มะลิวัลย์

ผู้เขียน : มะลิวัลย์

อัพเดท: 01 ธ.ค. 2006 19.46 น. บทความนี้มีผู้ชม: 19838 ครั้ง

ปมของชีวิต..ขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมของชีวิต และส่วนที่ช่วยตอกย้ำได้มากที่สุด คือวิธีคิดของเราเอง...


บทที่ 2 มัน..เริ่มเติบโต

บทที่ 2

มันเริ่มเติบโต

                                                     มีหลายครั้ง..  
                                                    ฉันทำผิด..โดยที่ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจ 
                                                    สายตา…ที่มองมายังที่ฉัน
                                                    มันหมางเมิน..ห่างเหิน..เย็นชา..จนฉันรู้สึก
                                                     ความผิด ที่วัยเยาว์วัยคิดไม่ได้..
                                                     คำพิพากษาความผิดที่ออกจากสายตา…
                                                    เย็นชา..และเกลียดชัง
                                                    มันรุนแรงเหลือเกิน…สำหรับหัวใจดวงน้อย ๆ
                                                    ไม่เหลือแล้ว..ความนับถือตัวเอง
                                                   จุด ๆ ดำ..ในใจฉัน เริ่มเพิ่มขนาดและขยายวงออกไป..
                                                    ในคืนหนึ่งที่ แม่ก็ไม่อยู่..พ่อก็ไม่อยู่…
                                                    ฝนตกหนัก ฟ้าแผดเสียงกึกก้อง
                                                    หัวใจของฉันตระหนก หวาดผวา ฉันเอื้อมมือคว้า…
                                                    เพื่อหวังจะทำให้เจอสิ่งที่ทำให้หัวใจฉันมันอบอุ่น..
                                                     แต่สิ่งที่พบ..คือความว่างเปล่า…
                                                    มันโหยหาอย่างบอกไม่ถูก
                                                    รู้สึกได้ถึงความเดียวดาย…เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก
                                                    ความผูกพันอันอบอุ่น..หายไปไหน ในใจฉัน
                                                    จุด ๆ ดำ..ในใจฉัน เริ่มเพิ่มขนาดและขยายวงออกไป..อีก…
                                                    วันหนึ่ง
                                                    ฉันแอบไปเล่นกล่องสีอันใหม่ของพี่ชาย
                                                    กำลังวาดรูปอย่างเพลิดเพลิน..กล่องสีกระจัดกระจาย
                                                    เขามาเห็น..เขาด่าฉันเปิดเปิง
                                                   เขาไม่ได้ตี…แต่ฉันน้ำตาร่วง..มันเจ็บที่ใจ
                                                    จินตนาการของฉันที่กำลังโลดแล่น
                                                   มันหดสั้นลงอย่างกระทันหัน
                                                    แม่รู้เข้า..แม่ด่าฉันอีก..และกำลังจะเริ่มลงมือตี
                                                    ฉันก้มหัวคุดคู้….พอแล้วใจดวงเล็ก ๆ รับรู้แล้ว..ว่าทำผิด
                                                    มันต้องการคำแนะนำที่ดี และคำปลอบโยน
                                                    พี่สาว ดึงตัวฉันไป
                                                   พอจะอบอุ่นขึ้นบ้าง
                                                   แต่ก็ไม่ทดแทนความรู้สึกที่เสียไป…
                                                  ฉันเริ่มเซื่องซึม แยกตัว และชอบเล่นคนเดียว
                                                  ยิ่งกลับทำให้ฉันกลายเป็นคนแปลกแยก
                                                 แทนที่จะมีใครเอาใจใส่ต่อพฤติกรรม
                                                  ทุกคนละเลยมองข้ามอาการเหล่านั้นอย่างไม่คิดที่จะใส่ใจ
                                                 พ่อแม่ พี่ ๆ
                                                มองฉันอย่างระอา
                                                ไม่มีใครสักคน..เอื้อมมือเข้ามาตบหลังไหล่..
                                                ไม่มีใครสักคนเดินเข้ามาและพูดคุยในเรื่องที่ฉันต้องการ
                                                 ทุกคน..มองว่า ฉันเรียกร้องความสนใจ..
                                                กะจะให้ฉันหายเอง
                                                 แต่ใครจะหารู้ไม่ พลังของจุดดำ ๆ ในใจ
                                                มันบอกให้ฉันหมกมุ่นอยู่ตลอด
                                                มันสั่งให้ฉันเก็บกด และน้อยใจ
                                                มันสั่งให้ฉันไม่หันหน้าเข้าหาใคร
                                               และมันดึงฉันออกไปจากครอบครัวในทุก ๆ วัน
                                               จุด ดำ..ในใจฉัน เริ่มเพิ่มขนาดและขยายวงออกไป..อีก…
      


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที