อัธยา : ataya

ผู้เขียน : อัธยา : ataya

อัพเดท: 05 ธ.ค. 2006 16.02 น. บทความนี้มีผู้ชม: 16054 ครั้ง

พวกมันมาจากไหน ไม่มีใครรู้ แต่พวกมันมีอยู่เต็มไปหมด ดวงตาสีแดงนั่น ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย !!!


Doom 2

ชายวัยกลางคนพยักหน้าตอบ ก่อนเอากล่องเล็กๆใบนั้นใส่ในถุงเก็บหลักฐาน เขามองผ่านหน้าต่างออกไปเห็นเพียงความมืดมิดที่ปกคลุมเมืองใหญ่ไว้อย่างหนาแน่น ในใจได้แต่คิดว่าเจ้าของห้องตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่นะและขอให้ได้เจอตัวเขาก่อนที่ทุกอย่างจะสาย เกินไป ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว แสงแดดค่อยๆขับไล่ความมืดมิดให้จางหายไป ชายหนุ่มขดตัวนอนคุดคู่อยู่ในมุมหนึ่งของโรงงานร้าง แสงแดดปลุกให้เขาตื่นขึ้น ปืนในมือเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาอุ่นใจได้ ถ้าเจอพวกสัตว์ประหลาดอีกจะทำยังไงดีนะ กระสุนปืนก็เหลือน้อยลงทุกที ต้องหาที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ ใช่แล้ว ต้องไปเมืองที่ใหญ่กว่านี้ ไปที่ที่มีอาวุธมากกว่าเมืองนี้ เราต้องรอด เราต้องรอด ชายหนุ่มเดินลากสังขารของตัวเองไปยังถนนหลวง เขาพยายามโบกรถเพื่อไปยังเมืองถัดไป รถคันแล้วคันเล่าแล่นผ่านเขาไปราวกับว่าเขาเป็นเงาบางๆที่เกือบมองไม่เห็น หลังจากรออยู่เกือบชั่วโมง รถสีดำคันหนึ่งก็ค่อยๆชลอความเร็วมาจอดข้างๆเขา “จะไปไหนหรือลูก” บาทหลวงเอ่ยถามชายหนุ่มซึ่งสั่นเทาไปด้วยลมหนาวยามเช้า “ผมต้องไปเมืองข้างๆครับ ผมอยู่เมืองนี้ไม่ได้แล้ว พวกมันเต็มไปหมด” “มีอะไรรึเปล่าลูก” ชายหนุ่มไม่ตอบ เขารีบขึ้นไปบนรถ “ได้โปรดเถอะครับคุณพ่อ พาผมไปจากที่นี่ที ผมไม่อยากเป็นเหมือนพวกนั้น ผมยังไม่อยากตาย” “ได้สิ พ่อจะพาไปเมืองข้างๆก็แล้วกันนะ ใจเย็นๆ” บาทหลวงรีบออกรถไปตามทางที่นำไปยังเมืองข้างๆระหว่างทางบาทหลวงพยายามสังเกตพฤติกรรม ของชายหนุ่ม เขาดูเหมือนคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว บางครั้งเหมือนหันไปหาสิ่งไม่มีอยู่ตรงนั้น ค่อนบ่นไปตลอดทาง แม้บาทหลวงจะพยายามถามถึงที่มาของเขา ท่านก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรเป็นชิ้น เป็นอัน เมื่อถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง บาทหลวงจอดรถให้ชายหนุ่มลงไป เขาหันกลับมาพูดกับบาทหลวง “ขอบคุณมากครับคุณพ่อ ถ้าเป็นไปได้ ท่านอย่าออกจากบ้านหลังเที่ยงคืน ปิดประตูหน้าต่างให้หนาแน่น แล้วก็อย่างให้พวกมันรู้ว่าท่านอยู่ข้างใน” “พวกไหนหรือลูก” ชายหนุ่มเหลียวมองดูรอบข้าง ก่อนหันกลับมาพูดกับบาทหลวง “พูดไปคุณพ่อก็ไม่เชื่อหรอกครับ แต่โปรดเชื่อที่ผมบอกท่านด้วยเถอะ” “อืม ได้สิ ขอพระเจ้าให้พรแก่ลูกด้วย” ชายหนุ่มหลับตาอยู่สักพักก่อนจะหันหลังแล้วก้าวเดินออกไป “ผมก็หวังว่าอย่างงั้น” เขาเดินหายเข้าไปในฝูงชนที่คับคั่ง ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างเดินขวักไขว่ไม่สนใจซึ่งกันและกัน พวกเขาเหมือนไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ที่จริง พวกเขาไม่แยแสมากกว่าว่าจะเกิดอะไรขึ้น

บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที