แหกคอกแหวกกฎ

     _{นับว่าเด็กนิสัยไม่ดีย่างดิฉันโชคยังดี พระคุ้ม เพราะเดินทางถึงเกียวโตโดยสวัสดิภาพ หลังจากใช้เวลาเกือบ 3 ชั่วโมงบนรถไฟ ซึ่งจำได้ว่าตัวเองสนุกสนานจนลืมเวลาเลยเชียว เพราะบนรถไฟชินคันเซ็นมีตู้เสบียง มีสาวน้อยเดินเข็นรถอาหาร เครื่องดื่ม ร้องเชิญชวนซื้อของกินตลอด เสียงร้องแหลมๆ เชื้อเชิญ .....}

_{หมายถึง รับแซนด์วิชมั้ยค่ะ     หมายถึง แซนด์วิช หมายถึงเป็นอย่างไรบ้าง ในที่นี้คือ รับมั้ย ทานมั้ย ซื้อมั้ย เป็นต้น อย่างเวลาเราจะถามใครๆว่า เขาจะ รับกาแฟหรือชามั้ย เราจะใช้ประโยค นี้แหละ โดยเติมคำว่า   ( กาแฟ ) หรือ  ( ชา ) ไว้ข้างหน้า ก็จะได้ประโยคหากินว่า ... (Koohii wa ikaga desuka ) หมายถึงรับกาแฟมั้ยคะ หรือ  (Koucha wa ikaga desuka ) แปลว่า รับชามั้ยคะ เป็นต้น (สำหรับคนที่ไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นมาก่อน อาจจะฟังดูแปลกๆ สำหรับการเปล่งสำเนียง คำว่ากาแฟในภาษาญี่ปุ่น เพราะญี่ปุ่นใช้ทับศัพท์ ภาษาอังกฤษว่าคอฟฟี่ แต่เนื่องจากภาษาญี่ปุ่นไม่มีสระออ ทำให้เสียงที่เปล่งออกมาว่า คอฟฟี่จึงเป็น โคฮี่ และถ้าพูดเต็มประโยค ก็จะออกเสียงว่า โคฮี่วะอิคะงะเดสก๊ะ โดยขึ้นเสียงสูงที่คำว่าก๊ะ และถ้าคุณอยากฟังดู เป็นสาวญี่ปุ่นก็ควรทำเสียงแหลมสูง รสชาติกาแฟก็อาจน่าดื่มยิ่งขึ้น)}

     _{ดิฉันตื่นตากับวิวทิวทัศน์สองข้างทาง โดยเฉพาะในวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส สามารถมองเห็นภูเขาไฟฟูจิสวยงาม ตั้งตระหง่านอยู่ทำให้รู้โดยสัมผัสที่หกว่า วันนี้คงจะเป็นวันดี และมีเรื่องสนุกแน่ๆ  รถไฟเข้าเทียบชานชาลาเกียวโต ตอน 11 โมง คุณหมอโตชิโอะยืนยิ้มเผล่อยู่ที่ชานชาลาด้านใน คราวนี้ไม่มอมแมม แต่งตัวสุภาพ แต่ก็ยังสะพายย่ามเหมือนเดิม ทันทีที่ปะหน้ากัน คุณหมอก็ใส่ภาษาญี่ปุ่นมาเป็นชุด ด้วยคงคิดว่า วิทยายุทธ์ของดิฉันแก่กล้า แต่โทษทีนะคะ งูๆ ปลาๆ เอง ฟังดูคุณหมอโนะๆ เนะๆ รู้เรื่องเพียง 50 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น เราก็เลยต้องใช้ทั้งภาษาอังกฤษ และภาษาญี่ปุ่นปนๆ กัน สนุกดี}

     _{หลังจากดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์เรียบร้อยแล้ว เราก็แวะไปดูสวนหิน ที่วัดเรียวอันจิ ซึ่งเป็นวัดที่กำแพงทำด้วยดินเหนียว ภายในวัดจัดเป็นสวน แต่ไม่มีต้นไม้ แม้แต่ต้นเดียว เป็นสวนที่บรรจงวางหิน 15  ก้อนไว้บนทรายขาว ซึ่งสวนนี้ได้รับการยกย่อง และเป็นแบบฉบับการแต่งสวนแบบญี่ปุ่น ที่แสดงถึงความสงบ สมาธิ บนพื้นทรายสีขาวนี้จะได้รับการดูแลรักษา ทำความสะอาดทุกวัน ดังนั้นลักษณะลวดลายบนพื้นทราย ก็จะเปลี่ยนไปทุกครั้งที่มีการทำความสะอาด ดิฉันไปยืนดูแล้วคะเนว่า เวลากวาดพื้นทรายนี้ จะต้องใช้กำลังและสมาธิอย่างมาก เพราะพื้นที่ตรงนั้นกว้าง และยาวมาก ขืนวอกแวกนิดเดียว ทรายเหล่านั้น ก็คงไม่อยู่ในสภาพที่เป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างที่เห็น นอกจากสวนหินนี้แล้ว คุณหมอยังพาดิฉันไปย่ำเท้าที่ปราสาทนิโจ ของโชกุนโตคุงะ
ว่า ที่เรียกว่าย่ำเท้า เพราะปราสาทแห่งนี้ สร้างด้วยเทคนิคพิเศษ หรืออะไรก็ไม่ทราบ เวลาที่เท้าเหยียบไปบนพื้นไม้แล้วเกิดเสียงดัง คล้ายเสียงร้องของนกไนติงเกล นัยว่าผู้เป็นเจ้าของปราสาท ทำพื้นนี้เพื่อเป็นสัญญาณเตือนภัย เวลามีผู้บุกรุก ดูเอาเถอะ ! สุนทรียะของคนโบราณ แม้แต่เรื่องอันตราย ก็ยังทำให้เป็นสิ่งรื่นรมย์  แต่ดิฉันอดคิดแบบห่ามๆไม่ได้ว่า ถ้าเกิดมาทำพื้นไม้แบบนี้ที่เมืองไทยบ้าง มีหวัง นกไนติงเกลคงขัน หรือส่งเสียงร้องจนหงอยแน ่ เพราะขโมย หรือแขกผู้มาเยือน แบบไม่ได้รับเชิญของเราชุมเหลือเกิน}

     _{รถไฟเคลื่อนตัวออกจากสถานีเกียวโตอย่างช้าๆ โดยมีคุณหมอโตชิโอะ ไกด์ผู้อารีของดิฉัน ยืนยิ้มโบกมืออยู่จนลับตา และนั่นเป็นครั้งสุดท้าย ที่ได้พบกัน เพราะหลังจากนั้น อีกหนึ่งปีถัดมา คุณหมอก็แต่งงาน แล้วไปตั้งรกรากอยู่ที่สเปน}

     _{ดิฉันเดินทางกลับถึงโตเกียว ด้วยความปลอดภัย และโล่งอก ของโฮสท์แฟมิลี่  ที่มายืนรอรับอยู่นานแล้ว ด้วยความเป็นห่วง นี่ถ้าดิฉันหายไป มีหวัง คงป่วนกันทั้งกลุ่มนักเรียนแลกเปลี่ยนนี้แน่ๆ}