อัธยา : ataya

ผู้เขียน : อัธยา : ataya

อัพเดท: 05 ธ.ค. 2006 16.02 น. บทความนี้มีผู้ชม: 16045 ครั้ง

พวกมันมาจากไหน ไม่มีใครรู้ แต่พวกมันมีอยู่เต็มไปหมด ดวงตาสีแดงนั่น ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย !!!


Doom 4

“.....บอกหน่วยงานที่นี่ว่าเรามีสถานะการฉุกเฉินระดับสาม ออกประกาศให้ประชาชนแต่อยู่ในบ้านหลังพระอาทิตย์ตก ถ้าพบเห็นคนแปลกหน้าให้แจ้งทางการทันที” “รับทราบครับ” ตำรวจนายนั้นรีบเดินออกไปดำเนินการ สารวัตรได้แต่จ้องมองดูภาพของชายหนุ่มที่ถูกหยุดไว้บนจอภาพ เค้ารู้ตัวอยู่รึเปล่านะว่าได้ทำอะไรลงไป ถ้ายังพอมีสติอยู่ละก็พอแค่นี้เถอะ ให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันหยุดลงแค่เพียงเท่านี้เถอะนะ เวลาใกล้ค่ำ ท้องฟ้ามีเพียงแสงสีแดงจางๆจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าเจือจางเพียงแผ่วเบา ทุกคนกำลังจะกลับบ้าน รถรามากมายติดขัดเต็มท้องถนน มีแต่เพียงความอ่อนล้า เหน็ดเหนื่อย อยู่ในทุกอณูของบรรยากาศยามเย็นเช่นนี้ ชายหนุ่มเดินลากขาของตัวเองไปตามทางเดินแคบๆ ในใจมีแต่เสียงกระซิบให้ระวัง พวกมันมีอยู่ทุกที่ จะเป็นใครก็ได้ ขอเพียงสบโอกาส มันจะขย้ำมนุษย์อย่างเจ้าเป็นอาหาร กินเนื้อ ดื่มเลือดจนหมด แล้วปล่อยให้ร่างของเจ้าเป็นอาหารนกกาและตัวหนอน มีเพียงแต่ผู้มีใจหาญกล้าเท่านั้นจึงจะสามารถเอาชนะพวกมันได้ ชายหนุ่มเผยร้อยยิ้มเล็กๆที่บิดเบี้ยวให้เห็นเมื่อคิดว่าเขาคือผู้กล้าคนนั้นนั่นเอง เสียงดนตรีดังขึ้นเบื้องหน้า ทั้งเสียงกลอง แซ็คโซฟอน กีต้าร์ และเบส หลอมรวมเป็นท่วงทำนองเพลงแจ๊ส ที่แสนเร้าใจ ผู้คนพากันเต้นรำ กอดรัดพัดเหวี่ยง สนุกสนานกัน จนไม่ทันได้สังเกต เห็นชายหนุ่มท่าทาง ราวกับคนวิกลจริตเดินเข้ามาในสถานที่รื่นเริงเช่นนี้ ปืนสงครามในมือถูกกำไว้แน่น สายตาของเขากวาดหาเป้าหมายตลอดเวลา ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับกลัวว่าจะเผลอพูดให้พวกมันรู้ตัว ทันใดนั้นเองพวกมันก็ปรากฏตัวขึ้น ผู้คนกลางเวทีเต้นรำหยุดนิ่งหันกลับมาจ้องมองที่ตัวชายหนุ่ม ทำให้เขาถึงกับผงะ พวกนั้นแสยะยิ้มให้กับชายแปลกหน้าพร้อมกับดวงตาเรืองๆสีแดงก่ำ ไม่นานนักพวกมันก็กลายเป็นสิ่งมีชีวิตร่างสีเทาดำทะมึนขนาดมหึมา ส่งเสียงหายใจดังสะนั่น พร้อมที่จะจู่โจมฉีกกินเนื้อมนุษย์ทุกเมื่อ ชายหนุ่มไม่ลังเลอีกต่อไป ปืนในมือถูกยกขึ้นไปเบื้องหน้า เสียงปืนดังขึ้นติดๆกันหลายสิบนัด สิ่งมีชีวิตเบื้องหน้าทรุดลงตายไปหลายตัว มีบางส่วนพยายามจะหนี แต่ชายหนุ่มก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป กระสุนถูกกราดยิงไปทั่ว สิ้นเสียงปืนจึงมีแต่เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเท่านั้น เลือดและศพกองอยู่เต็มไปหมด “ทิ้งปืนซะ แล้วชูมือขึ้นเหนือหัว” ชายหนุ่มหันไปดูต้นเสียง สารวัตรจ่อปืนมาที่เขา พร้อมจะลั่นไกทุกเมื่อ “คุณไม่เข้าใจ ผมต้องทำ ไม่มีใครเข้าใจหรอก พวกมันเป็นปีศาจ” หน่วยจู่โจมวิ่งกรูเขามาทางด้านข้าง ปากกระปอกปืนสิบกว่ากระปอกเล็งไปที่ชายหนุ่ม สารวัตรวัยกลางคนส่งสัญญาณมือว่าอย่ายิง “ใจเย็นๆ ไม่มีปีศาจที่ไหนหรอกนาเจ้าหนุ่ม นายแค่ไม่สบายก็เท่านั้นเอง” “ผมต้องทำ ไม่งั้นผมก็ต้องตาย พวกมันมีอยู่เต็มไปหมด” สารวัตรค่อยๆสาวเท้าเข้าหาชายหนุ่ม พร้อมๆกับเก็บปืนในมือเข้าซองพก “มันจบแล้ว ไอ้ลูกชาย ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว”

บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที