปัญหานั้นก็จะไม่มีอีก
ทุกวันนี้ ขนาดเราเป็นผู้ใหญ่ เรายังไม่ชอบเลยกับคำว่า "อย่า อย่า และอย่า"
บางที เราก็อยากได้คำว่า "หนูน่าจะลองทำอย่างนี้ดูนะ ลองทำอย่างนั้นดูนะ แล้วมาเทียบกันว่าวิธีไหนดีกว่ากัน" มากกว่า
จริง ๆ นะ แล้วเวลาทำผิด อย่าตำหนิมากนักเลยค่ะ บางทีทำแก้วแตกก็โดนดุ ว่าซุ่มซ่าม
อยากได้คำให้กำลังใจมากกว่านะ อย่างเช่น
"แก้วแตกเหรอ เจ็บรึเปล่า แก้วแตกไม่เป็นไรหรอก หาใหม่ได้ ตัวอย่าเป็นอะไรก็แล้วกัน"
ไม่รู้เหมือนกัน มีใครคิดอย่างเราบ้าง?
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
