H. Kisara

ผู้เขียน : H. Kisara

อัพเดท: 14 มี.ค. 2008 07.59 น. บทความนี้มีผู้ชม: 136518 ครั้ง

เนื่องจากเป็นบันทึกในญี่ปุ่นที่ไล่มาจากในอดีต อาจทำให้มีเนื้อหาบางส่วนไม่อัพเดตและไม่ตรงตามฤดูกาลไปบ้างค่ะ m(_ _)m


Homeless VS ขอทาน ^_^;

     โฮมเลส (Homeless)  เป็นพวกไม่มีบ้านอยู่ (ชื่อก็บอกอยู่แล้ว) ที่ไม่มีบ้านอยู่ก็ด้วยหลายเหตุผล ล้มละลาย บ้านโดนยึด หนีออกจากบ้าน เป็นต้น (วัดญี่ปุ่นก็ไม่มีให้ไปอยู่) ส่วนใหญ่ก็ไปอยู่กันตามสวนสาธารณะบ้าง ใต้สะพานใหญ่ๆบ้าง... มักจะดูดำๆ เปรอะๆ เซอร์ๆ ถือขยะเดินไปเดินมา บางคนก็ดูเสียจริตเล็กน้อย แต่ก็ แปลกดีที่ไม่รู้สึกอันตรายเท่าไหร่ (ไม่รู้สึกอันตรายเหมือนเจอพวกเมายาบ้า ดมกาว)

 

     โฮมเลสที่โอซาก้ามีเยอะ อาศัยอยู่ตามสวนสาธารณะ (จะเป็นหมู่บ้านโฮมเลสอยู่แล้ว) ทำให้สวนสาธารณะบางที่ต้องล้อมรั้วเก็บเงินเช่นที่เทนโนจิ ถึงจะเข้าไปได้ (แต่ส่วนใหญ่ยังไม่ถึงขั้นนั้น) ส่วนใหญ่ก็จะเอากล่องบ้าง ไม้บ้าง เหล็กบ้าง อะไรก็ตามมาต่อเป็นห้องเล็กๆของตัวเอง เครื่องใช้ที่เก็บๆมาก็เอามาใช้ในครัวเรือนได้เป็นอย่างดี (บางอย่างให้สงสัยมากว่าเค้าไปเก็บมาจากไหน... ของดีกว่าบ้านตูอีก) โฮมเลสบางคนก็เคยเป็นถึงเจ้าของบริษัทมาก่อน แล้วเศรษฐกิจก็ตกต่ำ ล้มละลาย บ้านถูกยึดเลยออกมาเป็นโฮมเลส บางคนไปค้ำประกันให้เค้า โดนยึดบ้านเหมือนกัน ก็ออกมาเป็นโฮมเลสกัน 2 สามีภรรยา มีชีวิตแบบสมถะพอเพียงกันไป

 

     พูดถึงโฮมเลสที่สติดีๆ ก็ดูไม่น่ากลัวแม้แต่น้อย โฮมเลสไม่ใช่ขอทาน ไม่เคยเห็นเค้าเดินขอเงินหรือนั่งขอทานที่ไหน (ไม่มีบ้านแต่มีศักดิ์ศรีนะ) เค้าจะเก็บขยะไปขาย คนที่เคยสูบบุหรี่ก็เห็นเก็บบุหรี่ที่ตกๆเอาไปสูบต่อ บางคนก็ไปเก็บของกินเหลือๆ เก็บหนังสือพิมพ์ การ์ตูนมานั่งอ่าน ดูไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ (เกิดมาในยุคที่ขยะล้นเมืองขนาดนี้ อยู่ด้วยขยะได้สบาย) โฮมเลสบางคนถึงจะอยู่บ้านที่เป็นกล่อง เอามาต่อๆกันเป็นบ้าน แต่อุตส่าห์มีกุญแจล็อคด้วย เขาคงกลัวของหายเหมือนเราๆ (-_-;)

 

     พูดถึงโฮมเลสแล้วก็ต้องนึกถึงขอทาน ขอทานที่ญี่ปุ่นหาได้น้อยมากๆ แต่ก่อนเคยมีอยู่คนนึงที่ซันโจว (เกียวโต) ตรงสะพานข้ามแม่น้ำคะมงจะมีขอทานนั่งคลุมหน้าและตัวเป็นไอ้โม่งอยู่คนนึง (คงเป็นสไตล์ของเขา) เค้าจะนั่งอยู่ตรงนั้นทุกวัน นิ่งมากเหมือนเป็นรูปปั้น  บางทีก็รูู้สึกเหมือนเค้าไม่ได้ตั้งใจมาขอตังค์เท่าไหร่ เค้าจะเรียงเงินไว้ในกระบะตังค์ข้างหน้าเป็น จำนวนที่เท่ากันเสมอ  ไม่เคยมองหน้าคนให้เงิน ไม่เคยกล่าวขอบคุณ ไม่เคยทำแววตาน่าสงสาร ไม่มีที่มาที่ไป ไม่ให้เห็นทั้งร่างกายและใบหน้า (ผิดหลักมาร์เก็ตติ้งของขอทานไทยทุกประการ) ถ้าเค้าต้องการขอจริงๆ คงต้องส่งไปฝึกงานที่ไทยซัก 3 เดือน จะรู้ว่า ขอยังไงให้ได้ตังค์... ^_^;

 

     หาขอทานก็ว่ายากแล้ว หาคนพิการมานั่งขอเงินที่ประเทศนี้ยิ่งยากมากๆ คนทุพพลภาพที่นี่ไม่มีความรู้สึกด้อยหรือน่าสงสารอะไรแม้แต่น้อย สังคมก็ค่อนข้างเตรียมอุปกรณ์ต่างๆไว้ให้ บนรถไฟก็มีที่ให้ผู้ทุพพลภาพ ที่ห้างก็มีที่จอดรถผู้ทุพพลภาพ  ห้องน้ำทุกที่มีห้องน้ำผู้ทุพพลภาพ ถนนก็มีทางเดินคนตาบอด (ที่ไทยก็มีแต่แม่ค้าเอาของไปวางขายปิดกันหมด ไม่ต้องเดินกัน) บางคนถึงกับบอกว่า การใช้คำว่า “น่าสงสาร” เวลาที่เห็นคนเหล่าเป็นเรื่องเสียมารยาท เพราะเขาสามารถดำรงชีวิตได้อย่างไม่เป็นภาระใคร เขาไม่คิดว่าตัวเขานั้นต้องใช้คำว่า "น่าสงสาร"

 

     จะว่าไปในตัวเมืองบ้านเรามีขอทานเป็นหนึ่งในเอกลักษณ์และแทบจะรู้สึกว่า 70% ของขอทานบ้านเราน่าจะเป็นคนพิการ... อยากรู้ว่าเค้าจะมองตัวเขาเองว่ายังไง เขาคิดว่าตัวเขาน่าสงสารหรือเปล่า หรือเขาไม่ได้คิดแบบนั้น แต่เราที่ยัดเยียดความรู้สึกแบบนั้นเป็นฝ่ายที่เสียมารยาท... @_@;

 

     การที่มีขอทานเต็มบ้านเต็มเมืองแปลว่าประเทศของเรายากจนหรือว่าคนของเราใจดี? ^_^;



บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที