จันทร์เพ็ญ จันทนา

ผู้เขียน : จันทร์เพ็ญ จันทนา

อัพเดท: 10 มิ.ย. 2009 02.20 น. บทความนี้มีผู้ชม: 20112 ครั้ง

บทกวี ที่สร้างสรรค์ขึ้น จากส่วนผสมของศิลปะภาษาไทย, ฉันทลักษณ์, ความคิด และ จินตนาการ


หุ่นละคร...ของครูสาคร

20455_model.jpg


เคลื่อนไหวแต่ละที มีชีวิต
ประจงแต่ง วิจิตร งามสง่า
หวานหู หวานคำ จำนรรจา
ท่วงทำนองลีลา น่ายล-ยิน

เป็นชีวิต ที่เกิด มาเชิดหุ่น
มาเชิดชู ค้ำจุน คุณค่าศิลป์
ให้คนเรียกขานว่า “ศิลปิน”
จรรโลงจินต์ เสริมส่ง จรรโลงใจ

มหรสพ แห่งชีวิต ประสิทธิ์ประสาท
เคยประกาศ ศักดิ์ศรี ที่ยิ่งใหญ่
สืบทอด สายธาร วิญญาณไทย
หวังสืบเนื่องต่อไป อีกเนานาน

ย่างขยับ ขับขาน ผ่านสมัย
ก็หวังว่า ปัญญาไทย ยังส่งผ่าน
ออกโรงแต่ละหน คนต้องการ
ยิ่งฝึกฝน จนเชี่ยวชาญ ชำนาญมือ

"มีชีวิต" ที่ "มีหวัง" อยู่หลังหุ่น
เกียรติ-ศรัทธา ยังเป็นทุน ที่ยึดถือ
โลกจะปรับ คนจะเปลี่ยน ยังฝึกปรือ
เพื่อสร้างสื่อ "ละครเล็ก" เอกลักษณ์

แต่ความจริงนอกโรง มักโหดร้าย
หุ่นรำร่าย คล้ายเป็นสุข คนทุกข์หนัก
ท่าอ่อนช้อย แต่ใจช้ำ ตรากตรำนัก
เมื่อคนเขา ไม่รัก…ไม่อยากดู!

ศิลป วิถีไทย เคยได้ปลื้ม
เดี๋ยวนี้คนเขาลืม น่าอดสู
หรือถึงคราวโรงชีวิต ปิดประตู
เพราะว่าการดำรงอยู่ ช่างยากเย็น

สะพานศิลป์ที่สร้างสรรค์ มันสั่นไหว
สั่นไปถึงหัวใจ  ในยุคเข็ญ
ความแน่วแน่  แพ้กรรม ความจำเป็น
ต้องทนเห็น หุ่นเดียวดาย ในตู้โชว์
……………………………………
อนุรักษ์ ชีวิตไว้…ในตู้โชว์!

ป.ล. จากบทกวีที่เคยเขียนไว้ "เพียงหวังว่าจะได้ ต่อลมหายใจหุ่นละครเล็ก" กลับมารำลึกอีกครั้ง กับการจากไปของครูสาคร ยังเขียวสด ศิลปินแห่งชาติ ผู้สืบสานศิลปะการแสดงหุ่นละครเล็ก ไว้เป็นสมบัติคู่แผ่นดิน

บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที