วันที่ 5.1
วันที่ 27 พ.ค.เวลาประมาณ 6 โมงเย็น รู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง หมดแรง ชีวิตไม่มีจุดหมายเพราะว่า...........
หลังจากพักผ่อนกันพอประมาณแล้ว เราก็เริงร่าลงมาจากโรงแรมเพื่อจองตั๋วรถเพื่อกลับบ้าน ที่ประเทศไทยยยยยย กะว่าจะกลับถึงบ้านในวันจันทร์ที่ 28 พ.ค.นี้อย่างแน่นอน นั่งรถตอน 6 โมงเช้า ถึงผั่งไทยบ่าย 3-4 แล้วก็นั่งรถตอนเย็นๆ ไปถึงขอนแก่นประมาณเที่ยงคืน แต่ทุกอย่างถูกทำลายโดยน้ำมือคนขายตั๋วคนนี้นี่เอง
วันนั้นพวกเราโกรธอย่างแรง เพราะตอนแรก ตอนที่ซื้อตั๋วไปทัวร์แม่น้ำหอม แม่คนนี้จะเอาค่าทัวร์กับเราคนละ 3 เหรียญ เราบอกว่าเราเคยติดต่อไว้ 2 เหรียญ เค้ากลับทำเบ้ปากใส่เรา แล้วบอกว่าไม่มีทาง เราเลยบอกว่าเราเคยมาติดต่อกับผู้ชายอายุกลางคนแล้วก็พนักงานขายสาวอีกคน เค้าบอกว่าไม่มีๆ เราเลยเดินออกไปนอกร้าน เค้าก็เลยแกล้งพูดว่า คุณติดต่อวันไหน เราบอกว่าตอนเราซื้อตั๋วไปฮอยอัน เค้าเลยบอกว่า อุ้ย คุณเป็นลูกค้าเก่านี่นา ขอโทษๆ ลูกค้าที่เคยซื้อทัวร์กับเรา สามารถซื้อตั๋วทัวร์แม่น้ำหอมได้ในราคา 2 เหรียญ ขอโทษๆ คนขายตั๋วคนนี้เล่นละครเก่งที่สุด
ตอนเย็นวันเดียวกัน เราไปติดต่อเรื่องรถกลับไปประเทศไทย เค้าบอกว่าคนละ 15 เหรียญ แต่เค้าบอกว่า ฉันคิดว่าคุณรู้รายละเอียดแล้ว จะบ้าเหรอ ยังไม่ได้สอบถามรายละเอียดเลย เค้าหาว่าเรารู้หมดแล้วยังมาถาม แย่ๆ เราก็เลยถามรายละเอียดจากคนขายตั๋วคนนี้ว่ารถจะมารับพรุ่งนี้กี่โมง เค้าบอกว่าพรุ่งนี้ไม่มีรถไปชายแดนลาว และเข้าไปประเทศไทย อ้าว อ้าว อ้าว ทำไมไม่มีรถหล่ะ ไหนบอกว่ามีรถออก 6 โมงเช้า เค้าบอกว่าไม่มีทุกวัน มีเฉพาะวันคี่ ตายจริง แล้วเราจะกลับยังไง เราเลยพยายามถามเพื่อหาทางกลับบ้าน แต่คนขายตั๋วคนนี้บอกว่าไม่มีทาง กลับไม่ได้ ต้องรออีก 1 วัน
แง้ๆ ใจหาย หายใจไม่ค่อยสะดวก อยากจะกลับบ้านแล้ว ไม่อยากเที่ยวต่อแล้ว โดยเฉพาะต้องอยู่ต่อเพราะปัจจัยอื่นเนี่ยะ ถ้าเราตัดสินใจอยู่เองก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เพราะเค้าไม่บอกรายละเอียดเราตั้งแต่แรก เราก็เลยร่าเริงไปเที่ยวแม่น้ำหอมมาหนึ่งวัน ไม่งั้นก็คงเก็บกระเป๋ากลับบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้ว ต้องรอไปอีก เฮ้อ ไหนๆก็ไหนๆ เราเลยถามเรื่องรถที่จะกลับบ้านในวันที่ 29 พ.ค. ว่าเป็นรถอะไร ต้องเปลี่ยนรถกี่ครั้ง ที่ไหนบ้าง
คนขายคนนี้ก็บอกว่าเราต้องนั่งรถสามคัน นั่งจากเว้ไปดองฮา แล้วจากดองฮาไปลาวบาว และจากลาวบาวไปสะหวันเขต เราเลยถามว่ารถทัวร์มีแอร์ตลอดใช่ไหม เพราะในหนังสือคู่มือบอกว่าบางครั้งบริษัททัวร์จะไปส่งแค่ลาวบาวแล้วก็ให้นั่งรถหวานเย็นคันเดิมที่เรานั่งมากลับไปสะหวันเขต นาทีนี้เราไม่ยอมไปนั่งรถหวานเย็นอีกแล้ว จ่ายตั้ง 15 เหรียญต้องได้สิ่งที่ดีกว่าซิ
แทนที่จะตอบเราว่าต้องนั่งรถหวานเย็นหรือไม่ เค้ากลับหันไปทางเยาว์แล้วบอกว่า I like your shirt. Where did you buy? How much? ดู๊ เค้าเลี่ยงไม่ตอบ เค้าก็หันไปชวนคุยเรื่องอื่นเฉยเลย เดี๋ยวปั๊ด นี่ๆ ตอบมาซิว่าต้องนั่งไหม เค้าก็ไม่ตอบอยู่ดี แต่หน้า she ฟ้องว่า YES เราเลยลาออกมาจากร้านเค้าเลย
อิง เยาว์ เก๋ ตอยเดินออกมาจากร้านนั้นแบบซังกะตาย หมดอาลัยตายอยากในชีวิต เพื่อนๆ น่าจะได้เห็นหน้าของเราทุกคน ตาไร้ประกายสุดๆ เดินออกไปหาอะไรกินเพื่อให้คลายความทุกข์ เดินไปเดินมาก็มาเจอร้านเฝอไก่แสนอร่อย กินกันอิ่มก็เริ่มมีแรงคิดมานิดหนึ่ง
สุดท้ายตกลงใจกันว่า ไหนๆก็ไม่มีรถไป...ก็จะอยู่เที่ยวเตร็ดเตร่ที่เว้อีก 1 วันแล้ววันอังคารค่อยกลับ พรุ่งนี้เรามีแผนจะตื่นสายๆ ไปเดินตลาดดองบา สอบถามข้อมูลจากบริษัททัวร์อื่นๆ แล้วก็จองตั๋วกลับ
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
